Bir davrada kimningdir: “Men uchta a’zamni bilaman: Imomi A’zam, G‘avsul A’zam, Maxdumi A’zam. Ammo to‘rtinchisi ham bor. O‘sha to‘rtinchisining kim ekanini hech bila olmadim”, degan gapini eshitib qoldim. Shu gap kaminani o‘ylantirib qo‘ydi. Buni bilish unchalik katta ilm talab qilmasa kerak, ozgina g‘ayrat qilib ko‘ray-chi, degan fikrda ilmiy adabiyotlarni varaqlab ana shu javoblarni topishga musharraf bo‘ldim.
Ismi A’zam Alloh taoloning Qur’oni karim va hadisi sharifda zikr etilgan ismlarining eng buyugidir.
Ismi A’zam Alloh taolo ismlari ichiga yashirilgan. Buning hikmati bandalarining butun Asmoi-ul Husnaga muhabbatini saqlamoq, O‘ziga butun ismlari ila duo etilishini ta’min etmoqdir. Agar Ismi A’zam qaysi biri ekani aniq bo‘lganida odamlar boshqalarini qo‘yib faqat o‘sha ism bilan duo etmoqqa tushar, boshqa ismlarni tark etar edi. Chunki Alloh taoloning nazdida Ismi A’zamning e’tibori buyuk bo‘lib, bu ism ila qilingan duo, albatta, mustajob bo‘lishi rivoyat etilgan.
Ismi A’zamning Asmo-ul Husnadan qaysi biri ekani haqida islom olimlari bir-biridan farqli fikrlarni ilgari surganlar. Aksar olimlar “Ismi A’zam – Alloh ismidir”, deydilar. Hazrati Ali ta’kidlashicha, Ismi A’zam bir ism emas. U Fard, Hayy, Qayyum, Hakim, Odil, Quddusdan iborat olti ismdir.
Imomi A’zam rahmatullohi alayhning fikricha, Ismi A’zam – Hakim va Odildan iborat ikki ism. G‘avsul A’zam Ismi A’zamni: “Hayy ismidir”, degan. Imom Rabboniy esa Ismi A’zam Qayyumdir degan fikrni ilgari surgan.
Ayon bo‘layotirki, islom buyuklari Ismi A’zamga bir-biridan farqli ismlarni topganlar. Balki ularning har birining ruhiyatiga tajalliy etgan Ismi A’zam farqli bo‘lgandir.
Asmo-ul Husna ichida bir Ismi A’zam bo‘lgani kabi har bir ismning a’zamiy bir martabasi bor. Ba’zan bir ismning a’zamiy martabasi Ismi A’zam bilan adashtiriladi. U ismning a’zamiy martabadagi tajalliysi sababi ila Ismi A’zam sanaladi. Ismi A’zamning har bir olimga ko‘ra farqli bo‘lishining sababi shu bo‘lsa kerak.
Muhammad alayhissalom – Habibulloh, Ibrohim alayhissalom –Xalilulloh, Muso alayhissalom – Kalimulloh, Iso alayhissalom – Ruhulloh, Odam alayhissalom – Safiyulloh, Nuh alayhissalom – Najiullohdir. Bu olti payg‘ambarning boshqa payg‘ambarlardan rutbasi baland bo‘lgani bois ular “Ulula’zim” deyiladi. Hammasidan buyugi Muhammad alayhissalomdir.
Abu Hanifa Nu’mon ibn Sobit al-Kufiy; Imomi A’zam (699-767) – faqih, muhaddis, ulug‘ imom, hanafiylik mazhabi asoschisi. Kufada tug‘ilgan. "Imomi A’zam" (buyuk imom) – ulug‘ligi e’tirof etilib berilgan unvon. Abu Hanifa fiqhiy ilmni birinchi bo‘lib tasnif qilib, uni boblarga ajratib, tartibga solgan va kitob shakliga keltirgan. U faqihlarning ustozi, imom Shofi’iy ta’biri bilan aytganda, "barcha odamlar fiqhda uning boqimandalaridir".
Giloniy (Jiloniy) Muhiddin Abdulqodir ibn Abi Solih Jangiydo‘st (1077- 1166) – ilohiyotchi olim, mutasavvif. Gilon viloyatida tug‘ilgan. Xalq ommasi uni mo‘jiza ko‘rsatishga qodir bo‘lgan aziz-avliyo va bechoralarning homiysi deb, ulug‘lagan. Unga "G‘avsul A’zam" ("ulug‘ himoyachi") va "piri dastgir" ("madadkor pir") laqablarini bergan.
Maxdumi A’zam (Buyuk hazrat; asl ismi Sayyid Ahmad Xojagi ibn Sayyid Jaloliddin Kosoniy Dahbediy, 1463/64-1542) – buyuk alloma, yirik diniy arbob, naqshbandiylik tariqati pirlaridan. Dahbediy "Maxdumi A’zam", nomi bilan mashhur bo‘lgan. Buyuk shoir va davlat arbobi Zahiriddin Muhammad Bobur uni nihoyatda hurmat qilgan va Maxdumi A’zamga bag‘ishlab ruboiylar ham yozgan. Maxdumi A’zam ham shoir haqidagi "Boburiya" risolasini yozib, Hindistonga jo‘natgan.
O‘rganganlarimizdan ayon bo‘ldiki, a’zamlar uchta emas, beshta bo‘lib, birinchi A’zam – Alloh taoloning O‘zi; ikkinchisi, rutbasi baland rasullar, qolganlari avliyolar ekan.
Damin JUMAQUL,
jurnalist
Abu Bakr roziyallohu anhuning muhabbati
Buyuk sahobiy Abu Bakr roziyallohu anhu bunday deydilar: “Biz hijratda edik. Men juda chanqab turgan edim. Ozgina sut olib kelib Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga uzatdim va: “Yo Allohning Rasuli, ichib oling”, dedim. Rasululloh ichdilar-u, mening chanqog‘im qondi”.
Bu gaplar aynan haqiqat. Abu Bakr roziyallohu anhu chin dildan shunday dedilar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam ichdilar va Abu Bakr roziyallohu anhuning chanqoqlari qondi. Bu muhabbatning go‘zalligini his qila olyapsizmi? Bu o‘zgacha, xos bir muhabbatdir...
Savbon roziyallohu anhuning muhabbati
Payg‘ambar alayhissalom dastyorlari Savbon roziyallohu anhuning oldida kun davomida bo‘lmadilar. Nabiy alayhissalom qaytib kelganlarida Savbon roziyallohu anhu u zotga qarab: “Ey Allohning Rasuli, meni yolg‘iz tashlab ketdingiz”, dedi-da, yig‘lab yubordi. Nabiy sollallohu alayhi vasallam: “Shunga yig‘layapsanmi?” – dedilar. Savbon roziyallohu anhu: “Yo‘q, Rasululloh! Lekin jannatda sizning va o‘zimning martabamni yodga olib qo‘rqib ketdim. Alloh taoloning mana bu oyati esimga tushdi: «Kimda-kim Alloh va Payg‘ambarga itoat etsa, ana o‘shalar Allohning in’omiga erishgan zotlar, ya’ni, payg‘ambarlar, siddiqlar, shahidlar va solih kishilar bilan birgadirlar. Ular esa eng yaxshi hamrohlardir»[1]. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Xursand bo‘laver! Sen ham o‘zing muhabbat qo‘yganlar bilan birgasan”, dedilar.
Savod ibn G‘oziyyaning muhabbati
Savod ibn G‘oziyya Uhud g‘azoti kunida qo‘shinning markazida turardi. Nabiy alayhissalom qo‘shinga qarata: “Saflarni rostlanglar, to‘g‘ri turinglar!” – dedilar. Qarab borar ekanlar Nabiy alayhissalom Savod roziyallohu anhuning to‘g‘ri turmaganini ko‘rib: “Rostlangin, ey Savod!” – dedilar. Sahobiy: “Xo‘p”, dedi-yu, biroq to‘g‘irlanmasdan turaverdi. Payg‘ambar alayhissalom u tomonga yaqinlashib, qo‘llaridagi misvoklari bilan sahobiyning biqiniga niqtab: “Savod, to‘g‘ri turgin!” – dedilar. Savod: “Og‘rittingiz, Rasululloh! Alloh taolo sizni haq ila yuborgan bo‘lsa, endi men sizdan o‘ch olishim uchun imkon bering”, dedi. Payg‘ambarimiz alayhissalom qorinlarini ochib: “Qasosingni olvol, Savod”, dedilar. Savod roziyallohu anhu egilib qorinlarini o‘pa boshladi va: “Yo Allohning Rasuli, bugun shahidlik kunidir, shuning uchun ham oxirgi onlarimda tanam sizning muborak tanangizga tegib qolishini xohladim”, dedi.
Jobir ibn Abdulloh roziyallohu anhumodan rivoyat qilinadi: “Minbar yasalmasidan avval Nabiy sollallohu alayhi vasallam xurmoning tanasiga suyanib xutba qilar edilar. Bir muddat o‘tib, minbar joylashtirilganidan so‘ng Nabiy sollallohu alayhi vasallam minbarga ko‘tarildilar. Shunda o‘sha xurmo tanasidan (yosh boladay) o‘ksik ovoz chiqdi. Uni, hatto biz ham eshitdik. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam keldilar-da, unga qo‘llarini tekkizdilar. Zum o‘tmay u tinchib qoldi” (Imom Buxoriy rivoyati).
Hasson Shamsiy Poshoning
“Jannat bo‘stonidagi oilaviy oqshomlar” nomli kitobidan
G‘iyosiddin Habibulloh, Ilhom Ohund, Abdulbosit Abdulvohid tarjimasi.
[1] Niso surasi, 69-oyat.