Saidakmal aka taqvoli, imon-e’tiqodi mustahkam kishi. U bir necha yillar davlat tashkilotlarining birida hisobchi bo‘lib  ishladi. Ish jarayonida  halollikni o‘z vijdon burchi deb bilib, birovlarning haqiga xiyonat qilmadi. Halolligi uchun ham ilk ishga kirgan joyida nafaqaga chiqquniga qadar ishladi. Umr yo‘ldoshi Oynisa opa ham mulohazali, og‘ir-bosiq ayol. Ikki oqil insonning o‘stirgan ikki qiz va bir o‘g‘il farzandlari ham ota-onalari singari taqvoli bo‘lib ulg‘aydilar. Ular farzandlariga doimo halollikdan, poklikdan saboq berdilar. Ayniqsa, ular dilbandlariga quyidagi o‘gitni qayta-qayta aytishni kanda qilishmasdi. Anas ibn Molik (roziyallohu anhu) rivoyat qiladi: «Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam): “Odam farzandida hamma narsa qariydi, lekin hirs va orzu-havas qarimaydi”, dedilar» (Imom Buxoriy, Imom Muslim rivoyati). Sizlar esa, hamisha hirsni o‘ldirib, bo‘lar-bo‘lmas orzu-havasga qul bo‘lmanglar, deya uqtirishardi.

Oradan yillar o‘tdi. Ikki qizni o‘qitishib, hunarli qilib, turmushga uzatishdi. Nima ham bo‘ldi-yu, kichik qiz Ma’sumaning turmushi buzildi. U o‘g‘ilchasi Shahobiddin bilan ota uyga qaytib keldi. Akasi Saidikrom har kuni  darsdan keliboq Shahobiddinni suyub erkalar, ko‘tarib  olib ko‘chalarda o‘ynatib kelardi...

Saidikrom o‘qishini bitirgach, mutaxassisligi bo‘yicha ishga joylashdi. Ota-ona uni orzu-umidlar bilan uylantirishdi. Kelin bir farzandli bo‘lgunicha yugurib-yelib uy ishlarini qildi. Farzandi dunyoga kelganidan so‘ng kelinning ko‘ngliga nafs shaytonlari in qurdi: “Bu kichikkina hovlida mening bolam sig‘adimi yoki Ma’sumaniki? U ham bu hovliga ega chiqadimi?”

Kelin shu o‘ylar girdobida har xil bahonalar bilan uyda janjal chiqarar, tun bo‘yi eriga Ma’sumani, murg‘ak Shahobiddinni yomonlardi. Inson baribir xom sut emgan banda-da. Qulog‘iga tun bo‘yi shivirlangan bo‘htonlar o‘z kuchini ko‘rsatmay qo‘ymadi. Saidikrom  ko‘ngli yarim singli bilan gaplashishni o‘ziga ep ko‘rmaydigan, gapirganda ham jerkib gapiradigan bo‘lib qoldi. Shahobiddin “tog‘ajon!” deb yugurib kelsa, quchoq ochish o‘rniga burilib ketadigan qiliq chiqardi. Saidakmal aka ham, Oynisa opa ham o‘g‘illariga har qancha nasihat qilishmasin, qulog‘iga olmadi. O‘g‘lining bu xatti-harakatlaridan ajablangan ota “Biz bola tarbiyasida qayerda adashdik? Qayerda xato qildik? O‘g‘lim nega tug‘ishgan singlisiga nisbatan bunchalik g‘arazlik qilyapti?”, deya o‘yga botdi.

Farzand tarbiyasiga bir tomonlama yondashmaslik kerak. Saidakmal aka va Oynisa opa bolalarini bir mo‘minda bo‘lishi kerak bo‘lgan fazilatlar bilan tarbiya qildi-yu, faqat bir tomonini unutishgandi. Ularni bir-biri bilan mehr-oqibatli, yaxshi kunida ham, yomon kunida ham bir-biriga yelka tutib berishi lozimligini uqtirishmagani oilaga fojeani boshlab keldi. Natijada oiladagi mojaro kun sayin avj ola boshladi. Ma’suma ota-onasiga bildirmay yig‘lar, uydan chiqib ketishga esa chorasiz edi. Hamkasbining zo‘rlovi natijasida qo‘shni viloyatdan kelib-ketib yuradigan bir tadbirkor yigit bilan tanishdi. Yigit ham imonli, diyonatli chiqdi. U Ma’sumaning oilada qiynalib yashayotganini eshitib, uni o‘z qaramog‘iga olishga, baxtli qilishga, farzandiga chin otalik qilishga ahd qildi.

Ha, Ma’suma bir yaxshi insonning ahdi bilan baxtini topib ketdi. Ota-onaning bag‘ri huvillab, Saidikrom va uning nafsga qul xotinini quvontirib olis-olislarga, ammo baxt qasriga ketdi... Saidikrom esa xotiniga qo‘shilib nafsga qul bo‘lgani, singlisiga, jiyaniga qilgan qo‘rs muomalasi uchun ota-onasi oldida, vijdoni oldida qanday javob berishni bilmay o‘ylovda qoldi. Bu to‘rt kunlik dunyoda mol-dunyoga hirs qo‘yish kishi yuzini shuvit qilishini u endi anglab yetgandi.

                                                                                  Zebo OMONOVA