Husayn roziyallohu anhuning Ali ibn Abu Tolib roziyallohu anhudan keltirgan rivoyati siyrat haqida yanada to‘laqonli tasavvur hosil qilish imkonini beradi. Ushbu rivoyatda Payg‘ambarimiz alayhissalomning umumiy holatlari, insonlar bilan aloqalari va ular bilan kundalik hayotdagi muloqotlari borasida so‘z yuritilgan.
Ali roziyallohu anhu shamoyil borasidagi mashhur hadisni aytadilar: «Fazilatli kishilarning hurmatini joyiga qo‘yish Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning siyratlaridan edi. Ularga dindagi fazilatiga qarab muomala qilar edilar. Ularning ehtiyojini qondirishga harakat qilar edilar».
O‘z navbatida Rasululloh sollallohu alayhi vasallam sahobalarni ham o‘zgalarga ko‘mak berish, ehtiyojmandlarning hojatini ravo qilishga undardilar.
Abdulloh ibn Amr roziyallohu anhudan rivoyat qilingan hadis shunga dalolat qiladi: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: «Musulmon musulmonning birodaridir. Unga zulm ham qilmaydi, uni tashlab ham qo‘ymaydi. Kimki bir birodarining hojati talabida bo‘lsa, Alloh uning hojatida bo‘ladi. Kim bir musulmonning biror mashaqqatini aritsa, Alloh taolo undan qiyomat kunining mashaqqatlaridan birini aritadi. Kimki bir musulmonni satr qilsa (aybini yashirsa), Alloh taolo uni qiyomat kuni satr qiladi», dedilar».
Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: «Kimki bir mo‘minning dunyodagi qiyinchiliklaridan birini yengillatsa, Alloh uning qiyomat kunidagi qiyinchiliklaridan birini yengil qilib qo‘yadi. Kimki biron ilojsizga oson qilsa, Alloh taolo unga dunyo va oxiratda oson qiladi. Kimki bir musulmonni satr qilsa, Alloh uni dunyo va oxiratda satr qiladi. Modomiki, banda birodarining ko‘magida bo‘lar ekan, Alloh uning ko‘magida bo‘ladi», dedilar».
Abu Umoma roziyallohu anhudan o‘zgalarga yordam berishning fazli haqida quyidagi hadis rivoyat qilinadi: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: «Yaxshi amallar yomon o‘limdan saqlaydi, maxfiy sadaqa Rabbning g‘azabini ketkazadi, silai rahm umrni ziyoda qiladi», dedilar».
Ibn Umar roziyallohu anhumodan rivoyat qilinadi: «Bir kishi Nabiy sollallohu alayhi vasallamning huzuriga kelib, «Ey Allohning Rasuli, qaysi inson Allohga suyukliroq? Qaysi amal Allohga mahbubroq?» dedi. Shunda Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: «Insonlarning Allohga eng suyuklirog‘i insonlarga manfaatlirog‘idir. Allohga eng mahbub amal – bir musulmonning qalbiga quvonch kirgizish, uning mashaqqatini ketkazish yoki uning qarzini ado etish yoki ochligini ketkazishdir. Bir birodarimning hojatida yurish men uchun mana bu masjidda (ya’ni Masjidi Nabaviyda) bir oy e’tikof o‘tirishdan mahbubroqdir. Kimki g‘azabini bossa, Alloh uning aybini satr qiladi. Kim qodir bo‘la turib jahlini yutsa, Alloh qiyomat kuni uning qalbini umidga to‘ldiradi. Kim birodari bilan uning hojatini ravo qilib bergunicha birga yursa, Alloh uni qadamlar toyiladigan kunda sobitqadam qiladi», dedilar».
«Baro ibn Ozib roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: «Men Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning «Kimki biror uy hayvonini (sutini sog‘ib ichish uchun) berib tursa yoki kumush (ya’ni pul) infoq qilsa yoxud (yo‘l so‘raganga) yo‘l ko‘rsatib qo‘ysa, bir qul ozod qilganday bo‘ladi», deganlarini eshitdim».
Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallamdan «Eng yaxshi amallar qaysi?» deb so‘rashdi. U zot sollallohu alayhi vasallam: «Mo‘min birodaring qalbiga shodlik ulashish, uning qarzini to‘lash va unga non berish», dedilar».
Husayn roziyallohu anhu aytadi: «Otamdan Nabiy alayhissalomning insonlar bilan qanday muomalada bo‘lganlarini so‘radim. Otam aytdilar: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning tillari faqat foydali narsalarni gapirardi. U zot insonlarga go‘zal muomala qilar, qo‘pollik qilib, ularni nafratlantirmas edilar. Har bir qavmdagi hurmatli kishilarni e’zozlar va ularni o‘sha qavmga boshliq qilib qo‘yardilar. (Islomni yangi qabul qilgan ba’zi) insonlardan o‘zlarini ehtiyot qilardilar, lekin ochiq yuz va tabassum bilan qarshi olardilar. Ulardan yuz burmasdilar. Birorta sahobalari ko‘rinmay qolsa, surishtirar, holati va kayfiyati haqida so‘rar edilar. Yaxshilikni ma’qullab, qo‘llab-quvvatlar, yomonlikni noma’qul hisoblab, uning oldini olardilar. Har bir holat uchun yechimlari bor edi. Mav’izani qisqa ham qilmas, me’yoridan oshirib ham yubormas edilar. U zotning nazdida kishilarning eng yaxshisi – insonlarga manfaati eng ko‘p tegadigani edi. Bir-biriga yordam beradiganlarni yuksak martabalarga loyiq ko‘rar edilar».
Husayn roziyallohu anhu aytadi: «Otamdan Payg‘ambar alayhissalomning majlislari qanday bo‘lgani haqida ham so‘radim. Ali roziyallohu anhu shunday dedi: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallam o‘tirsalar ham, tursalar ham, Alloh taoloni zikr qilar edilar. O‘zlariga joy hozirlatib qo‘ymas, bizlarni ham o‘zimiz uchun joy tayyorlatib qo‘yishdan qaytarar edilar. Bir qavmning oldiga borsalar, o‘tirganlarning davomidan (oxirida o‘tirgan odamning yoniga) o‘tirardilar, bizni ham shunga buyurar edilar. Birga o‘tirganlarning barchasining haqqini ado qilar edilar. Suhbatdoshlarini sabr bilan eshitganlari sabab, ularning har biri o‘zlarini u zotga eng yaqin kishi deb o‘ylardi. Biron kishi hojatini ma’lum qilsa, uni quruq qaytarmas, so‘raganini berar yoki tasalli beruvchi so‘z aytar edilar. Barchaga ochiqko‘ngil bo‘lganidan ularga xuddi otalaridek munosabatda bo‘lar edilar. Darhaqiqat, u zotning nazdida barcha barobar edi. «Ilm, hayo, sabr va omonat majlisi» deb ta’riflangan muborak majlislarida ovozlar baland ko‘tarilmas, biron kishining obro‘si to‘kilmas va to‘g‘ri yo‘ldan ozish holatlari kuzatilmas edi. Majlisdagilarning barchaci teng ko‘rilar, bir-biridan faqat taqvosi bilangina afzal sanalardi. Yoshi kattalarni ulug‘lashar, kichiklarni ehtirom qilishardi. U zot hojatmandlarni ustun qo‘yar, g‘ariblarni (musofir) esa himoya qilar edilar».
Husayn roziyallohu anhu aytadi: «Otamdan Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning o‘z suhbatdoshlariga qanday muomalada bo‘lganlari haqida ham so‘radim. Ali roziyallohu anhu: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallam ochiq yuzli, yumshoq tabiatli, xushmuomala edilar. Yomon xulqli, qo‘pol, baqiroq, fahsh so‘zlovchi, ayblovchi va tor fe’lli emas edilar», deb javob berdilar. Bir rivoyatda: «Maddoh va masxara qiluvchi emas edilar», deyilgan.
Payg‘ambar alayhissalom bir narsani xohlamasalar, unga e’tibor bermasdilar. Umidvor odam u zotdan umidini uzmas edi. Uch narsani tark qilgan edilar: badgumonlik, biron narsani me’yoridan oshirib yuborish va foydasiz ishlar. Shuningdek, biron kishini yomonlamas, ayblamas va aybini axtarmas edilar. Faqat yaxshi so‘zlar aytardilar, suhbat chog‘ida hamsuhbatlari boshiga qush qo‘ngan insondek diqqat bilan u zotni eshitar edilar. Sukut saqlagan paytlarida oldilaridagi kishilar o‘zaro gaplashishar, lekin tortishmas edilar. Biron kishi gapirsa, so‘zini tugatgunicha eshitib turar edilar. Huzurlariga birinchi kelgan kishi birinchi gap boshlar edi. U zot ular kulgan narsaga kular, ular ajablangan narsadan ajablanar edilar. Mushkuli bor odamlar kelib, savol so‘rasa, sahobalar ham javoblaridan bahramand bo‘lish uchun kutib turar edi. Agar gapirish va biron narsa so‘rashda qo‘pol muomala qilinsa, sabr qilib: «Hojati bor kishiga yordam beringlar», der edilar. Me’yoridan oshmagan maqtovni qabul qilardilar, biron kishining so‘zini bo‘lib qo‘ymas edilar. Kimdir chegaradan chiqib ketsa, so‘zini to‘xtatish yoki o‘rinlaridan turib ketish bilan so‘zini bo‘lar edilar. Johil va nodon kishilarning so‘ziga e’tibor bermasliklari u zotning muomala odoblarining yuksakligi alomati edi. Yomon niyatda yoki masxara ohangida gapirilsa, aytilgan so‘zning zohiriga qarab muomala qilib qo‘yar edilar. Bunga yahudiylar bilan bo‘lgan voqeani misol keltirish mumkin. Yahudiylar Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning huzuriga kirishga ruxsat so‘rab, so‘ng ataylab tillarini burib: «As-soomu alayka», ya’ni «Sizga o‘lim bo‘lsin», deyishdi. Oisha roziyallohu anho ularning maqsadini tushunib: «O‘zlaringga o‘lim va la’nat bo‘lsin», dedilar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: «Ey Oisha, Alloh taolo har bir ishda muloyimlikni yaxshi ko‘radi», dedilar. Oisha roziyallohu anho: «Ularning nima deganini eshitmadingizmi?» dedilar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: «Eshitganim uchun ham «Vaalaykum», ya’ni «Sizlarga ham», dedim-ku», deb javob berdilar.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam yahudiylarning «as-salom» («tinchlik») emas, «as-som» («o‘lim») ma’nosini nazarda tutganini bilgan edilar. Lekin u zot alayhissalom aytilgan gapning zohiriga qarab, musulmonlik obro‘sini saqlab, «Sizlarga ham», deb javob qaytardilar.
Muhammad Hasaniyning “Ikki olam sarvari” kitobidan “Ko‘kaldosh” o‘rta maxsus islom bilim yurti o‘qituvchisi G‘iyosiddin Baratov tarjima qildi
Bismillahir Rohmanir Rohiym
- 60وَلِلْجَنَّاتِ وَالنِّيرَانِ كَوْنٌ عَلَيْهَا مَرَّ أَحْوَالٌ خَوَالِي
.Ma’nolar tarjimasi: Jannatlar va do‘zaxlar (hozirda) bordir, ularga (yaratib qo‘yilganlariga) o‘tmish yillar o‘tib ketgandir
Nazmiy bayoni:
Jannatlar, do‘zaxlar mavjud erurlar,
Ular uzra o‘tgan ko‘p o‘tmish yillar.
Lug‘atlar izohi:
لِ – “shibhi mulk” (mulk ko‘rinishidagi) ma’nosini ifodalovchi jor harfi bo‘lib, ismi ma’no bo‘lgan كَوْنٌ va ismi zot bo‘lgan جَنَّاتِ larning orasida kelgan.
الْجَنَّاتِ – jor va majrur xabari muqaddam.
النِّيرَانِ – lug‘atda “alangalar” ma’nosini anglatadi.
كَوْنٌ – xabaridan keyin keltirilgan mubtado. كَانَ fe’lining masdari bo‘lib, lug‘atda “voqelikda bor bo‘lish” ma’nosiga to‘g‘ri keladi.
عَلَيْهَا – “isti’lo” (ustun bo‘lish) ma’nosidagi jor harfi.
مَرَّ – ko‘plab sharhlarda مَرَّ ni masdar qilib ma’no berilgan. Ammo tahqiqlarga ko‘ra uning fe’l ekani mo‘tabar hisoblanadi.
اَحْوَالٌ – foil. Lug‘atda “to‘liq bir yil” ma’nosini anglatuvchi حَوْل ning ko‘plik shaklidir.
خَوَالِي – bu kalima خَالِيةٌ ning ko‘plik shakli bo‘lib “o‘tmishlar” ma’nosini anglatadi. اَحْوَالٌ ning sifati.
Matn sharhi:
Ahli sunna val-jamoa e’tiqodiga ko‘ra jannatlar va do‘zaxlar hozirda yaratib qo‘yilgan, ular hech qachon yo‘q bo‘lib ketmaydi.
Qadariylar va mo‘taziliylar jannat va do‘zaxning hozirda yaratib qo‘yilganini inkor qilishgan. Ular: “Agar jannat va do‘zax mavjud bo‘lsa, oyati karimalarda xabar berilganidek, yo‘q bo‘lib ketishlari lozim bo‘lib qoladi, shuning uchun ular qiyomat kunida yaratiladi”, – degan e’tiqodda bo‘lishgan. O‘zlarining bu qarashlariga quyidagicha dalillar keltirishgan:
“Uning “yuzi”dan boshqa barcha narsa halok bo‘luvchidir”[1].
Ya’ni Alloh taolodan boshqa har bir narsa halok bo‘lguvchidir. Boshqa bir oyatda ham barcha jonzotning foniy bo‘lib, faqat Alloh taoloning O‘zi boqiy qolishi xabar berilgan:
“(Yer) yuzidagi barcha mavjudot foniydir. Ulug‘lik va Ikrom egasi bo‘lmish Robbingning O‘zi boqiydir”[2].
Ushbu oyatlardagi كُلٌ kalimasi عَامٌّ va جَمِيِعٌ kabi umumiylikni ifodalovchi kalimalarning eng kuchlisi bo‘lib, u chegaralanmagan ko‘plikka dalolat qiladi. Modomiki, bu kalimani mazkur ma’nosidan boshqa ma’noga o‘zgartiruvchi dalil bo‘lmasa, u asl holida turadi. Shunga ko‘ra jannatu do‘zaxlar hozirda yaratib qo‘yilgan bo‘lganida ular ham, ichidagilar ham qiyomat kunidan oldin boshqa maxluqotlar qatori yo‘q bo‘lib ketishi lozim bo‘lib qolardi. Ularning esa halok bo‘lmasliklari xabar berilgan. Shuning uchun ham ular qiyomat kunida abadiy yo‘qolmaydigan qilib yaratiladi, – deyishgan.
Jannat va do‘zaxning yaratib qo‘yilganiga dalillar
Mazkur toifalarning keltirgan dalillariga batafsil javoblar berilgan:
Avvalo, jannat va do‘zaxning hozirda yaratib qo‘yilganiga juda ko‘plab dalillar bor:
1. Qur’onda jannat va do‘zax haqida kelgan oyatlarda o‘tgan zamonni ifodalovchi so‘zlar bilan xabar berilgan:
“Robbingizning mag‘firatiga va Allohga hamda Uning payg‘ambarlariga iymon keltirganlar uchun tayyorlab qo‘yilgan, kengligi osmon va yerning kengligicha bo‘lgan jannatga musobaqalashing”[3].
Ushbu oyatda jannatning tayyor qilib qo‘yilgani xabar berilgan. Quyidagi oyatda esa do‘zaxning tayorlab qo‘yilgani xabar berilgan:
“Kofirlar uchun tayyorlab qo‘yilgan do‘zaxdan saqlaningiz!”[4].
Mazkur oyati karimalarda jannat va do‘zax haqida “tayyorlab qo‘yilgan” deya o‘tgan zamonni ifodalovchi so‘z bilan keltirilishi ularning hozirda mavjud ekaniga dalolat qiladi.
2. Qur’onda Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning Jabroil alayhissalomni ikkinchi marta asl holatda “Sidratul muntaho”ning oldida ko‘rganlari va uning oldida Ma’vo jannati borligi xabar berilgan. Bu esa jannatning yaratib qo‘yilganiga yorqin dalildir:
“Qasamki, (Muhammad Jabroilni ilk bor Yerda ko‘rgach, yana) ikkinchi bor ko‘rdi. “Sidratul-muntaho” (daraxti) oldida. “Ma’vo jannati” ham o‘sha (daraxt)ning oldidadir”[5].
3. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam “Sidratul muntaho”ga borganlaridan so‘ng jannatga kirganlarini aytib, uning qanday ekanini tasvirlab berganlar:
ثُمَّ دَخَلْتُ الْجَنَّةَ فَإِذَا فِيهَا جَنَابِذُ اللُّؤْلُؤِ وَإِذَا تُرَابُهَا الْمِسْكُ.
“... So‘ngra jannatga kirdim, u yerda marvarid gumbazlar bor ekan, uning tuprog‘i mushk ekan” (Imom Buxoriy rivoyat qilgan).
4. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam quyosh tutilgan vaqtda namoz o‘qiganlari haqidagi rivoyatda u zotning jannatni ham, do‘zaxni ham ko‘rganlari, hatto jannatdan bir shingil meva olaymi, deb o‘ylaganlari ham ochiq- oydin kelgan:
عَنْ عُرْوَةَ قَالَ قَالَتْ عَائِشَةُ خَسَفَتْ الشَّمْسُ فَقَامَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَرَأَ سُورَةً طَوِيلَةً ثُمَّ رَكَعَ فَأَطَالَ ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ ثُمَّ اسْتَفْتَحَ بِسُورَةٍ أُخْرَى ثُمَّ رَكَعَ حَتَّى قَضَاهَا وَسَجَدَ ثُمَّ فَعَلَ ذَلِكَ فِي الثَّانِيَةِ ثُمَّ قَالَ إِنَّهُمَا آيَتَانِ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ فَإِذَا رَأَيْتُمْ ذَلِكَ فَصَلُّوا حَتَّى يُفْرَجَ عَنْكُمْ لَقَدْ رَأَيْتُ فِي مَقَامِي هَذَا كُلَّ شَيْءٍ وُعِدْتُهُ حَتَّى لَقَدْ رَأَيْتُ أُرِيدُ أَنْ آخُذَ قِطْفًا مِنْ الْجَنَّةِ حِينَ رَأَيْتُمُونِي جَعَلْتُ أَتَقَدَّمُ وَلَقَدْ رَأَيْتُ جَهَنَّمَ يَحْطِمُ بَعْضُهَا بَعْضًا حِينَ رَأَيْتُمُونِي تَأَخَّرْتُ وَرَأَيْتُ فِيهَا عَمْرَو بْنَ لُحَيٍّ وَهُوَ الَّذِي سَيَّبَ السَّوَائِبَ. رَوَاهُ البُخَارِيُّ
Urva roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: “Oisha roziyallohu anho dedilar: “Quyosh tutilgan edi. Nabiy sollallohu alayhi vasallam turdilar-da uzun sura o‘qidilar, so‘ngra ruku’ qilib, uzoq vaqt ruku’da qoldilar, boshlarini ko‘targanlaridan keyin boshqa bir surani o‘qiy boshladilar, so‘ngra ruku’ qildilar, ushbu rakatni ado etib sajda qildilar, keyin ikkinchi rakatda ham shunday qildilar. So‘ngra: “Ikkalasi Allohning belgilaridan ikki belgidir, agar o‘shani ko‘rsalaringiz, to sizlardan ochilib ketgunicha namoz o‘qinglar. Men ushbu turgan joyimda menga va’da qilingan barcha narsalarni ko‘rdim. Hatto mening oldinga yurganimni ko‘rgan paytlaringizda, jannatdan bir shingil meva olaymi ham degan edim. Mening orqaga chekinganimni ko‘rgan paytlaringizda, ba’zisi ba’zisini buzib vayron qilayotgan do‘zaxni ko‘rdim. Uning ichida Amr ibn Luhayni ko‘rdim. U ibodat ma’nosida tuyani qarovsiz tashlab qo‘yishni birinchi bo‘lib boshlagan edi”, – dedilar”. Buxoriy rivoyat qilgan.
Adashgan toifalarning كُلٌ kalimasini ma’nosidan buruvchi dalil bo‘lmasa, u asl holida turaveradi, degan so‘zlariga esa quyidagicha javob berilgan:
Yuqoridagi dalillardan jannat va do‘zaxning hozirda mavjud ekanligi sobit bo‘ldi. Mavjudligi aniq bo‘lgan jannatning tugashi yo‘q ekani ham xabar berilgan:
“Albatta, bu Bizning (jannat ahliga beradigan) rizqimizdirki, unda tugash bo‘lmas”[6].
Jannatdagi ne’matlarning doimiyligi ham bayon qilib qo‘yilgan:
“Taqvolilar uchun va’da qilingan jannatning misoli, uning ostida anhorlar (doimo) joriy, mevalari va soyalari boqiydir”[7].
Hadisi sharifda jannat ne’matlarining doimiyligi haqida shunday xabar berilgan:
عَنْ أَبِي سَعِيدٍ وَأَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُمَا أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ إذَا دَخَلَ أهْلُ الجَنَّةِ الجَنَّةَ يُنَادِي مُنَادٍ إِنَّ لَكُمْ أنْ تَحْيَوْا فَلا تَمُوتُوا أَبَداً إنَّ لَكُمْ أنْ تَصِحُّوا فلا تَسْقَمُوا أبداً وإنَّ لَكمْ أنْ تَشِبُّوا فلا تَهْرَمُوا أبداً وإنَّ لَكُمْ أَنْ تَنْعَمُوا فَلا تَبْأسُوا أَبَداً. رَوَاهُ مُسْلِمٌ
Abu Said va Abu Hurayra roziyallohu anhumolardan rivoyat qilinadi: “Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Qachon jannat ahli jannatga kirsalar, bir nido qilguvchi: “Albatta, yashashlaringiz sizlar uchun, hech qachon o‘lmaysizlar. Albatta, sog‘lom bo‘lishlaringiz sizlar uchun, hech qachon kasal bo‘lmaysizlar. Albatta, yosh bo‘lishlaringiz sizlar uchun, hech qachon qarimaysizlar. Albatta, huzur-halovatda yashashlaringiz sizlar uchun, hech qachon baxtsiz bo‘lmaysizlar”, – deya nido qiladi”, – dedilar”. Imom Muslim rivoyat qilgan.
Jannatdagi ne’matlar abadiy bo‘lganidek, do‘zaxdagi azoblar ham abadiyligi haqida shunday xabar berilgan:
“Albatta, ahli kitob va mushriklardan iborat kofirlar jahannam o‘tida bo‘lib, o‘sha joyda mangu qolurlar” .
Xulosa qilib aytganda, jannat ham, do‘zax ham hozirda mavjud, hech qachon yo‘q bo‘lib ketmaydi. Ular Alloh taoloning yo‘qdan bor qilishi bilan vujudga kelgani kabi, U zotning yo‘q qilib yubormasligi bilan doimiy bor bo‘lib turadi.
Keyingi mavzu:
Mo‘min bandaning do‘zaxda abadiy qolmasligi bayoni