Tunov kuni bir mushtipar onaxon bilan suhbatlashdim. Uning hazin ovozi hali ham qulog‘imda jaranglab turibdi. Onaxon mana bu so‘zlarni gapirib berdi: “Hayotimda eng katta xatoyim, quloqsizligim bo‘lgan. Ota-onam va qarindoshlarimning so‘zlariga kirmaganman. Onajonimni unchalik ham qadrlamasdim. Yoshlarga ibrat bo‘lar degan o‘yda hayotimni so‘zlab bersam, o‘zim ham yengil tortardim, ona qizim. Ota-onam tug‘ilishimni 10 yil kutishgan (yig‘laydi). Tug‘ildim, muhtojlik ko‘rmay ulg‘aydim. Otam rahmatli oliy ma’lumotli qildilar. So‘ngra o‘zimizning qarindoshimizga uzatmoqchi bo‘lishdi. Men esa birga o‘qigan kursdoshimga ko‘ngil qo‘ydim. O‘rtamizda ahdu paymon bor edi. Ular viloyatlik bo‘lgani uchun uydagilarim to‘yimga rozilik bildirishmadi. Shunday bo‘lsa-da, ota-onamni roziligisiz u yigitga turmushga chiqdim. Turmush o‘rtog‘im juda ajoyib inson edi. Yigirma bir yil bo‘ldi, olamdan o‘tganiga.

Kunlar o‘tdi, yillar o‘tdi. Men ham farzand ko‘rmadim. Onamga tortdim shekilli 10 yildan so‘ng farzand ko‘rsam kerak, deb kuta boshladim. Ammo 12 yilda ham farzandli bo‘lmadim, so‘ngra bolalar uyidan bir oylik qizchani boqib oldik. O‘stirdik, uni katta olima qildik. Ammo bir marta bo‘lsa ham mehr ko‘rmadim. Otasi vafot etgandan so‘ng qizim boshqa-boshqa yashaylik, menga uy olib bering, deb talab qila boshladi. otasidan qolgan mashinani sotib, yoniga pul qo‘shib uy olib berdim. Mana shu yoshgacha u ham yolg‘iz, men ham yolg‘iz yashaymiz. Yolg‘iz uy meni yutib yuborayotgandek ba’zida. O‘sha asrab olgan qizimdan bo‘lak hech kimim yo‘q. Ko‘zim yaxshi ko‘rmaydi, oyoqlarim esa yurishni istamaydi. Qizimdan har zarda va mehrsizlik ko‘rganimda onajonimni eslayman. Mening shunday muomalamdan onam ham qattiq aziyat chekkan ekanlar-da... Yig‘layman, yig‘layman. Ammo foydasi yo‘q. Otam ham onam ham yonimda yo‘q. Agar bo‘lsaydi... tiz cho‘kib, ming bor kechirim so‘rardim. Agar gaplariga kirganimda, hozir so‘ppayib yolg‘iz bo‘lib o‘tirmasmidim...?! Qilgan yaxshi va yomon amallarimiz qaytmasdan qiyomat bo‘lmaydi, deb eshitganman, ammo aynan o‘ziday qaytishini bilmagan edim. Ota-onasiga men kabi xatokorlar bo‘lsa, qaytinglar. Katta baxtsizliklar hammasi biz kichkina deb o‘ylagan xatolarimizda yashiringan ekan. G‘aflatimiz sabab o‘zimiz ko‘p ne’matlarni qo‘ldan boy beramiz. Hech bir gunoh yo xatoga bepisand qaramaslik kerak. O‘lguningcha, albatta, to‘lovi bo‘larkan. Shu yoshimda bo‘lsa ham xatolarimni anglatgan, Rabbimga behisob shukrlar bo‘lsin”. 

Xumorbegim