Ba’zi insonlar fasod ishlarda, buzg‘unchilikda, havoyi nafsiga ergashib shaytonga ham zalolat etar ekan. Ya’ni, uni dovdiratib qo‘yarkan.
Bu borada Hazrati Alisher Navoiy bobomizning quydagi baytlari misol bo‘la oladi.
Yomonni, demaki, izlol etar ekan shayton,
Degil: fasodda mundin yetar zalolat anga.
Ma’nosi: Yomon kishini shayton adashtirib zalolatga solar ekan, gumroh qilar ekan dema, aksincha, buzg‘unchilikda yomon kimsadan shaytonga zalolat yetdi. Hazrat Navoiyning bu bayti Alloh subhanahu va taoloning kalomidagi ushbu oyatga muvofiq.
“So‘ng u (Fir’avn) (xalqini va sehrgarlarni) to‘pladi va (ularga) hayqirdi: “Men sizlarni eng oliy rabbingizman!” – dedi” (Noziot surasining 24-oyati).
Fir’avn bu gapidan qirq yil oldin ham a’yonlariga: “Men sizlar uchun o‘zimdan boshqa iloh borligini bilmasman” degan edi” (Qasas surasining 38-oyati). Yana Shuaro surasining 28-oyatida ham Shayton shayton bo‘la turib ilohlik da’vosini qilgani yo‘q. Ammo inson inson bo‘la turib xudolikka da’vo qildi. Iblis bundan uzoq turdi, hatto iymon ahliga qarshi jangga kirgan kufr toifasiga qarab: “Men sizlardan bezorman... va men Allohda qo‘rqurman, chunki Alloh jazosi o‘ta shiddatli zotdir”, dedi (Anfol surasining 48-oyati).
Bundan anglash mumkinki. Shayton o‘ziga tegishli bo‘lmagan bir martabani davo qilmadi. Ammo yuqoridagi oyatning mazmunidan ko‘rinib turibdiki, Fir’avnning so‘zini shayton eshitib, necha farsang uzoqlikki qochib ketgani ayrim rivoyatlarda keltirilgan.
Ha darhaqiqat, inson fasodda shaytondan ham o‘tadi, uni gumroh qilib qo‘yadigan darajaga yetadi. Ammo bu so‘zlar shayton haqida ijobiy fikr bildirish uchun emas, balki insonlarni fasoddan ogohlantirish uchun, xolos.
“Ruhul bayon” kitobida aytiladiki: “Iblis xudolikni da’vo qilmagan bo‘lsa ham la’natlandi, Fir’avn va unga o‘xshaganlar esa xudolikni da’vo qilsa ham na tayin jihatidan, na tahsin jihatidan iblisdek la’natlanmadi”. Buning hikmati nima? deydigan bo‘lsangiz, bu savolga javoban aytiladiki: “Chunki iblisning niyati insonlarning niyatidan yomonroqdir”. Ha, insonlarning yomonidan, odam qiyofasidagi shaytonlarning xiyla-makridan Alloh subhanahu va taoloning O‘zi asrasin.
Abduqodir USMONOV,
Marhamat tumanidagi “Sulaymon Sirli” jome masjidi imom-xatibi
Abdurrazzoq San’oniy aytadi: Ali ibn Husayn roziyallohu anhum namoz uchun tahorat qilayotgan edi. Shu payt suv quyib turgan joriya qo‘lidan obdasta tushib ketib, uning yuziga ozgina shikast yetkazdi. Ali ibn Husayn boshini ko‘tarib, joriyaga qaradi. Joriya vaziyatni yumshatish maqsadida Qur’oni karim oyatlaridan o‘qidi: “... G‘azablarini yutadigan...” (Oli Imron surasi, 134-oyat). Ali ibn Husayn roziyallohu anhum jimgina javob berdi: “G‘azabimni bosdim”.
Joriya oyatning davomini o‘qidi: “...odamlar-ni (xato va kamchiliklarini) afv etadiganlardir...”.
U kishi dedi: “Men seni afv etdim”.
Joriya oyatning oxirini o‘qidi: “Alloh ezgulik qiluvchilarni sevar”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum dedi: “Bor, sen Allox yo‘lida ozodsan”.
Abdulloh ibn Ato aytadi: “Ali ibn Husaynning bir g‘ulomi (quli) xatoga yo‘l qo‘ydi va jazoga loyiq bo‘ldi. Ali ibn Husayn qamchini oldi. So‘ng u zot bunday oyatni o‘qidi: “(Ey Muhammad!) Imon keltirgan kishilarga ayting, ular Alloh kunlari (qiyomat)dan umid qilmaydigan kimsalarni kechirib yuboraversinlar! Shunda (u sabrli) kishilarni qilgan ishlari (kechirishlari) sababli mukofotlagay!” (Josiya surasi, 14-oyat).
Qul esa dedi: “Men bunday emasman, men Allohning rahmatidan umidvorman va uning azobidan qo‘rqaman”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum qamchini tashlab yubordi va dedi: “Sen Alloh yo‘lida ozodsan”.
Muso ibn Dovud aytadi: Ali ibn Husayn xizmatkorini ikki marta chakirdi, u javob bermadi. Uchinchi marta chaqirgach javob qildi. Ali ibn Husayn unga dedi: “Ey o‘g‘lim, ovozimni eshitmadingmi?”.
Xizmatkor: “Eshitdim”, dedi.
Ali ibn Husayn so‘radi: “Nega javob bermading?”.
Xizmatkor: “Sizning shafqatingizga ishondim”, dedi.
Abdulg‘ofir ibn Qosim aytadi: Ali ibn Husayn masjiddan chiqib ketayotgan edi. Bir odam kelib uni haqorat qildi. Shunda Alining xizmatkor va qullari unga tashlanishdi.
Ali ibn Husayn ularni to‘xtatdi va bunday dedi: “Bas qilinglar, uning holatiga qaranglar”.
So‘ngra o‘sha odamga dedi: “Bizda siz bilmagan yana ko‘p narsalar bor. Agar sizga yordam kerak bo‘lsa, ayting, yordam beraylik”. O‘sha odam xatosini anglab, uyaldi va ortiga qaytdi.
Ali ibn Husayn uni yoniga chaqirib, o‘zi kiyib turgan chakmonini yelkasiga tashladi va ming dirham pul berdirdi.
Abu Ya’qub Muzaniy deydi: Hasan ibn Hasan bilan Ali ibn Husayn o‘rtasida bir oz noxushlik bo‘lib qoldi. Hasan bir kuni masjidda Ali ibn Husaynning yoniga keldi, uni turli so‘zlar bilan haqorat qildi. Ali ibn Husayn esa unga bir og‘iz ham javob qaytarmadi.
So‘ngra Hasan chiqib ketdi. Kechasi u alining uyiga bordi va eshigini qoqdi. Ali ibn Husayn eshikni ochib chiqdi. Hasan unga:
- Ey aka, agar siz haqiqatan ham men aytganlarimdek bo‘lsangiz, Alloh meni mag‘firat qilsin. Agar men yolg‘onchi bo‘lsam, Allox sizni mag‘firat qilsin, dedi va ketdi.
Ali ibn Husayn ortidan borib, yetib oldi va uni og‘ushiga oldi. Ikkovi yig‘lab yuborishdi. Shunda Hasan:
- Qasamki, endi siz xafa bo‘ladigan biron ish qilmayman, - dedi.
Ali esa unga: - Sen ham menga aytgan so‘zla ring uchun halollikdasan,- dedi.
Ibn Abi Dunyo rivoyat qiladi: Ali ibn Husaynning xizmatkori shoshgan holda oshxonadan temir pechni olib kelayotgan edi. Kutilmaganda temir pech tushib ketdi ketdi va narigi tomondan pastga tushib kelayotgan Ali ibn Husayn o‘g‘lining boshiga tegib, jarohat yetkazdi. Oqibatda u halok bo‘ldi. Mehmonlar bilan suhbatlashib o‘tirgan Ali ibn Husayn o‘rnidan sakrab turib, xizmatkorga dedi: “Sen ozodsan. Bu ishni qasddan qilmaganingni bilaman”. So‘ngra Ali ibn Husayn mayyitni dafn etish tadorigini ko‘rdi.
Shayx Mahmud MISRIYning “Solih va solihalar hayotlaridan qissalar”
nomli asaridan Ilyosxon AHMЕDOV tarjimasi.