Tanlovga!
Alloh taologa hamd, payg‘ambarimiz Muhammad sollallohu alayhi vasallam va u zotning ahli baytlari va sahobalariga salovotu salomlar bo‘lsin!
Ramazon… Bu so‘zni eshitganda qalblarga quvonch, ko‘ngillarga xushnudlik kiradi. Mo‘min kishilarning qalblarini sakinat o‘rab oladi. Beixtiyor uning xotiriga xursandchilik, shodlik damlari keladi. O‘tgan raamazon oyining shukuhini eslaydi. Ham jismiy ham botiniy kirliklardan tozalanishini o‘ylab xursand bo‘ladi. Qanday qilib ham bunday bo‘lmasin? Axir bu oyda shaytonlar kishanlanib, Alloh subhanahu va taoloning biz gunohkor bandalarga rahmat eshiklari ochilib, Alloh taolo “Qani tavba qiluvchi bormi? Uning tavbasini qabul qilaman. Qani duo qiluvchi bormi? Uning duosini ijobat qilaman” deb bizlarga O‘zining rahmatini va mag‘firatini aynan mana shu oyda yog‘diradigan bo‘lsa. Bizdan faqat gunohlardan haqiqiy tavba qilib, Alloh taologa hamdlar aytib, Alloh taoloning buyruqlariga xolis amal qilib, qaytariqlaridan qaytib, o‘zimizni isloh qilib, habibimiz Muhammad sollallohu alayhi vasallamning manhajlarini mahkam ushlab, dunyo va oxirat saodatlarini qo‘lga kiritishimizgina qolmaydimi? Ramazon oyi keldi. Chin tavba qilish vaqti kelmadimikan?
Aslida tavba eshiklari har doim ochiq. Modomiki, jonimiz halqumimizga tiqilmas ekan va quyosh mag‘ribdan chiqmas ekan bizlarning chin dildan qilgan tavbalarimiz qabul qilinadi in sha Alloh. Lekin hozir Ramazon oyida turibmiz, bu oy tavba uchun ayni fursat emasmi? Shubhasiz bu oyda boshqa oylarga qaraganda chin tavba qilishimiz oson bo‘ladi. Chunki, biz bu oyda boshqa oylarga qaraganda Robbimizning rahmatini ko‘proq his qilamiz. Lekin bu gapdan tavba uchun Ramazon oyini kutish kerak ekan degan gap kelib chiqmaydi. Jon Alloh taoloning omonati. Uni qachon xohlasa o‘sha payt oladi. Shunday ekan, bizga hozir Ramazon oyida turibmiz, bu oyni g‘animat bilib, tavba-tazarruga shoshilishimiz lozim bo‘ladi. Bekorga habibimiz Rasululloh sollallohu alayhi vasallam “Ramazonga yetib, mag‘firat qilinmagan kishining burni yerga ishqalsin, xor bo‘lsin!” demaganlar. Chunki Ramazonni g‘animat bilmagan kishi tavba qilmagan, mag‘firat so‘ramagan bo‘ladida. Birodarlarim! Bunday badbaxt kishilardan bo‘lib qolmaylik. Bu oyda gunohlardan tavba qilib, bu oydan chiqqanimizdan keyin ham bu gunohlarga qaytmaylik. Zeroki, Ramazonda tavba qilmasak, qachon tavba qilamiz? Ramazonda Allohga qaytmasak qachon Allohga qaytamiz?
Shu o‘rinda bir savol tug‘iladi. Chin tavba qanday bo‘ladi? Bu savolga Alloh taoloning Kitobi Qur’oni karimdan javob qidirib ko‘raylik. Alloh taolo shunday marhamat qiladi “Va ular fohisha ish yoki o‘zlariga zulm qilgan chog‘larida Allohni eslab, gunohlarini mag‘firat qilishini so‘raydilar, gunohlarini Allohdan o‘zga kim ham mag‘firat qiladi? Va ular, bilib turib, qilgan gunohlarida bardavom bo‘lmaslar”.
Demak, oyatdan kelib chiqadiki, gunohda bardavom bo‘linmasa, gunohni e’tirof qilinsa va istig‘for aytiladigan bo‘lsa, Alloh taolo gunohlarni kechirar ekan. Chin tavba qanday bo‘lishi borasida ulamolarimiz ham ko‘p gaplarni aytganlar. Shulardan ba’zilarini keltiramiz.
Abdulloh ibn Mas’ud roziyallohu anhu shunday deydilar “Haqiqiy tavba, xuddi sog‘ilgan sut yelinga qaytmaganidek, tavbadan keyin gunohlarga qaytmaslikdir”.
Said ibn Jubayr rohimahulloh aytadilar “Uchta shart bo‘lmasa tavba qabul bo‘lmaydi:
Hasan Basriy rohimahulloh shunday deydilar “Haqiqiy tavba o‘zi avval yaxshi ko‘rgan gunohidan nafratlanish. Gunohini eslaganda istig‘for aytishdir”.
Ali ibn Husayn rohimahulloh shunday deydilar “Tavba amal bilan va gunohlardan qaytish bilan bo‘ladi. Tavba shunchaki so‘z bilan bo‘lmaydi”.
Shayx Sha’roviy rohimahulloh o‘zlarining “Tavba” kitoblarida quyidagi lafzlarni keltiradilar “Tavba qilgan kishi uch narsani doim yodda tutishi lozim bo‘ladi:
Imom Navaviy rohimahulloh aytadilar “Har bitta gunohga tavba qilish vojibdir. Agar gunoh banda va Alloh taolo o‘rtasida bo‘lib, bu gunohga boshqa bir bandaning haqqi aralashmagan bo‘lsa, tavbaning uchta sharti bor:
Imom Navaviy rohimahullohning gaplaridan kelib chiqadiki, agar gunohga boshqa bir bandaning haqqi aralashgan bo‘lsa, tavba toki u bandani rozi qilmaguncha qabul bo‘lmaydi. Shuning uchun birovning haqqiga e’htiyot bo‘lish kerak. Yana shuni aytib o‘tish kerakki, tavbada yana bir daqiq sir bor. Tavba faqat gunoh sababidan qilinmaydi. Qanchadan-qancha solih insonlar, Alloh taoloning avliyolari bor, ular har damlarida tavba bilan, istig‘for bilan mashg‘ullar. Hattoki, Payg‘ambarimiz Muhammad sollallohu alayhi vasallam ham har kuni yuz marta istig‘for aytganlari hadislarda rivoyat qilinadi. Buning sababi esa, bu Alloh taologa tavozu’ namunasi, har doim Alloh taologa muhtoj ekanini e’tirof etishdir. Boshqa jihatdan olib qaraydigan bo‘lsak, insonlarning hech qaysi biri, Alloh taoloning bergan mo‘l-ko‘l ne’matlariga shukr qilib, adog‘iga yetkaza olmaydi. Shuning uchun ham u tavba bilan mashg‘ul bo‘ladi.
Mana bu – gunohlar bilan mashg‘ul bo‘lib yurganidan so‘ng, biz yuqorida bayon qilgandek chin tavba qilib, solih amallarda bardavom bo‘ladigan kishilarning tavbasidir. Bu esa Alloh taoloning oldidagi ulug‘ daraja hisoblanadi.
Azizlar! Mana chin tavba qanday bo‘lishni ham oz bo‘lsada bilib oldik. Ramazon oylarida turibmiz, bu oyni mana shunday tavbalar qilish uchun g‘animat bilaylik. Salafi solihlarimiz Ramazon oyi tugasa, bu oydan ajralganlari uchun yig‘lar ekanlar. Ko‘p narsalarga ulgurmay qolganlaridan nadomat chekar ekanlar. Mana bu narsa ham ularning tavbalariga dalolat qiladi. Albatta bu ularning o‘ta solih bo‘lganlaridan va qalblari toza bo‘lganliklaridandir. Biz ham habibimiz Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning sunnatlariga ergashib, mana shunday solih kishilarning yo‘llarini tutishimiz kerak bo‘ladi.
Allohim bizlarni solih bandalaringni muvaffaq qilgan narsalarga muvaffaq qilgin. Bizlarni to‘g‘ri yo‘lingga hidoyat qilgin! Amiyn.
Manbalar asosida “Ko‘kaldosh” o‘rta maxsus islom bilim yurtining
4-kurs talabasi Xushvaqtov Abdulhay tayyorladi.
Musulmonlar Hunayn g‘azotida g‘alaba qozonishdi. Hunayn g‘azoti Shavvol oyida, hijratning sakkizinchi yili, Makka fathidan so‘ng Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam bilan Havozin va Saqiyf qabilalari o‘rtasida bo‘lib o‘tgan edi. Jangda g‘alaba qozongan musulmonlar katta g‘animatga (o‘ljaga) ega bo‘ldilar.
Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam bu g‘animatlarni qalbi Islomga moyil bo‘lgan yangi musulmonlarga taqsimlab berdilar. Qavmning kattalari Abu Sufyon, Uyayna, Aqra’, Suhayl ibn Amr va boshqalarga ham berdilar.
Vaholanki, ular Quraysh mushriklarining eng kattalari bo‘lib, uzoq yillar Payg‘ambarimizga qarshi urushgan kishilar edi. Ushbu g‘animatlar taqsimlanishidan bir necha kun oldingina islomni qabul qilishgan edi. Lekin Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam ansorlarga (Madinalik sahobalarga) ushbu g‘animatlardan hech narsa bermadilar.
Holbuki, ular Islomni yoyish va Payg‘ambar alayhissalomni himoya qilish uchun qonlarini to‘kkan, jonlarini fido qilgan kishilar edi. Bu holat ularning qalblariga og‘ir botdi va xasratlanib shunday deyishdi: «Qilichlarimizning tig‘idagi dushmanning qoni hali qotgani yo‘q, ammo g‘animatlardan boshqalar bahramand bo‘ldi. Bizga esa, hech narsa berilmadi».
Bu borada Sa’d ibn Uboda roziyallohu anhu kelib Payg‘ambarimizga bo‘layotgan gaplar xaqida, odamlarning qalbidagi xafalikni aytdi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Ey Sa’d, sen bu haqda nima deysan?” dedilar. Sa’d: “Men ham qavmim tarafidaman”, deb javob berdi. Shunda Payg‘ambarimiz alayhissalom: “Qavmingni mening huzurimga yig‘”, dedilar. Ular to‘planganlaridan keyin, Rasululloh sollallohu alayhi vasallamjuda buyuk, nihoyatda ta’sirli, qalblarni jumbushga keltiruvchi, ko‘zlarni yoshga to‘ldiruvchi xutba qildilar.
U zot ularga muloyimlik va muhabbat bilan quyidagicha murojaat qildilar: “Ey ansorlar! Men sizlarni gumroh holda topmaganmidim? Alloh taolo men tufayli sizlarni hidoyat qilmadimi? Sizlar tarqoq va parokanda emasmidinglar, Alloh taolo men sababli sizlarni birlashtirmadimi? Sizlar faqir va muhtoj emasmidinglar, Alloh taolo men orqali sizlarni boy qilmadimi?”.
Har safar Rasululloh sollallohu alayhi vasallam savol bilan murojaat qilganlarida, ular: “Alloh va Uning Rasulidan minnatdormiz”, deb javob qaytarishardi.
So‘ng Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Nima uchun menga javob qaytarmayapsizlar?” dedilar. Ular yana: “Alloh va Rasulidan minnatdormiz!”, deyishdi.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam aytdilar: «Agar istasangiz, sizlarning ham shunday deyishga haqqingiz bor: “Siz bizning huzurimizga qavmingiz tomonidan inkor qilingan holda keldingiz, biz esa, sizni tasdiqladik. Siz qavmingiz tomonidan yolg‘onchiga chiqarilgan edingiz, biz sizga ishondik, imon keltirdik va sizga yordam berdik. Siz o‘z yurtingizdan quvildingiz, biz esa, sizga panoh berdik. Siz muhtoj holda keldingiz, biz esa, Sizni o‘z mol-mulkimizga sherik qildik”.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam ushbu so‘zlarni aytganlarida ular: Alloh va Uning rasuligina bizlarga minnat qilishga haqli, deyishdi. Aslida Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bu so‘zlarni ularga tavozelik va insof yuzasidan aytgan edilar. Lekin, haqiqatan olganda, Rasululloh sollallohu alayhi vasallam minnat qilishga haqli edilar, ular har qancha minnatdor bo‘lsalar arziydi. Chunki agar Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning Madinaga hijratlari bo‘lmaganida, ularning orasida yashamaganlarida, ularning boshqalardan farqlari bo‘lmas edi. Ansorlarning sha’ni yuksalmas edi, qadrlari ko‘tarilmas edi.
Shuning uchun Rasululloh sollallohu alayhi vasallam ularga qarab: “Ey ansorlar! Nima deb o‘ylaysizlar, boshqalar qo‘y va tuyalar bilan uylariga qaytsalar, sizlar Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bilan uylaringizga qaytishni istamaysizlarmi? Bundan rozimasmisizlar?”-dedilar.
Bu gapning naqadar ulug‘ligi, ansorlarning qalbiga yetib borishligini bilganlari uchun ham Rasululloh ularga g‘animatdan bermagan edilar.
So‘ngra Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bunday dedilar: “Agar hijrat qilmaganimda, albatta men ansorlardan bo‘lar edim, agar odamlar bir vodiyda yursalar, men ansorlar yurgan yo‘llardan yurar edim, ansorlar men uchun ichki kiyimimdek, boshqalar esa tashqi kiyimimdek”, dedilar va: “Allohim ansorlarga rahmatingni yog‘dir, ularning farzandlariga va farzandlarining farzandlariga ham”, deb ularning haqqiga duo qildilar.
Bu so‘zlarni tinglagan ansorlarning ko‘zlaridan yoshlar to‘kildi, soqollari xo‘l bo‘ldi. Ular yig‘lagan holatda: Biz Rasululloh sollallohu alayhi vasallamni biz bilan bo‘lishlariga rozimiz, bizning g‘animatimiz, bizning ulushimiz bo‘lganlaridan rozimiz!” — deyishdi.
Shundan keyin Rasululloh sollallohu alayhi vasallam ularni kelajakda bo‘ladigan fitnalardan ogohlantirib shunday dedilar:
“Mendan keyin sizlar o‘zingizga nisbatan adolatsizlikni ko‘rasizlar, ammo sabr qilinglar. Mening havzimda men bilan yuzlashguningizcha, sabr qilinglar!”.
Homidjon qori ISHMATBЕKOV