Sizga har bir qilgan qilmishingiz javobi, albatta, o‘zingizga qaytajagini hayotim misolida so‘zlab bermoqchiman. 80 yoshga kirgunimcha birorta gunohim va savobim Uning e’tiboridan chetda qolmaganini his qildim. Isbot sifatida vahshiyona qotillik qilganimni aytib beraman. Oltmish besh yil o‘tsa-da, u kunlarni bir lahza ham esdan chiqarganim yo‘q. Bu o‘y meni hanuz ta’qib etadi, jazosini 65 yildan beri o‘tayman.

Oliygohni bitirib, 22 yoshimda turmushga chiqdim. Tez orada qiz farzandli bo‘ldim. Ammo men bolaga mehr qo‘ymadim. Uning halovatimni buzishi, yig‘lab asabimga tegishiga toqat qila olmas edim, ayniqsa, uni emizishni sira tasavvur qila olmas edim. U menga talpinardi, men esa...

Chaqalog‘im ochiqqanidan tinimsiz yig‘lardi, qaynonam va turmush o‘rtog‘imning: “Bolani emizdingmi, nega buncha yig‘layapti?” deyishlariga javoban: “Ha emizdim, o‘zidan o‘zi yig‘layapti deb, ovozini ular eshitmasligi uchun eshik, derazalarni yopib, hatto og‘zini ham bir-bir qo‘lim bilan berkitib nafasini qaytarardim. Yig‘lay-yig‘lay holdan toygan chaqaloq charchoqning zo‘ridan och bo‘lsa-da uxlab qolardi. Bir parcha go‘sht bo‘lishiga qaramay, ochlikdan qiynalib, iztirob chekishiga e’tiborsiz va rahmsiz bo‘ldim. Och qoldirganim evaziga bola tug‘ilganining uchinchi kuni azoblanib jon taslim qildi. Bu gunohimni hech kim bilmadi...

Yillar o‘tib ketma-ket uch o‘g‘illik bo‘ldim. Turmush o‘rtog‘im 35 yoshida olamdan o‘tdi. Uchala o‘g‘limga bor mehrimni berib katta qildim. Ammo farzandlarim bemehr va shafqatsiz bo‘lib ulg‘aydi. 50 yoshimda xotini o‘lgan bir qassobga ikkinchi bor turmushga chiqdim. U yaxshi fe’lli odam edi. Besh yillik turmushimizdan so‘ng qazo qildi. Nailojlikdan katta o‘g‘limning uyiga bordim. Bir vaqtlar jajji qizalog‘imni qanday och qoldirgan bo‘lsam, meni ham bolalarim shunday och qoldirdi. Kelinlarimning munosabati esa o‘g‘illarimdan ham o‘tib tushardi. 80 yoshdan oshgan kampir bo‘lsam, bir ishni evidan chiqmasdim. Hatto o‘g‘lim ayovsiz kaltaklardi ham. Opam rahmatlikning kelini meni ko‘rishga kelib: “Sizni o‘zim bilan olib ketaman”, deb qoldi. Chunki o‘g‘lim meni molxonaga ko‘chirib qo‘ygan edi. U meni yuvib-tarab, issiq-issiq ovqat bilan tanamni quvvatga keltirdi. “Uyimning to‘ri sizniki, xijolat bo‘lmang”, degan sari ko‘zimdan yosh duv-duv to‘kilardi. Opam o‘lguncha men o‘lsam bo‘lmasmi-di, derdim. Kelinposhshaning menga rahmi kelib ko‘ziga hatto yosh kelganda: “Men shu munosabatlarga loyiqman, deb dilimning chetida menga tinchlik bermayotgan sirimni ochdim. “Men qotilman!. Agar o‘sha qizimni o‘ldirmaganimda hozir sizni yoshingizda bo‘lib, menga mehr ko‘rsatgan bo‘larmidi?”

Uni bir ho‘plam sutga, ya’ni o‘zining haqi bo‘lgan rizqiga zor qilib o‘ldirdim. Javobiga o‘zim ochlik azobini boshimdan o‘tkazdim. Buni birovga aytib shikoyat qilmadim. Negaki, bu menga Allohning jazosidir...

Ko‘p narsalarni kech tushundim, esiz...

Taqdirning ilohiy amrlari – savob ishlarga mukofot va ajri, gunohlarga esa jazosi muqarrarligini bilganimda umrimni bu tarzda o‘tkazmagan bo‘lardim.

Nilufar BOZORBOY qizi

oqqa ko‘chirdi