Endigina ko‘zi yorigan yosh ona kuchli hayajonda:
– Chaqalog‘imni ko‘rsam bo‘ladimi? – deb so‘radi.
Quchog‘iga yumshoq bir yurgak berildi va baxtli ona chaqalog‘ining jajji yuzini ko‘rmoq uchun uning yuzini ochdi va hayratga tushganidan tili tutilib qoldi. Ona va chaqaloqni kuzatib turgan do‘xtir shartta orqasiga o‘grilib derazadan ko‘chani tomosha qila boshladi.
Chaqaloqning quloqlari yo‘q edi... Tahlillar bolaning eshitish qobiliyati yaxshi ekani, faqat qulog‘ining suprasi yo‘qligi bolaning husnini buzib turganini ko‘rsatdi. Oradan yillar o‘tdi, bola maktabga chiqdi.
Bir kuni maktabdan uyga yugurib keldi va o‘zini onasining bag‘riga otdi. To‘liqib yig‘lar edi. Bu uning hayotidagi birinchi mazaxlanishi va umidsizligi edi:
– Bir katta bola menga maxluq dedi.
Bolakay ana shu kemtiklik bilan ulg‘aya boshladi. Uni sinfdoshlari yaxshi ko‘rar va nihoyatda zehni tez o‘quvchi edi. Agar sinfdoshlariga aralashib yurganida edi, shubhasiz, sinfkom bo‘lar edi.
Ammo onasi har doim unga:
– Yosh bolalarning orasiga aralashmaysan, – deb tayinlar edi.
Ayni paytda u qalbida teran bir achinish va shafqatni his qilar edi.
Bolaning otasi oila do‘xtiri bilan qulog‘i xususida so‘zlashdi.
– Biror narsa qilishning iloji yo‘qmi? – deb so‘radi.
Do‘xtir:
– Agar bir juft quloq topishning iloji bo‘lsa, uni yopishtirib qo‘yish mumkin, – dedi.
Shundan so‘ng bolaga quloqlarini fido etishi mumkin bo‘lgan bir javonmardni axtara boshladilar. Oradan ikki yil o‘tdi. Bir kuni otasi:
– Shifoxonaga borasan, o‘g‘lim, onang ikkalamiz senga quloqlarini berishga rozi bo‘lgan bir odamni topdik. Faqat uning kimligini senga ayta olmaymiz – sir, – dedi.
Operatsiya muvaffaqiyatli o‘tdi va butunlay yangi bir inson qiyofasi paydo bo‘ldi. Yangi ko‘rinishidan ruhiyati yuksalgan bola o‘qishda va ijtimoiy hayotda katta yutuqlarni qo‘lga kiritdi. So‘ngra uylandi va ko‘zga ko‘ringan diplomat bo‘ldi. Oradan yillar o‘tdi, bir kuni otasining oldiga kirib:
– Otajon, menga bu qadar katta yaxshilik qilgan odam kim? Men uning yaxshiligiga hech qanday javob qaytara olmadim... – dedi.
Otasi:
– Biror narsa qila olishingga ko‘zim yetmaydi. Faqat jiddiy shartlashganmiz, hali uning kimligini ayta olmayman, vaqti yetmadi... – deb javob berdi.
Bu sir yillar davomida saqlandi va bir kuni ochilish vaqti keldi. Boshiga musibat tushgan kunda onasining jonsiz tanasi boshida otasi bilan birga janoza o‘qilishini kutayotgan edi. Otasi muloyim harakat bilan onasining boshiga qo‘l cho‘zdi, qahvarang sochlarini silab orqaga taradi, onasining quloqlari yo‘q edi. Otasi:
– Nega onajonim, uyda o‘tirganda ham ro‘molini boshidan olmaydi, sochlariga oro bermaydi, deb hech o‘ylamadingmi? – deya shivirladi.
Damin JUMAQUL
tarjimasi
Iymon 
Namoz 
Ro'za 
Zakot 
Haj 
Qur'on 
Islom saboqlari 
Aloqa 
