Hazrati Fotima roziyallohu anhoning tavalludi butun Makkada katta shov-shuv bo‘lgan bir voqea — Ka’baning qayta ta’mirlanish vaqtiga to‘g‘ri kelgan edi. O‘shanda Hajarul asvadni o‘z o‘rniga qo‘yish borasida kutilmagan ixtilof chiqadi. Masala shu darajada jiddiylashadiki, hatto qabilalar to‘rt kun mobaynida o‘zaro urushga tayyorgarlik ham ko‘radilar. Bu vaziyat Makka peshvolarini qayg‘uga soladi. Nima bo‘lsa ham, mojaroni tinch yo‘l bilan hal qilish lozim edi. Nihoyat, Umayya ibn Mug‘ira al-Mahzumiy shunday taklif bilan chiqdi: “Ey Quraysh ahli! Bu masalada oralaringizdan bir kishini hakam qilinglar. U esa bugun Masjid-ul Haramning darvozasidan kirib keladigan birinchi kishi bo‘lsin”. Bu taklif barchaga ma’qul tushadi va hayajon bilan kutish onlari boshlanadi. Bir ozdan keyin o‘ttiz besh yoshlardagi chehrasi nurli Muhammad Amin sollallohu alayhi va sallam kirib keladilar. U zotni ko‘rgan Quraysh ahli behad sevinadilar: “Mana, Abdulmuttalib o‘g‘li Abdullohning farzandi Muhammad Amin (sollallohu alayhi va sallam). Biz u beradigan har qanday qarorga rozimiz”. Hazrati Muhammad sollallohu alayhi va sallam mavzuni xotirjam tingladilar, mulohaza qildilar. So‘ngra ridolarini yerga soldilar. Hajarul asvadni uning ustiga qo‘yib: “Har qabilaninig raisi ushbu libosning bir uchidan ushlab ko‘tarsinlar”, dedilar. O‘zlari ham birga ko‘tarib borib muborak qo‘llari bilan toshni Ka’ba burchagiga joylashtirdilar. Bu xabar tez orada Makkaga yoyildi. Muammo xamirdan qil sug‘urgandek oson hal qilinib, Quraysh ahli Hazrati Muhammad sollallohu alayhi va sallamdan benihoya mamnun bo‘ladi. O‘sha kuni Hazrati Muhammad sollallohu alayhi va sallam ko‘tarinki kayfiyatda uylariga kaytdilar va to‘rtinchi qizlarining tavalludi hushxabarini eshitadilar. Sevinchlariga sevinch qo‘shiladi. Qizlariga Fotimai Zahro deb ism qo‘yadilar. Fotima roziyallohu anho ham otalariga juda o‘xshar edi. Opasi Zaynab roziyallohu anhoning beg‘ubor sevgisi, mehr-muhabbati bilan voyaga yetdi. Nabiy sollallohu alayhi va sallam qizlarining tarbiyasi, kamoli va farog‘ati uchun vaqt ajratib, ko‘pincha rohatlarni tark etar edilar. Hali kichkina bola bo‘lgani uchun Fotima roziyallohu anho ko‘chaga faqat otalari bilan birga chiqar edi. Doimo Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi va sallamning yonlarida yurishi uning go‘zal axloq bilan hulqlanishiga sabab bo‘ldi. Xuddi shuningdek, u muhtarama zot, onalari hazrati Hadicha roziyallohu anho onamizdan ham juda ko‘p yaxshi xislat va fazilatlarni oldi. Hazrati Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi va sallamga Hiro g‘orida vahiy nozil bo‘la boshlagan paytlarda Fotima roziyallohu anho endigina besh yoshga qadam qo‘ygan edi. Nabiy sollallohu alayhi va sallamning suyukli qizlari otalarining hayotlaridagi tarixiy hodisaga shunday kichik yoshlarida shohid bo‘ldilar. Tabiiyki, bu saodatli voqealar u muhtaramalar tarbiyasiga ham ijobiy ta’sir ko‘rsatdi. Makka mushriklarining musulmonlarga qilgan zulmlariga qarshi bo‘lgan Fotima roziyallohu anho aziyatlarni yengish uchun jon fido qilishga ham tayyor edi. Holbuki, u hali ojiza, kichkinagina bir kizcha edi. Islomga da’vatning dastlabki yillarida mo‘minlarga qilingan shafqatsizliklar, jumladan, Abu Tolib mahallasida Hoshim o‘g‘illari bilan birgaliqda o‘rab olinib, musulmonlarga ko‘rsatilgan turli azobu uqubatlar, ochlik Fotima roziyallohu anhoning sog‘lig‘iga qattiq ta’sir o‘tkazdi. Hayotining bahoridayoq shuncha tashvish, dard-alam ichida yana bir og‘ir imtihonga ro‘baro‘ bo‘ldi. Mushtipar onasi Hadicha roziyallohu anho foniy dunyoni tark etdilar. Hijratdan avvalgi o‘n uch yillik Makka hayoti haqiqatdan ham mo‘minlarga, xususan, Nabiy alayhissalomga juda og‘ir kechdi. Bu vaqt mobaynida Fotima roziyallohu anho turli voqea-hodisalarga guvoh bo‘ldi. Ko‘pchilik mo‘minlar qatori u ham Habashistonga hijrat qildi. Otalariga qilingan haqsizliklarni ko‘rib, ko‘p yig‘ladi. Hatto bir kuni Rasullulloh sollallohu alayhi va sallam Fotima roziyallohu anhoga: “Ey qizginam! Yig‘lama, albatta Alloh otangni ularning zararlaridan himoya qiladi”, dedilar. Hazrati Fotima roziyallohu anho onalarining o‘rnini bilintirmaslik uchun doimo Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi va sallamning yonlarida bo‘ldilar. Sarvari Olam sollallohu alayhi va sallam ham doim qizlariga mehr-shafqat ko‘rsatdilar. Shubhasiz, yosh Fotima roziyallohu anho bunday mehr-muhabbatga muhtoj edi. Davomi bor...
Saidabror Umarov
Bu mavzuda salaflarimizdan kelgan bir qancha ta’sirli rivoyatlar bor. Quyida ularning ayrimlarini keltiraman:
1. Shaqiq Balxiy rahimahulloh aytadi:
"Men xushu’ni Isroil ibn Yunusdan o‘rgandim. Biz uning atrofida edik, u o‘ng tomonida kim bor, chap tomonida kim borligini bilmasdi — oxirat haqida tafakkur qilardi".
2. Yusuf ibn Asbat rahimahulloh aytadi:
"Sufyon ibn Uyayna rahimahulloh menga xufton namozidan so‘ng: "Tahorat idishini (obdasta) bergin", dedi. Unga berdim. U o‘ng qo‘li bilan olib, chap qo‘lini o‘ng qo‘lining ustiga qo‘ydi va tafakkurga cho‘mdi. Men uxlab qoldim, so‘ng saharda turdim — qarasam, idish hali ham qo‘lida. "Tong otdi", dedim. U esa bunday dedi: "Sen idishni bergan paytingdan buyon shu holda oxirat haqida tafakkur qildim".
3. Abdulloh ibn Muborak rahimahullohdan rivoyat:
U Suhayl ibn Adiyni sukunatda, tafakkurda ko‘rib:
"Qaysi nuqtaga yetding?" deb so‘radi.
U: "Sirot ko‘prigidaman", deb javob berdi.
4. Muhammad ibn Vase’ rahimahullohdan rivoyat:
Basralik bir kishi Abu Zarr vafotidan keyin uning xotini Ummu Zarrga borib, uning ibodatini so‘radi. U bunday dedi: "Abu Zarr kun bo‘yi uyning bir chetida tafakkur qilib o‘tirardi".
5. Ummu Dardo (Abu Dardoning xotini) aytadi:
"Abu Dardo roziyallohu anhuning eng afzal ibodati — tafakkur va ibrat olish edi".
6. Sirriy Saqatiy rahimahulloh aytadi:
"Har kuni burnimga qarayman — yuzim qorayganmi, deb. Tanish joyda o‘lishni yoqtirmayman — yer meni qabul qilmay qo‘ysa, sharmanda bo‘lishdan qo‘rqaman".
7. Abu Shurayh rahimahulloh haqida:
Bir kuni u yurib ketayotgan edi, to‘xtab, ko‘ylagini boshiga tashlab, yig‘lashga tushdi.
Uni ko‘rib: "Nima uchun yig‘layapsan?" deb so‘rashdi.
U bunday javob berdi: "O‘tgan umrimni, kam amalimni, yaqinlashgan ajalimni tafakkur qildim".
8. Umar ibn Xattob roziyallohu anhu bir kuni yig‘ladi. Sababini so‘rashdi. U bunday dedi: "Dunyo va uning shahvatlari haqida o‘yladim. Ular tugamay turib, achchiq alam bilan almashadi. Agar buning o‘zida ibrat bo‘lmasa ham, aqlli kishi uchun unda pand nasihat bor. Endi o‘z holingizga qarang, ahli oilangiz, yaxshi ko‘rgan kishilaringiz bilan bugun jam bo‘lib turibsiz, ertagachi? Ertaga esa, albatta ulardan ajralish bor".
9. Dovud Toiy rahimahullohning holati:
U to‘lin oy kechasi uyning tomiga chiqdi. Osmonga qarab Osmon va yerning yaratilishi haqida tafakkurga cho‘mdi va yig‘lay boshladi. Shunchalik qattiq ta’sirlandiki, tomdan qo‘shnisining hovlisiga yiqilib tushganini sezmay qoldi. Qo‘shni uni o‘g‘ri deb o‘ylab, qilichiga yopishdi. Ammo kelib qarasa — Dovud ekan. "Qanday qilib tomdan tushib ketding?" - deb so‘radi. Dovud: "Qanday yiqilganimni sezganim yo‘q", deb javob berdi.
10. Sufyon Savriy rahimahulloh haqida:
U do‘stlari bilan o‘tirgan edi, chiroq o‘chib qoldi. Hamma yoqni zulmat qopladi. Keyin chiroqni yoqishdi. Qarasalar, Sufyonning ko‘zlaridan oqayotgan yoshi yuzi yuvyapti. Undan: "Senga nima bo‘ldi, nega yig‘layapsan?" deb so‘rashdi.
U: "Shu onda qabr zulmatini esladim…", deb javob berdi.
Xulosa:
Salafi solihlar har bir holatda tafakkur qilganlar — taom yeganda, yurganda, yotganda, hatto suv idishini ushlab turgan paytda ham oxiratni eslab yig‘lardilar. Ular uchun tafakkur — ibodatning qalbi edi.
Homidjon qori ISHMATBЕKOV