2018 yil 20 aprel kunining juma mav’izasi tezisi
بسم الله الرحمن الرحيم
QO‘SHNICHILIK HAQLARI
Dinimizda qo‘shnichilik haqlariga rioya qilish muhim ishlardan hisoblanadi. Zero, insonlar o‘rtasida o‘zaro mehr-oqibat rishtalarini mustahkamlanishida qo‘shnilarning o‘rni beqiyosdir. Qo‘shnichilik haq-huquqlari deganda shariatimiz yuzasidan qo‘shnilarning bir-birlariga nisbatan rioya qilishlari lozim bo‘lgan majburiyatlari tushuniladi. Qo‘shnilarning martabalari haqida Payg‘ambarimiz sollalohu alayhi vasallam shunday marhamat qiladilar:
عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللهِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ عَنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَنَّهُ قَالَ: اَلْجِيْرَانُ ثَلاَثَةٌ: جَارٌ لَهُ حَقٌّ وَاحِدٌ وَهُوَ أَدْنَى الْجِيْرَانِ حَقًّا، وَجَارٌ لَهُ حَقَّانِ، وَجَارٌ لَهُ ثَلاَثَةُ حُقُوقٍ وَهُوَ أَفْضَلُ الْجِيْرَانِ حَقًّا؛ فَأَمَّا الْجَارُ الَّذِي لَهُ حَقٌّ وَاحِدٌ فَالْجَارُ الْمُشْرِكُ لاَ رَحِمَ لَهُ وَلَهُ حَقُّ الْجِوَارِ، وَأمَّا الَّذِي لَهُ حَقَّانِ فَالْجَارُ الْمُسْلِمُ لاَ رَحِمَ لَهُ وَلَهُ حَقُّ الْإِسْلاَمِ وَحَقُّ الْجِوَارِ، وَأَمَّا الَّذِي لَهُ ثَلاَثَةُ حُقُوقٍ فَجَارٌ مُسْلِمٌ ذُو رَحِمٍ لَهُ حَقُّ الْإسْلاَمِ وَحَقُّ الْجِوَارِ وَحَقُّ الرَّحِمِ، وَأَدْنَى حَقِّ الْجِوَارِ أَلَّا تُؤْذِيَ جَارَكَ بِقُتَارِ قِدْرِكَ إِلَّا أَنْ تَقْدَحَ لَهُ مِنْهَا
(رواه الإمام البزار)
ya’ni: “Qo‘shnilar uch xil bo‘ladi: birinchisi, bitta haqi bo‘lgan qo‘shni bo‘lib, bu qo‘shnilarning haqi eng oz darajada bo‘lgan toifasidir. Keyingisi, ikkita haqi bo‘lgan qo‘shni. Yana biri uchta haqga ega qo‘shni bo‘lib, bu qo‘shnilarning haqi eng ko‘p bo‘lganidir. Bitta haqga ega qo‘shni bu o‘rtada qarindoshchiligi bo‘lmagan mushrik qo‘shnidir. Unda faqatgina qo‘shnichilik haqi bor. Ikkita haqi bo‘lgan qo‘shni bu qarindosh bo‘lmagan musulmon qo‘shnidir. Unda musulmonlik va qo‘shnilik haqlari mavjud. Uchta haqga ega bo‘lgan qo‘shni esa musulmon, qarindosh qo‘shnidir. U musulmonlik haqi, qo‘shnichilik haqi va qarindoshlik haqlariga ega. Qo‘shnichilik haqining eng qo‘yi darajasi qozoningdagi ovqatning hidi bilan ham ozor bermasligingdir. Faqat unga ham ovqatingdan beradigan bo‘lsang hidi chiqsa mayli” (Imom Bazzor rivoyati).
Demak, qo‘shnilar asosan uch xil bo‘ladi:
Bunday qo‘shnida faqat qo‘shnichilik haqi mavjud.
Buning haqlari ikki tomonlama: qo‘shnichilik haqi va musulmonlik haqi.
Bunday qo‘shnilarning haqi uch tomonlama sobit bo‘ladi.
Qo‘shnichilik haqi, musulmonlik haqi va qarindoshlik haqi.
Islomda qo‘shnichilik majburiyatlari juda ham ko‘p, ammo ularning barchasi quyidagi to‘rtta asosga borib taqaladi:
Qo‘shniga ozor yetkazish shariatimizda qattiq qoralanadi. Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilingan hadisda Payg‘ambarimiz sollalohu alayhi vasallam shunday deganlar:
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ النَّبِيَّ صَلّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: "وَاللَّهِ لاَ يُؤْمِنُ، وَاللَّهِ لاَ يُؤْمِنُ، وَاللَّهِ لاَ يُؤْمِنُ،"قِيلَ: مَنْ يَارَسُولَ اللَّهِ؟ قَالَ:"الَّذِي: لاَ يَأْمَنُ جَارُهُ بَوَائِقَهُ،" مُتَّفَقٌ عَلَيهِ وَفِي رِوَايَةٍ لِمُسْلِمٍ: لاَ يَدْخُلُ الْجَنَّةَ مَنْ لاَ يَأْمَنُ جَارُهُ بَوَائِقَهُ "
ya’ni: “Allohga qasamki, mo‘mini komil bo‘lmaydi, Allohga qasamki, mo‘mini komil bo‘lmaydi, Allohga qasamki, mo‘mini komil bo‘lmaydi” (deb uch marta aytdilar). Shunda ey Allohning Rasuli, kim mo‘mini komil bo‘lmaydi? deyildi. Rasululloh (so‘zlarini davom ettirib) “Qo‘shnisi uning ozor va yomonliklaridan omonda bo‘lmaydigan kimsa”, dedilar, (Muttafaqun alayh). Imom Muslim rivoyatida esa “, Qo‘shnisi uning ozor va yomonliklaridan omonda bo‘lmaydigan kimsa jannatga kirmaydi” deyilgandir.
Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilingan yana bir hadisda quyidagicha aytadilar:
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ يَقُولُ : " قِيلَ لِلنَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : يَا رَسُولَ اللَّهِ ، إِنَّ فُلاَنَةً تَقُومُ اللَّيْلَ وَتَصُومُ النَّهَارَ ، وَتَفْعَلُ ، وَتَصَّدَّقُ ، وَتُؤْذِي جِيرَانَهَا بِلِسَانِهَا ؟ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : لاَ خَيْرَ فِيهَا ، هِيَ مِنْ أَهْلِ النَّارِ ، قَالُوا : وَفُلانَةٌ تُصَلِّي الْمَكْتُوبَةَ ، وَتَصَّدَّقُ بِأَثْوَارٍ ، وَلاَ تُؤْذِي أَحَدًا ؟ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : هِيَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ
(رواه الإمام البخاري).
"ya’ni: “Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamga: “Ey Allohning Rasuli, falon ayol kechasi bilan namozda qoim bo‘ladi, kunduzi nafl ro‘zalarni tutadi. Yana boshqa falon-falon yaxshiliklarni qiladi, sadaqa beradi, lekin tili bilan qo‘shnilarga ozor yetkazadi”, deyishdi. Shunda Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “U ayolda yaxshilik yo‘q, u do‘zax ahlidandir”, dedilar. Boyagi kishilar: “Falonchi ayol bo‘lsa, farz namozlarini o‘qiydi, kiyimlaridan sadaqa qiladi, ammo biror kishiga ozor bermaydi”, deyishdi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Ana shu ayol jannat ahlidandir”, dedilar” (Imom Buxoriy rivoyati).
Mazkur hadisi shariflarda qo‘ni-qo‘shnilarga ozor bermaslik, ularni hurmatlarini saqlashlik naqadar zarur ish ekanligi ta’kidlanmoqda. Qo‘ni-qo‘shnilarga yomon munosabatda bo‘lib, ularga ozor berish o‘qilgan nafl namozlar, tutilgan nafl ro‘zalarni ham yuvib ketib, ularni foydasiz holga keltirib qo‘yadi. Aksincha, qo‘shnilari bilan tinch-totuv yashagan, ularga ozor bermagan odam katta baxt-saodatga erishadi va ahli jannatdan bo‘ladi.
Qo‘shnini himoya qilish haqida mazhabboshimiz Imom A’zam rahmatullohi alayh davrlaridagi bir voqeani eslashni o‘zi kifoyadir.
Imom Abu Hanifaning ichkilikka mukkasidan ketgan bir qo‘shnisi bo‘lib, u kechasini mastlik, ashula va baqir-chaqir bilan o‘tkazar, uning dastidan Abu Hanifa rahmatullohi alayh kechalari xotirjam mutolaa qilolmasdilar. Lekin u kishi bu holatga sabr qilardi. Bir kecha negadir qo‘shnining ovozi chiqmay qoldi. Bu holatdan hayron bo‘lgan imom tong otgach, uning uyiga chiqsa, yigit uyda yo‘q edi. Odamlardan surishtirib bilsalar, mast holatda ushlanib, qamalib qolganligini aytishdi. Bu xabarni eshitgan zahoti Abu Hanifa rahmatullohi alayh to‘g‘ri shahar hokimi Iso ibn Muso oldiga borib, boyagi kishini ozod etishlarini iltimos qildi. Abu Hanifa rahmatullohi alayhning hurmati va kafolati tufayli mahbus darhol ozod qilindi. Yigit imomni bunday oliyjanobliklarini ko‘rib, tasanno aytib, ichkilikni tashlab Abu Hanifa rahmatullohi alayhga shogird bo‘ldi. Qo‘shniga ko‘rsatilgan birgina oqilona yordam, hakimona muomala tufayli fisqu fujur botqog‘iga botgan kimsa yaxshi odamlar qatoriga kirdi. Imomimizni qo‘shni bilan qilgan muomalalari barchamizga ibrat va namunadir.
3.Qo‘shniga ehson va yaxshilik qilish.
Payg‘ambarmiz sollalohu alayhi vasallam qo‘shniga yaxshilik qilish va uni ikrom qilishga undab shunday deganlar:
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّي اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: "وَمَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ فَلْيُكْرِمْ جَارَهُ
(رواه الإمام البخاري والإمام مسلم).
ya’ni: Abu Hurayra raziyallohu anhudan rivoyat qilingan hadisda Rasululloh sollallohu alayhi vasallam marhamat qildilar: “Kimning Allohga va oxirat kuniga imoni bo‘lsa, qo‘shnisini izzat-ikrom qilsin”, (Imom Buxoriy va Imom Muslim rivoyati).
عَنْ أَبِي ذَرٍّ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّهُ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: يَا أَبَا ذَرٍّ، إِذَا طَبَخْتَ مَرَقَةً، فَأَكْثِرْ مَاءَهَا وَتَعَاهَدْ جِيْرَانَكَ
(رواه الإمام مسلم).
ya’ni: Abu Zar roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi, Rasululloh sollallohu alayhi va sallam aytdilar: “Ey Abu Zar, agar sho‘rva pishirsang, suvini ko‘proq sol va qo‘shnilaringdan xabar ol” (Imom Muslim rivoyati).
Qo‘shniga aziyat va ozor yetkazmaslik olijanob kishilarning fazlilatidir.
Salafi solihlarimiz buni yaxshi anglaganlar va unga amal qilganlar.
Hasan Basriy rahmatullohi alayh aytadilar:
لَيْسَ حُسْنُ الْجِوَارِ كَفَّ الْأَذَى، وَلَكِنَّ حُسْنَ الْجِوَارِ اَلْصَبْرُ عَلَى الْأَذَى
ya’ni: “Chiroyli qo‘shnichilik aziyat bermaslikni o‘zida emas, balki (uning) aziyatiga sabr qilishdadir”.
Qo‘shnichilik odoblari
Alloh taolo barchamizga qo‘shnilarimiz bilan ahl-inoq va go‘zal muomalada bo‘lishni nasib aylab, ularning haqlarini shariatga muvofiq holda ado etish baxtiga muvaffaq qilsin. Omin!
Bismillahir Rohmanir Rohiym
Oisha roziyallohu anho Uhud jangida Rasululloh sollallohu alayhi vasallam duch kelgan musibatni ko‘rib, Rasulullohning hayotlaridagi eng og‘ir musibat shu bo‘lsa kerak, deb o‘ylagan ekanlar. Lekin Rasululloh sollallohu alayhi vasallam “Eh Oisha, bu qavm menga ko‘p ozorlar yetkazdi”, dedilar. Nabiy sollallohu alayhi vasallam kofirlar tufayli ko‘p qiyinchiliklarga, mahzunliklarga duch keldilar. Bu shu qadar og‘ir musibat bo‘lgan ekanki, hatto mushriklar sabab chekkan iztiroblarining birida Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamni yupatish uchun Jabroil alayhissalomning o‘zi kelgan ekan.
Anas ibn Molik roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: «Nabiy sollallohu alayhi vasallam mushriklarning qilgan ishlari tufayli qip-qizil qonga belanib, mahzun bo‘lib o‘tirganlarida Jabroil alayhissalom kelib, «Yo Allohning Rasuli, sizga Allohning oyat-mo‘jizalaridan ko‘rsataymi?» dedilar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam «Ha», dedilar. Jabroil alayhissalom ortlaridagi daraxtga ishora qilib, «Daraxtni yoningizga chaqiring», dedi. Rasululloh daraxtni chaqirgan edilar, u birdan harakatga kelib, u zotning qarshilariga kelib to‘xtadi. Jabroil alayhissalom Rasulullohga «Joyingga qayt deng», dedi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam buyurgan edilar, daraxt joyiga qaytib ketdi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam «Bo‘ldi, kifoya!» dedilar».
Nabiy sollallohu alayhi vasallam “Bo‘ldi, mahzunligim aridi, Robbimga ishonchim bardavom, qalbim xotirjam bo‘ldi”, demoqchi bo‘ldilar.
Nabiy sollallohu alayhi vasallam Oisha roziyallohu anhoga hayotlaridagi eng og‘ir, eng qayg‘uli hodisa Aqaba kuni bo‘lganini aytdilar.
Bu – Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamning Toifga borgan kunlaridir. Bu voqea ham mahzunlik yili bo‘lgan edi. Bundan oldin Makka mushriklari Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamni, sahobalarni Abu Tolibning mahallasida uch yil qamal qilib, ularga boradigan oziq-ovqatni, suvni to‘sib, ataylab ocharchilik bilan iskanjaga olishdi. Musulmonlar uch yillik qamaldan holdan toyib, endigina chiqqanlarida Rasulullohning himoyachilari bo‘lmish amakilari Abu Tolib, biroz o‘tib esa Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning dardlariga darmon bo‘lib yashagan sirdoshlari, jufti halollari Xadicha roziyallohu anho vafot etib qoldilar.
Makka mushriklari fursatdan foydalanib, Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamga, u zotning sahobalariga aziyatni kuchaytirib yuborishdi. Musulmonlarga yana qanchadan-qancha musibatlar yetdi, ularni Allohdan boshqa hech kim bilmaydi. O‘sha yili Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga juda ko‘plab qayg‘ular yetgani uchun bu yil «mahzunlik yili» deb ataldi.
Ana shunday og‘ir paytda Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam Islomni Makkadan boshqa joyda ham yetkazib ko‘rishni o‘ylay boshladilar. Bu joy o‘sha paytlarda har jihatdan Makkadan keyingi o‘rinda turadigan Toif shahri bo‘lib ko‘rindi. U zot Toifga borishga qaror qildilar.
Sarvari olam Muhammad sollallohu alayhi vasallam mavlolari (ozod qilgan qullari), tutingan farzandlari Zayd ibn Horisa roziyallohu anhu bilan birga Toif tomon yo‘lga tushar ekanlar, «shoyad Toifdan biror yorug‘lik chiqsa, mahzunlik arisa, da’vat ishlari yurishib ketsa», degan umidda edilar.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam Toifga yetib borib, u yerlik eng katta qabila – Saqif qabilasining a’yonlari bilan uchrashdilar, ularni Islomga da’vat qildilar. Ammo ularning javobi eng yomon javob bo‘ldi. Ular u zot alayhissalomni masxara qilishdi, o‘zlarining esipastlari, qullari va bebosh bolalarini Rasululloh sollallohu alayhi vasallamni so‘kishga, ortlaridan baqirib, masxara qilishga, hatto tosh otishga gijgijlashdi. Toifliklar yo‘lning ikki chetiga turib olib, u zot o‘tayotganlarida ayovsiz toshbo‘ron qilishdi. Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamning oyoqlaridagi shippak qonga, qalblari dardu alamga to‘ldi.
Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam qalblari iztirobga to‘lgan holda Toifdan chiqib ketdilar. Shu qadar mahzun edilarki, qayoqqa ketayotganlarini ham bilmay, yurib boraverdilar. O‘zlariga kelib qarasalar, Qornus-Sa’olibga[1] kelib qolibdilar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam shuncha masofani piyoda bosib o‘tgan edilar. Qattiq mahzun bo‘lganlaridan Qornus-Sa’olibga kelgunlaricha atrofdagi biror narsani sezmabdilar ham.
Abdulloh Abdulmu’tiy, Huda Sa’id Bahlulning
“Qulog‘im senda qizim” kitobidan G‘iyosiddin Habibulloh,
Abdulhamid Umaraliyev tarjimasi.
[1] Qornus Sa’olib – Toifdan 40 km uzoqlikda joylashgan, sel suvlari to‘planadigan joy. Bu yerni Qarnul Manozil ham deyishgan. Najdliklar haj uchun shu joydan ehrom bog‘lashadi.