Birinchi voqe’a.
Bugun Qurbon hayitining ilk kuni. Doyimo kech turishni odat qilgan o‘g‘il ham bomdod vaqtida uyg‘onib dadasi bilan tahorat oldi.
- O‘g‘lim, egninggizga qalinroq kiyining, bugun masjidda odam ko‘p bo‘ladi, ehtimol hovlida o‘tirarmiz.
- Kiyyapman dadajon. Bugun menga sovg‘a olib berasizmi?
- Albatta, sizga ham, onanggizga ham!
Ayol, erining egniga kastyumini tashlab:
- Siz ham qalinroq kiyining. Masjidgacha ancha yurasizlar. Ko‘cha salqin, axir.
- Qo‘ysangchi onasi, masjidga ketayotgan moshinalarning birortasi olib ketar. Hamma masjidga boradi-ku. Qo‘y shuni kiymay qo‘ya qolay.
- Dadasi...
Ota o‘g‘li bilan yo‘lga tushdi. Xotini rost aytgan ekan, havo ancha salqin bo‘lib qolibdi.
- Dada, hali ancha yuramizmi?
- Yo‘q, uncha ko‘p emas.
O‘g‘il bugun ilk bor masjidga bormoqda. 10 daqiqacha yo‘l yurishdi. Yonidan deyarli moshinalar uzilmasdan, ota-bolaga ko‘z tashlab o‘tib borardi. Hoziircha hech biri to‘xtagani yo‘q. Hali to‘xtab qolar degan fikr o‘tdi otaning hayolidan.
- Dadajon, oz qoldimi? Yana so‘radi bolakay.
- Ha bolam. Sovqotmayabsanmi?
- Yo‘q. Qalin kiyinganmanku .
Dadaning biroz kayfiyati tushgandek bo‘ldi. O‘zi yupin kiyinganiga afsuslandi. Qancha qo‘l ko‘tarmasin birorta moshina to‘xtamadi.
- Dadajon charchadim...
- Kel ko‘tarib olaman. O‘g‘lini ko‘targancha yarim soatga yaqin vaqtda masjidga yetib keldi. Afsuski, masjidga kelayotgan moshinalarning aksariyati bo‘sh kelgan bo‘lsada ota-bolani olib kelishni hayoliga ham keltirishmadi.
Masjidda esa imom maruza qilmoqda: "Aziz birodarlar, musulmonlar bir-biriga birodar, og‘a-inidir. Musulmon o‘ziga ravo ko‘rgan yaxshilikni birodariga ravo ko‘rmagunicha iymoni komil bo‘lmaydi..."
Ikkinchi voqe’a
Qurbon hayitining ikkinchi kuni. Issiqjon, do‘xtirga bordim. Navbatda mendan oldin ikki kishi bor ekan. Birozdan so‘ng bir, bir yarim oylik chaqaloqni ko‘targan bir erkak kirib keldi. Yuzidan sokinlik va samimiylik sezilib turadi. Past va yoqimli ovozda "oxirgi kim" deya so‘radi. Men. Ammo, siz mendan oldin kira qoling - dedim. Rahmat aytdi jilmayib. Birozdan so‘ng chaqaloq bezovtalanib yig‘lay boshladi. Yonimizda o‘tirgan rus kampir o‘zining tilida onasi qani, bolaning qorni ochdi dedi. Erkak esa onasi kela olmaydi deb javob qildi. Bolaning yig‘isi kuchaydi, yehtimol biror joyi og‘riyotgandir. Navbati kelgan 35-40 yoshlar atrofidagi ayolga yuzlandim - singlim shu chaqaloqni birinchi qo‘yib yuboraylik. Ayol qovog‘ini solgancha YO‘Q deb javob qildi va ichkariga kirib ketdi. Bola hamon yig‘lashda davom etmoqda. Keksa ayolni aravachaga solib bir yigit kelib qoldi va biz navbatsiz kiramiz dedi. Bola hamon yig‘lamoqda. Men do‘xtiirni oldiga kirdimu:
- Do‘xtir opa bizning yoshimiz katta, nima bo‘lsa ham chidaymiz. Ammo, tashqarida bir erkak turubdi, qo‘lida chaqalog‘i bor. Iltimos shularni ko‘rib qo‘ying, dedim. O‘tirganlarning hammasi menga yomon qaradi. Ichkaridagi ayol esa - meni navbatimku dedi. Ortimdagi aravacha surib kelgan yigit ham menga baqira ketdi - meni navbatimku nimaga kirib ketyapsiz, chaqaloq bo‘lsa menga nima, yig‘lasa yig‘layversin dedi. Har tugul shifokor insofli ekan. - Chaqaloqlarni navbatsiz qabul qilaman dedi. Ota-bolani ichkariga taklif qildi. Mening esa asablarim tobora taranglashdi. O‘tirganlarga ovozimning eng baland tonida gapirdim - oqibatsiz vijdonsiz, insofsiz bo‘lib ketdikmi? Axir bu chaqaloq-ku, otasi yolg‘iz olib kelgan. Nahotki, musulmonlikni, iymonimizni nafsimizga boy bergan bo‘lsak. Bu akaning o‘rniga o‘zinggizni, chaqaloqning o‘rniga bolanggizni qo‘yib ko‘ring. Kamiga bugun hayit bayrami bo‘lsa. Xayf senlarga, erkagu ayolingga. Shu payt bir chekkada o‘tirgan rus kampir o‘zbek tilida bir amallab - "sizlar yamon sizlar, chakalok juda kichkina, nahotki sizlar musilman" - dedi. Yo‘lakchada chuqur sukunat cho‘mdi.
Saidabror Umarov
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
Tong sahar to‘rt muchamizning sog‘, oilamiz tinch, tashqarida hech qanday xavfning xatarisiz uyg‘onish biz har doim ham e’tibor beravermaydiganimiz, shukrini ado etishni esimizdan chiqaradiganimiz ne’matlar sirasiga kiradi. Go‘yo asli shunday bo‘lishi kerakdek yashayveramiz. Yana bir tur ne’matlar borki, bizning e’tiborimizdan chetda. Bularga suv, havo kabi biz qadrlamaydigan, lekin bular bo‘lmasa, bir soat ham yashay olmaydigan ehtiyojlarimiz kiradi.
Bu ne’matlarning shukrini ado etmaslik, ya’ni qadriga yetmaslik oqibati nimalarga olib kelishi bugungi kunda namoyon bo‘lyapti. Pala-partish foydalanish sabab Orol dengizining qurishi nafaqat mintaqamizning, balki butun dunyoning muammosiga aylanib ulgurganiga ancha bo‘ldi. Biz uchun tekinga berib qo‘yilgan bu bebaho ne’matni qadrlamaslik orqasidan bugun insoniyat jiddiy muammolar qarshisida turibdi. Alloh taolo O‘zining kalomida berilgan ne’matlarni qadrlashni ta’kidlab, «Yeb-ichinglar, ammo isrof qilmanglar. Chunki U Zot isrof qiluvchilarni sevmas» (A’rof surasi, 31-oyat), deb buyurdi.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam tahorat qilayotgan buyuk sahobalardan biri Sa’d ibn Abu Vaqqos roziyallohu anhuning suvni ko‘proq ishlatayotganini ko‘rdilar va unga: «Hoy Sa’d! Bu qanday isrofgarchilik?!» dedilar. Sa’d ibn Abu Vaqqos roziyallohu anhu: «Ey Allohning Rasuli! Tahoratda ham isrof bo‘ladimi?» dedi. U Allohning ibodati uchun tahorat qilayotganda suvni sal ko‘proq ishlatish isrof sanalmasa kerak, deb o‘ylagan ekan. Shunda u zot alayhissalom: «Ha, hatto oqib turgan daryoning yoqasida bo‘lsang ham», dedilar.
Biz esa «Suv – tekin» degan tushuncha bilan bir paytlar shaharlarimiz, qishloqlarimiz, mahallalarimizda zilol suvga to‘lib oqqan ariq-anhorlarni quritdik. Borlarini chiqindixonaga aylantirdik. Oqibatda ilgari odamlar bemalol ichavergan ariq suvlari hozir hatto qo‘l yuvishga ham o‘ylanib qolinadigan holga keldi.
Yaqin-yaqingacha poytaxtning shimoli-sharq tomonidan ko‘rinib, bahri dilingizni ochgan, xush kayfiyat bag‘ishlagan purviqor tog‘lar bugun ko‘rinmay qolganiga odamlar endi-endi ahamiyat bera boshlashdi. Daraxtlarning kamayishi, avtoulovlarning ko‘payishi, mavjud yashil hududlar qisqarib, o‘rniga rejasiz qurib tashlanayotgan uy-joy ekologiyaga, ona tabiatga ta’sir qilmay qolmadi. Qalin changli parda ortiga yashiringan tog‘lar xuddi bizni yordamga chaqirayotgan, vaqtida chora ko‘rilmasa, og‘ir oqibatlar yuzaga kelishidan ogohlantirayotgandek go‘yo.
Va achinarlisi bu og‘ir oqibatlar o‘zini ko‘rsata boshladi. 60 yillik tajribaga ega IQAir tashkiloti tomonidan tayyorlangan oxirgi yillik hisobotda qayd etilishicha, havoning ifloslanishi oqibatida bir yilda dunyo bo‘yicha 7 million aholi hayotdan bevaqt ko‘z yummoqda, milliardlab inson nafas yo‘llari kasalliklari hamda boshqa og‘ir dardlarga yo‘liqmoqda. IQAir sayti ma’lumotlariga ko‘ra, 2023 yil yakunlari bo‘yicha tuzilgan reytingga muvofiq, O‘zbekiston 134 davlat orasida 23-o‘rinni band etib turganini juda achinarli. Ro‘yxatdagi havosi eng iflos uchlikni Bangladesh, Pokiston va Hindiston egallagan (iqair.com/ru/world-most-polluted-countries).
Surunkali respirator kasalliklarining dunyo bo‘ylab tarqalishi va bu jarayonlarning asoratlarini o‘rgangan bir guruh britaniyalik olimlar inson o‘limiga sabab bo‘layotgan beshta asosiy omillardan biri nafas olish tizimi kasalliklar ekanini ma’lum qilishdi. Tibbiyot sohasiga oid yangiliklarni yoritadigan «The Lancet» nashri e’lon qilgan maqolada 1990–2019 yillarda nafas yo‘llari kasalliklarining tarqalishi 39,8 foizga, ushbu dardlardan vafot etganlar soni esa 28,5 foizga oshgani aytilgan. Bronxial astma eng ko‘p tarqalayotgan surunkali respirator kasallik sifatida qayd etilgan bo‘lib, nafas yo‘llarining kasallanishi, birinchi navbatda, chekish illati, shuningdek, havoning ifloslanishi hamda sanoat ishlab chiqarishining turli xildagi salbiy oqibatlari sabab yuzaga kelmoqda.
Yurtimizdagi maktablarning birida atrof-muhitni asrab-avaylash hamda boshqa ijtimoiy muammolarni bartaraf etish, ularning oldini olishga bag‘ishlangan tadbirda bir o‘quvchi yigit Ona Yerning odamlarga qilgan murojaatini o‘qib bergan edi. Siz ham bu murojaatga bir e’tibor berib ko‘ring-a:
«Ey odamzod, nimalar qilib qo‘yding, nimalar qilyapsan! To‘xta! Bo‘ldi! Yetar endi. Daraxtlarni kesib, qancha o‘rmonlarni yo‘q qilding, havoni, suvni bulg‘atding. Ko‘lu daryolarni quritding. Juda qizib ketdim. Yaratilganimdan beri bunaqa qizimaganman. Hammayog‘imni yondirib, ilma-teshik qilib tashlading-ku! Yana nima istaysan, odamzot?! Shaharlarda tuproq qolmadi! Hammayoqni toshdek beton bilan qoplab tashlading. Mening sabrim cheksiz emas. Zaxiralarim ham tugab boryapti. Meni asramasang, ertaga o‘zing qiynalasan. O‘zingni bos. To‘xta. Atrofga qara! Aql bilan ish tutib, menga ozgina yordam berib yuborsang, u yog‘iga o‘zimni o‘zim tiklab olaman. Yaxshiyam Alloh menga o‘zimni o‘zim sovutish qobiliyatini bergan. Lekin vaziyat shu zaylda davom etaversa, ya’ni tabiat shu tarzda ifloslantirilaversa, tiklanish qobiliyatim ham ish bermay qo‘yishi mumkin. Avvalgi holga qaytishi dargumonu, lekin vaziyatni yaxshi tomonga o‘zgartirish mumkin. Yaxshi insonlar hali bor bu dunyoda. Hammangiz birlashsangiz, qo‘lingizdan ko‘p narsa keladi, Xudo xohlasa».
O‘smir yigitning bu murojaati har birimizga ko‘zingizni oching, vaqt borida imkoniyatlarni ishga soling, deyayotgandek go‘yo...
Alloh hech bir narsani bekor yaratmagan. Har bir o‘simlikning, har bir jonivorning vazifasi bor. Shuningdek, ularning mavjudligi, yashashi bir-biriga chambarchas bog‘liq. Bu zanjirni uzish mumkin emas. Bordiyu hayvonot yoki nabotot olamining bir vakili yo‘q qilinsa, buning oqibati qachondir baribir sezilishi aniq.
Achchiq haqiqat shuki, bor tabiatdagi, ya’ni atrof-muhitdagi ko‘pgina resurslar yo‘qotib bo‘lingan. Ammo o‘sha narsalarning ko‘pini tiklash, qaytarish mumkin. O‘z navbatida, borini saqlab qolish ham juda muhim. Shunday ekan, Alloh bergan buyuk ne’matlar – suv, tuproq, havo, o‘simliklaru jonivorlarga bo‘lgan munosabatimizni o‘zgartiraylik, azizlar. Zero, bizdan keyingi avlod ham ozod va obod yurtda yashashga haqli.
«Hilol» jurnali 8(65)-sonidan