Ba’zan ayollarga xos muhim masalalarda savollar tushadi. Jumladan, idda va uning mohiyati haqida bilishni istaganlar ko‘p.
«Idda» so‘zi lug‘atda «sanash», «hisoblash» ma’nolarini bildiradi. Shariatda esa, eri vafot etgan yoki eridan ajrashgan ayol turmush qurmay turishi lozim muddat “idda” deyiladi.
Iddaning hikmati: birinchidan, eridan ajragan ayol homiladormi-yo‘qmi aniqlanadi, bu bilan nasl aralashib ketishi oldi olinadi. Ikkinchidan, o‘lgan erning hurmati bajo keltiriladi. Uchinchidan, er bilan birga o‘tkazilgan oila hayotining hurmatidan ham idda o‘tiriladi.
Angliyalik olimlar bir erkak bilan yashab turib, orada tanaffus qilmay ikkinchi er bilan yashay boshlagan ayollarning bachadonlarida og‘ir kasallik paydo bo‘lishini ilmiy jihatdan isbot qilishdi.
Alloh taolo marhamat qiladi:
«Taloq qilingan ayollar, o‘zlaricha uch quru’ kutadilar. Ularga Alloh ularning bachadonlarida yaratgan narsani yashirishlari halol emas. Agar Allohga va oxirat kuniga imonlari bo‘lsa» (Baqara, 228).
Ushbu oyatda taloq qilingan hayz ko‘radigan ayolning idda muddati bayon qilingan. Oyati karimadagi «quru’» so‘zi poklik va hayz ma’nolarini anglatadi. Hanafiy mazhabimizda uning hayz ma’nosi olingan. Eridan ajralgan xotin iddasi taloqdan so‘ng uch hayz ko‘rib, uchinchi hayzidan pok bo‘lishi bilan tugaydi.
Alloh taolo ayollarning bachadonlarida yaratgan narsa homiladir. Ajralishgan mo‘mina-muslima ayol homilador bo‘lsa, homilam yo‘q, uch marta hayz ko‘rdim, deb boshqa erga tegib ketmasligi lozim.
Taloq surasining oltinchi oyatida bunday deyilgan:
«Ayollaringizdan hayzdan umidsiz bo‘lganlarining iddalari, agar shubha qilsangiz, uch oydir. Hayz ko‘rmaganlarining ham. Homiladorlarning belgilangan muddati homilalarini qo‘yishlaridir».
Yoshi o‘tgani tufayli hayz ko‘rishdan qolgan ayollarning taloqdan keyingi iddasi uch oy. Turli sabablarga ko‘ra hayz ko‘rmaydigan ayol eri bilan ajralishsa, uch oy idda o‘tiradi. Homilador ayol taloq qilinsa, ko‘z yorishi bilan iddasi chiqadi.
Imom Termiziy keltirgan rivoyatda:
«Subay’a roziyallohu anho erining o‘limidan yigirma uch yoki yigirma besh kun o‘tib tug‘di. So‘ngra nikohlanmoqchi bo‘ldi. Bu narsa unga inkor qilindi. Keyin Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga ma’lum qilinganida: “Agar erga tegmoqchi bo‘lsa, muddati keldi”, dedilar», deyilgan.
Qur’oni karimda bunday marhamat qilinadi:
«Qachon mo‘minalarni nikohlab olsangiz, so‘ng ularga (qo‘l) tegizmay turib taloq qilsangiz, siz uchun ular idda saqlash majburiyatida emaslar» (Azhob, 49).
Nikoh aqdidan so‘ng birga yashamay ajralishgan ayol idda o‘tirmaydi.
Baqara surasining ikki yuz o‘ttiz to‘rtinchi oyatida bunday deyilgan:
“Sizlardan vafot etib juftlarini qoldirganlarning ayollari o‘zlaricha to‘rt oy o‘n kun kutarlar”.
Eri o‘lgan har bir ayol umr yo‘ldoshi hurmati uchun to‘rt oy o‘n kun idda o‘tirishi vojib bo‘ladi.
O‘MI Matbuot xizmati
Bismillahir Rohmanir Rohiym
Men uylangan edim. Ayolim past bo‘yli, nimjon qomatli va menga nisbatan kichik jussali edi.
Men esa Allohni inoyati ila sportchilarga xos qomatga ega, mushaklarim baquvvat va salobatli edim.
Xotinimning bo‘yi pastligi uchun men unga ko‘p marotaba hazil-mazah qilib jig‘iga tegar, uning ustidan kular edim. Masalan, ba’zan biror narsaning ortiga yashirinib olib, u kelganda qo‘qqisdan oldida paydo bo‘lib qo‘rqitar edim. Ba’zan esa, uning kundalik xotiralarini qayd etib boradigan daftarini olib, bo‘yi yetmaydigan joyga qo‘yib qo‘yar edim va bo‘yi pastligi uchun ololmay qiynalayotganini ko‘rib huzurlanib kular edim.
Gohida televizor ko‘rayotganida, gohida esa, kechki ovqatni tayyorlayotganida uni har xil usullarda bezovta qilib hazil-mazah qilar edim.
Men hazillashib uni bezovta qilishni juda yaxshi ko‘rar edim, chunki uning mendan qasos olishga uringani, lekin bunga kuchi yetmaganini ko‘rish ham menga zavq bag‘ishlar edi.
Avval boshida xotinim bundan yoqimli kayfiyat olganini ko‘rar edim. Lekin vaqt o‘tishi bilan u mening bolalarcha qiliqlarimdan bezib qolayotganini seza boshladim.
Bir kuni ishga borish uchun uyqudan erta turdim. Qarasam, u nonushta tayyorlayotgan ekan. Har doimgidek, uni hazillashib qo‘rqitdim. Shunda u qattiq qo‘rquv bilan:
— Bu gal kechqurun uyga qaytganingizda, meni topa olmaysiz, — dedi.
Men uni hazillashayapti deb o‘yladim, chunki har safar uni qo‘rqitganimda u shunaqa tahdid qilar edi.
Biroq kechqurun uyga qaytib kelganimda, u yo‘q edi. Uni chaqirdim, u javob bermadi. Yana va yana chaqirdim, ammo u hech narsa demadi.
Hamma yerni qidirib chiqdim, lekin uni topa olmadim. Oxiri oshxonaga kirib, bir qog‘ozga ko‘zim tushdi. Unda:
— O‘zingizni asrang, men endi qaytmayman, — degan yozuvni ko‘rdim.
Shunda oyoqlarim bo‘shashib, bosa olmay qoldim. Butun boshli tanam quvvatsizlanib, o‘tirib qoldim, o‘zimni huddi ustimdan muzdek suv quygandek his qildim.
O‘sha paytda men dunyodagi eng zaif insonlardan biriga aylandim.
O‘sha kichikkina jussali, nozikkina xotinim mening asosiy quvvat manbaim bo‘lganligini, usiz men hech kim emas ekanligimni angladim.
Devorga suyangancha o‘tirib, huddi onasini yo‘qotgan go‘dak boladay yig‘ladim...
Bir payt ovqatlanish stoli ostida qandaydir narsa qimirlayotganini ko‘rib qoldim va o‘sha yerdan past ovozdagi kulgi eshitildi.
Ha, u edi! U o‘sha yerga yashirinib olgan ekan.
Shunda men unga o‘zimni otdim va uni qattiq bag‘rimga bosib quchoqlar ekanman, ko‘zlarimdan shashqator yosh oqar edi.
U esa meni qo‘rqitishni uddalay olganidan quvonib o‘zini kulishdan tiya olmas edi.
Shunday qilib, o‘g‘rini qaroqchi urdi deganlaridek, o‘zimning hiylam o‘zimga qarshi ishladi. Shundagina tushundimki, o‘sha kuchsizgina ayolimsiz men dunyodagi eng zaif inson ekanman.
Homidjon domla ISHMATBЕKOV