Ismlari Zurora ibn Avfo Omiriy Haroshiy, kunyalari Abu Hojib, yashagan joylari Basra bo‘lib, Basra shahrining qozisi bo‘lganlar. Obid va ishonchli kishilardan edilar. Hijriy 93 yilda Basrada vafot etganlar.
Abu Janob Qassob aytadi: “Bir kuni Zurora ibn Avfo Qushayr masjidida bizga imomlik qildi.
فَإِذَا نُقِرَ فِي النَّاقُورِ
“Va qachonki dudga puflansa” (Muddassir surasi, 8-oyat) oyatiga yetganda, joni uzilib, yerga yiqildi. Uni ko‘targanlar orasida men ham bor edim”.
Solih Murriy aytadi: “Zurora ibn Avfoni vafotlaridan keyin tushimda ko‘rdim. U kishiga: “Alloh sizni rahmatiga olsin! Siz haqingizda nima deyildi?” dedim. U kishi mendan yuzlarini burdilar. Keyin men u kishidan: “Alloh sizni nima qildi?” deb so‘radim. Shunda u kishi menga yaqin keldilar va: “Men bilan fazli, juvdi, karami ila muomala qildi” deb javob berdilar. Men yana u kishidan: “Sizning nazdingizda qaysi amal afzalroq va yetukroq” deb so‘rasam, “Rizo va orzuni qisqa qilish” deb javob berdilar”.
Abu Is'hoq Sa’labiyning “Qotla-l-Qur’an” nomli asaridan
Nozimjon Iminjonov tarjimasi
O‘MI Matbuot xizmati
Rivoyat qilinishicha, Hasan Basriy rahimahullohning qo‘llarida Abbos degan bir yigit tavba qilgan ekan. U yigit avvallari juda ko‘p gunoh qilgan bo‘lgan, so‘ng tavba qilgan, lekin shu holda yetmish marta tavbasini buzgan. Oxir-oqibat umrining so‘nggi daqiqalari yaqinlashganda, o‘limi ko‘ziga ko‘ringan paytda onasini chaqirib shunday dedi:
— Ona, Hasan Basriy hazratlarini chaqiring, men u zotning huzurlarida tavbamni yangilamoqchiman, shoyadki Alloh taolo tavbamni qabul qilsa.
Onasi shoshilib Hasan Basriyning huzuriga borib, salom berdi va:
— Men Abbosning onasiman, o‘g‘limning o‘lim payti yetdi va u sizni so‘rayapti, tavbasini yangilamoqchi, dedi. Hasan Basriy rahimahulloh bunga javoban:
— Bor, menga tavba qilib, uni qayta-qayta buzadigan odamning keragi yo‘q, dedi.
Ayol yig‘lagan holda uyiga qaytib keldi va o‘g‘liga:
— Ey, o‘g‘lim! Shayx sening yomon qilmishlaring tufayli kelishdan bosh tortdi, dedi.
Shunda Abbos osmonga boqib:
— Yo Robbim, Parvardigorim, shayx mendan yuz o‘girdi, ammo Sen mendan yuz o‘girma, umidimni so‘ndirma, deb duo qildi.
Shundan so‘ng yigit onasiga qarab:
— Ey, onajon! Agar vafot etsam, oyog‘ingizni yuzimga qo‘ying, keyin bo‘ynimga arqan bog‘lab, bozorda sudrab yuring va ovozingiz boricha “Bu — Allohga osiy bo‘lganning jazosidir” deb baqirib yuring. Shoyad, mening holimni ko‘rib, Alloh O‘z fazli va rahmati bilan meni afv etsa, dedi.
Onasi uni o‘zi aytganidek o‘g‘lining yuziga oyog‘ini qo‘ymoqchi edi, hotifdan bir ovoz eshitildi:
— Oyog‘ingni sajda qiladigan joyga qo‘yma. Shuni bilginki, Alloh taolo uni afv etdi va do‘zaxdan ozod qildi.
Shundan so‘ng onasi uni dafn qildi va uyiga qaytdi. Shu kecha Hasan Basriy tushida bir ovozni eshitdi:
— Ey Hasan! Nima uchun bandamni Mening rahmatimdan umidsiz qilib qo‘yding? Axir uni Men yaratganmanku va Mening rahmatim har narsani qamrab oladi. Qasamki, agar yana shunday qilsang, seni solihlar daftaridan o‘chiraman!
Bu qissa Allohning rahmati va fazlining ulkan ekanini, hamda tavba qilishda inson hech qachon umidsiz bo‘lmasligi kerakligini yorqin tarzda bayon qiladi.
Homidjon domla ISHMATBЕKOV