Bir kuni boy badavlat o‘g‘il onasidan xabar olgani yoshlikda o‘sib ulg‘aygan xonadoniga keldi. Onasi peshin namozini o‘qiyotgan edi. O‘g‘il eshikda ancha kutib qoldi. Ona uzoq duo qilib namozini yakunlab o‘g‘li yoniga chiqdi, kutib toqati toq bo‘lgan o‘g‘il jahlda onasiga dedi:
– Ona siz har kuni besh vaqt namoz o‘qib, uzundan uzoq duo qilib, bir narsalarni so‘raysiz? Lekin hech narsangiz yo‘q, nochor hayot kechirasiz. Mana mening boshim sajdaga tegmagan, namoz o‘qimayman, lekin hammasi yetarli, biror narsaga muhtojligim yo‘q – dedi
Shunda ona o‘g‘liga: Bolajonim, men sajdaga bosh qo‘yib, sening unib o‘sishingni, boy badavlat yashashingni, har ishda omadli bo‘lishingni so‘rayman. Menga bundan boshqa hech narsa kerak emas. Mana mehribon Alloh so‘raganimni beryapti, yana bitta eng katta tilagim bor, shu tilagim ham ro‘yobga chiqsa, mendan baxtli ona yuq dunyoda -dedi ko‘zlariga yosh olib.
– Nima tilak ekan u, onajon – dedi o‘g‘il.
Ona: sening besh vaqt namoz o‘qishingni, namozga shoshilishingni ko‘zlarim bilan ko‘rsam armonim yo‘q edi, bolajonim. Onasining so‘zlarini eshitgan o‘g‘il beixtiyor ko‘ziga yosh olib:
– Mehribonim, men gumroh o‘g‘lingizni kechiring, dedi.
EY O‘G‘IL!!!
Siz o‘ylamang, «men beibodat bo‘lsam ham, Alloh menga beryapti» deb. Sizni xaqqingizga kecha-yu kunduz duo qilayotgan ota-onangiz sababchidirlar. Duogo‘y ota-onangizni e’zozlang, hurmat qiling, qadriga tiriklik chog‘ida yeting.
manba: Nasoimul hikmat
O‘MI Matbuot xizmati
Bismillahir Rohmanir Rohiym
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
Ro‘za tutish uchun saharlikka turish mustahab amal ekanligiga butun ummat ijmo’ qilgan. Uni tark qilgan gunohkor bo‘lib qolmaydi, albatta.
Imom Buxoriy va Imom Muslim Anas roziyallohu anhudan qilgan rivoyatlarida Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam bunday deb marhamat qilganlar:
تسحروا فانّ السحور بركة
«Saharlik qilinglar! Zero, shak yo‘qki, saharlik barakadir!».
Miqdom ibn Ma’dikaraba roziyallohu anhu rivoyatida Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam: «Bu saharlikni o‘zingizga lozim tutinglar! Zero, bu muborak oziqdir», dedilar.
Imom Nasoiy rivoyat qilgan.
Barakaning sababi ro‘zador quvvatli bo‘ladi, xursand bo‘ladi, ro‘za tutishi oson bo‘ladi. Boz ustiga, oxiratdagi savobi ham bor.
Shuning uchun saharlik qilish kerak. U ozgina taom, garchi bir qultum suv bo‘lsa ham kifoya qiladi.
Imom Ahmad Abu Said al-Xudriy roziyallohu anhudan rivoyat qilishicha, Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam marhamat qilganlar:
السحور بركة فلا تدعوه ولو ان يجرع احدكم جرعة ماء فانّ الله وملائكته يصلون على المتسحرين
«Saharlik barakadir. Shuning uchun, hech biringiz uni bir qultum suv ichib bo‘lsa ham tark qilmanglar. Zero, Alloh taolo va uning farishtalari saharlik qiluvchilarga salovot ayturlar».
Saharlik qilishning vaqti tun yarmidan boshlab to tong otgungachadir. Lekin, kechiktirib saharlik qilish avlodir. Ya’ni, tong otishidan sal oldin saharlik tugatilishi yaxshiroq.
Zayd ibn Sobit roziyallohu anhu aytadilar: Biz Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bilan birga saharlik qilar edik. So‘ng namozga turar edik. «Ikkovining orasi qancha vaqt edi?» – deb so‘raldi.
U: «Ellik oyat o‘qish miqdoricha edi», dedi.
Imom Buxoriy va Muslim rivoyat qilgan.
Tobeinlardan Amr ibn Maymunadan rivoyat qilinadi:
Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning as'hoblari odamlar ichida iftorga eng shoshadigani, saharlikni eng kechiktiradigani bo‘lgan ekanlar.
Imom Bayhaqiy rivoyat qilgan.
Ammo, shuni bilmoq kerakki, saharlikni kechiktirganda, agar tong otib ketdi, degan gumon bo‘ladigan bo‘lsa, unda yeb-ichib o‘tirish makruh bo‘ladi. Tong otgani aniq bo‘lganda yeyish esa, ro‘zani buzadi.