Sen kelishing oldidan barchamiz seni kutib olishga o‘zgacha tayyorgarlik ko‘rardik.

Kelishingga oz kunlar qolganda yuragimizni ajib hislar qamrab olardi.

Kelganingni ilk kunlaridanoq barchamiz masjidlarga shoshardik.

Sen kelgach, tonglarimiz o‘zgacha otadigan, Quyosh o‘zgacha nur sochadigan bo‘lardi.

Sen kelgach, masjidlarmiiz namozxonlarga to‘lib ketardi.

Sen kelganingdan so‘ng tahajjud o‘qiladigan paytda barchamiz uyg‘oq bo‘lardik.

Sen kelgach, barcha namozlarga, xususan, bomdodga juda ko‘p kishilar chiqadigan bo‘lishdi.

Sen kelganingda,  hamma bir-birini e’zozlar, yaxshiliklarni tinimsiz qilardi.

Sen borligingda, uyimizda, rizqimizda, pullarimizda, vaqtlarimizda baraka bor edi.

Sen kelganingda, ovqatlanadigan paytimiz ajib xursandchilikda o‘tardi.

Sen borligingda, masjidga borishni o‘ylab, tezroq ovqatlanishga harakat qilardik.

Sen borligingda, har kuni masjidga borardik.

Sen borligingda, har kuni Qur’on o‘qirdik va tinglardik.

Sen borligingda har kuni mav’iza tinglardik.

Sen shu yerdaligingda, uyimizga keladigan mehmonlar o‘zgacha kayfiyatda bo‘lishardi.

Sen borligingda, hamma dindoshlarimizning yuzlaridan ajib nurlar taralardi.

Sen borligingda, barchamizning ibodatga bo‘lgan rag‘batimiz ortib, gunohlardan uzoq yurishga urinardik.

Sen borligingda, faqirlar, yetimlar, beva-bechoralarning qozonlari ham go‘sht bilan qaynab, uylarida to‘kin-sochinlik, yuzlarida minnatdorlik va shukronalik tabassumi bor edi.

Seni hurmat qilib, bir-birimiz bilan urushmasdik, talashmasdik.

Sen ketishga shunaqa tez shoshilardingki, hatto ketish payting kelib qolganini sezmay ham qolardik.

Sening ketishingni istamay, ich-ichimizdan siqilardik.

Qaniydi ketmasang, yonimizda doim bo‘lsang degan fikrlar, xayollar og‘ushida bo‘lardik.

Ketadigan kuning ichimizdan yig‘i kelib, yuraklarimiz o‘rtanib, ezilardik.

Ketayotganingda barchamiz mahzun bo‘lib, “Yana kelishingni ko‘rarmikinman?! degan xavotirli savol xayolimizni band etardi.

Sen ketding-u, uyimizdagi, rizqimizdagi fayzu baraka kamaygandek.

Sen ketding-u, masjidlarimizda odamlar kamayib qoldi.

Sen ketding-u, tahajjud paytida sanoqli kishilargina uyg‘onadigan bo‘lib qoldi.

Sen ketding-u, masjidlarga bomdod va boshqa namozlar uchun juda oz odam boradigan bo‘lib qoldi.

Sen ketding-u, yeyish-ichishlarimizda tartib yo‘qoldi.

Sen ketding-u, bir-birimizni aldash, haqorat qilishlar avvalgidek davom eta boshladi.

Sen ketding-u, faqirlar, yetimlar, beva-bechoralarning ahvoli yana og‘irlashib, yuzida ma’yuslik ko‘rina boshladi.

Qaniydi sen kelsang-u, masjidlarimizda yana odamlar ko‘p bo‘lsa, barcha namozlar qatorida bomdod va xuftonlarga jamoat ko‘proq chiqsa, tunlari ko‘pchilik uyg‘oq bo‘lib ibodat qilsa, Qur’on doim o‘qilsa, qarindoshlar xolidan ko‘p-ko‘p xabar olinsa, bir-birimizga muruvvatlarimizni ayamay qilsak.

Seni sog‘inganmiz, barchamiz sog‘inganmiz, intizor bo‘lib kutyapmiz, tezroq kelaqol... Ramazon!

Nozimjon Hoshimjon