Abu Salama ibn Abdurrahmon Oisha onamiz raziyallohu anhodan Rasululloh sallallohu alayhi va sallamning Ramazonda o‘qiydigan namozi qanday ekanligini so‘raganlarida, ummul mo‘minin Oisha onamiz raziyallohu anho: “Rasululloh sallallohu alayhi va sallam Ramazonda ham, undan boshqasida ham o‘n bir rakatga ziyoda qilmas edilar. To‘rt rakat o‘qirdilar. Ularning qanday ham chiroyliligi, uzunligini so‘ramay qo‘yaver!... So‘ng yana to‘rt rakat o‘qirdilar. Ularning qanday ham chiroyliligi, uzunligini so‘ramay qo‘yaver!... So‘ng uch rakat (vitr) o‘qir edilar”. – deb javob berganlar
Mazkur hadisi sharifga binoan payg‘ambarimiz Rasululloh sallallohu alayhi va sallam tarovehni sakkiz rakat o‘qiganliklari ma’lum bo‘lmoqda.
Jobir ibn Abdulloh raziyallohu anhudan qilingan rivoyat ham yuqoridagi hadisni quvvatlab kelgan. Zero, u zot “Rasululloh sallallohu alayhi va sallam Ramazon oyida bizga sakkiz rakat namoz o‘qib berdilar va vitr o‘qidilar. Ertasi kuni biz masjidga yig‘ildik, ul zoti sharif chiqadi, deb o‘yladik. Bas, tong otguncha bizning oldimizga kelmadilar. So‘ng kelganlarida, biz aytdikki: “Ey, Rasululloh! Kecha masjidda to‘plangan edik, bizga namoz o‘qib berasiz deb umid qilgan edik”. Shunda Rasululloh sallallohu alayhi va sallam: “Men sizlarga farz bo‘lib yozilishidan qo‘rqdim”, – dedilar”.
Shundoq bo‘lsa-da, tarovehni yigirma rakat ekanligiga sahobalar, tobe’inlar, hamda ulardan keyingi avlodlar va barcha fiqhiy mazhablarning imomlari ittifoq qilganlar. Jumladan, Ibn Abbos raziyallohu anhudan keltirilgan rivoyatda: Rasululloh sallallohu alayhi va sallam Ramazonda yigirma rakat taroveh o‘qiganlar va vitrni ham o‘qiganlar. Imom Bayhaqiy ham mazkur hadisni rivoyat qilib: “Rasululloh sallallohu alayhi va sallam yigirma rakatni jamoatsiz o‘qir edi”, deb qo‘shimcha qilganlar. Abu Abdurahmon Sulamiyning rivoyatida, Hazrati Ali karramallohu vajhahu Ramazonda qorilarni chaqirib, ulardan biriga odamlarga yigirma rakat o‘qib berishni buyurgan, Hazrati Ali esa ularga vitrni o‘qib berganlar.
Yazid ibn Rumon raziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: “Umar ibn Xattobning zamonida odamlar yigirma uch rakat ila qoim bo‘lar edilar”. Yigirmasi taroveh, uchtasi vitr. Hazrati Umar roziyallohu anhu o‘zlarining xalifalik davrlarida odamlarning ramazon kechalarida masjidga to‘plab, tarovehni yigirma rakat jamoat bilan o‘qishni joriy qildilar. Sahobalardan biror kishi bu ishga qarshi chiqmadi. Hatto hazrati Umardan keyingi hazrati Usmon va hazrati Aliydek xulofoi roshidinlar martabasidagi zotlar ham bu amalni to‘xtatishmagan. Vaholanki, bu ulug‘lar dindagi bid’at amallarning ro‘parasida hargiz sabr qilib turmaganlar, balki u bid’at bo‘lsa, o‘z o‘rnida to‘xtatardilar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam muborak hadisi shariflarida shunday marhamat qilgandilar: “O‘zinglarga mening sunnatimni hamda roshid va mahdiy bo‘lgan (ya’ni, hidoyat, to‘g‘ri yo‘lda yuruvchi) xalifalarimni sunnatini lozim tutinglar, buni aql tishlaring bilan mahkam tishlab olinglar”. (Abu Dovud rivoyati). Payg‘ambarimiz sallallohu alayhi va sallamning mazkur ko‘rsatmalariga muvofiq Mullo Ali qori rahmatullohi alayh “Mishkatul masobih”ning sharhi “Mirqotul mafotih”da sahobalar taroveh namozining yigirma rakat ekanligiga ijmo qilishganligini keltirganlar.
Yuqoridagi rivoyatlardan shuni xulosa qilishimiz mumkinki, taroveh namozining yigirma rakatligi kecha yoki bugun paydo bo‘lgan narsa emas, balki Hazrati Umarning xalifalik davrlaridan boshlab joriy qilingan sunnat ekan. O‘tgan ajdodlarimiz ushbu sunnatga og‘ishmay amal qilib kelgan. Alloh taolo bizlarga ham ana shunday mustahkam e’tiqodda bo‘lishimizni nasib etsin.
Sayyid Muhyiddin maxdum o‘rta maxsus islom bilim yurti mudarrisi Abdug‘ofur Niyazqulov
"Li iylafi quraysh" surasi, Quraysh qabilasiga berilgan ne’matlarga urg‘u beradi.
Bu suraning nozil bo‘lishi sababini o‘rganganda, Allohdan yanada qo‘rqish hissi paydo bo‘ladi. Bu sura hayotdagi muhim muammolardan biri - ne’matga odatlanib, uni qadrsizlantirish haqidadir.
Alloh qurayshliklarni ikki mavsum - qish va yozdagi savdo safarlari orqali tirikchiliklarining yaxshi ketishiga odatlanib qolganliklari, lekin ular bu ne’matlarning haqiqiy Egasini tan olib, shukr qilmaganlarini aytadi.
Johiliyat davrida Quraysh qabilasi faqirlik va ocharchilikda yashagan, hayotlari juda nochor va qiyin bo‘lgan. Hattoki, qashshoqlik kuchayganida, ba’zilar o‘z oilasini olib, “xubo” deb atalgan joyga borishar va o‘sha yerda ochlikdan hammasi halok bo‘lguniga qadar qolishardi. Bu odat johiliyat davrida “i’tifar” deb nomlanar edi.
Makkaning katta tojirlaridan bo‘lgan Hoshim ibn Abdumanofga bir kuni Bani Mahzum qabilasining barcha a’zolari juda qattiq ochlikda qolib, halok bo‘lish arafasida ekani haqidagi xabar yetadi. U Allohning bayti Ka’baning xizmatida turgan odamlarning shunday qashshoqlik va o‘ta johilona ahvolda ekanliklaridan o‘kindi va qattiq g‘azablandi.
Shu sababdan Hoshim ibn Abdumanof bu yomon odatni o‘zgartirishga qaror qildi va quyidagilarni amalga oshirdi:
– Sizlar Allohning baytini xizmatida bo‘laturib butun arablarga o‘zingizni sharmanda qiladigan yomon odatlarni joriy qilgansizlar, dedi va bir qabilani bir nechta urug‘larga bo‘lib tashladi. Har bir urug‘dagi boy kishilardan o‘z qarindoshlari bilan mol-mulkini teng bo‘lishishni talab qildi. Shunday qilib, kambag‘al ham boy bilan teng bo‘ldi.
Shundan keyin u Quraysh qabilasiga tijorat usullarini o‘rgatdi va ularni yilda ikki marta tijorat safariga chiqish yo‘llarini belgilab berdi. Yozda meva-sabzavotlar savdosi uchun Shomga, qishda esa, qishloq xo‘jaligi mahsulotlari savdosi uchun Yamanga safarlarini tashkil qildi.
Shunday qilib, Shom va Yamanning barakasi Makkaga olib kelindi va qurayshliklarning iqtisodiy holati yaxshilandi. Shu bilan birga, “i’tifar” odati ham yo‘q bo‘ldi. Biroq, vaqt o‘tishi bilan Quraysh qabilasi Allohning bu ne’matlariga shukr qilish o‘rniga, ularga odatlanib qoldi va ne’matni qadrlamay qo‘ydi. Ne’matga noshukurlik qilish – bu unga odatlanib, uni ne’mat deb bilmaslikdir.
Quraysh qabilasi Alloh tomonidan tushirilgan ne’matlarga odatlanib, uni qadrsizlantirgani uchun Alloh ularga bu surani tushirdi: "Mana shu Bayt (Ka’ba)ning Parvardigoriga (shukrona uchun) ibodat qilsinlar. Zero, U ularni ochlikdan (qutqarib) to‘ydirdi va xavfu xatardan omon qildi".
Homidjon domla ISHMATBЕKOV