Har bir jamiyatning taraqqiyot asosida ilm turadi. Ilmsizlik esa uni qoloqlik va jaholatga yetaklaydi. Ilgari ilmni diniy yoki dunyoviy degan turga ajratilmagan. Fiqh, tafsir va boshqa diniy ilmlar qatorida olam va borliq jumboqlarini kashf etish, koinotning sirli tilsimlarini ochish maqsadida dunyoviy fan sohalari bilan shug‘ullanilgan. O‘sha vaqtda qaysi ilmga zarurat paydo bo‘lsa, o‘sha ilmni o‘rganishni olimlar o‘zlarini burchli deb bilganlar.
Payg‘ambarimiz alayhissalom “Oxirat uchun dunyoni tark etgan kishi yoki dunyo uchun oxiratni tark etgan kishi sizlarning yaxshilaringiz emas. Lekin yaxshilaringiz unisidan ham, bunisidan ham olgan kishidir”, deganlar. Shundan ham bilamizki, dunyoviy ilmni deb diniy ilmni, diniy ilmni deb dunyoviy ilmni e’tiborsiz qoldirib bo‘lmaydi. Diniy ilm sohasida Imom Buxoriy, Imom Termiziy, Zamaxshariy, dunyoviy ilmda Abu Rayhon Beruniy, Abu Ali ibn Sino, Muhammad Xorazmiy va boshqa olimlarimiz jahonga tanildilar.
Ilgari qaysi bir yurt yoki shaharda taniqli ilm dargohi yoki madrasa bo‘lsa, o‘sha yurtga ilmsevar talabalar otli-piyoda yetib borganlar va taniqli olimlar huzurida tahsil olganlar. Buning oson emasligini Navoiy bobomiz quyidagicha tasvirlaydi:
Egnida avroqu kitobi aning,
Qilg‘ali tahsil shitobi aning.
Qushdek o‘lub sayr muyassar anga,
Egnida avroqi bo‘lub par anga.
Hozirgi vaqtda ham diniy, ham dunyoviy ilm sohalarini o‘rganishga yurtimizda shart-sharoit va imkoniyatlar yetarli. Oldingi ajdodlarimiz har ikki ilm sohasini teran o‘rganib, har ikkisida ibrat va namuna bo‘lganlaridek, ilm yo‘lida fidoyilik bilan tahsil olinsa, bundan xalqimizga katta manfaatlar yetadi.
Oldingi ajdodlarimiz ham dunyoviy, ham diniy ilm sohalarida olamshumul kashfiyotlarni amalga oshirganlarini ko‘p gapirib, faxr-iftixor bilan tilga olamiz-u, lekin nega bu an’ana davom etmasdan olis tarixda qolib ketgani, buning asl ildizi nimadan iboratligi xususida o‘ylab ko‘rmaymiz.”Aniqki, to bir qavm o‘zlarini o‘zgartirmagunlaricha Alloh ularning ahvolini o‘zgartirmas” (Ra’d, 11-oyat), degan oyati karima xususida teranroq mulohaza yuritsak, foydadan xoli bo‘lmaydi. O‘z yurtimizda keyingi bir-ikki asr davomida boshqa yurtlardan keltirilgan oddiy texnika va jihozlarni ko‘rganda yurtdoshlarimiz ancha vaqtlargacha uning oldiga borishga botinmaganini va toki ko‘zlari o‘rgangunicha odamlar anchagacha ajablanib yurganiga nima deysiz?
Ayni vaqtda va imkoniyat borida g‘ayrat otini qamchilash kerakki, ilmning zabt etilmagan cho‘qqilarini egallashda ajdodlarimizdek g‘ayrat-shijoat bilan tadbir va tadorigini ko‘rish foydadan xoli emas.
Bobomurod ERALI
tayyorladi
O‘MI Matbuot xizmati
Hanafiy mazhabimizda «ishorai sabboba» sunnat amal xisoblanadi. U to‘g‘risida bir necha hadisu shariflar vorid bo‘lib, quyidagi manbalarda u to‘g‘risida va qanday qilinishi borasida to‘xtalib o‘tilgan. Abu Lays Samarqandiy “Navozil”, Kamoliddin Ibnu Humom “Fathul qodir”, Alloma Alouddiyn Kosoniy “Badoi’us Sanoiy”, Ibn Obidiyn “Raddul muxtor”, Abdulhay Laknaviy “Umdatur ri'oya”, “E’lo’us sunan” kabi mo‘tabar manbalarda ham sunnat ekanligi zikr qilingan. Bu haqida Aliy Qoriy ikkita “Tazyinul ibora tahsinul ishora” va “At-tadhiynu lit tazayyun”, Hofiz Ibn Hajar “Talhisul hobir”, Ibn Obidiyn “Raf’ ul taraddud” nomli bir qator risolalarda ham yozib o‘tganlar.
Imom Termiziy Abu Humayddan rivoyat qiladilar: “O‘ng kaftlarini o‘ng tizzalariga, chap kaftlarini chap tizzalarini ustiga qo‘yib barmoqlari bilan ishora qilar edilar”.
Ibn Umar roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: “Nabiy sallolohu alayhi vasallam namozda, ya’ni tashahhudga o‘tirsalar o‘ng qo‘llarini o‘ng tizzalarini ustiga chap qo‘llarini chap tizzalarini ustiga qo‘yib ko‘rsatkich barmoqlarini ko‘tarib ishora qilardilar. Chap qo‘llari tizzalarini ustida turar edi”. Ushbu hadisga sahobalar, tobe’inlar amal qilib, tashahhudda ishorani ixtiyor qildilar. Ahmad Nofi’dan rivoyat qiladilar: “Abdulloh ibn Umar roziyallohu anhumo namozda tashahhudga o‘ltirsalar ikki qo‘llarini ikki tizzalariga qo‘yib barmoqlari bilan ishora qilib, ishora qilgan barmoqlariga qarab turar edilar, so‘ng Rasululloh sallalohualayhi vasallam: “Barmoq bilan ishora qilish shaytonga temirdan ham shiddatliroq”, derdilar.
Aliy Qoriy “Tazyinul ibora tahsinul ishora” kitoblarida ushbu hadisni sharhlab aytadilarki, “Barmoq bilan ishora qilish urushda temir qurolni ishlatishdan ham qiyinroqdir, go‘yo tavhidga ishora qilish bilan shayton mo‘min bandani adashtirishi, shirkka olib borishdan bo‘lgan umidini kesadi”.
Imom Suyutiy “Jome’ul kabir” kitoblarida Uqba ibn Omirdan rivoyat qiladilar: “Kishi namozida ishora qiladigan har bir ishorasiga o‘nta hasanot yoziladi”, dedilar.
Ibn Obidiyn “Raf’ul taraddud” nomli kitoblaridagi «ishorai sabboba» haqida vorid bo‘lgan hadislar, olti sahih kitoblarning hammasida zikr qilingan. U hadislarni hattoki, ma’naviy mutovotir deyish durust bo‘ladi deganlar.
«Ishorai sabboba» qilish borasida sahobalar, ularga ergashgan tobe’inlar ixtilof qilmadilar. Imom Abu Hanifa va u zotning ikki shogirdlari Imom Abu Yusuf va Imom Muhammmad, Imom Molik, Imom Shofeiy, Imom Ahmad ibn Hanbal hamda mutaqaddim ulamolar «ishorai sabboba» sunnat ekanligiga ittifoq qilishgan.
Xulosa qilib aytadigan bo‘lsak, «ishorai sabboba»ni tashahhudga o‘tirganda, duoni o‘qib “Ashhadu anna...” deganda namozxon o‘ng qo‘lni ko‘rsatgich barmog‘ini ko‘taradi, “illalloh” deganda tushiradi. Tashahhud duosini avvalidan qo‘lni qimirlatib turish durust emas. Shuni takidlash lozimki, «ishorai sabboba» rivoyatlaridan bexabar bo‘lib, bu amalni qilmagan namozxonni aslo malomat qilinmaydi.
Namangan shahar "Mulla Bozor Oxund" jome masjidi
imom noibi Anvarxon Akramov
Manba: @Softalimotlar