O‘zbek davlatchilik tarixi va madaniyati shakllanishida o‘zining mohirona siyosati va boy she’riy merosi bilan o‘chmas iz qoldirgan Zahiriddin Muhammad Boburning faqat yurtimiz tarixida emas, Hindiston xalqlari tarihida ham yuksak o‘rinda turadi. Ulug‘ ajdodimizning tarixi va ma’naviy merosi bir qancha hamyurt olimlarimiz va chet ellik tarixchilar tomonidan turli jihatlardan o‘rganilgan.
Quyidagi maqolada ana shu mashhur tarixning kam e’tibor qaratilgan jihatlaridan biri-Mirzo Boburning tasavvufiy qarashlari haqida so‘z yuritamiz.
Tarixga nazar solsak, XIII va XV asrlarda, xususan, Bobur yashagan davrda Movarounnahr hududida tasavvuf ta’limotlari keng tarqalgan va rivojlangan edi. Buning natijasida mazkur hududda istiqomat qilgan xalqlar turmush tarzida so‘fiylarning o‘rni ahamiyatli bo‘lib, o‘sha davr ijtimoiy va siyosiy jarayonlarida faol ishtirok etishgan va oddiy xalq orasida o‘ziga xos hurmat va martabaga ega bo‘lishgan.
Mirzo Bobur tasavvuf, undagi tariqatlar va vakillarini hurmat qilgan. Buni biz o‘sha davrdan qolgan yozma manbalar hamda yaqn o‘tmishda qilingan tadqiqotlarda ham ko‘rishimiz mumkin. Turkiyalik yetuk olim Mahmud As’ad Jo‘shon o‘zining “Islom, tasavvuf va axloq” asarida: “Temuriylardan Zahiriddin Muhammad Bobur ulug‘ shayx Said Amir ibn Mavlono Jaloliddin Xojagi Kosoniy Maxdumi A’zam hazratlarini o‘ziga ma’naviy pir deb bilganlar, u kishiga qo‘l berib, nasihatlariga amal qilganlar” – deb yozadi[1].
Yana bir olim B.To‘rayev Maxdumi A’zamni nafaqat Movarounnahr yoki Xuroson, balki Hindistonda ham o‘ziga pir deb biluvchilar ko‘plab topilishi, temuriy shohlar ichida Zahiriddin Muhammad Bobur bu ulug‘ zotga murid bo‘lganligini alohida ta’kidlab, yuqorida keltirilgan ma’lumotni quvvatlaydi[2].
O‘z navbatida Maxdumi A’zam ham Mirzo Boburga alohida hurmat bilan qaragan va unga bag‘ishlab “Boburiya” nomli riola ham yozgan. Olimning mazkur asari aslida Zahiriddin Muhammad Boburning Xoja Ahror Valiyning “Risolai volidiya” asari haqidagi xatiga javob edi.
Zahiriddin Muhammad Bobur Xoja Ahror Valiy va u kishining avlodlariga ham katta hurmatda bo‘lgan. Mirzo Boburning ismini ham Hoja Ahror aytgani haqida tarixiy ma’lumotlar ham mavjud. Xoja Ahror hazratlari va Bobur o‘rtasidagi munosabatlar uning shoh asari bo‘lmish “Boburnoma”ning ham bir qancha joylarida o‘z aksini topgan. U hayoti davomida Naqshbandiya tariqati pir va murshidlarining o‘gitlariga amal qilgan.
1528-1529 yillarda pirining “Risolai Volidiya” asarini she’riy usulda o‘zbek tiliga tarjima qiladi. Mazkur tarjimada Bobur Xoja Ahrorga bergan ta’rifi orqali u zotga qanchalik darajada ixlos va ehtiromda bo‘lganini bilib olishimiz mumkin.
Naqshbandiya tariqatiga Mirzo Boburning keyingi avlodlari ham hurmat va ehtiromda bo‘lishib, nasihat va o‘gitlariga amal qilganlar.
Xulosa qilib aytadigan bo‘lsak, Zahiriddin Muhammad Bobur o‘zining siyosat yuritishida diniy e’tiqodlar va tasavvuf ta’limotlariga amal qilgan. Bu orqali davlatdagi turli millat vakillari o‘zaro tinch-totuv yashashi, ijtimoiy hamkorlik, diniy bag‘rikenglik, millatlararo totuvlik ta’minlangan. Mazkur diniy siyosat o‘zida islomiy qadriyatlar va madaniyatning ustunligini namoyon qilishi bilan birga boshqa din va e’tiqodlariga hurmat bilan munosabatda bo‘lishni ham taqozo etadi. Shu sababli u faqat o‘z hukmdorligi davridagina emas, balki 300 yildan ortiq hukmronlik qilgan boburiylar sulolasi davridagi jamiyat, madaniyat, sivilizatsiya, dinlar va diniy e’tiqodlarga nisbatan bag‘rikenglik, sabr-toqatlilik qadriyatlarining tamal toshini qo‘yib ketgan edi.
Abdulloh Abduvohidov,
O‘zbekiston xalqaro Islom akademiyasi 2-kurs magistranti
[1] Mahmud As’ad Jo‘shon. Islom, tasavvuf va axloq. -T.: 1999. - B. 236.
[2] To‘rayev B. Sayyid Ahmad ibn Mavlono Jaloliddin Xojagiy Kosoniy risolati. -T.: 1995. - B. 20
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
«Arkon» ko‘plik siyg‘asidagi so‘z bo‘lib, uning birligi rukndir. «Rukn» lug‘atda burchak ma’nosini anglatadi. Xuddi burchak uydagi asosiy narsalardan bo‘lganidek, rukn ham namozdagi asosiy narsadir. Ruknlarsiz namoz bo‘lmaydi. Ruknlar namozning avvalidan oxirigacha ado etilishi shart, ularni qasddan yoki unutib yoxud bilmasdan qoldirib bo‘lmaydi.
Hanafiy mazhabida rukn lafzi o‘rniga farz va vojib lafzlari ishlatiladi. Quyidagi hadisi shariflarda namozning farz va vojib amallari haqida so‘z boradi.
عَنْ عُمَرَ رَضِي اللهُ عَنْهُ ، عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: إِنَّمَا الْأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ، وَإِنَّمَا لِكُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَى. رَوَاهُ الْخَمْسَةُ إِلَّا أَبَا دَاوُدَ.
«Nabiy sollallohu alayhi vasallam Umar roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi:
Beshovlaridan faqat Abu Dovud rivoyat qilmagan.
Sharh: Bu hadis va uning to‘liq sharhi «Niyat» kitobida o‘tgan. Hadisi sharifning bir qismini bu yerda keltirishdan murod, namozda niyat farz ekanligini bildirishdir. Namoz o‘quvchi niyat qilishi farz, aksincha, namozi namoz bo‘lmaydi. Agar niyatini tiliga olib aytsa, yana ham yaxshi.
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِي اللهُ عَنْهُ أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ دَخَلَ الْمَسْجِدَ فَدَخَلَ رَجُلٌ فَصَلَّى ثُمَّ جَاءَ فَسَلَّمَ عَلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَرَدَّ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عَلَيْهِ السَّلَامَ، فَقَالَ: ارْجِعْ فَصَلِّ فَإِنَّكَ لَمْ تُصَلِّ، فَصَلَّى ثُمَّ جَاءَ فَسَلَّمَ عَلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ، فَقَالَ: ارْجِعْ فَصَلِّ فَإِنَّكَ لَمْ تُصَلِّ ثَلَاثًا، فَقَالَ: وَالَّذِي بَعَثَكَ بِالْحَقِّ مَا أُحْسِنُ غَيْرَهُ فَعَلِّمْنِي، فَقَالَ: إِذَا قُمْتَ إِلَى الصَّلَاةِ فَكَبِّرْ، ثُمَّ اقْرَأْ مَا تَيَسَّرَ مَعَكَ مِنَ الْقُرْآنِ، ثُمَّ ارْكَعْ حَتَّى تَطْمَئِنَّ رَاكِعًا، ثُمَّ ارْفَعْ حَتَّى تَعْتَدِلَ قَائِمًا، ثُمَّ اسْجُدْ حَتَّى تَطْمَئِنَّ سَاجِدًا، ثُمَّ ارْفَعْ حَتَّى تَطْمَئِنَّ جَالِسًا، ثُمَّ اسْجُدْ حَتَّى تَطْمَئِنَّ سَاجِدًا، ثُمَّ افْعَلْ ذَلِكَ فِي صَلَاتِكَ كُلِّهَا. رَوَاهُ الْخَمْسَةُ. وَزَادَ أَبُو دَاوُدَ: فَإِذَا فَعَلْتَ هَذَا فَقَدْ تَمَّتْ صَلَاتُكَ، وَمَا انْتَقَصْتَ مِنْ هَذَا شَيْئًا فَإِنَّمَا انْتَقَصْتَهُ مِنْ صَلَاتِكَ.
Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi:
«Nabiy sollallohu alayhi vasallam masjidga kirdilar. Bir odam ham masjidga kirdi va namoz o‘qidi. So‘ngra kelib, Nabiy sollallohu alayhi vasallamga salom berdi. Bas, Nabiy sollallohu alayhi vasallam uning salomiga javob berdilar va:
«Qayt, borib namoz o‘qi. Sen namoz o‘qiganing yo‘q», dedilar. U borib, namoz o‘qidi. So‘ngra kelib, Nabiy sollallohu alayhi vasallamga salom berdi. Bas, u zot:
«Qayt, borib, namoz o‘qi. Sen namoz o‘qiganing yo‘q», dedilar. Uch marta shunday bo‘ldi. Bas, shunda haligi odam:
«Sizni haq ila yuborgan Zot ila qasamki, bundan yaxshi o‘qiy olmayman, menga o‘rgating», dedi.
U zot sollallohu alayhi vasallam: «Qachon namozga tursang, takbir ayt. So‘ngra o‘zingga muyassar bo‘lganicha Qur’ondan qiroat qil, so‘ngra ruku’ qil va ruku’da tin ol, so‘ngra g‘oz turib, tiklan. So‘ngra sajda qil va sajdada tin ol. Keyin (boshingni) ko‘tar va o‘tirib tin ol. So‘ngra sajda qil va sajdada tin ol. Keyin namozingning hammasida shunday qil», dedilar».
Beshovlari rivoyat qilganlar.
Abu Dovud:
Sharh: Ushbu hadisi sharif muhaddis va faqih ulamolar orasida «namozini yomon o‘qigan odamning hadisi» nomi bilan mashhur bo‘lgan. U namozning sifati haqidagi o‘ta muhim hukmlarni o‘z ichiga olgan buyuk hadisdir.
Unda «masjidga kirib kelib, namoz o‘qidi» deyilgan kishining ismi Xolid ibn Rofe’ bo‘lib, Nasaiy qilgan rivoyatga ko‘ra, u ikki rak’at namoz o‘qigan.
Ushbu hadisdan olinadigan foydalar:
1. Masjidga kirgan odam avvalo namoz o‘qishi kerakligi.
2. Boshliq o‘ziga tobelar qilayotgan ish shariatga mosmi-yo‘qmi, qarab turishi lozimligi va xato bo‘lsa, tuzatib qo‘yishi.
3. Namoz o‘qib bo‘lgach, masjiddagilarga salom berish.
4. Salomni eshitgan kishi darhol alik olishi. Salomga alik olishning vojibligi shu hadisdan olingan.
Nabiy sollallohu alayhi vasallam avval salomga alik olib, so‘ng xatoni to‘g‘rilashga kirishganlar.
5. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning: «Qayt, borib, namoz o‘qi. Sen namoz o‘qiganing yo‘q» deganlarini ulamolar ikki xil ta’vil qilganlar.
Ba’zilari «Uning namozi butunlay namoz bo‘lmagan», desalar, boshqalari «Uning namozi komil namoz bo‘lmagan, chunki hadisning oxirida «Bundan biror narsani kam qilsang, namozingdan kam qilgan bo‘lasan», demoqdalar», deyishadi.
6. Bir narsani yaxshi bilmagan odam e’tirof qilib, bilgan odamdan o‘rgatib qo‘yishini so‘rashi kerakligi.
7. Bilgan odam esa avval bilmagan odamning ishi xato ekanligini muloyimlik bilan tushuntirib qo‘yishi lozimligi.
8. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning: «Qachon namozga tursang, takbir ayt» deganlari namozga kirish takbir bilan bo‘lishini va takbir farz ekanligini bildiradi.
9. «So‘ngra o‘zingga muyassar bo‘lganicha Qur’ondan qiroat qil» deganlaridan namozda qiroat farz ekanligi va u muyassar bo‘linganicha o‘qilishi kelib chiqadi.
Hanafiy ulamolar shuni dalil qilib, «Namozda Fotiha surasini o‘qish farz emas, balki muyassar bo‘lganicha oyatlar o‘qish farzdir», deydilar.
10. «Tin ol» deyilganidan ruku’ va sajdada xotirjam bo‘lgudek holat vojibligi kelib chiqadi.
Buning eng kam miqdori Hanafiy mazhabida ruku’da «Subhana robbiyal azim»ni, sajdada «Subhana robbiyal a’la»ni shoshmay, uch martadan aytish bilan belgilanadi.
Ko‘pchiligimiz bu narsaga uncha e’tibor bermaymiz. Hadisdagi namozni kamchilik bilan o‘qigan odamga o‘xshab ruku’ va sajdani nomiga, tez-tez qilamiz. Aslida esa ruku’da ham, sajdada ham tasbehlarni o‘n bir martadan aytish kerak.
11. Shuningdek, ruku’dan ham g‘oz turib, qomatni rostmana to‘g‘rilash lozim. Ba’zilarga o‘xshab, boshni ko‘tarib, ko‘krakni bir oz to‘g‘rilab, sajdaga ketaverish kerak emas.
12. Birinchi sajdadan boshni ko‘targanda rostmana, xotirjam bo‘lib o‘tirish lozimligi.
13. «Keyin namozingning hammasida shunday qil» deganlaridan har bir rak’at namozda yuqorida zikr qilingan narsalar takrorlanishi lozimligi bilinadi.
14. Namozning arkonlaridan birortasini buzgan odam uni qayta o‘qishi vojibligi.
15. Olim odam bilmaganlarga shariat amallarini sabr bilan o‘rgatishi zarurligi.
«Hadis va hayot» kitobining 4-juzi asosida tayyorlandi