Har bir musulmon besh vaqt namozda, namoz so‘ngidagi tasbehlarda, qolaversa, kun bo‘yi ko‘p marotaba “Allohu akbar!” (Alloh buyuk!) deb aytadi. Imonli kishilar qayg‘uga botganlarida ham, shodlikka to‘lganlarida ham  “Allohu akbar” deydilar.

Kunlarning birida Payg‘ambarimiz Muhammad sollallohu alayhi vasallam sahobalari bilan birga o‘tirganida. Bir sahobaning zikr qilayotgani qulog‘iga chalindi: “Allohu akbar kabiyron, valhamdulillahi kasiyron, subhanallohi bukratan va asiylan”. Zikr tingach, Payg‘ambarimiz alayhissalom: “Ushbu zikrni kim aytdi?” deb ajablanib so‘radilar. Sahoba: “Yo Allohning Rasuli, bu so‘zlarni men aytdim”, dedi. Suyukli Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam: “Bu so‘zlaringga osmon eshiklari ochildi, men hayron qoldim!” dedilar.

Sahobalar Payg‘ambarimiz alayhissalomdan: “Bu so‘zlarning osmon eshiklari ochiladigan darajada ta’sirli bo‘lishining sababi nima?” deb so‘rashdi. Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam: “Bu zikr ichida Alloh taoloning Al-Kabiyr ismi qo‘llangani sabab bo‘ldi”, deb javob berdilar.

Xumorbegim