«O‘lim kelib, u: «Robbim, meni ozgina muddatga (hayotda) qoldirsang, xayr-sadaqa qilib, solih (banda)lardan bo‘lardim», deb qolmasingizdan avval Biz sizlarga rizq qilib bergan narsalardan infoq-ehson qilingiz! Alloh ajal kelganda hech bir jonni (vafot etdirmasdan) qoldirmas. Alloh qilayotgan amallaringizdan xabardordir» (Munofiqun surasi, 10-11-oyatlar).
Darhaqiqat, umr o‘tkinchi. Shuning uchun uni botil yo‘lda zoye qilmaslik, g‘animat kunlarni johillik bilan o‘tkazmaslik zarur. Farzandlarni yetim, ayollarni tul qoldiradigan, akani ukadan, boyni moldan judo qilib, hayot lazzatlarini kesadigan o‘limni esda tutishgina to‘g‘ri yo‘lda yurish mezonidir. Boyligini turli shahvoniy istaklarga sarflab, umrini behuda o‘tkazayotganlar o‘limni unutganlardir.
Hadisi sharifda: «Ibrat uchun o‘lim, mashg‘ulot uchun ibodat, to‘g‘rilik uchun ishonch kifoyadir», deyilgan.
Bizdan so‘ng o‘zga ummat, Muhammad alayhissalomdan keyin hargiz boshqa payg‘ambar kelmaydi. O‘tib ketganlar keyingilarni kutmoqda. O‘lim ostonasida turganda na hasrat-nadomat, na bola-chaqayu va na molu dunyo foyda bermaydi. Inson ko‘z ochib-yumguncha ham, olgan nafasini qaytib chiqargunicha ham o‘limdan omon bo‘lmaydi. Azroil kelganda uni biror qo‘riqchi, biror posbon to‘xtata olmaydi. Ajal paymonasi qasd qilgan kishisiga yetmasdan qolmaydi.
Shuning uchun toki inson tirik ekan, libosni toza tutishga intilgandek, ruhni poklashga, dinni asrashga harakat qilmog‘i kerak. Bo‘sh qop tik turmaydi deyishadi. Safarga chiqqan odam yo‘l uchun kerakli narsalarini – kiyim-kechagini, ozuqasini jomadoniga yuklab oladi. Shunday ekan, nega endi oxirat uchun ozuqa to‘plashga intilmaymiz?
Shu vaqtgacha ajal domidan qutulgan kishi yo‘q. O‘lim ota-onaga ham, bolaga ham rahm qilib o‘tirmaydi. Ammo amallarimiz xuddi mangu yashaydigandek. O‘limga bo‘lgan ishonchimiz gumonga, qayta tirilishga bo‘lgan iymonimiz esa bo‘htonga aralashib qolmayaptimikin?
Solih zotlardan biri ko‘rgan tushini shunday bayon qiladi: «Bir kishi kiyik quvmoqda, u esa tutqich bermay qochmoqda. Ikkisining ketidan bahaybat arslon ham tushdi. Kishi arslonning kelayotganini sezib tursa-da, unga parvo qilmay, o‘ljasining ketidan yugurmoqda. Unga yetay-yetay deganda arslon orqadan yetib olib, uni halok qildi. Kiyik esa uning o‘limiga nazar ham solmay yurishda davom etaverdi. Negadir arslon kiyikning ketidan tushmadi. Sal o‘tmay o‘sha kiyikning orqasidan boshqa odam tushdi. Arslon uni ham quvib yetib, halok qildi. So‘ng yana birov kiyikning ortidan yugurdi. U ham maqsadiga yetmay, arslon changalida jon taslim etdi. Shu yo‘sinda kiyikning ketidan tushgan odamlarning birortasi uni tuta olmay, arslonga yemish bo‘laverdi. Kiyik esa hamon tirik, sakrashda, yugurishda davom etmoqda. Buni tushunmay lol qolib turganimda arslon menga qarab: «Nimadan ajablanasan? Mening kimligimni, kiyikning nimaligini tushunmading shekilli? Men o‘lim farishtasi – Azroilman. Kiyik esa dunyo. Uni quvlayotgan odamlar – dunyo ilinjida boylik ketidan yugurib, o‘limdan qochmoqchi bo‘lganlar. Men ularni birma-bir tutib, jonini olaveraman», dedi».
Har bir inson bir kun kelib, o‘lim eshigidan kirishi muqarrar. Eshikning narigi tomonida nimalar bo‘lishi esa faqat Parvardigorgagina ayon. Ammo bir narsa aniq – to‘g‘ri yashaganlar ne’matli hayotga, xilof ishni tutganlar jahannamga mahkumdir. Allohning do‘stlari vafot etib, jannatga kirsalar, U Zotning dushmanlari abadul abad jahannam azobidadir.
Iso alayhissalom huzurida o‘lim zikr qilinsa, uning qo‘rqinchi sabab badanlaridan ter tomardi. Iso alayhissalomdek payg‘ambar shu kuyga tushgan ekan, bizning ko‘zimiz nega namlanmaydi? Badanning sog‘ligi, boylikning ko‘pligi, umrning yoshligiga ishonmang. O‘lim farishtasi kichikka izzat, kattaga hurmat qilib o‘tirmay, o‘z ishini bajarib ketaveradi.
Azroil alayhissalom kelganda inson unga: «Menga imkoniyat ber, yana ozgina, hech bo‘lmasa biror kun yashay», deydi. Azroil: «Ey g‘ofil banda, kunlaringni yashab bo‘lgansan», deb javob beradi. «Biror soat imkoniyat ber», desa, «Soatlaring tamom bo‘lgan», deydi. «Biror og‘iz gapiray, oilamga holatimni tushuntiray», desa, «Barcha gapingni aytib tugatgansan», deb, jonini sug‘urib oladi.
Inson nima uchun yaralgan bo‘lsa, shunga tayyorgarlik ko‘rishi zarur. Chunki Alloh taolo hech bir bandani bekorga yaratmagan. Inson ibodat uchun yaratilgan. Bandalar toatga kuch olishi uchun Parvardigor ularga rizq berib turadi. Ammo dunyo bir kun kelib, zavolga uchrashi tabiiy. Bu dunyo – imtihon diyori. O‘lim esa ushbu imtihondan muvaffaqiyatli o‘tganlar uchun rohat bo‘lsa, yiqilganlar uchun halokatdir.
Erkin QUDRATOV,
Mir Arab o‘rta maxsus islom bilim yurti mudarrisi
O‘MI Matbuot xizmati
- 56وَتُعْطَى الْكُتْبُ بَعْضًا نَحْوَ يُمْنَى وَبَعْضًا نَحْوَ ظَهْرٍ وَالشِّمَالِ
Ma’nolar tarjimasi: Nomai a’mollar ba’zilarga o‘ng tomondan beriladi, ba’zilarga orqa va chap tomondan (beriladi).
Nazmiy bayoni:
Ayrimlarga nomalar kelar o‘ng qo‘ldan
Ba’zilarga berilar orqa va so‘ldan.
Lug‘atlar izohi:
تُعْطَى – ikki maf’ulli fe’l.
الْكُتْبُ – noib foil, birinchi maf’ul. كُتْبُ kalimasi كِتَابٌ ning ko‘pligi bo‘lib, aslida, كُتُبٌ dir. Bu yerda nazm zaruratiga ko‘ra كُتْبُ qilib keltirilgan.
بَعْضًا – ikkinchi maf’ul.
نَحْوَ – nahv kalimasining bir qancha ma’nolari bo‘lib, bu yerda “tomon” ma’nosida kelgan. Zarflikka ko‘ra nasb bo‘lib turibdi. Quyidagi baytlarda نَحْو kalimasining besh xil ma’nosi bayon qilingan: 1. “qasd”; 2. “jihat”; 3. “miqdor”; 4. “misl”; 5. “qism”.
نَحَوْنَا نَحْوَ دَارِكَ يَا حَبِيبِي
لَقِينَا نَحْوَ أَلْفٍ مِنْ رَقِيبِ
وَجَدْنَاهُمْ جِيَاعاً نَحْوَ كَلْبٍ
تَمَنَّوْا مِنْكَ نَحْوًا مِنْ شَرِيبِ
Ey do‘stim, yo‘l oldik hovlinga tomon,
Yo‘liqdik ming qadar raqibga hamon.
Ularning it misol ochligin bildik,
Biror qism yutiming kutishar har on.
يُمْنَى – “o‘ng” ma’nosida bo‘lib, taraf va a’zoga nisbatan ishlatiladi.
وَبَعْضًا – oldin o‘tgan بَعْضًا ga atf qilingan.
ظَهْر – orqa taraf ma’nosini bildiradi. Masalan, ظَهْرُ الاِنْسَان deganda inson yelkasi ortidan beligacha bo‘lgan qismi tushuniladi.
الشِّمَالِ – chap taraf ma’nosini anglatadi.
Matn sharhi:
Qiyomat kunida hamma mahshar maydoniga to‘planadi. Barchaga bu dunyoda qilgan ishlari yozib qo‘yilgan kitob – nomai a’mol tarqatiladi. Ushbu nomai a’mollar insonlarning hayotlari davomida qilgan barcha hatti-harakatlari davomida yozilgan bo‘ladi. Bu haqida Qur’oni karimda shunday xabar berilgan:
“Holbuki, sizlarning ustingizda (barcha so‘zingiz va ishingizni) yodlab turuvchi (farishtalar) bor. (Ular nomai a’molga) yozuvchi ulug‘ zotlardir. (Ular) siz qilayotgan ishlarni bilurlar”[1].
Ya’ni insonlarning qilayotgan amallarini kuzatib, yozib turuvchi farishtalar bor. Ular Alloh taolo huzurida eng hurmatli farishtalar bo‘lib, insonlarning talaffuz qilgan barcha so‘zlarini va qilgan barcha amallarini yozib turadilar. Qurtubiy ushbu oyat haqida: “Ustilaringizda kuzatib turuvchi farishtalar bordir” ma’nosini anglatadi, – degan. Ushbu hurmatli farishtalar insonlar tarafidan sodir bo‘lgan barcha yaxshiyu yomon ishlarni bilib turadilar hamda qiyomat kunida qilmishlariga yarasha jazo yo mukofot olishlari uchun nomai a’mollariga yozib turadilar.
Qiyomat kunida farishtalar barcha insonlarni bir joyga to‘plaganlaridan so‘ng har biri bilan alohida hisob-kitob boshlanadi. Hisob-kitobdan oldin ularga bu dunyoda qilgan barcha ishlari yozib qo‘yilgan nomai a’mollari beriladi. Ashaddiy kofirlarga nomai a’mollari orqa tomondan beriladi va ular uni chap qo‘llari bilan oladilar. Ba’zi kofirlarga chap tomondan beriladi.
Taqvodor mo‘minlarga o‘ng tomondan beriladi. Tavba qilishga ulgurmasdan o‘lgan fosiq mo‘minga nomai a’moli qaysi tarafdan berilishi haqida ulamolar ikki xil qarashda bo‘lganlar:
– O‘ng tarafdan beriladi;
– Bu haqida gapirmaslikni afzal ko‘rishgan.
O‘ng tarafdan beriladi, deganlar ham qachon berilishi haqida o‘zaro ikki xil gapni aytganlar:
1. Do‘zaxga kirishidan oldin beriladi va bu uning do‘zaxda abadiy qolmasligi alomati bo‘ladi;
2. Do‘zaxdan chiqqandan keyin beriladi.
Nomai a’mollari o‘ng taraflaridan berilganlar osongina hisob kitobdan so‘ng jannatdagi ahllari oldiga xursand holda qaytadilar:
“Bas, kimning nomai a’moli (qiyomat kuni) o‘ng tomonidan berilsa, bas, u oson hisob bilan hisob-kitob qilinajak va (jannnatga tushgan) o‘z ahli (oilasi)ga shodu xurram holda qaytajak”[2].
So‘fi Ollohyor bobomiz ushbu masala to‘g‘risida qanday e’tiqodda bo‘lish lozimligi haqida bunday yozgan:
Bilur garchi jami’i holimizni,
Yuborur nomayi a’molimizni.
* * *
Yuborsa nomani rahmat yo‘lidin,
Kelur noma u qulni o‘ng qo‘lidin.
* * *
Qizil yuzlik bo‘lub ul ham sarafroz
Suyunganidin qilur ul banda ovoz.
* * *
O‘qung nomamni ey turg‘on xaloyiq
Kelubdur noma ixlosimg‘a loyiq.
Ya’ni Alloh taologa barcha holatlarimiz ma’lum bo‘lsa-da, amallarimiz yozilgan sahifalarni yuboradi. U zotning buyruqlarini bajarib, rahmatiga sazovor bo‘lganlarga amallari yozilgan sahifalarni o‘ng tarafidan yuboradi.
Bunday baxtli insonlar kitoblari o‘ng tomondan berilishi bilanoq o‘zlarining abadiy baxt-saodatga erishganlarini biladilar va mislsiz xursandchilikdan quvonch ko‘z-yoshlari bilan entikishib:“Mana, mening kitobimni o‘qib ko‘ringlar! Albatta, men hisob-kitobimga yo‘liqishimga ishonardim”, – deydilar:
“Bas, o‘z kitobi (nomai a’moli) o‘ng tomonidan berilgan kishi aytur: “Mana, mening kitobimni o‘qingiz! Darhaqiqat, men hisobotimga ro‘baro‘ bo‘lishimni bilar edim”, – der”[3].
Ammo kimki Allohga iymon keltirmay, Uning buyruqlarini bajarmasdan o‘ziga berilgan fursatni faqat ayshu ishratda yashashga erishish, go‘yo dunyo lazzatlarining oxirigacha yetish yo‘lida sarf qilib yuborgan bo‘lsa, unga kitobi orqa tarafidan beriladi. Kitobi orqa tarafidan berilganlar qizib turgan do‘zaxga kiradilar:
“Ammo kimning nomai a’moli orqa tomonidan berilsa, bas, (o‘ziga) o‘lim tilab qolajak va do‘zaxda kuyajak”[4].
Ba’zilarga kitobi chap tarafidan beriladi. Bunday kimsalar kitobi chap tarafdan berilganning o‘zidayoq sharmanda bo‘lganlarini biladilar. Oldindagi dahshatli azob-uqubatlarni his etganlaridan titrab-qaqshab: “Voy sho‘rim, koshki menga kitobim berilmasa edi”, – deb qoladilar.
“Endi, kitobi chap tomonidan berilgan kimsa esa der: “Eh, qaniydi, menga kitobim berilmasa va hisob-kitobim qanday bo‘lishini bilmasam! Eh, qaniydi, o‘sha (birinchi o‘limim hamma ishni) yakunlovchi bo‘lsa! Menga mol-mulkim ham asqotmadi. Saltanatim ham halok bo‘lib mendan ketdi”[5].
Xulosa qilib aytganda, barchaning qilgan qilmishlari va holatlari ma’lum bo‘lsa-da, Alloh taolo ularga nomai a’mollarining ham berilishini iroda qilgan. Ushbu nomai a’mollarning qanday berilishining o‘zidayoq yaxshi amal qilganlarni taqdirlash ko‘rinishi bor.
Keyingi mavzu:
Amallarning o‘lchanishi va sirot haqidagi e’tiqodimiz