Uhud tog‘i Madinaning shimoliy tarafida joylashgan muborak bir tog‘dir. Tog‘ning uzunligi 7 kilometr, kengligi 2-3 kilometr, balandligi esa 350 metrga yaqin. Tog‘ Madinai Munavvaradan taxminan 4-5 kilometr uzoqlikda joylashgan. Uhud tog‘ida bir necha g‘or va daralar mavjud bo‘lib, ba’zi g‘orlarning balandligi bir yarim metrni, uzunligi esa o‘n metrni tashkil etadi.
Ushbu tog‘ va uning atrofida ko‘plab tarixiy voqealar bo‘lib o‘tgan. Ana shulardan biri Uhud g‘azotidir. Bu g‘azot Badr g‘azotidan keyin, hijriy 3-yilda, musulmonlar bilan Quraysh qabilasi o‘rtasida bo‘lib o‘tgan. Ushbu jangda ming nafar musulmonlar uch ming sonli Quraysh qo‘shiniga qarshi kurashdilar.
Nabiy sollallohu alayhi vasallam o‘sha kuni kamonchilarga tepalikdan tushmaslikni, o‘sha yerda sobit turishni tayinladilar. Bu tepalik hozir Uhud tog‘i yonida joylashgan bo‘lib, “Jabalur rumot” (Kamonchilar tog‘i, tepaligi) deb ataladi. O‘sha yerda turgan kamonchilar jang tugadi, o‘ljalardan qolib ketmaylik degan o‘y bilan pastga tushadilar. Tepalikda kam sonli kishilar qolishadi. Bundan foydalangan Quraysh ittifoqchilari tepalikning orqa tarafidan o‘tib, musulmonlarga hamla qiladi. Oldinda Quraysh qo‘shini, ortda esa ularning ittifoqchilari musulmonlarni qurshab oladilar. Ana shunda mag‘lubiyat yuzaga keladi. Bu haqida Alloh taolo shunday deb marhamat qilgan:
أَوَلَمَّا أَصَابَتْكُم مُّصِيبَةٌ قَدْ أَصَبْتُم مِّثْلَيْهَا قُلْتُمْ أَنَّى هَـذَا قُلْ هُوَ مِنْ عِندِ أَنْفُسِكُمْ إِنَّ اللّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
“Sen: “Sizga musibat yetgan paytda, holbuki o‘zingiz ham ikki baravarini yetkazgan edingiz, bu qayerdan, deysizmi?! Bu o‘zingizning huzuringizdan!” deb ayt. Albatta, Alloh hamma narsaga qodirdir”. (Ya’ni, o‘zingiz sustkashlik qildingiz, zaiflashdingiz, o‘zingiz Allohning shartini buzdingiz, o‘zingiz Payg‘ambarning amriga xilof qildingiz, endi kelib, “Bu qayerdan?” deysizmi?! Bilib qo‘ying, bu musibatni o‘zingiz o‘zingizga chaqirib oldingiz.) (Oli Imron surasi, 165-oyat).
Ha, ushbu mag‘lubiyat Nabiy sollallohu alayhi vasallamning amrlariga xilof qilgan kamonchilar sababidan bo‘lgan edi.
Nabiy sollallohu alayhi vasallam yuqorida zikr qilingan Uhud tog‘idagi daralardan birida dushmandan himoyalanib, yashiringan ekanlar. Ko‘plab sahobalar mag‘lubiyatdan sarosimaga tushib, qochib ketadilar. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning atroflarida sanoqli sahobalar u zotni pana qilib, o‘z tanalari bilan ul zotni himoya qilib turishgan. Shu yerda Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam Sa’d ibn Abu Vaqqos roziyallohu anhuga “Ot, ey Sa’d, ot, ota-onam senga fido bo‘lsin!” degan ekanlar.
Bu g‘azotda Nabiy sollallohu alayhi vasallamning muborak boshlari yorildi, tishlari sindi, yuzlariga sovutning halqasi sanchilib, oy yuzlaridan qon oqib tushdi. Shuningdek, Uhud g‘azotida yetmishta sahobalar shahid bo‘lishdi. Ularning sayyidi, Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning sevikli amakilari Hamza roziyallohu anhu edilar.
Jangdan so‘ng Nabiy sollallohu alayhi vasallam sahobalarga shahidlarni dafn qilishni amr etdilar. Ular o‘sha maydonga dafn etildilar. Oradan 14 asr o‘tib, shu kunimizgacha ushbu maqbara Uhud tog‘i etagida mavjuddir. Haj va Umraga borgan hojilarimiz barcha muborak makonlar qatorida Uhud tog‘ini va yetmishta shahid sahobalarni o‘z bag‘riga olgan “Shahidlar maqbarasi”ni ham ziyorat qilib, Qur’on o‘qib, duoi fotiha qiladilar.
Uhud tog‘i yaqinida “Fas'h” yoki “Uhud” deb nomlangan masjid bo‘lib, Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam Uhud g‘azoti kuni o‘sha masjidda namoz o‘qigan ekanlar.
Ushbu jangda Ummu Amora Nasiyba bint Ka’b, Abu Dujona, Hanzala, Talha ibn Ubaydulloh, Hamza ibn Abdulmuttalib, Mus’ab ibn Umayr, Abdulloh ibn Jahsh, Amr ibn Jamuh kabi sahobalar o‘zlarining fidokorliklarini ko‘rsatdilar.
Uhud tog‘ining fazilatlari
حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ بَشَّارٍ ، حَدَّثَنَا يَحْيَى ، عَنْ سَعِيدٍ ، عَنْ قَتَادَةَ ، أَنَّ أَنَسَ بْنَ مَالِكٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ ، حَدَّثَهُمْ أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ صَعِدَ أُحُدًا ، وَأَبُو بَكْرٍ ، وَعُمَرُ ، وَعُثْمَانُ فَرَجَفَ بِهِمْ ، فَقَالَ : اثْبُتْ أُحُدُ فَإِنَّمَا عَلَيْكَ نَبِيٌّ ، وَصِدِّيقٌ ، وَشَهِيدَانِ
Anas ibn Molik roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: “Nabiy sollallohu alayhi vasallam Uhud (tog‘i)ga ko‘tarildilar. U zot bilan birga Abu Bakr, Umar va Usmon bor edi. Tog‘ ularni titratdi. Shunda u zot oyoqlari bilan bir urib, “Sobit tur, ey Uhud! Sening ustingda Nabiy, Siddiq va ikki shahid turibdi” dedilar”. Imom Buxoriy rivoyati.
Alloh taolo toqqa sezish, yaxshi ko‘rish xususiyatini ato qilgan. Uhud tog‘i o‘zining ustiga chiqqan zotlarning kimlar ekanini yaxshi bilardi. Shuning uchun sevinchdan, haybatdan titrab ketdi.
Anas ibn Molik roziyallohu anhudan rivoyat qilingan yana bir hadisda Nabiy sollallohu alayhi vasallam: “Bu Uhud tog‘idir. U bizni yaxshi ko‘radi va biz ham uni yaxshi ko‘ramiz” deganlar.
Uhud tog‘i o‘xshatilgan o‘rinlar
Zirr ibn Hubaysh rivoyat qilishicha, Ibn Mas’ud arok (daraxti)dan misvok olar edi. Uning boldiri shunchalik ingichkaligidan shamol uchirib yuborgudek bo‘lardi. Qavm uning ustidan kuldi. Shunda Rasululloh sollallohu alayhi va sallam: “Nimadan kulyapsizlar?!” dedilar. Ular: “Ey Allohning Payg‘ambari, uning boldirlari ingichkaligidan kulyapmiz”, deyishdi. Shunda u zot: “Nafsim qo‘lida bo‘lgan Zotga qasamki, albatta, uning ikki (boldiri) Mezonda Uhud (tog‘i)dan ham og‘irroqdir!” dedilar (Ahmad “Musnad”da, Ibn Hibbon “Sahih”da, Tabaroniy “Kabiyr”da, Abu Ya’lo va Tayolisiylar o‘z “Musnad”larida rivoyat qilishgan).
Abdulloh ibn Mas’ud roziyallohu anhuning jussasi juda kichkina bo‘lgan. Hatto arokdek kichkina va odamni ko‘tara olmaydigan daraxtlarga ham bemalol chiqib ketavergan. Bu haqida Abdullohning o‘zi shunday rivoyat qiladi: “Misvok olish uchun arok daraxtiga chiqdim. Shunchalik yengil ekanimdan birodarlarim hayron bo‘lishdi. Shunda Nabiy sollallohu alayhi va sallam: “Nega ajablanyapsizlar? Nafsim qo‘lida bo‘lgan Zotga qasamki, albatta, u qiyomat kunida Uhuddan ham og‘irroq bo‘ladi!” dedilar” (Tabaroniy “Kabiyr”da rivoyat qilgan).
Abu Hurayra roziyallohu anhu Rasululloh sollallohu alayhi va sallamning bunday deganlarini rivoyat qiladi: “Do‘zaxdagi kofirning oziq tishi Uhud tog‘ichalik katta, terisining qalinligi esa uch kunlik yo‘l qadar bo‘ladi” (Muslim: 17/186, Termiziy: 4/104 rivoyati).
Payg‘ambarimiz Muhammad alayhissalom hadisi shariflaridan birida: «Sahobalarimni so‘kmanglar, mening nafsim qo‘lida bo‘lgan Zot bilan qasamki, agar birortangiz Uhud tog‘idek oltin nafaqa qilsangiz ham, ularning bittasining bir muddiga (og‘irlik o‘lchovi) to‘g‘ri kelmaydi», – deganlar.
Abu Hurayra roziyallohu anhudan Rosululloh sollallohu alayhi va sallamning shunday deganliklari sobit bo‘lgan: “Kimda-kim musulmon kishining janozasiga iymon va ajr umidida ergashsa va to unga namoz o‘qilib, dafn qilinishdan forig‘ bo‘lguncha birga bo‘lsa, batahqiq, ikki qiyrot ajr bilan qaytadi. Har bir qiyrot Uhud (tog‘i) mislichalikdir. Kimda-kim unga namoz o‘qisa so‘ng dafn qilinishdan oldin qaytib kelsa, batahqiq, bir qiyrot bilan qaytadi”. (Buxoriy (47), Muslim (945)
Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi:
«Kim janozaga namoz o‘qilguncha hozir bo‘lsa, unga bir qiyrot savob, kim dafn qilinguncha hozir bo‘lsa, unga ikki qiyrot savob», dedilar.
«Ikki qiyrot nimadir?» deyildi.
«Ikki ulkan toqqa o‘xshash narsa», dedilar».
Beshovlari rivoyat qilganlar.
Boshqa bir rivoyatda:
«Ikkovlaridan kichigi Uhudga o‘xshash», deyilgan.
Alloh taolo barchamizni Haj, Umra ibodatlariga qayta-qayta musharraf etsin!
Internet ma’lumotlari asosida
Nozimjon Iminjonov tayyorladi
Bismillahir Rohmanir Rohiym
Yosh Muhammad ulg‘ayib katta bo‘lganidan keyin yaqindagina onasi bilan shu tuyada kelishganini eslardi. Ummu Ayman uning ko‘zyoshlarini artib borardi. Go‘yo ortlaridan onasi kelib qoladigandek yosh Muhammad orqalariga o‘girilib qo‘yardi. Ummu Ayman uni bag‘riga olib, boshini silab-silab qo‘yganini sira-sira esdan chiqarmadi.
Ularni kutib olishga Abdulmuttalib chiqdi. Bo‘lgan voqeadan bexabar bobo oldiga yugurib kelgan nabirasining qayg‘uli yuzini ko‘rib hayratlandi. “Nima bo‘ldi, bolam, onang qani?” deb so‘radi. Go‘dak javob bermay yig‘layverdi. Abdulmuttalib taajjublanib turganida Ummu Ayman yo‘lda nima bo‘lganini aytib berdi. Qariya qattiq qayg‘uga tushdi.
Nur yuzli nabirasini bag‘riga bosib, ko‘zlariga termuldi. “Jonim bolam, endi ota-onang ham, bobong ham men bo‘laman. G‘am chekma, doimo sening yoningdaman”, deb ko‘nglini ko‘tardi.
Bobo bergan so‘ziga og‘ishmay amal qildi. U chindan ham bu nabirasini boshqalariga qaraganda boshqacha yaxshi ko‘rar, yonidan bir qadam jildirmas, hech kimga ishonmasdi. Har gal yuziga qaraganida goh o‘g‘li Abdullohni, goh kelini Ominani eslab, yig‘lab olardi. Odamlar haybati va salobatidan qo‘rqadigan Abdulmuttalibning uyiga faqatgina yosh Muhammad ijozatsiz kira olardi. Hali yosh bo‘lishiga qaramay, ba’zi narsalarda bobo undan maslahat so‘rar va gapiga quloq tutardi. Oldiga taom keltirishsa, nabirasi kelmaguncha ovqatga qo‘l cho‘zmasdi.
Kunlarning birida ajoyib voqea sodir bo‘ldi. Yog‘in kamligi sababli Makkada qurg‘oqchilik bo‘lib turardi. O‘sha yili ham shunday bo‘ldi. Hamma qattiq tashvishlandi, chorva mollari nobud bo‘lishidan xavotirga tushishdi. Chunki mollarga ozuqa qolmagandi. Odamlar Abdulmuttalibning uyiga kyolib: “Ka’baning Robbi bo‘lgan Allohga duo qilaylik, yomg‘ir yog‘dirsin. Biz bir necha kundan beri duo qilyapmiz, ammo ijobat bo‘lmayapti”, deyishdi.
Ertasi kuni butun qavm to‘planib tog‘ tomondagi tepalikka chiqdi. Kichkina Muhammad ham ular bilan chiqdi. Abdulmuttalib qo‘lini duoga ochdi: “Ey ushbu Ka’baning Egasi, Ibrohim alayhissalomning Rabbi bo‘lgan Alloh, bizga rahm et, ustimizga yomg‘ir yog‘dirgin”, dedi. Shu payt yonida turgan nabirasiga ko‘zi tushib aytdi: “Mana bu yetim nabiramning hurmatidan bizga yomg‘ir ato qilgin”. Bolaning ham qo‘lchalari duoga ochildi. Osmon musaffo, quyosh charaqlab turar, bir dona ham bulut ko‘rinmasdi. Ammo birdan uzoqdan bulut ko‘zga tashlandi. Abdulmuttalib hayratlanib samoga qaradi. Bulut bir zumda Makka ustiga yetib keldi. Chaqmoq chaqib, momaqaldiroqdan keyin yomg‘ir quya boshladi. Odamlar uylariga borguniga qadar butun ust-boshlari ho‘l bo‘lib ketdi.
Albatta bu voqeaning hikmatini hech kim bilmasdi. Faqatgina Abdulmuttalib berilgan bu ne’mat nur yuzli nabirasi sababli ekanini tushunib turardi.
Vaqt o‘tar, hamisha nabirasini yetaklab yuradigan Abdulmuttalib ham asta-sekin qarib, kuchdan qolib borardi. Bir kuni yosh Muhammad yana og‘ir sinovga duch keldi. Onasidan ayrilgach, bobosi Abdulmuttalibga qattiq o‘rganib qolgan edi. Endi shu mehribon bobodan ham ayrilish arafasida edi. Ota-onam ham, bobom ham siz deb suyangan tog‘idan judo bo‘lish oson emas. Albatta, bu sinovlarning barchasi Allohning irodasi ila sodir bo‘lardi.
Ajali yetganda har bir jonning vafot etishi aniq haqiqat. Alloh taolo hech bir bandasiga “Buning falon ishi bor ekan, tugatib olsin”, “Yetim bolasi bor ekan, katta bo‘lsin”, “Uzatiladigan qizi bor ekan, to‘yini ko‘rsin”, deb muhlat bermaydi.
Abdulmuttalibni ham ajal izlab keldi. Bir kuni bu dunyoni tark etishini yaxshi bilgan Abdulmuttalib nur yuzli nabirasidan ayrilishni istamasdi. Jon berish arafasida atrofiga olazarak boqib “Muhammadim qani?” deb so‘radi. Atrofdagilar sevimli nabirani oldiga olib kelishdi. Abdulmuttalib: “Kel, bolam, oldimda o‘tirsang, biroz yengil bo‘laman”, dedi. Bu nurli nabirasining qo‘llaridan o‘pib, hidlab, bag‘riga bosar ekan, chiroyli ko‘zlaridan oqayotgan yoshlarni ko‘rib sabri chidamadi.
Qariya hamma farzandlarini to‘plab: “Men vafot etsam, bu nabiramga kim g‘amxo‘rlik qiladi?” deb so‘radi. Hamma amakilari yosh Muhammadni o‘zi bilan birga olib ketishni istadi. Chunki bu bola qayorga borsa, o‘sha yerga fayzu baraka yog‘ilishini yaxshi bilishardi. Abdulmuttalib bu gal nabirasidan so‘radi: “O‘zing nima deysan? Qaysi amaking bilan qolishni xohlaysan?” Go‘dak indamay o‘rnidan turib, halqa bo‘lib o‘tirgan amakilari orasidan Abu Tolibning quchog‘iga bordi. Shu tariqa qaror qabul qilindi. Demak, yosh Muhammad Abu Tolibni tanladi.
Abu Tolib otasi Abdulmuttalib kabi yosh Muhammadni ham, inisi Abdullohni ham juda yaxshi kurardi. Joni uzilayotgan Abdulmuttalib suyukli nabirasining sevikli o‘g‘li Abu Tolib bilan qolayotganidan ko‘ngli to‘ldi. Oxirgi nafasida ham yosh nurli nabirasi yuziga termilib turarkan, Abu Tolibga uni omonat topshirganini, aslo ozor bermaslik va mehrini ayamasligini vasiyat qilib olamdan o‘tdi.
Abdulmuttalibning vafoti butun Quraysh qabilasi, ayniqsa, hoshimiylar xonadoni uchun og‘ir judolik bo‘ldi. Salobatli, aql-farosatli va o‘z qavmi uchun jonini fido etishdan ham qaytmaydigan insondan ayrildilar. Abdulmuttalibning dafn marosimida butun qabila ishtirok etdi. Ular tobutni ko‘tarib ketishar ekan, yosh Muhammadning ko‘zlaridan tinmay yosh oqardi. Bu sinovlarning barchasi Alloh taolo tomonidan yosh Muhammadni payg‘ambarlikka tayyorlash uchun edi. Hammasi ummat, din, siz va biz uchun edi.
“Tasadduq, yo Rasululloh” kitobidan