Alloh taolo insonga umr beradi. Inson bu berilgan umrni g‘animat bilib, hayotini xayrli ishlar bilan mazmunli qilishi uchun savob ishlarni amalga oshiradi. Karimov Abdulhakim hoji ota o‘z umrini fidoyilik va xalq xizmatiga bag‘ishlagan, 100 yosh bilan yuzlashgan mana shunday insonlardan biridir. Abdulhakim hoji ota 1919 yil 1 yanvar kuni Toshkent shahrining Yakkasaroy tumani Qushbegi mahallasida tug‘ilgan. U kishi yigirma yoshga kirganda ikkinchi jahon urushiga ketib, 1945 yili g‘alaba nashidasini surib, sog‘-omon qaytib kelganlar.
Abdulhakim hoji otaning ilmga bo‘lgan muhabbatlari sabab, 1948 – 1951 yillar orasida Nizomiy nomidagi Toshkent davlat pedagogika universitetida ta’lim oladi. Shundan keyin 50 yil yoshlarga ta’lim berish sohasida ishlab, endilikda keksalik gashtini surmoqda.
Abdulhakim hoji ota Karimova Rohatoy hoji ona bilan turmush qurishgan. Mana 73 yildirki, hoji ota va hoji ona tinch va totuv yashab kelmoqda. Bu tabarruk oilaning 7 nafar farzandi bor, 4 nafar o‘g‘il va 3 nafar qiz. Shuningdek, 33 nevara, 89 evara va 5 chevara bor. Bu ahil oila sababchilari bo‘lmish Abdulhakim hoji ota va Rohatoy hoji ona bir guruh faxriylar bilan 2017 yil muhtaram Prezidentimiz rahnamoliklarida muborak haj ziyoratini ado etdilar.
Kuni kecha farzandu arjumandlar tomonidan Abdulhakim hoji otaning tabarruk 100 yoshga to‘lganlari munosabati bilan ehson dasturxoni yozildi, hoji ota va hoji onaga sog‘lik-salomatlik tilandi.
O‘zbekiston musulmonlari idorasi Matbuot xizmati
Rivoyat qilinishicha, Hasan Basriy rahimahullohning qo‘llarida Abbos degan bir yigit tavba qilgan ekan. U yigit avvallari juda ko‘p gunoh qilgan bo‘lgan, so‘ng tavba qilgan, lekin shu holda yetmish marta tavbasini buzgan. Oxir-oqibat umrining so‘nggi daqiqalari yaqinlashganda, o‘limi ko‘ziga ko‘ringan paytda onasini chaqirib shunday dedi:
— Ona, Hasan Basriy hazratlarini chaqiring, men u zotning huzurlarida tavbamni yangilamoqchiman, shoyadki Alloh taolo tavbamni qabul qilsa.
Onasi shoshilib Hasan Basriyning huzuriga borib, salom berdi va:
— Men Abbosning onasiman, o‘g‘limning o‘lim payti yetdi va u sizni so‘rayapti, tavbasini yangilamoqchi, dedi. Hasan Basriy rahimahulloh bunga javoban:
— Bor, menga tavba qilib, uni qayta-qayta buzadigan odamning keragi yo‘q, dedi.
Ayol yig‘lagan holda uyiga qaytib keldi va o‘g‘liga:
— Ey, o‘g‘lim! Shayx sening yomon qilmishlaring tufayli kelishdan bosh tortdi, dedi.
Shunda Abbos osmonga boqib:
— Yo Robbim, Parvardigorim, shayx mendan yuz o‘girdi, ammo Sen mendan yuz o‘girma, umidimni so‘ndirma, deb duo qildi.
Shundan so‘ng yigit onasiga qarab:
— Ey, onajon! Agar vafot etsam, oyog‘ingizni yuzimga qo‘ying, keyin bo‘ynimga arqan bog‘lab, bozorda sudrab yuring va ovozingiz boricha “Bu — Allohga osiy bo‘lganning jazosidir” deb baqirib yuring. Shoyad, mening holimni ko‘rib, Alloh O‘z fazli va rahmati bilan meni afv etsa, dedi.
Onasi uni o‘zi aytganidek o‘g‘lining yuziga oyog‘ini qo‘ymoqchi edi, hotifdan bir ovoz eshitildi:
— Oyog‘ingni sajda qiladigan joyga qo‘yma. Shuni bilginki, Alloh taolo uni afv etdi va do‘zaxdan ozod qildi.
Shundan so‘ng onasi uni dafn qildi va uyiga qaytdi. Shu kecha Hasan Basriy tushida bir ovozni eshitdi:
— Ey Hasan! Nima uchun bandamni Mening rahmatimdan umidsiz qilib qo‘yding? Axir uni Men yaratganmanku va Mening rahmatim har narsani qamrab oladi. Qasamki, agar yana shunday qilsang, seni solihlar daftaridan o‘chiraman!
Bu qissa Allohning rahmati va fazlining ulkan ekanini, hamda tavba qilishda inson hech qachon umidsiz bo‘lmasligi kerakligini yorqin tarzda bayon qiladi.
Homidjon domla ISHMATBЕKOV