8 aprel kuni O‘zbekiston musulmonlari idorasi raisi,muftiy Usmonxon Alimov hazratlari yong‘indan jabr ko‘rgan sakkizta xonadon ahllaridan xabar oldilar.
Joriy yilning 18 mart kuni poytaxtning Shayxontohur tumani “Oqlon” mahallasidagi “Ko‘kcha Darboza”, “Fuzuliy” va “Omon Muxtorov” ko‘chalarida joylashgan sakkizta xonadonda kuchli yong‘in bo‘lib, uylarning hammasi barcha jihozlari bilan yonib ketgan va 65 kishi boshpanasiz qolgan edi. Shukrki, yong‘in xavfsizligi xodimlarining tezkorligi va mahalla ahlining uyushqoqligi tufayli hech kim jarohat-lanmadi.
Muftiy hazratlari aziyat chekkanlarga tasalli berib, ko‘ngillarini ko‘taradigan gaplarni aytib, bunday talofatda qilgan sabrlari ajru savoblarga noil bo‘lishini so‘zlab berdilar. Shuningdek, ushbu xonadonlarga mahalla ahli astoydil yordam ko‘rsatayotgani, yong‘in bo‘lgan xonadonlarni qayta qurish ishlari hashar yo‘li bilan barpo etilayotganiga e’tibor qaratdilar va ana shunday og‘ir damlarda mahalla ahlining ittifoqligi juda katta oliy fazilat ekanini ta’kidladilar.
Mo‘minlarning bir-birlariga mehribonligiga misol qilib, Saodat asrida Makkadan Madinaga hazrati Payg‘ambarimiz sollalohu alayhi va sallam bilan birga ko‘chib borgan mo‘min-musulmonlarga mahalliy aholi o‘zlarining uylaridan joy berganlari, o‘zlarining eng yaxshi ko‘rgan narsalarini in’om etganlarini aytib berdilar.
Darhaqiqat, har bir banda hayoti davomida turli qiyinchilik va musibatlarga duch keladi. Zotan, bu hayotning o‘zi imtihon dunyosidir. Bu haqda Qur’oni karimda bunday xabar qilinadi: “Sizlarni biroz xavf-xatar, ochlik (azobi) bilan, molu jon va mevalar(hosili)ni kamaytirish yo‘li bilan sinagaymiz” (Baqara, 155).
Musibatlar sabab qilinib bandaning imoni sinaladi. Mol-mulkning kasodga uchrashi, bemor bo‘lish yoki ishdagi muvaffaqiyatsizlik kabilarning barchasi sinovdir. Banda gohida yaxshilik bilan, ba’zida qiyinchilik bilan sinaladi. Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi, Nabiy sollallohu alayhi va sallam: “Musulmonga qay bir musibat: charchashmi, bemorlikmi, tashvishmi, xafachilikmi, ozormi, g‘am-g‘ussami, hattoki, tikan kirishmi yetadigan bo‘lsa, albatta, Alloh ular ila uning xatolarini kafforat qilur”, dedilar” (Imom Buxoriy rivoyati).
Suhbatda mahalla ahli yong‘in sodir bo‘lgan kuniyoq oqsoqol Baxtiyor Karimov boshchiligida shtab tuzilgani, barcha zaruriy yordam va tashkiliy ishlar ushbu shtab orqali amalga oshirilayotganini bildirdi.
Shuningdek, “Oqlon” jome masjidi imom-xatibi Sobir qori Rustamov tashabbusi bilan saxovatpesha insonlar uzluksiz ravishda xayriya qilib turganlarini aytdilar.
Bundan mamnun bo‘lgan muftiy hazratlari imom-xatiblarni bunday savobli ishlarga har doim kamarbasta bo‘lishga chaqirib, ziyoratga o‘zlariga hamrohlik qilib borgan Diniy idoraning Masjidlar bo‘limi mudiri Muhammadnazar Qayumov, Toshkent shahar bosh imom-xatibi Rahimberdi Rahmonov va Shayxontohur tumani “Xo‘ja Alambardor” jome masjidi imom-xatibi Odilxon qori Yunusxon o‘g‘li kabi taniqli imom-xatiblarga shunday damlarda yanada g‘ayrat ko‘rsatish haqiqiy din peshvosining ishi ekanini ta’kidladilar. Shuning bilan birga, xonadon sohiblarining yonib ketgan kitoblari, xususan, Qur’oni karim va boshqa diniy-ma’rifiy adabiyotlarning o‘rnini to‘ldirishni tayinladilar.
So‘ngra “Oqlon” jome masjidida peshin namozini mahalla jamoasi bilan birga ado etdilar. Namozdan so‘ng masjid qavmi bilan suhbatlashayotib, jumladan, bunday dedilar.
Hazrati Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi va sallamning: “Musulmon musulmonning birodaridir. Kim o‘z birodarining hojatini chiqarsa, Alloh uning hojatini chiqaradi. Kim bir musulmonni g‘amdan forig‘ qilsa, Alloh undan qiyomat kunining g‘amlaridan bir g‘amni forig‘ qiladi”, degan hadisi shariflariga ergashgan mahalla ahli bir yoqadan bosh chiqarib, yoru birodarlarining boshiga tushgan tashvishga sherik bo‘lib, o‘zlarining katta yordamlarini berayotganliklari bizni juda ham xursand qildi. Bu ayni mo‘minlik sifatidir.
Qad rostlayotgan xonadonlar birining poydevoriga muftiy hazratlari va mo‘ysafid otaxonlar birinchi g‘ishtni qo‘yib, eng ezgu duolarni qildilar.
Tez orada ushbu xonadonlar bitadi, yangi uylarda to‘yu tantanalar o‘tkazamiz, insho Alloh.
Muftiy hazratlarining ko‘ngil so‘rab kelganidan sevingan mahalla ahli va xonadon egalari shunday og‘irdamlarda qimmatli vaqtlarini sarflab tashrif buyurganlari va ko‘ngillarini ko‘targanlari uchun minnatdor-lik bildirdilar.
O‘zbekiston musulmonlari idorasi Matbuot xizmati
Men uylangan edim. Ayolim past bo‘yli, nimjon qomatli va menga nisbatan kichik jussali edi.
Men esa Allohni inoyati ila sportchilarga xos qomatga ega, mushaklarim baquvvat va salobatli edim.
Xotinimning bo‘yi pastligi uchun men unga ko‘p marotaba hazil-mazah qilib jig‘iga tegar, uning ustidan kular edim. Masalan, ba’zan biror narsaning ortiga yashirinib olib, u kelganda qo‘qqisdan oldida paydo bo‘lib qo‘rqitar edim. Ba’zan esa, uning kundalik xotiralarini qayd etib boradigan daftarini olib, bo‘yi yetmaydigan joyga qo‘yib qo‘yar edim va bo‘yi pastligi uchun ololmay qiynalayotganini ko‘rib huzurlanib kular edim.
Gohida televizor ko‘rayotganida, gohida esa, kechki ovqatni tayyorlayotganida uni har xil usullarda bezovta qilib hazil-mazah qilar edim.
Men hazillashib uni bezovta qilishni juda yaxshi ko‘rar edim, chunki uning mendan qasos olishga uringani, lekin bunga kuchi yetmaganini ko‘rish ham menga zavq bag‘ishlar edi.
Avval boshida xotinim bundan yoqimli kayfiyat olganini ko‘rar edim. Lekin vaqt o‘tishi bilan u mening bolalarcha qiliqlarimdan bezib qolayotganini seza boshladim.
Bir kuni ishga borish uchun uyqudan erta turdim. Qarasam, u nonushta tayyorlayotgan ekan. Har doimgidek, uni hazillashib qo‘rqitdim. Shunda u qattiq qo‘rquv bilan:
— Bu gal kechqurun uyga qaytganingizda, meni topa olmaysiz, — dedi.
Men uni hazillashayapti deb o‘yladim, chunki har safar uni qo‘rqitganimda u shunaqa tahdid qilar edi.
Biroq kechqurun uyga qaytib kelganimda, u yo‘q edi. Uni chaqirdim, u javob bermadi. Yana va yana chaqirdim, ammo u hech narsa demadi.
Hamma yerni qidirib chiqdim, lekin uni topa olmadim. Oxiri oshxonaga kirib, bir qog‘ozga ko‘zim tushdi. Unda:
— O‘zingizni asrang, men endi qaytmayman, — degan yozuvni ko‘rdim.
Shunda oyoqlarim bo‘shashib, bosa olmay qoldim. Butun boshli tanam quvvatsizlanib, o‘tirib qoldim, o‘zimni huddi ustimdan muzdek suv quygandek his qildim.
O‘sha paytda men dunyodagi eng zaif insonlardan biriga aylandim.
O‘sha kichikkina jussali, nozikkina xotinim mening asosiy quvvat manbaim bo‘lganligini, usiz men hech kim emas ekanligimni angladim.
Devorga suyangancha o‘tirib, huddi onasini yo‘qotgan go‘dak boladay yig‘ladim...
Bir payt ovqatlanish stoli ostida qandaydir narsa qimirlayotganini ko‘rib qoldim va o‘sha yerdan past ovozdagi kulgi eshitildi.
Ha, u edi! U o‘sha yerga yashirinib olgan ekan.
Shunda men unga o‘zimni otdim va uni qattiq bag‘rimga bosib quchoqlar ekanman, ko‘zlarimdan shashqator yosh oqar edi.
U esa meni qo‘rqitishni uddalay olganidan quvonib o‘zini kulishdan tiya olmas edi.
Shunday qilib, o‘g‘rini qaroqchi urdi deganlaridek, o‘zimning hiylam o‘zimga qarshi ishladi. Shundagina tushundimki, o‘sha kuchsizgina ayolimsiz men dunyodagi eng zaif inson ekanman.
Homidjon domla ISHMATBЕKOV