Bir kuni litseydagi ustozimiz bizga shunday dedi: “Ertaga hammangiz bittadan xalta va besh kilo kartoshka olib keling”.

Ertasiga barchaning partasi ustida kartoshka va xaltalar turardi. Ustoz: “Endi bugungacha o‘zingiz kechirmagan har bir odam uchun bittadan kartoshka oling va uning ismini kartoshkaning ustiga yozib, xaltaga soling!”

Ba’zi o‘quvchilar 3-4 ta kartoshka olgan bo‘lsa, ba’zilarning xaltasi to‘lib ketdi. Ustoz: “Bir hafta mobaynida qayerga bormang, xaltalaringizni yoningizdan qo‘ymang. Hatto yotadigan yotoqda, yurgan avtobusingizda, maktabda ham olib yuring”, dedi.

Oradan bir hafta o‘tgach, o‘sha ustozning darsiga kirdik. Ustozimiz sinfga kirar-kirmas, barchamiz o‘zimizcha shikoyat qilishga tushib ketdik: “Ustoz, og‘ir xaltani hamma joyda ko‘tarib yurish qiyin ekan…”, “Ustoz, kartoshkalar ayniy boshladi, odamlar g‘alati qarashyapti. Jonga tegdi, charchab ketdik…”

Ustoz mehr bilan jilmaydi: “Ko‘rdingizmi, birovni kechirmay aslida o‘zimizni qiynaymiz. Ruhimizni og‘ir yuk ko‘tarib yurishga majbur qilamiz. Kechirishni qarshimizdagi insonga qilinadigan iltifot deb o‘ylaymiz. Holbuki, kechirimli bo‘lish, avvalo, o‘zimizga qilinadigan yaxshilikdir”.

manba: irfon.uz