Voqeamiz qahramoni “Islom elchisi” laqabini olgan Mus’ab ibn Umayr roziyallohu anhudir.
U Makkaning, Qurayshning asl yigitlaridan bo‘lib, Islomga ilk kirgan peshqadamlardan edi. Uning kunyasi Abu Abdulloh, to‘liq ismi Mus’ab ibn Umayr ibn Hoshim ibn Abdumanof ibn Abduddor ibn Qusay ibn Kilob Qurashiy Abdariydir. Badr jangida qatnashgani uchun Badriy ham deyiladi.
U Arqam ibn Abu Arqamning hovlisida Islomga kirdi. Ammo buni qavmi va onasidan yashirdi. Onasi uning musulmon bo‘lganini bilgach, uyga qamab qo‘ydi. Ammo Mus’ab o‘z dinidan voz kechmay, barcha qiyinchiliklarga sabr qildi. Buni ko‘rgan onasi uni uyidan chiqarib, oiladagi pullarni ishlatishdanuni man qildi.
Islomdan oldin u o‘zining yoqimli yuzi, xushbichimligi, go‘zal muomalasi, qiimmat liboslari va xushbo‘y atiri bilan barchadan ajralib turardi. Hatto uni “Makka ahlining eng xushbo‘y yigiti” deyishardi.
Islomga kirgach, Makkada musulmonlarga tazyiqlar kuchayganda u Habashistonga ko‘chib ketadi. Keyinchalik Birinchi Aqaba bay’atidan so‘ng Madinai Munavvaraga hijrat qiladi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam uni Madinadagi musulmonlarga Islomni, Qur’onni ta’lim berish uchun yuboradilar. Shu bois uni “Muqri’” (Qur’on ustozi) ham deyiladi. U sababli Madinadagi ansorlarning ulug‘laridan bo‘lmish Sa’d ibn Muoz roziyallohu anhu hamda Usayd ibn Xuzayr roziyallohu anhular Islomga kirishadi. Keyingi Aqaba bay’atida Mus’ab roziyallohu anhu ansorlar bilan birga Makkaga keladi.
Mus’ab ibn Umayr roziyallohu anhu Madinaga borgach, Islom dinini, Qur’onni va Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamni ansorlarga tanitdi, o‘rgatdi. Bir yil ichida Madina xalqi Rasululloh sollallohu alayhi vasallamni sog‘inib, ko‘zlarida yosh bilan kutadigan sodiq mo‘minlarga aylandilar. Bularning barchasi Allohning fazli edi. Mus’ab roziyallohu anhuning da’vati, ta’limoti sabab bo‘ldi.
Voqeamiz qahramoni Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam bilan birga Badr va Uhud g‘azotlarida ishtirok etdi. Uhudda musulmonlarning bayroqdori bo‘lib, bayroqni oldingi safda ko‘tarib bordi. Jangda mushriklar bilan bayroqni ko‘targan holda urishdi.
Mushriklardan Ibn Qami’a degan kimsa uning bayroq ushlab turgan o‘ng qo‘liga qilich uradi. Qo‘l uzilib tushgach, darhol bayroqni narigi qo‘liga oladi. Boyagi mushrik bu qo‘lga ham qilich zarbasini beradi. Bu qo‘l ham uzilgach, bayroqni qo‘lni tepa qismlari bilan bag‘riga bosib oladi. Keyin mushrik uning ko‘ksiga nayza urgach, buyuk sahobiy shahid bo‘lib yerga yiqiladi. O‘shanda u taxminan 40 yoshda edi.
Urush tugagach, Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam boshchiliklarida sahobalar shahid bo‘lgan musulmonlarni izlab topishga kirishadilar. Mus’ab roziyallohu anhuning jasadi ustiga kelganlarida ikki olam sarvari sollallohu alayhi vasallamning muborak ko‘zlaridan yosh to‘kila boshlaydi. Mus’ab roziyallohu anhu Makkada boy, moddiy tomondan bekamu ko‘st edi. Uhud kuni esa uni kafanlashga hatto mato topilmadi. Ustidagi kiyimi unga kafanlik bo‘ldi. U bilan boshini yopilsa, oyog‘i ochilib qolar, oyog‘ini yopilsa, boshi ochilib qolardi. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam Islom dini qanday vafodor va fidokor insonlarni yetishtirganini ko‘rib, ko‘zlariga yosh oldilar. Keyin o‘sha mato bilan boshini yopishga, oyog‘ini esa izxir degan o‘simlik bilan berkitishga amr qildilar.
Ha, u barcha boyligini Alloh va Rasulining roziligi uchun Makkada qoldirib kelgan edi. Mus’ab vafot etar ekan, o‘zidan hech narsa qoldirmadi.
Bir kuni Mus’ab roziyallohu anhu ustiga qo‘y terisidan yopinib olgan holida Nabiy sollallohu alayhi vasallam tomonga yurib kelayotganida, uni ko‘rgan Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam: “Alloh qalbini munavvar qilgan bu kishiga qaranglar! Men uni ota-onasi eng yaxshi taomlar va eng pokiza ichimliklar bilan boqayotganini ko‘rgandim. Allohga va Uning Rasuliga bo‘lgan muhabbati uni sizlar ko‘rib turgan shu holatda yurishga undadi” dedilar.
Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam Uhud kuni shahid etilgan Mus’ab roziyallohu anhuning yonidan o‘tayotganlarida, Alloh taoloning ushbu oyatini tilovat qildilar:
مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلاً
“Mo‘minlardan Allohga bergan va’dalariga sodiq qolgan kishilar bordir. Bas, ulardan ba’zilari ajalini topdi. Ba’zilari esa, intizor bo‘lib turibdi. Ular biror narsani almashtirmadilar” (Ahzob surasi, 23-oyat)
Mus’ab roziyallohu anhuning ayoli Hamna bint Jahsh bo‘lib, mo‘minlarning onasi Zaynab bint Jahsh roziyallohu anhoning singillari edi. U ayol ham hadis rivoyat qilgan, sahobiya ayolardan edi.
Alloh taolo Islom uchun jonini bergan, fidokorlik ko‘rsatgan Mus’ab roziyallohu anhudan va barcha sahobalardan rozi bo‘lsin!
Internet ma’lumotlari asosida Nozimjon Hoshimjon tayyorladi
"Li iylafi quraysh" surasi, Quraysh qabilasiga berilgan ne’matlarga urg‘u beradi.
Bu suraning nozil bo‘lishi sababini o‘rganganda, Allohdan yanada qo‘rqish hissi paydo bo‘ladi. Bu sura hayotdagi muhim muammolardan biri - ne’matga odatlanib, uni qadrsizlantirish haqidadir.
Alloh qurayshliklarni ikki mavsum - qish va yozdagi savdo safarlari orqali tirikchiliklarining yaxshi ketishiga odatlanib qolganliklari, lekin ular bu ne’matlarning haqiqiy Egasini tan olib, shukr qilmaganlarini aytadi.
Johiliyat davrida Quraysh qabilasi faqirlik va ocharchilikda yashagan, hayotlari juda nochor va qiyin bo‘lgan. Hattoki, qashshoqlik kuchayganida, ba’zilar o‘z oilasini olib, “xubo” deb atalgan joyga borishar va o‘sha yerda ochlikdan hammasi halok bo‘lguniga qadar qolishardi. Bu odat johiliyat davrida “i’tifar” deb nomlanar edi.
Makkaning katta tojirlaridan bo‘lgan Hoshim ibn Abdumanofga bir kuni Bani Mahzum qabilasining barcha a’zolari juda qattiq ochlikda qolib, halok bo‘lish arafasida ekani haqidagi xabar yetadi. U Allohning bayti Ka’baning xizmatida turgan odamlarning shunday qashshoqlik va o‘ta johilona ahvolda ekanliklaridan o‘kindi va qattiq g‘azablandi.
Shu sababdan Hoshim ibn Abdumanof bu yomon odatni o‘zgartirishga qaror qildi va quyidagilarni amalga oshirdi:
– Sizlar Allohning baytini xizmatida bo‘laturib butun arablarga o‘zingizni sharmanda qiladigan yomon odatlarni joriy qilgansizlar, dedi va bir qabilani bir nechta urug‘larga bo‘lib tashladi. Har bir urug‘dagi boy kishilardan o‘z qarindoshlari bilan mol-mulkini teng bo‘lishishni talab qildi. Shunday qilib, kambag‘al ham boy bilan teng bo‘ldi.
Shundan keyin u Quraysh qabilasiga tijorat usullarini o‘rgatdi va ularni yilda ikki marta tijorat safariga chiqish yo‘llarini belgilab berdi. Yozda meva-sabzavotlar savdosi uchun Shomga, qishda esa, qishloq xo‘jaligi mahsulotlari savdosi uchun Yamanga safarlarini tashkil qildi.
Shunday qilib, Shom va Yamanning barakasi Makkaga olib kelindi va qurayshliklarning iqtisodiy holati yaxshilandi. Shu bilan birga, “i’tifar” odati ham yo‘q bo‘ldi. Biroq, vaqt o‘tishi bilan Quraysh qabilasi Allohning bu ne’matlariga shukr qilish o‘rniga, ularga odatlanib qoldi va ne’matni qadrlamay qo‘ydi. Ne’matga noshukurlik qilish – bu unga odatlanib, uni ne’mat deb bilmaslikdir.
Quraysh qabilasi Alloh tomonidan tushirilgan ne’matlarga odatlanib, uni qadrsizlantirgani uchun Alloh ularga bu surani tushirdi: "Mana shu Bayt (Ka’ba)ning Parvardigoriga (shukrona uchun) ibodat qilsinlar. Zero, U ularni ochlikdan (qutqarib) to‘ydirdi va xavfu xatardan omon qildi".
Homidjon domla ISHMATBЕKOV