Islom insonlarni bir-biriga zarar yetkazishdan va o‘zini ham qiyinchilikka solishdan qaytaradi. Qur’oni karimda kishining o‘z joniga qasd qilishi eng katta gunohlardan ekani ta’kidlangan: “...O‘zlaringizni (bir-biringizni nohaq) o‘ldirmangiz. Albatta, Alloh sizlarga rahm-shafqatlidir” (Niso, 29). Va yana: “...O‘z qo‘llaringiz (baxilligingiz) bilan o‘zlaringizni halokatga tashlamangiz! (Barcha ishlarni) chiroyli qilingiz. Albatta, Alloh chiroyli (ish) qiluvchilarni yaxshi ko‘radi” (Baqara, 195). O‘zini-o‘zi o‘ldirish mo‘min-musulmon odamga mutlaqo to‘g‘ri kelmaydigan yomon ishdir. Shunday og‘ir gunohning ayollardan sodir bo‘lishi jaholat, tarbiyasizlik, atrofidagilarning loqaydligi oqibatidir. Allohning qazoi qadariga rozi bo‘lmaslik, Alloh bergan hayot ne’matiga nonko‘rlik qilish osiylik va irodasizlikdir.
Tadqiqotchilar bu holatga iqtisodiy-ijtimoiy, ruhiy-tarbiyaviy, tibbiy-jismoniy va boshqa omillar sabab bo‘lishi mumkinligini aytishadi. Bir guruh olimlar xudkushlikka birinchi hayot qiyinchiliklarini sabab qilib ko‘rsatsa, boshqalari fojiaga muhabbat va rashk bahona bo‘ladi, deydi. Turli mamlakatlar huquq-tartibot idoralari ta’kidlashicha, o‘z joniga qasd qilish ortida jinoyat bo‘ladi. Shu masala bilan shug‘ullangan huquqshunoslar g‘alati hodisaga duch kelishdi: ayrim hollar istisno qilinsa, bunday qilmishga qo‘l urganlarning ko‘pi o‘ziga to‘q odamlar ekan. Ular boyliklarini farzandlari, qarindosh-urug‘lari, tanish-bilishlariga emas, qandaydir klublar faoliyatini rivojlantirishga sarflashni vasiyat qilisharkan. Tabiiy, bu yerda bir sir bordek tuyuladi. Shu bois izquvarlar va huquqshunoslar bu masalaga jiddiy e’tibor bera boshlashdi. Diniy manbalarda o‘z joniga qasd qilishning har qanday holat va sabablari qattiq qoralanadi.
Abu Hurayra (roziyallohu anhu) rivoyat qilgan hadisi sharifda o‘zini o‘ldirgan kishining jazosi ochiq aytilgan: “Kim o‘zini bir temir parchasi bilan o‘ldirsa, jahannam o‘tida abadiy ravishda temir parchasi bilan o‘zini o‘ldirib azoblanib yotadi. Kim zahar ichib o‘zini o‘ldirsa, doimiy ravishda zaharlanib jahannam o‘tida azoblanadi. Kim o‘zini tog‘dan tashlab yuborsa, doimiy ravishda jahannam o‘tida o‘zini tashlab o‘ldirib, azoblanadi”.
Imom Buxoriy rivoyat qilgan hadisi qudsiyda Alloh taolo marhamat qiladi: “Bandam o‘zini o‘zi o‘ldirib, men unga bergan umrimga shukr qilmay, shoshildi. Shuning uchun unga jannatni abadiy harom qildim”.
Imom Buxoriy Abu Hurayradan (roziyallohu anhu) rivoyat qilgan hadisda Payg‘ambarimiz (sollallohu alayhi va sallam): “O‘zini o‘zi bo‘g‘gan do‘zahda ham o‘zini bo‘g‘ib turadi. O‘ziga o‘zi pichoq urgan do‘zahda ham pichoq urib turadi”, deganlar. Ko‘rinib turibdi, Islomda o‘z joniga qasd qilish gunohi kabiralar (eng og‘ir gunohlar)dan sanaladi.
Ibn Sirin aytadi: “O‘zini halokatga tashlash Alloh taoloning rahmatidan umidsizlik belgisidir”. Imom Nasafiy: “Ba’zi johillar kabi odam o‘zini-o‘zi o‘ldirmasligi kerak”, deganlar. Jobir ibn Samuradan (roziyallohu anhu) rivoyat qilinadi. “Nabiyga (sollallohu alayhi va sallam) o‘zini mishqos (katta pichoq)lar bilan o‘ldirgan odam olib kelindi. U zot unga janoza o‘qimadilar”.
O‘z joniga qasd qilgan inson Alloh taolo rahmatidan uzoq bo‘lib, hadislarda keltirilganidek, oxiratda abadiy azob-uqubatga solinish bilan birga, musulmonning gunohlariga kafforat bo‘ladigan janoza namozidan ham mahrum qilinar ekan.
Islom ayollarni e’zozladi, hurmat-ehtiromini o‘rniga qo‘yib, ayollik latofatini saqlab qolishga, ayollik vazifalarini to‘liq ado etish tufayli jamiyatga, Vataniga, diniga sidqidildan xizmat qilishga chaqiradi. Xullas, har inson Allohning rahmatidan mahrum etuvchi har qanday ishdan uzoq bo‘lishi kerak.
Gulchehra ZOKIROVA
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
"Alloh sizdan yengillatmoqni iroda qiladir. Va inson zaif yaratilgandir".
Insonni Alloh taoloning O‘zi yaratgan. U Zot O‘z bandasining xususiyatlarini yaxshi biladi. Shuning uchun ham insonga faqat Alloh taoloning ko‘rsatmalarigina to‘g‘ri kelishi mumkin. Ushbu oyatda Alloh taolo insonning zaif holda yaratilganini ta’kidlamoqda. Yaratuvchining O‘zi «zaif yaratilgan», deb turganidan keyin, shu zaif insonga yo‘l ko‘rsatishda U Zot og‘irlikni xohlarmidi? Yo‘q, U Zot yengillikni xohlaydi.
Islom shariati, umuman, yengillik ustiga bino qilingandir. Bu haqda ko‘plab oyat va hadislar bor. Hammasi o‘z o‘rnida bayon qilinadi. «Niso» surasining boshidan muolaja qilib kelinayotgan masalalar, xususan, erkak va ayol, oila, nikoh masalasiga kelsak, ushbu oyatda bu masalalarda ham Alloh O‘z bandalariga yengillikni istashi ta’kidlanmoqda. Zohiriy qaralganda, diniy ko‘rsatmalarni bajarish qiyin, shahvatga ergashganlarning yo‘llarida yurish osonga o‘xshaydi. Islomda hamma narsa man qilingan-u, faqat birgina yo‘lga ruxsat berilganga o‘xshaydi. «Nomahramga qarama», «U bilan yolg‘iz qolma», «Uylanmoqchi bo‘lsang, oldin ahlining roziligini ol», «Mahr ber», «Guvoh keltir» va hokazo. Hammasi qaydlash va qiyinchilikdan iborat bo‘lib tuyuladi. Shahvatga ergashganlar esa «Yoshligingda o‘ynab qol, gunoh nima qiladi», deyishadi. Bu esa sodda va oson ko‘rinadi. Haqiqatda esa unday emas. Natijaga qaraganimizda bu narsa yaqqol ko‘zga tashlanadi. Dunyo tarixini kuzatadigan bo‘lsak, oila masalasiga yengil qaragan, jinsiy shahvatga berilgan xalqlar, davlatlar va madaniyatlar inqirozga uchragan. Qadimiy buyuk imperiyalarning sharmandalarcha qulashining asosiy omillaridan biri ham shu bo‘lgan.
Bizning asrimizga kelib, G‘arbda, o‘zlarining ta’biri bilan aytganda, jinsiy inqilob bo‘ldi. Jins borasida olimlar yetishib chiqdilar. Ular «Jinsiy hurriyat bo‘lmaguncha, inson to‘liq hur bo‘la olmaydi. Agar jinsiy mayllar jilovlansa, insonda ruhiy tugun paydo bo‘lib, unda qo‘rqoqlik va boshqa salbiy sifatlar kelib chiqishiga sabab bo‘ladi», kabi g‘oyalarni tarqatishdi. Oqibatda jinsiy inqilob avjiga chiqdi.
Natijasini – har xil balo-ofatlar buhronini hozir o‘zlari ko‘rib-tatib turishibdi. Axloqiy buzuqlik, oilaning va jamiyatning parchalanishi, hayotga qiziqishning yo‘qolishidan tashqari, son-sanog‘iga yetib bo‘lmaydigan muammolar paydo bo‘ldi. Jinsiy inqilob oqibatida taraqqiy etgan g‘arb davlatlarining tub aholisi dahshatli sur’atda kamayib bormoqda. Ko‘z ko‘rib, quloq eshitmagan tanosil kasalliklari kelib chiqdi, har yili son-sanoqsiz odamlar shu kasalliklardan o‘lmoqda. Nasl buzilib, odamlari zaifhol va kasalmand bo‘lib bormoqda. Turli aqliy va ruhiy kasalliklar urchidi. Oxiri kelib, kasalliklarga qarshi insondagi tabiiy monelikning yo‘qolishi (OITS) kasalligi paydo bo‘ldi. Bu kasallik haqli ravishda, XX asr vabosi deb nomlandi. Uning davosi yo‘q. Bu dardga chalinishning sababi zinodir. U bilan kasallangan odam tez muddatda o‘ladi. Hamma dahshatda. Bu dardga chalinmaslikning yo‘llari axtarilmoqda, bu yo‘lda behisob mablag‘lar sarflanmoqda, mazkur vaboga chalinmaslikning turli choralari taklif etilmoqda. Qonunlar chiqarilmoqda, idoralar ochilmoqda.
Lekin shahvatga ergashganlari sababli ular eng oson, eng ishonchli bitta yo‘l – Allohning yo‘liga qaytishni xayollariga ham keltirishmayapti. Aqalli ushbu dardning bevosita sababchisi bo‘lmish zinoni man etuvchi qonun chiqarishni hech kim o‘ylab ham ko‘rmayapti. Chunki shahvatga ergashganlar shahvatga qarshi chiqa olmaydilar. Ularning o‘zlari shahvatga banda bo‘lganlari uchun unga ergashganlar. O‘zlarini zohiriy yengil ko‘ringan ishga urib, endi og‘irlikdan boshlari chiqmay yuribdi. Zohiriy og‘ir ko‘ringan bo‘lsa ham, Alloh ko‘rsatgan yo‘lga yurgan bandalar boshida mazkur og‘irlik va mashaqqatlarning birortasi ham yo‘q. Ular mutlaq yengillikda, farovon turmush kechirmoqdalar.
"Tafsiri Hilol" kitobidan