Inson hayotini birdek ravon, musibatlarsiz o‘tishini istaydi. Shu sababli, ba’zilar boshiga biror kulfat yetsa tushkunlikka tushadi, noumid bo‘lib nima qilishni bilmaydi. Ba’zilar bu musibatlarning yechimini topa olmaganidan siqilib folbinning huzuriga boradi, boshqasi esa ichkilikka beriladi. Natijada, o‘ziga ham, yaqinlariga ham zarar yetadi.
Har bir banda hayoti davomida turli qiyinchilik va musibatlarga duch keladi. Chunki bu hayot sinov va imtihonlardan iborat. Bu haqda Qur’oni karimda bunday ma’lum qilinadi: «Sizlarni biroz xavf-xatar, ochlik (azobi) bilan, molu jon va mevalar (hosili)ni kamaytirish yo‘li bilan sinagaymiz» (Baqara surasi, 155-oyat).
Darhaqiqat, Alloh taolo qiyinchilik va musibatlar orqali imonimizni sinaydi. Mol-mulkning kasodga uchrashi, bemor bo‘lish, o‘qish yoki ishdagi muvaffaqiyatsizlik kabilarning barchasi sinovdir. Ushbu oyat har qanday kishiga ham musibat yetishi mumkinligiga dalolat qiladi. Biror bandaga yetgan musibat Alloh taolo u bandani yomon ko‘rganidan emas yoki aksincha, bandaga yetgan ne’mat u bandani Alloh yaxshi ko‘rganidan ham emas. Alloh taolo o‘zi xohlagan bandasini goh yaxshilik bilan, ba’zan qiyinchilik bilan sinaydi.
Abu Hurayra (roziyallohu anhu)dan rivoyat qilinadi: «Nabiy (sollallohu alayhi va sallam): “Musulmonga qay bir musibat: charchashmi, bemorlikmi, tashvishmi, xafachilikmi, ozormi, g‘am-g‘ussami, hattoki tikan kirishmi yetadigan bo‘lsa, albatta, Alloh ular ila uning xatolarini kafforat qilur”, dedilar» (Imom Buxoriy va Muslim rivoyati).
Alloh taolo bandalarini yaxshilik bilan ham, yomonlik bilan ham imtihon qilishini, har bir ish faqat Uning irodasi bilan bo‘lishini bilgan musulmon musibatlarda o‘zini yo‘qotib qo‘ymaydi. Chunki Qur’oni karimda musibatlarning oson yechimi ochiq-oydin bayon qilingan:
«...(Shunday holatlarda) sabr qiluvchilarga xushxabar bering (ey Muhammad)! Ularga musibat yetganda: “Albatta, biz Allohning ixtiyoridamiz va albatta, biz Uning huzuriga qaytuvchilarmiz”, – deydilar» (Baqara surasi, 155–156-oyat).
Musibat yetganida Allohni eslash, istig‘for so‘rash va O‘zidan umidvor bo‘lish musibatning yechimidir.
Yunus (alayhissalom) ana shu yo‘l bilan musibatdan forig‘ bo‘ldilar. Qur’oni karimda bunday marhamat qilinadi: «Zunnun (Yunus)ning (o‘z qavmidan) g‘azablangan holda (qishlog‘idan chiqib) ketib, Bizni unga qarshi chiqa olmaydi, deb o‘ylagan paytini, so‘ng (Biz uni baliq qorniga tashlaganimizdan keyin) qorong‘i zulmatlar ichra: “Sendan o‘zga iloh yo‘qdir. Sen (barcha) nuqsonlardan pokdirsan. Darhaqiqat, men (o‘zimga) zulm qiluvchilardan bo‘ldim”, deb nido qilgan (paytini eslang!) Bas, Biz uning (duosini) ijobat qildik va uni g‘amdan qutqardik. Biz mo‘minlarga mana shunday najot berurmiz» (Anbiyo surasi, 87–88-oyat).
Davron NURMUHAMMAD
tayyorladi
100 ta SIR-ASRORLI IBORA
yoxud
ODAMLAR BILAN
MULOQOT (oila, uy, ishxona, jamoat joylari) DAGI
100 ta “SЕHRLI SO‘Z”ni
ULUG‘ USTOZ ULAMOLARIMIZ bayon qilib berganlar:
(3-qism)
DONO XALQIMIZ MAQOLLARIDAN:
O‘zgaga ham ravo ko‘rma!
Ilon inidan chiqar.
Achchiq-achchiq so‘zlasang,
Musulmon dinidan chiqar.
Sening ham ko‘nglingni og‘rituvchilar bor!
So‘z – inson ziynati.
Til bilan ovla!
Bug‘doy so‘zing bo‘lsin!
Shirin so‘zing bo‘lsin!
Bir – yomon gap.
Oldiga kelganni yemak — hayvonning ishi.
Shirin javob kutma.
Chuchuk tilga – jon qurbon.
Aytmas so‘zdan qayt!
Tuzsiz gapning epi qiyin.
Odamni – so‘z.
Aqlsizga – ko‘z.
Ming qayg‘uning qal’asin.
Bir shirin so‘z bitkazar
Ming ko‘ngilning yarasin.
Gapi to‘ngning o‘zi to‘ng.
Odamni – so‘z.
Yomg‘ir bilan yer ko‘karar.
Qarg‘ish olgan – yomondir.
Yo – imonga.
Gapirgan so‘zi qursin.
Sovuq so‘z – zahar.
So‘z quvgan – baloga.
Odamni – so‘z.
Osh – tuzi bilan.
Hayvon – hidlashib.
Oz bo‘lsa ham – soz.
Olqish olgan ko‘p yashar.
Bezdirgan ham til...
Yomon so‘z – dilni.
“Siz” ham...
Kuydirgan ham til.
Og‘izdan chiqsa, tutib bo‘lmas.
O‘ttiz ikki narxi bor.
So‘zlab edim – boshimga tegdi tayoq.
Mahmadanalik – ofat.
Til bor – balo keltirar.
Oyoq yugurigi – oshga.
Til yomoni xor etar.
Dilni bog‘la til bilan.
Til jarohati bitmas.
Bo‘yinga – sirtmoq.
Zahar ham tilda...
Achchiq so‘z – bo‘yniga arqon.
Og‘zi yomon – el.
Yomon gapga uloq sol.
Yomon gapning – ham...
Yomon og‘izga – tosh.
Yomon so‘z kuydiradi.
Yomon so‘z o‘ldirar.
Yomon so‘z kuyuntirar.
Yomon so‘z – go‘rga.
Yomon so‘z – yurak dog‘i.
Yomon so‘z pand yedirar.
Yomon so‘zga pashsha kuchi fil bo‘lar.
Yomon so‘zdan – vabo.
Qishlar edim elimda.
Yashil tilim bo‘lmasa,
Yayrar edim elimda.
Yomonning so‘zi – bolta.
Yomonning so‘zi boshni chiritar.
O‘ttiz uruqqa tarqalar.
So‘z – mingni.
Yomonlikka yomonlik – har kishining ishidir.
Yomon so‘zning izzasini bilmas.
Ko‘ngilga borib muz bo‘lar.
Yaxshi til ber!
Yomon gap bilan pichoq qinidan chiqar.
Shirin suhbat qil!
Dushman orttiraman desang,
Chaqirtikan bo‘l!
Yomonning so‘zi – to‘qmoq.
Kunda tariqday yaxshilik qo‘shilar emish.
Yomon-yomon desa,
Kunda tariqday yomonlik qo‘shilar emish.
Odam lazzati – so‘zida.
Har so‘zning o‘lchovi bor.
Kulib turar iqboling.
Yaxshi til davlat, dunyo keltirar.
Balki bir kun o‘zing bo‘lasan mazlum...
Qisqasidan hissasi yaxshi.
(3 – qism tugadi. Davomi bor...).
Ibrohimjon domla Inomov