Hamisha kambag‘allikdan shikoyat qilib yurganlarni yoki boylik, pul topish orzusida halovatini yo‘qotganlarni ko‘rganda beixtiyor, «Payg‘ambar alayhissalomning hayotlaridan ibrat oling, u zotning ahli bayti qanday kun kechirganiga nazar soling, sahobiylarning, tobe’inlarning turmushlarini o‘rganing», deging kelaveradi. Bunga Islom tarixida misollar to‘lib-toshib yotibdi: Abu Hurayradan keltirilishicha, Rasululloh sollallohu alayhi vasallam kunlarning birida yoki kechalarning birida ko‘chaga chiqqanlarida, Abu Bakr va Umarni (roziyallohu anhumo) uchratdilar. Ularga: «Sizlarni bu soatda uyingizdan nima yetaklab olib chiqdi?», deganlarida, ikkovlari:
«Ochlik, ey Allohning Rasuli», deyishdi. Shunda Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: «Allohga qasam, meni ham sizlarni olib chiqqan narsa olib chiqdi, yuringlar», dedilar. Sahobalar u zot bilan ansoriylardan bir kishinikiga borishdi. Borishsa, u uyida yo‘q ekan. Uning xotini bularni ko‘rib: «Xush kelibsizlar, marhabo», dedi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: «Falon kishi (ya’ni, ering) qayerda?» dedilar. U ayol: «Bizga ichimlik suvi olgani ketdi», dedi. Shu payt haligi ansoriy kelib, Rasululloh sollallohu alayhi vasallam va ikki birodarlarini ko‘rib: «Allohga hamd bo‘lsin, bugun mehmon jihatidan mendan ko‘ra hurmatliroq kishi yo‘q», dedi. Va borib, xurmosi bor bir novda ko‘tarib keldi. Unda pishmagan, quritilgan va ho‘l xurmo bor edi. U: «Yenglar», deb iltifot qildi. So‘ng qo‘liga pichoq oluvdi, Rasululloh sollallohu alayhi vasallam unga: «Qo‘y, sut berib turgan jonivorni so‘yma», dedilar. Keyin xonadon sohibi bir qo‘y so‘ydi. Ular bu qo‘ydanva haligi novdadagi xurmodan yeb, ichimliklar ichishdi. Qorinlari to‘yib va tashnaliklari qonganidankeyin Rasululloh sollallohu alayhi vasallam AbuBakr va Umarga: «Allohga qasam, Qiyomat kuni bune’matlar haqida so‘roqqa tutilasizlar. Sizlarni ochlik uylaringizdan chiqargan edi, sizlar esa bune’matlarga erishib qaytmoqdasiz», dedilar (ImomMuslim rivoyati). Abdulloh ibn Abbosdan (roziyallohu anhumo) rivoyat qilinadi: «Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) vafot etganlarida ortlaridan na bir dinor yo dirham pul, na bir qul, na bir cho‘ri qoldirmay, balki sovutlarini bir yahudiyga o‘ttiz so’ (bir so’ 2,176 kiloga teng) taomga garovda qoldirib dunyodan o‘tdilar» (Imom Ahmad rivoyati).
Mo‘minlar onasi Oisha binti Abu Bakrdan (roziyallohu anho) rivoyat qilinadi: “Rasululloh sollallohu alayhi va sallamning yostiqlari teridan bo‘lib, ichiga xurmo qipig‘i solingan edi” (Imom Ahmad, Abu Dovud, Termiziy, Ibn Moja rivoyati). Abu Hurayradan (roziyallohu anhu) rivoyat qilinadi. Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam): «Dinor va dirhamga hamda baxmal va kimxobga (ya’ni boylik va kiyimga) qul bo‘lganlar halok bo‘lishdi. Agar ularga bersang, (sendan) rozi bo‘lishadi, bermasang, rozi bo‘lishmaydi», deganlar (Imom Buxoriy rivoyati). Sahl ibn Sa’d So’idiydan (roziyallohu anhu) rivoyat qilinadi: «Rasululloh (sollallohu alayhi vasallam): «Agar Alloh huzurida dunyoning pashsha qanotichalik qadri bo‘lganida edi, kofirlarga undan bir ho‘plam suvcha narsani ham bermas edi», deganlar (Imom Termiziy rivoyati). Ka’b ibn Iyozdan (roziyallohu anhu) rivoyat qilinadi.
Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam): «O‘ar bir ummatning fitnasi bor. Mening ummatimning fitnasi mol-dunyodir», deganlar (Imom Termiziy rivoyati). Payg‘ambar alayhissalom suyumli qizlari Fotimai Zahroni Hazrati Aliga turmushga uzatishga qaror qilganlaridan keyin undan: «Mahrga biror narsang bormi?», deb so‘radilar. Hazrati Ali: «Yo‘q, ey Allohning Rasuli», dedi. «Hutamiyya sovuting qani?», dedilar Payg‘ambarimiz. «O‘zimda, ey Allohning Rasuli», dedi Hazrati Ali. «O‘shani ber, bo‘lmasa», dedilar. Sovut Usmon ibn Affonga 470 dirhamga «sotildi». Ana shu pulga atir- xushbo‘yliklar, kelinga bir sidirg‘a (!) sarpo xarid qilindi. To‘y ziyofati qilishga mablag‘ yo‘q edi. Sa’d ibn Muoz qo‘y olib keldi. Sahobalar jo‘xori va boshqa yeguliklar topishdi. Payg‘ambarning suyumli qizlari Hazrati Ali xonadoniga kelin bo‘ldi (Imom Abu Dovud va Termiziy rivoyati). Hannod ad-Dinavriy Sha’biydan bunday rivoyatni keltiradi: «Hazrati Ali aytadilar: «Muhammad alayhissalom qizlari Fotimaga uylanganimda mening ham, uning ham bir qo‘y terisidan (po‘stak) boshqa to‘shagimiz yo‘q edi. Kechasi ustida uxlar edik, kunduzi unda suvchi tuyaga yem berardik.
Mening undan (Fotimadan) boshqa xizmatchim yo‘q edi». Rasululloh alayhissalom qizlari Fotimani Hazrati Aliga nikohlab berganlarida u bilan birga teridan bo‘lgan to‘shak, ichiga xurmo qipig‘i solingan bolish, tosh tegirmon, suv idishi va ikkita meshcha yuborgan ekanlar. Tarixchilar bunday hikoya qilishadi: Bir kuni Hazrati Ali Fotimai Zahroga: «Quduqdan suv tortaverib ko‘kragim og‘rib ketdi. Otangizga Alloh ko‘p asirlarni bergan, birorta xizmatchi so‘rasang qandoq bo‘larkin?», dedi. Fotima ham: «Men esa tegirmon aylantiraverib qo‘llarim qavarib ketdi, borib xizmatchi so‘rayman», dedi.
Fotima birinchi gal otalaridan hayo qilib so‘rolmay qaytdilar. Keyin er-xotin ikkovlashib xizmatchi so‘ragani borishdi. Suv tortaverib, tegirmon aylantiraverib qiynalib ketishganidan arzi hol qilib, xizmatchi berilishini so‘rashdi.
Endi Rasulullohning (sollallohu alayhi va sallam) suyumli qiz va kuyovlariga qilgan javoblarini tinglang: «Allohga qasam, sizlarga berib ahli suffani och qoldirolmayman. Hozir mablag‘ topa olmay asirlarni sotib, tushgan mablag‘ni ahli suffaga sarflamoqchiman». Ular noiloj orqaga qaytishdi.
Keyin Rasululloh xizmatchi o‘rniga qizlari va kuyovlariga namozdan so‘ng o‘ttiz uch martadan tasbeh, tahmid, takbir aytishni maslahat berdilar. Rasulullohning xonadonlari haddan ziyod kamtarona, faqirona yashar edi. Tobe’inlardan Urva ibn Zubayrning rivoyat qilishicha, Hazrati Oisha jiyani Urvaga Hujrai saodatda qanday yashaganlari haqida shunday degan: «Oydan-oyga qarab turardik. Rasul alayhissalom uylarida ko‘pincha qozon osilmasdi. Yemagimiz asosan xurmo va suv bo‘lardi. Rasulullohning ansoriy qo‘shnilari ba’zan bizga sut keltirib berishardi. Biz shuni ichardik». Payg‘ambar alayhissalom Madinada zavjai mutohharalari bilan masjidga yonma-yon qurilgan hujralarda yashar edilar. Hasan ibn Ali (r.a.)
aytadiki: «Usmon xalifaligi davrida Nabiy alayhissalom zavjalari yashagan hujralarga kirsam, qo‘lim shiftlariga tegar edi». Valid ibn Abdulmalik zamonida bu hujralar masjidga qo‘shib yuborilgan edi. Said ibn Musayyib aytadi: «Agar bu hujralar shu holida buzmasdan qoldirilganida edi, dunyoning xazina kalitlari qo‘llarida bo‘laturib, Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) rozi bo‘lgan narsalarni odamlar o‘z ko‘zlari bilan ko‘rishar edi».
Allohning suyukli payg‘ambari, butun Islom olamining rahbari va yo‘lboshchisi, Alloh taolo «agar xohlasangiz, tog‘larni oltinga aylantirib beraman», deya va’da qilib turgan zot eng suyumli qizlariga qo‘sha-qo‘sha ko‘rpa-to‘shaklar, ko‘plab chorva mollari, keragicha uy jihozlari, son-sanoqsiz kiyim-kechaklarni sep qilib berishlari mumkin edi. Butun Madina ahlini, hatto boshqa o‘lkalardan mehmonlarni chorlab shohona to‘ylar qilib berishlari mumkin edi.
Ammo u zot bunday qilmadilar. Chunki, bunga axloqlari yo‘l qo‘ymas edi, dinlari, diyonatlari ijozat bermas edi. Aksincha qizlari va kuyovlarini kamtarlikka chaqirdilar, buyuk qanoatga yo‘lladilar. Muhammad alayhissalomning ummatlari bo‘lgan bizlar bugun nima qilyapmiz? Nega u zotdan, Payg‘ambar oilasidan o‘rnak olmaymiz, ibratlanmaymiz? Aksincha, qizimizni uzatsak, qo‘sha-qo‘sha jihozlar, behisob kiyim-kechaklardan iborat sep qilishga urinamiz.
O‘g‘limizni uylasak, buncha mebel qilasan, falondaqa uy olib berasan, buncha odamga ziyofat berasan, to‘yga falon artistni chaqirasan, degan shartlar qo‘yamiz. Nikoh to‘ylarini serhasham, dabdabali qilib o‘tkazishda kimo‘zarga musobaqalashamiz. Farzandlarimizning baxt-saodatini, iymonini, insofini, diyonatini o‘ylamaymiz. Bu mol-dunyo, hasham va dabdabalar ularga yaxshilik keltiradi, deb o‘ylaymizu bularning oxiratdagi hisob-kitobi haqida mutlaqo bosh qotirmaymiz. Agar bu dabdabayu- as’asalar dinimizga, axloqimizga, oxiratdagi ahvolimizga foyda berganida Alloh ham, Uning Rasuli ham bunga buyurgan bo‘lur edi. Yo‘q, aksincha Rasululloh alayhissalom hayotda buning butunlay ziddiga targ‘ib qilgalar.
Xadichai Kubro ayol-qizlar o‘rta
maxsus islom bilim yurti
O‘MI Matbuot xizmati
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
عَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهَا، عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: إِذَا أَكَلَ أَحَدُكُمْ فَلْيَذْكُرِ اسْمَ اللهِ، وَإِنْ نَسِيَ أَنْ يَذْكُرَ اسْمَ اللهِ فِي أَوَّلِهِ فَلْيَقُلْ بِسْمِ اللهِ أَوَّلَهُ وَآخِرَهُ. رَوَاهُ أَبُو دَاوُدَ وَالتِّرْمِذِيُّ.
Oisha roziyallohu anhodan rivoyat qilinadi:
«Nabiy sollallohu alayhi vasallam: «Qachon birortangiz taom yesa, Allohning ismini zikr qilsin. Agar avvalida Allohning ismini zikr qilishni unutib qo‘ysa, «Bismillahi avvalahu va axirohu» desin», dedilar» (Abu Dovud va Termiziy rivoyat qilganlar).
Ba’zan taom tanovul qilish paytida inson shoshilib, «Bismillah»ni aytish esidan chiqib qoladi. Bir oz yeganidan keyin «Bismillah»ni aytmagani esiga tushib qoladi. Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamning ushbu hadisi shariflariga binoan, ana shunday vaqtda «Bismillahi avvalahu va axirohu» demog‘i lozim.
Bu jumlaning ma’nosi «avvalida ham, oxirida ham Bismillah» degani bo‘lib, taomning barakasini qaytaradi va unga shayton sherik bo‘lishini qirqadi.
وَعَنْهَا قَالَتْ: كَانَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَأْكُلُ فِي سِتَّةٍ مِنْ أَصْحَابِهِ فَجَاءَ أَعْرَابِيٌّ فَأَكَلَهُ بِلُقْمَتَيْنِ، فَقَالَ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: أَمَا إِنَّهُ لَوْ سَمَّى كَفَاكُمْ. رَوَاهُ التِّرْمِذِيُّ وَصَحَّحَهُ.
Yana o‘sha kishidan rivoyat qilinadi:
«Nabiy sollallohu alayhi vasallam o‘zlarining oltita sahobalari bilan taom yemoqda edilar. Bir a’robiy kelib, ikki luqmada (hammasini) yeb qo‘ydi. Shunda u zot sollallohu alayhi vasallam: «Agar u tasmiya aytganida, hammangizga yetar edi», dedilar» (Termiziy rivoyat qilgan va sahih, degan).
Bu hadisi sharifda har bir odam taomni «Bismillah»ni aytib yesa, u barakali bo‘lishiga dalolat bor.
Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam va u kishining olti sahobalari albatta «Bismillah»ni aytib, so‘ng taom yeyishni boshlaganlar. Ammo haligi a’robiyning «Bismillah»ni aytmay taom yegani barakani qochirdi.
وَكَانَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ جَالِسًا وَرَجُلٌ يَأْكُلُ فَلَمْ يُسَمِّ حَتَّى لَمْ يَبْقَ مِنْ طَعَامِهِ إِلَّا لُقْمَةٌ، فَلَمَّا رَفَعَهَا إِلَى فِيهِ قَالَ: بِسْمِ اللهِ أَوَّلَهُ وَآخِرَهُ، فَضَحِكَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ثُمَّ قَالَ: مَا زَالَ الشَّيْطَانُ يَأْكُلُ مَعَهُ، فَلَمَّا ذَكَرَ اسْمَ اللهِ اسْتَقَاءَ مَا فِي بَطْنِهِ. رَوَاهُ أَبُو دَاوُدَ وَالنَّسَائِيُّ.
«Nabiy sollallohu alayhi vasallam o‘tirgan edilar. Bir kishi taom yer edi. U tasmiya aytmadi. Faqat bir luqma taom qolgandagina «Bismillahi avvalahu va axirohu» dedi. Shunda Nabiy sollallohu alayhi vasallam kuldilar va:
«Shayton u bilan taom yeb turdi. Allohning ismini zikr qilganida qornidagi narsani qusib yubordi», dedilar» (Abu Dovud va Nasoiy rivoyat qilganlar).
Bu ham barchamiz uchun dars. Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam bor joydagi har bir o‘tirish, harakat va sakinat hammaning diqqat e’tiborida bo‘lishi ma’lum.
Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam o‘tirgan joyda bir odam «Bismillah»ni aytmay, taom tanovul qila boshladi. Hamma damini ichiga yutib, nima bo‘lar ekan, deb kutib turdi.
Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam esa indamas edilar. Haligi kishi esa taom yeyishda davom etar edi. Endi nima bo‘ladi? Atigi bir luqma taom qolganda birdan esiga tushib qolib:
«Bismillahi avvalahu va axirohu» dedi».
Shunda Nabiy sollallohu alayhi vasallam kuldilar va: «Shayton u bilan taom yeb turdi. Allohning ismini zikr qilganda qornidagi narsani qusib yubordi», dedilar».
Demak, taomni «Bismillah»ni aytmay yegan odam bilan birga shayton ham uning taomidan qo‘shilishib yeb turar ekan.
Bu esa ham gunoh, ham taomning barakasini qochirishdir. Shuning uchun bu masalaga juda ehtiyot bo‘lmoq kerak. Mabodo avvalida aytish esdan chiqib qolgan bo‘lsa ham, eslagan zahoti aytish lozim.
Allohning ismini zikr qilib, so‘ng taom yeyishni boshlash islomiy ovqatlanish madaniyatining boshida turadi.
Albatta, taom Alloh taolo tomonidan bandaga beriladigan ulkan ne’mat ekanligi hech kimga sir emas. Doimo Allohni eslab turishi lozim bo‘lgan banda uchun ne’matga erishgan paytda ne’mat beruvchi Zotni eslash zarurati yana ham ortadi. Ana shunday paytda Allohni – ne’mat beruvchi Zotni esidan chiqargan odam xato qilgan bo‘ladi. Agar o‘zi eslab, xatosini to‘g‘rilasa, yaxshi. Agar uning esiga tushmasa, atrofdagilar unga eslatib qo‘yishlari lozim. Chunki Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam doimo shunday qilganlar.
«Hadis va hayot» kitobi 16-juzidan