Bir kishi ayolini bolalarining ko‘z o‘ngida urdi va ularning qalbiga qo‘rquv va xavf soldi. Ayoli xafa bo‘lib turganda, eri uning yuziga tarsaki tushirdi.
Shunda ayoli:
– Hozir borib sizning ustingizdan arz qilaman, – dedi.
Er:
– Senga kim aytdi, meni seni ko‘chaga chiqishinga izn beradi deb?! – deb dag‘dag‘a qildi.
Ayol:
– Eshik va derazalarni berkitib quysam, qayoqqa ham borardi, deb o‘ylayapsizmi? Siz baribir meni arz qilishimdan to‘xtatib qola olmaysiz, – dedi.
Er uning qat’iyatidan hayratlanib:
– Nima qilmoqchisan o‘zi? – deb so‘radi.
Ayol:
– U bilan bog‘lanaman, – dedi.
Er:
– Qo‘l telefoning menda, xohlaganingni qil! – deb javob qildi.
Ayol hammomga qarab yura boshladi. Buni ko‘rgan er, ayolim hammomning derazasidan oshib qochmoqchi bo‘lsa kerak deb uyladi-yu, tashqari tomondan deraza ro‘parasiga qarab yurdi. Derazadan qochib ketadi degan gumon bilan bir oz muddat u yerda turdi. U yerdan chiqmaganini ko‘rgandan keyin, hammom eshigi oldiga keldi. U yerda yuzlaridan suv tomib turgan va tabassum ila chiqib kelayotgan xotiniga duch keldi.
Ayoli unga:
– Men faqat Uning nomi bilan qasam ichiladigan Zotgagina shikoyat qilaman. Siz bekitib qo‘ygan eshik va derazangiz hamda qo‘limdan olib qo‘ygan telefoningiz ham meni unga arz qilishimdan to‘sa olmaydi. Zero, Alloh taoloning eshiklari hech qachon yopilmaydi, – dedi.
Bu so‘zni eshitgan kursiga cho‘kib fikr yurita boshladi. Ayoli esa xotirjam namoz o‘qiy boshladi va sajdada uzoq muddat qolib ketdi. Er bu holatni zimdan kuzatib turardi. Ayol namozni tugatib, qo‘llarini osmonga ko‘tarib uzoq duo qila boshladi. Buni ko‘rib turgan er ayoliga:
– Sajdada mening zararimga qilgan duoingning o‘zi kifoya qilmaydimi? – dedi.
Ayol unga mayin ovozda:
– Menga qilgan salbiy muomalangizga kifoya qiladimi? – dedi.
Er:
– Allohga qasamki, men bu so‘zim bilan g‘azablangan vaqtimni nazarda tutmadim, – dedi.
Ayol:
– Shuning uchun men ham duodan to‘xtamadim. Aslida duoni sizga emas, balki shaytonning zarariga qildim. Men ahmoq emasmanki, ko‘zimning oqu qorasi bo‘lgan jufti halolimning zarariga duo qilsam, – dedi.
Bu so‘zni eshitib, er o‘zini tutib tura olmasdan yig‘lab yubordi va ayolining duo qilib turgan qo‘lidan o‘pib,
– Allohga qasamki, bundan keyin senga hech qachon ozor bermayman, – dedi.
Xulosa: ushbu ayol Alloh taolo va uning Rasuli bizga amr qilgan soliha ayolning aynan o‘zidir.
Abdushukur Murodov
O‘MI Matbuot xizmati
Inson gunohdan xoli bo‘lmaydi. Ba’zan bilib-bilmay gunoh ishga qo‘l urib qo‘yishi mumkin.
Anas roziyallohu anhudan rivoyat qilingan hadisda Nabiy sollallohu alayhi vasallam: “Har bir odam bolasi xato qiluvchidir. Xatokorlarning eng yaxshisi tavba qiluvchilardir”, deganlar (Imom Termiziy rivoyati).
Alloh taolo ko‘plab oyatlarda insonlarni tavba qilishga buyurgan. Jumladan, Tahrim surasida bunday marhamat qilinadi: “Ey iymon keltirganlar! Allohga chin tavba qilingiz, shoyadki, Robbingiz sizlarning gunohlaringizni o‘chirib, ostidan anhorlar oqib turadigan (jannatdagi) bog‘larga kiritsa” (8-oyat).
Boshqa oyati karimada «...Barchangiz Allohga tavba qilingiz, ey mo‘minlar! Shoyad, (shunda) najot topsangiz» (Nur surasi, 31-oyat), deyilgan.
Inson tavbani o‘ziga lozim tutishi kerak. Ammo uning tavbasi qabul bo‘lishi uchun e’tibor qaratishi lozim bo‘lgan jihatlar bor. Xususan, tavba qilishda chin ko‘ngildan pushaymon bo‘lib, Alloh taolodan yolvorib so‘rashi kerak. So‘ngra istig‘for uchun ma’lum bir duolar, ijobat bo‘ladigan onlar fazilatidan foydalanish zarur.
Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Kim quyosh mag‘ribdan chiqishidan oldin tavba qilsa, Alloh (uning) tavbasini qabul qiladi”, dedilar (Imom Muslim rivoyati).
Inson tavbaga shoshilishi lozim. Luqmoni Hakim o‘g‘illariga: “Ey o‘g‘lim, tavbani kechiktirma! Chunki o‘lim to‘satdan keladi. Kim tavbani kechiktirib, najotga shoshilmas ekan, ikkita katta xatar ichida qoladi: 1) gunohlar zulmati to‘planib, qalbni qoplaydi, so‘ngra uni muhrlab tashlaydi. Gunoh muhrlangan qalbdan o‘chmaydi; 2) kasallik yoki o‘lim tavbadan ilgari kelib, xatolarni o‘nglash uchun vaqt qolmaydi”, degan.
Alloh taolo bunday marhamat qiladi: “Albatta, Allohning tavba qabul qilishi faqat yomonlik (gunoh)ni bilmasdan qilib qo‘yib, so‘ngra tezlik bilan tavba qilganlar uchun (muqarrar)dir. Alloh aynan o‘shalarning tavbasini qabul qilur. Alloh ilm va hikmat Egasidir” (Niso surasi, 17-oyat).
Ushbu oyatda Alloh taolo bilmay qo‘l uringan gunohga zudlik bilan qilingan tavbani qabul etishini bayon qilyapti.
Inson Alloh va uning Rasuliga itoat qilmagani, shaytonning hiylasiga ergashib, shu gunohni sodir qilgani uchun qattiq nadomat chekishi lozim. Chunki gunoh ishga pushaymon bo‘lish xolis tavbaning shartlaridan biridir. Shu bilan birga, nadomatning o‘zi ham tavbaga dalolat qilishi mumkin.
Bu haqda hadisi sharifda bunday deyilgan: «Abdulloh ibn Ma’qildan rivoyat qilinadi. U: “Men otam bilan birga Abdulloh ibn Mas’ud roziyallohu anhuning huzuriga kirdim. Otam unga: “Nabiy sollallohu alayhi vasallamning: “Nadomat chekish tavbadir”, deganlarini eshitganmisiz?” deb aytdi. Abdulloh ibn Mas’ud: “Ha, u zotning: “Nadomat chekish tavbadir”, deganlarini eshitganman”, dedi» (Imom Bayhaqiy rivoyati).
Demak, inson qilgan gunohiga qattiq pushaymon bo‘lib, afsuslansa, tavbasi xolis bo‘lishi uchun bir necha shartlar bor:
– gunoh qilishdan darhol to‘xtash;
– qilgan gunohiga qattiq pushaymon bo‘lish;
– bu gunohga aslo qaytmaslikni niyat qilish;
– tavbasini Alloh taolo qabul qilishiga ishonish;
– istig‘for aytish;
– gunohga qaytmaslikni barcha a’zolari bilan amalga oshirish;
– gunoh odamlarning haqqi bo‘ladigan bo‘lsa, ulardan uzr so‘rab, rozi qilish.
Shokirjon MADAMINOV,
“Ko‘kaldosh” o‘rta maxsus islom bilim yurti mudarrisi.