Kibr – faqat Allohga xos. Chunki u barcha aybu nuqson va kamchiliklardan xoli, har bir narsaga qodir bo‘lgan Zotgagina yarashadi. Inson esa ojiz, notavon va gunohkordir. Shuning uchun inson o‘zi unga loyiq bo‘lmagan sifat ila bezanmoqlikka harakat qilishi nojoizdir.
Alloh taolo bu sifatni faqatgina O‘ziga loyiq ko‘rgan hamda bandalarini bu sifatdan chetlanishini buyurgan. Hadisi qudsiyda Alloh taolo aytadi: “Azizlik izorim, kibrlik esa ridoimdir (ya’ni, bu ikki sifat menga xosdir). Kimki mening bu sifatlarim ustida men bilan nizo qilsa, uni azobimga giriftor qilaman” (Imom Muslim rivoyati).
Bu hadisning ma’nosini Qur’oni karimning ushbu oyati tasdiqlaydi: “U qudrat sohibidir, bo‘ysundirguvchidir, tanho kibr egasidir” (Hashr surasi, 23-oyat)
Darhaqiqat, Allohning va’dasi haq. Bir marta kibrlangani sabab shayton alayhila’na Allohga sajda qilishdan mahrum bo‘ldi. Jannat atalmish beqiyos manzildan, abadiy rohatdan, Olamlar Robbisining roziligidan ayrildi va to qiyomatga qadar mo‘minlar tilida la’natlangan holda qoldi.
Bir kuni Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Kimning qalbida zarra misqolicha kibr bo‘lsa, u jannatga kirmaydi”, deganlarida, bir kishi: “Kishi kiyimi yaxshi va poyabzali yaxshi bo‘lishini istaydi (bu amali ham kibr-havoga kiradimi?)”, deganida, u zot: “(Yo‘q, bu amali kibr emas). Albatta, Alloh ko‘rkamdir. Va ko‘rkamlikni yaxshi ko‘radi. Aslida kibr haq so‘zni rad etib, odamlarga past nazar bilan qarashdir”, dedilar (Imom Muslim rivoyati).
Nabiy sollallohu alayhi vasallam ochiq-oydin lafzlar bilan: “Kimning qalbida zarra misqolicha kibr bo‘lsa, u jannatga kirmaydi”, demoqdalar. Buning ma’nosi shuki, qalbida zarracha kibri bor inson hargiz haq so‘zni, haqiqatni tan olmaydi va o‘zgalarga past nazar bilan boqish natijasida dilozorlik, adolatsizlik kabi gunoh ishlarni amalga oshira boshlaydi. Kibr sabab inson qilgan xatosi uchun uzr so‘rolmaydi. Kibr sabab kishi uzilgan silai-rahmni bog‘lamaydi, darz ketgan do‘stlik va yaqinlik rishtalarini qayta tiklolmaydi. Bular esa albatta insonni xayrli amallar mukofoti bo‘lgan jannatdan mahrum bo‘lishiga sababchi bo‘ladi.
Kibr - yolg‘iz Parvardigorga xos. Uni talashgan kimsaning haridori do‘zaxdir. Bu haqda Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bunday deganlar: “Sizlarga do‘zax ahlini aytib beraymi? Har bir dag‘al, qo‘pol, kibrli odam” (Imom Buxoriy, Imom Muslim rivoyati).
Xo‘sh, inson nega kibrlanadi? Inson takabburlik qilish ila o‘zgalardan o‘zini yuqoriroq turishini, obro‘ va e’tiborga tushishni, azizlikni hoxlaydi. Taassufki, azizlik va e’tibor, hurmat va ehtiromga takabburlikda emas, balki aynan takabburlikning aksi bo‘lgan tavoze’ orqali erishiladi.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Sadaqa berish bilan mol-dunyo kamayib qolmaydi. Alloh kechirimli bandaning izzatini ziyoda qiladi. Kishi Alloh uchun tavozu’lik qilsa, Alloh u bandaning darajasini ko‘taradi”, deganlar (Imom Muslim rivoyati).
Hakimlardan biri aytadi: “Men martabani takabburlikda talab kildim, lekin uni tavozu’da topdim”.
Qolaversa, oxiratdagi darajotlarning baland yoki past bo‘lishi ham aynan tavoze’ga bog‘liqdir. Ibn Mas’ud roziyallohu anhu aytadilar: “Kimki kamtarin bo‘lsa, Alloh taolo uni qiyomat kunida darajasini baland qilib qo‘yadi. Kim kibr qilsa, Alloh taolo uni qiyomatda darajasini past qiladi”.
Shuning uchun har bir mo‘min kishi kibrdan saqlanishi va kamtarin bo‘lishga harakat qilmog‘i lozim. Ana shundagina Alloh uning darajasini ikki dunyoda yuqori qilib qo‘yadi. Kibr esa faqat Allohga xos.
Yorbek ISLOMOV,
Olmazor tumanidagi “Mevazor” masjidi imom noibi
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
"Alloh sizdan yengillatmoqni iroda qiladir. Va inson zaif yaratilgandir".
Insonni Alloh taoloning O‘zi yaratgan. U Zot O‘z bandasining xususiyatlarini yaxshi biladi. Shuning uchun ham insonga faqat Alloh taoloning ko‘rsatmalarigina to‘g‘ri kelishi mumkin. Ushbu oyatda Alloh taolo insonning zaif holda yaratilganini ta’kidlamoqda. Yaratuvchining O‘zi «zaif yaratilgan», deb turganidan keyin, shu zaif insonga yo‘l ko‘rsatishda U Zot og‘irlikni xohlarmidi? Yo‘q, U Zot yengillikni xohlaydi.
Islom shariati, umuman, yengillik ustiga bino qilingandir. Bu haqda ko‘plab oyat va hadislar bor. Hammasi o‘z o‘rnida bayon qilinadi. «Niso» surasining boshidan muolaja qilib kelinayotgan masalalar, xususan, erkak va ayol, oila, nikoh masalasiga kelsak, ushbu oyatda bu masalalarda ham Alloh O‘z bandalariga yengillikni istashi ta’kidlanmoqda. Zohiriy qaralganda, diniy ko‘rsatmalarni bajarish qiyin, shahvatga ergashganlarning yo‘llarida yurish osonga o‘xshaydi. Islomda hamma narsa man qilingan-u, faqat birgina yo‘lga ruxsat berilganga o‘xshaydi. «Nomahramga qarama», «U bilan yolg‘iz qolma», «Uylanmoqchi bo‘lsang, oldin ahlining roziligini ol», «Mahr ber», «Guvoh keltir» va hokazo. Hammasi qaydlash va qiyinchilikdan iborat bo‘lib tuyuladi. Shahvatga ergashganlar esa «Yoshligingda o‘ynab qol, gunoh nima qiladi», deyishadi. Bu esa sodda va oson ko‘rinadi. Haqiqatda esa unday emas. Natijaga qaraganimizda bu narsa yaqqol ko‘zga tashlanadi. Dunyo tarixini kuzatadigan bo‘lsak, oila masalasiga yengil qaragan, jinsiy shahvatga berilgan xalqlar, davlatlar va madaniyatlar inqirozga uchragan. Qadimiy buyuk imperiyalarning sharmandalarcha qulashining asosiy omillaridan biri ham shu bo‘lgan.
Bizning asrimizga kelib, G‘arbda, o‘zlarining ta’biri bilan aytganda, jinsiy inqilob bo‘ldi. Jins borasida olimlar yetishib chiqdilar. Ular «Jinsiy hurriyat bo‘lmaguncha, inson to‘liq hur bo‘la olmaydi. Agar jinsiy mayllar jilovlansa, insonda ruhiy tugun paydo bo‘lib, unda qo‘rqoqlik va boshqa salbiy sifatlar kelib chiqishiga sabab bo‘ladi», kabi g‘oyalarni tarqatishdi. Oqibatda jinsiy inqilob avjiga chiqdi.
Natijasini – har xil balo-ofatlar buhronini hozir o‘zlari ko‘rib-tatib turishibdi. Axloqiy buzuqlik, oilaning va jamiyatning parchalanishi, hayotga qiziqishning yo‘qolishidan tashqari, son-sanog‘iga yetib bo‘lmaydigan muammolar paydo bo‘ldi. Jinsiy inqilob oqibatida taraqqiy etgan g‘arb davlatlarining tub aholisi dahshatli sur’atda kamayib bormoqda. Ko‘z ko‘rib, quloq eshitmagan tanosil kasalliklari kelib chiqdi, har yili son-sanoqsiz odamlar shu kasalliklardan o‘lmoqda. Nasl buzilib, odamlari zaifhol va kasalmand bo‘lib bormoqda. Turli aqliy va ruhiy kasalliklar urchidi. Oxiri kelib, kasalliklarga qarshi insondagi tabiiy monelikning yo‘qolishi (OITS) kasalligi paydo bo‘ldi. Bu kasallik haqli ravishda, XX asr vabosi deb nomlandi. Uning davosi yo‘q. Bu dardga chalinishning sababi zinodir. U bilan kasallangan odam tez muddatda o‘ladi. Hamma dahshatda. Bu dardga chalinmaslikning yo‘llari axtarilmoqda, bu yo‘lda behisob mablag‘lar sarflanmoqda, mazkur vaboga chalinmaslikning turli choralari taklif etilmoqda. Qonunlar chiqarilmoqda, idoralar ochilmoqda.
Lekin shahvatga ergashganlari sababli ular eng oson, eng ishonchli bitta yo‘l – Allohning yo‘liga qaytishni xayollariga ham keltirishmayapti. Aqalli ushbu dardning bevosita sababchisi bo‘lmish zinoni man etuvchi qonun chiqarishni hech kim o‘ylab ham ko‘rmayapti. Chunki shahvatga ergashganlar shahvatga qarshi chiqa olmaydilar. Ularning o‘zlari shahvatga banda bo‘lganlari uchun unga ergashganlar. O‘zlarini zohiriy yengil ko‘ringan ishga urib, endi og‘irlikdan boshlari chiqmay yuribdi. Zohiriy og‘ir ko‘ringan bo‘lsa ham, Alloh ko‘rsatgan yo‘lga yurgan bandalar boshida mazkur og‘irlik va mashaqqatlarning birortasi ham yo‘q. Ular mutlaq yengillikda, farovon turmush kechirmoqdalar.
"Tafsiri Hilol" kitobidan