Imom Buxoriy, imom Muslim va imom Ahmadlar bu voqeani Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilishgan. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam bu voqeani sahobalarga so‘zlab berganlar. Uning qisqacha mazmuni quyidagilardan iborat:
«Banu Isroilda Jurayj degan bir avliyo, obid, taqvodor zot bo‘lgan ekan. U o‘ziga paxsa devordan bir ibodatxona qurib olgan ekan. Tafsir kitoblarida o‘zi avval tojir bo‘lgan, deyilgan. Ammo bir kuni tijoratdan voz kechib, o‘zini batamom toat-ibodatga bag‘ishlabdi. Jurayj onasiga ko‘p xizmat qilgan, onasining roziligini olgan odam edi. Ibodatda ham mustahkam, o‘ta parhezkor edi. Bir kuni ona kelib, tashqaridan o‘g‘lini chaqirdi. O‘g‘il ibodatxonaning ichida nafl namoz o‘qiyotgan edi. Onasining ovozini eshitib, «Yo Robbim, qay biri muhim? Onammi, namozimmi?» deb o‘yladi. Ammo namozini muhimroq sanab, onasiga javob bermay, namozini o‘qiyverdi. Ona har safar chaqirganda uch marta chaqirar, so‘ng qaytib ketaverardi. Ona uch kun davomida uch marta keldi. Uch marta kelganida ham Jurayj namoz o‘qiyotgan vaqtga to‘g‘ri kelib qoldi. Jurayj har safar «Ey Robbim, onammi, namozimmi?» der va namozida davom etaverardi. Jurayj onasini nihoyatda yaxshi ko‘radigan, nihoyatda hurmat-ehtirom qiladigan, xizmatini qilib, onasining roziligini olgan odam edi. Lekin namozda turib, hatto onaga ham javob berib bo‘lmaydi deb tushunardi. Holbuki, nafl namoz bo‘lsa, uni tezlatib o‘qib, tezlatib salom berib, faqat ona emas, boshqa odamga ham javob bersa bo‘ladi. Onaga javob berish esa bundan ham avloroq edi. Xullas, Jurayj onaga javob bermadi. Uchinchi kun uchinchi marta ham chaqirib bo‘lganidan keyin ona ranjib, «Buzuq ayolning tuhmatiga qolmaguningcha Alloh seni o‘ldirmasin» deb yomon duo qilib yubordi va Allohning izni bilan bu duo ijobat bo‘ldi. El-yurtda Jurayjning obro‘si baland edi. Tabiiyki, Jurayjning bu obro‘sini ko‘ra olmaydiganlar ham bor edi. Ana shu ko‘ra olmaydiganlar davrasida «Qanday qilsak, Jurayjni sharmanda qilamiz?» degan maslahatlar tez-tez bo‘lib turar edi. Bir fohisha ayol bor edi. Chiroyli, kelishgan bu ayol «Men uni yo‘ldan uraman», deb, garov o‘ynadi. U Jurayjning oldiga borib, uni o‘ziga qarataman deb rosa urinib ko‘rdi, lekin Jurayj unga qarab ham qo‘ymadi. Shunda fohisha unga boshqa yo‘l bilan zarar yetkazish maqsadida tog‘larga chiqib ketdi, bir cho‘ponni topti-da, u bilan qo‘shilib, undan homilador bo‘ldi. U davrning qoidasida ham zinodan bola orttirgan odamlar o‘limga mahkum qilinar ekan. Odamlar «Bu bolaning otasi kim?» deyishgan edi, fohisha: «Jurayj», dedi. Odamlar g‘azab otiga minib, hech narsani surishtirmasdan, Jurayjning ibodatxonasini vayron qilishdi. O‘zini esa urib-so‘kib, haqoratlashib, «Biz seni halol, ibodatli odam deb yursak, sen haromxo‘r ekansan» deb, uni o‘ldirishga shaylanishdi. Shunda Jurayj ikki rak’at namoz o‘qidi. Barchamizga ma’lumki, Payg‘ambarimi sollallohu alayhi vasallam ham bir mushkul vaziyatga tushganlarida namoz o‘qir edilar. Bu narsa barcha musulmonlarga, butun ummatga sunnatdir. Alloh asrasin, boshimizga biror mushkul ish tushsa, namoz o‘qishimiz kerak, yordam so‘rab, Allohga yuzlanishimiz kerak. Jurayj namozini o‘qib bo‘lgach, «Menga bolani ko‘rsatinglar», dedi. Bola beshikda yotar edi. Jurayj bordi-da, bolaning qorniga barmog‘i bilan niqtab, «Ey bola, sening otang kim?» dedi. Shu payt mo‘jiza yuz berib, beshikdagi bola tilga kirdi-da, aniq qilib, «Otam Falonchi cho‘pon», deb javob berdi. Odamlar hayratdan sarosimaga tushib qolishdi. Qanday katta xato qilib qo‘yishganini tushunishdi. Hammalari kelib, Jurayjga «Ibodatxonangni oltindan qurib beraylikmi?» deyishdi. «Yo‘q, avvalgidek, paxsa devordan qurib beringlar», dedi Jurayj. Ibodatxonasini paxsa devordan qaytadan qurib berishdi».
Payg‘ambar alayhissalom sahobalarga mana shu voqeani hikoya qilib berganlar. Bu voqeada onaning fazli naqadar yuksakligi bilinadi. Bu hikoyadan birinchi o‘rinda olinadigan foyda shuki, ota-onaning fazli, ayniqsa onaning darajasi nihoyatda yuksakdir. Shuning uchun mashoyixlarimiz shunday deydilar: «Onang seni bir ishga buyurayotgan bo‘lsa, bilginki, Robbing seni ibodatga chorlayotgan bo‘ladi». Onalarimiz bizga ish buyurayotgan bo‘lsa, Robbimiz bizni ibodatga chorlayotgan bo‘lar ekan. Jurayjning voqeasidan yana ko‘plab foydalar olishimiz mumkin. Jumladan, bilishimiz kerakki, Alloh taolo O‘zining valiy bandalarini ham ba’zan ana shunday ishlar bilan sinab, yana himoyalab ham qo‘yar ekan. Alloh subhanahu va taolo beshikdagi bolani tilga kiritib, Jurayjni himoya qilib qo‘ydi.
Ulamolarimiz tarixda go‘dakligida so‘zlagan to‘rtta chaqaloq bor, shulardan biri Jurayjga gapirgan chaqaloqdir, deyishgan. Tarix kitoblarida o‘sha bolaning ismi ham, aytilgan otasi kim bo‘lganligi ham aytilgan. Ammo bugungi mavzu uchun shu yergacha aytilgani kifoya, birodarlar.
Ustoz Sayyid Rahmatulloh Termiziy hafizahulloh
O‘MI matbuot xizmati
- 56وَتُعْطَى الْكُتْبُ بَعْضًا نَحْوَ يُمْنَى وَبَعْضًا نَحْوَ ظَهْرٍ وَالشِّمَالِ
Ma’nolar tarjimasi: Nomai a’mollar ba’zilarga o‘ng tomondan beriladi, ba’zilarga orqa va chap tomondan (beriladi).
Nazmiy bayoni:
Ayrimlarga nomalar kelar o‘ng qo‘ldan
Ba’zilarga berilar orqa va so‘ldan.
Lug‘atlar izohi:
تُعْطَى – ikki maf’ulli fe’l.
الْكُتْبُ – noib foil, birinchi maf’ul. كُتْبُ kalimasi كِتَابٌ ning ko‘pligi bo‘lib, aslida, كُتُبٌ dir. Bu yerda nazm zaruratiga ko‘ra كُتْبُ qilib keltirilgan.
بَعْضًا – ikkinchi maf’ul.
نَحْوَ – nahv kalimasining bir qancha ma’nolari bo‘lib, bu yerda “tomon” ma’nosida kelgan. Zarflikka ko‘ra nasb bo‘lib turibdi. Quyidagi baytlarda نَحْو kalimasining besh xil ma’nosi bayon qilingan: 1. “qasd”; 2. “jihat”; 3. “miqdor”; 4. “misl”; 5. “qism”.
نَحَوْنَا نَحْوَ دَارِكَ يَا حَبِيبِي
لَقِينَا نَحْوَ أَلْفٍ مِنْ رَقِيبِ
وَجَدْنَاهُمْ جِيَاعاً نَحْوَ كَلْبٍ
تَمَنَّوْا مِنْكَ نَحْوًا مِنْ شَرِيبِ
Ey do‘stim, yo‘l oldik hovlinga tomon,
Yo‘liqdik ming qadar raqibga hamon.
Ularning it misol ochligin bildik,
Biror qism yutiming kutishar har on.
يُمْنَى – “o‘ng” ma’nosida bo‘lib, taraf va a’zoga nisbatan ishlatiladi.
وَبَعْضًا – oldin o‘tgan بَعْضًا ga atf qilingan.
ظَهْر – orqa taraf ma’nosini bildiradi. Masalan, ظَهْرُ الاِنْسَان deganda inson yelkasi ortidan beligacha bo‘lgan qismi tushuniladi.
الشِّمَالِ – chap taraf ma’nosini anglatadi.
Matn sharhi:
Qiyomat kunida hamma mahshar maydoniga to‘planadi. Barchaga bu dunyoda qilgan ishlari yozib qo‘yilgan kitob – nomai a’mol tarqatiladi. Ushbu nomai a’mollar insonlarning hayotlari davomida qilgan barcha hatti-harakatlari davomida yozilgan bo‘ladi. Bu haqida Qur’oni karimda shunday xabar berilgan:
“Holbuki, sizlarning ustingizda (barcha so‘zingiz va ishingizni) yodlab turuvchi (farishtalar) bor. (Ular nomai a’molga) yozuvchi ulug‘ zotlardir. (Ular) siz qilayotgan ishlarni bilurlar”[1].
Ya’ni insonlarning qilayotgan amallarini kuzatib, yozib turuvchi farishtalar bor. Ular Alloh taolo huzurida eng hurmatli farishtalar bo‘lib, insonlarning talaffuz qilgan barcha so‘zlarini va qilgan barcha amallarini yozib turadilar. Qurtubiy ushbu oyat haqida: “Ustilaringizda kuzatib turuvchi farishtalar bordir” ma’nosini anglatadi, – degan. Ushbu hurmatli farishtalar insonlar tarafidan sodir bo‘lgan barcha yaxshiyu yomon ishlarni bilib turadilar hamda qiyomat kunida qilmishlariga yarasha jazo yo mukofot olishlari uchun nomai a’mollariga yozib turadilar.
Qiyomat kunida farishtalar barcha insonlarni bir joyga to‘plaganlaridan so‘ng har biri bilan alohida hisob-kitob boshlanadi. Hisob-kitobdan oldin ularga bu dunyoda qilgan barcha ishlari yozib qo‘yilgan nomai a’mollari beriladi. Ashaddiy kofirlarga nomai a’mollari orqa tomondan beriladi va ular uni chap qo‘llari bilan oladilar. Ba’zi kofirlarga chap tomondan beriladi.
Taqvodor mo‘minlarga o‘ng tomondan beriladi. Tavba qilishga ulgurmasdan o‘lgan fosiq mo‘minga nomai a’moli qaysi tarafdan berilishi haqida ulamolar ikki xil qarashda bo‘lganlar:
– O‘ng tarafdan beriladi;
– Bu haqida gapirmaslikni afzal ko‘rishgan.
O‘ng tarafdan beriladi, deganlar ham qachon berilishi haqida o‘zaro ikki xil gapni aytganlar:
1. Do‘zaxga kirishidan oldin beriladi va bu uning do‘zaxda abadiy qolmasligi alomati bo‘ladi;
2. Do‘zaxdan chiqqandan keyin beriladi.
Nomai a’mollari o‘ng taraflaridan berilganlar osongina hisob kitobdan so‘ng jannatdagi ahllari oldiga xursand holda qaytadilar:
“Bas, kimning nomai a’moli (qiyomat kuni) o‘ng tomonidan berilsa, bas, u oson hisob bilan hisob-kitob qilinajak va (jannnatga tushgan) o‘z ahli (oilasi)ga shodu xurram holda qaytajak”[2].
So‘fi Ollohyor bobomiz ushbu masala to‘g‘risida qanday e’tiqodda bo‘lish lozimligi haqida bunday yozgan:
Bilur garchi jami’i holimizni,
Yuborur nomayi a’molimizni.
* * *
Yuborsa nomani rahmat yo‘lidin,
Kelur noma u qulni o‘ng qo‘lidin.
* * *
Qizil yuzlik bo‘lub ul ham sarafroz
Suyunganidin qilur ul banda ovoz.
* * *
O‘qung nomamni ey turg‘on xaloyiq
Kelubdur noma ixlosimg‘a loyiq.
Ya’ni Alloh taologa barcha holatlarimiz ma’lum bo‘lsa-da, amallarimiz yozilgan sahifalarni yuboradi. U zotning buyruqlarini bajarib, rahmatiga sazovor bo‘lganlarga amallari yozilgan sahifalarni o‘ng tarafidan yuboradi.
Bunday baxtli insonlar kitoblari o‘ng tomondan berilishi bilanoq o‘zlarining abadiy baxt-saodatga erishganlarini biladilar va mislsiz xursandchilikdan quvonch ko‘z-yoshlari bilan entikishib:“Mana, mening kitobimni o‘qib ko‘ringlar! Albatta, men hisob-kitobimga yo‘liqishimga ishonardim”, – deydilar:
“Bas, o‘z kitobi (nomai a’moli) o‘ng tomonidan berilgan kishi aytur: “Mana, mening kitobimni o‘qingiz! Darhaqiqat, men hisobotimga ro‘baro‘ bo‘lishimni bilar edim”, – der”[3].
Ammo kimki Allohga iymon keltirmay, Uning buyruqlarini bajarmasdan o‘ziga berilgan fursatni faqat ayshu ishratda yashashga erishish, go‘yo dunyo lazzatlarining oxirigacha yetish yo‘lida sarf qilib yuborgan bo‘lsa, unga kitobi orqa tarafidan beriladi. Kitobi orqa tarafidan berilganlar qizib turgan do‘zaxga kiradilar:
“Ammo kimning nomai a’moli orqa tomonidan berilsa, bas, (o‘ziga) o‘lim tilab qolajak va do‘zaxda kuyajak”[4].
Ba’zilarga kitobi chap tarafidan beriladi. Bunday kimsalar kitobi chap tarafdan berilganning o‘zidayoq sharmanda bo‘lganlarini biladilar. Oldindagi dahshatli azob-uqubatlarni his etganlaridan titrab-qaqshab: “Voy sho‘rim, koshki menga kitobim berilmasa edi”, – deb qoladilar.
“Endi, kitobi chap tomonidan berilgan kimsa esa der: “Eh, qaniydi, menga kitobim berilmasa va hisob-kitobim qanday bo‘lishini bilmasam! Eh, qaniydi, o‘sha (birinchi o‘limim hamma ishni) yakunlovchi bo‘lsa! Menga mol-mulkim ham asqotmadi. Saltanatim ham halok bo‘lib mendan ketdi”[5].
Xulosa qilib aytganda, barchaning qilgan qilmishlari va holatlari ma’lum bo‘lsa-da, Alloh taolo ularga nomai a’mollarining ham berilishini iroda qilgan. Ushbu nomai a’mollarning qanday berilishining o‘zidayoq yaxshi amal qilganlarni taqdirlash ko‘rinishi bor.
Keyingi mavzu:
Amallarning o‘lchanishi va sirot haqidagi e’tiqodimiz