Uylanayotgan erkak kelinga mahr beradi. Shariat qonuniga ko‘ra, mahr kelinning mulki sanaladi. Mahr istalgan narsadan iborat bo‘lishi mumkin. Miqdori eng kami 30 gramm kumush og‘irligida bo‘ladi, ko‘pi esa cheklanmagan. Ammo Payg‘ambar alayhissalom mahr berishda haddan oshishdan qaytarganlar.
Shuningdek, kelin katta mahr talab qilib, bo‘lajak turmush o‘rtog‘ini qiyin ahvolga solib qo‘ymasligi uning aqli, farosati va mehribonligidan nishona bo‘ladi. Hadisi sharifda ham o‘zi chiroyli bo‘la turib unchalik ko‘p mahr talab qilmaydigan kelinning eng yaxshi ayol yoki qiz ekani aytilgan.
Xo‘sh, Odam alayhissalom va Havvo onamiz o‘rtasidagi mahr qanday bo‘lgan? Bu haqda “Payg‘ambarlar tarixi” kitobida bunday deyiladi:
Alloh taolo Odam alayhissalomga uzoq uyqu berib uning chap qovurg‘asidan Havvoni yaratdi. U uyg‘onganida Havvoni ko‘rdi-yu, unga oshiq bo‘ldi.
Jabroil alayhissalom Odam alayhissalomga nikoh qilish uchun mahr berishi lozimligini aytganida: “U nima?” deb so‘radi. Jabroil alayhissalom: “Rasuli akram Muhammad mustafo sollallohu alayhi vasallamga uch marta salavot ayting. Alloh taolo butun olamni uning sevinchi uchun yaratdi va Qiyomatda u barcha mo‘min-musulmonlarga shafoatchi bo‘ladi”, dedi.
Shundan keyin Odam alayhissalom Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamga salavot aytdi va Havvo onamizni nikohlab oldi.
Shunday qilib, Muhammad sollallohu alayhi vasallamga salavot aytish mo‘minlarga Odam alayhissalomdan sunnat bo‘ldi.
Damin JUMAQUL tayyorladi.
Rivoyat qilinishicha, Hasan Basriy rahimahullohning qo‘llarida Abbos degan bir yigit tavba qilgan ekan. U yigit avvallari juda ko‘p gunoh qilgan bo‘lgan, so‘ng tavba qilgan, lekin shu holda yetmish marta tavbasini buzgan. Oxir-oqibat umrining so‘nggi daqiqalari yaqinlashganda, o‘limi ko‘ziga ko‘ringan paytda onasini chaqirib shunday dedi:
— Ona, Hasan Basriy hazratlarini chaqiring, men u zotning huzurlarida tavbamni yangilamoqchiman, shoyadki Alloh taolo tavbamni qabul qilsa.
Onasi shoshilib Hasan Basriyning huzuriga borib, salom berdi va:
— Men Abbosning onasiman, o‘g‘limning o‘lim payti yetdi va u sizni so‘rayapti, tavbasini yangilamoqchi, dedi. Hasan Basriy rahimahulloh bunga javoban:
— Bor, menga tavba qilib, uni qayta-qayta buzadigan odamning keragi yo‘q, dedi.
Ayol yig‘lagan holda uyiga qaytib keldi va o‘g‘liga:
— Ey, o‘g‘lim! Shayx sening yomon qilmishlaring tufayli kelishdan bosh tortdi, dedi.
Shunda Abbos osmonga boqib:
— Yo Robbim, Parvardigorim, shayx mendan yuz o‘girdi, ammo Sen mendan yuz o‘girma, umidimni so‘ndirma, deb duo qildi.
Shundan so‘ng yigit onasiga qarab:
— Ey, onajon! Agar vafot etsam, oyog‘ingizni yuzimga qo‘ying, keyin bo‘ynimga arqan bog‘lab, bozorda sudrab yuring va ovozingiz boricha “Bu — Allohga osiy bo‘lganning jazosidir” deb baqirib yuring. Shoyad, mening holimni ko‘rib, Alloh O‘z fazli va rahmati bilan meni afv etsa, dedi.
Onasi uni o‘zi aytganidek o‘g‘lining yuziga oyog‘ini qo‘ymoqchi edi, hotifdan bir ovoz eshitildi:
— Oyog‘ingni sajda qiladigan joyga qo‘yma. Shuni bilginki, Alloh taolo uni afv etdi va do‘zaxdan ozod qildi.
Shundan so‘ng onasi uni dafn qildi va uyiga qaytdi. Shu kecha Hasan Basriy tushida bir ovozni eshitdi:
— Ey Hasan! Nima uchun bandamni Mening rahmatimdan umidsiz qilib qo‘yding? Axir uni Men yaratganmanku va Mening rahmatim har narsani qamrab oladi. Qasamki, agar yana shunday qilsang, seni solihlar daftaridan o‘chiraman!
Bu qissa Allohning rahmati va fazlining ulkan ekanini, hamda tavba qilishda inson hech qachon umidsiz bo‘lmasligi kerakligini yorqin tarzda bayon qiladi.
Homidjon domla ISHMATBЕKOV