Bugun, 1 noyabr kuni Toshkent shahri Chilonzor tumani “Muhsinxon to‘ra” jome masjidi binosining yangidan bunyod etilishi munosabati bilan ochilish marosimi bo‘lib o‘tdi.
Yurtimizdagi taniqli ulamolar, imom-xatiblar va ko‘plab namozxonlar ushbu masjidda peshin namoziga jam bo‘ldilar va o‘zlarining iliq so‘zlarini bildirdilar. So‘zga chiqqan notiqlar, mana shunday jomeni qaytadan barpo etilishi muhtaram Prezidentimiz tomonlaridan amalga oshirilayotgan diniy-ma’rifiy sohadagi islohotlarning yorqin namunasi ekani, mo‘min-musulmonlarga katta tuhfa bo‘lgani va shunday go‘zal masjidda ibodat qilishdan baxtiyor ekanlarini izhor qilishdi.
Qurilish ishlariga eng mohir usta va muhandislar jalb etildi. Bunday ezgu ishga hissa qo‘shish istagidagi quruvchilar o‘z mahoratlarini ko‘rsatib, bor kuch-g‘ayrat bilan mehnat qilishdi.
Ochilish marosimiga tashrif buyurganlar masjidning go‘zal shaklda, zamonaviy uslublar va milliy qadriyatlarimizni o‘zida aks etgan binosini ko‘zdan kechirib, ushbu masjid musulmonlar uchun mo‘tabar maskan sifatida xizmat qilishini alohida ta’kidlab, xayrli duolar qildilar.
O‘zbekiston musulmonlari idorasi Matbuot xizmati
Rivoyat qilinishicha, Hasan Basriy rahimahullohning qo‘llarida Abbos degan bir yigit tavba qilgan ekan. U yigit avvallari juda ko‘p gunoh qilgan bo‘lgan, so‘ng tavba qilgan, lekin shu holda yetmish marta tavbasini buzgan. Oxir-oqibat umrining so‘nggi daqiqalari yaqinlashganda, o‘limi ko‘ziga ko‘ringan paytda onasini chaqirib shunday dedi:
— Ona, Hasan Basriy hazratlarini chaqiring, men u zotning huzurlarida tavbamni yangilamoqchiman, shoyadki Alloh taolo tavbamni qabul qilsa.
Onasi shoshilib Hasan Basriyning huzuriga borib, salom berdi va:
— Men Abbosning onasiman, o‘g‘limning o‘lim payti yetdi va u sizni so‘rayapti, tavbasini yangilamoqchi, dedi. Hasan Basriy rahimahulloh bunga javoban:
— Bor, menga tavba qilib, uni qayta-qayta buzadigan odamning keragi yo‘q, dedi.
Ayol yig‘lagan holda uyiga qaytib keldi va o‘g‘liga:
— Ey, o‘g‘lim! Shayx sening yomon qilmishlaring tufayli kelishdan bosh tortdi, dedi.
Shunda Abbos osmonga boqib:
— Yo Robbim, Parvardigorim, shayx mendan yuz o‘girdi, ammo Sen mendan yuz o‘girma, umidimni so‘ndirma, deb duo qildi.
Shundan so‘ng yigit onasiga qarab:
— Ey, onajon! Agar vafot etsam, oyog‘ingizni yuzimga qo‘ying, keyin bo‘ynimga arqan bog‘lab, bozorda sudrab yuring va ovozingiz boricha “Bu — Allohga osiy bo‘lganning jazosidir” deb baqirib yuring. Shoyad, mening holimni ko‘rib, Alloh O‘z fazli va rahmati bilan meni afv etsa, dedi.
Onasi uni o‘zi aytganidek o‘g‘lining yuziga oyog‘ini qo‘ymoqchi edi, hotifdan bir ovoz eshitildi:
— Oyog‘ingni sajda qiladigan joyga qo‘yma. Shuni bilginki, Alloh taolo uni afv etdi va do‘zaxdan ozod qildi.
Shundan so‘ng onasi uni dafn qildi va uyiga qaytdi. Shu kecha Hasan Basriy tushida bir ovozni eshitdi:
— Ey Hasan! Nima uchun bandamni Mening rahmatimdan umidsiz qilib qo‘yding? Axir uni Men yaratganmanku va Mening rahmatim har narsani qamrab oladi. Qasamki, agar yana shunday qilsang, seni solihlar daftaridan o‘chiraman!
Bu qissa Allohning rahmati va fazlining ulkan ekanini, hamda tavba qilishda inson hech qachon umidsiz bo‘lmasligi kerakligini yorqin tarzda bayon qiladi.
Homidjon domla ISHMATBЕKOV