Namozga kirishda qo‘llar quloq barobarigacha ko‘tarilib, qo‘lning bosh barmog‘i quloqning yumshog‘iga yetkaziladi va takbiri tahrima – “Allohu akbar” lafzini aytib namozga kiriladi.
Qo‘llar ko‘tarilganda kaftning ichki tomoni Qiblaga qaratilib, barmoqlar biroz ochilgan holatda bo‘ladi. Namozga kirishda qo‘llar quloq barobarigacha ko‘tarilishi haqida bir qancha hadislar kelgan bo‘lib, quyida ulardan ba’zilarini keltiramiz:
Voil ibn Hujr roziyallohu anhu: “Men Nabiy sollallohu alayhi vasallamni namozga kirishda takbir aytib, qo‘llarini ko‘tarib, quloqlari barobariga ko‘targanlarini ko‘rdim”, dedilar (Imom Muslim rivoyati).
Molik ibn Huvayris roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: “Rasululloh sollallohu alayhi vasallam qachon (namozga kirish uchun) takbir aytsalar, ikki qo‘llarini quloqlari barobariga ko‘tarar edilar” (Imom Muslim rivoyati).
Anas ibn Molik roziyallohu anhu rivoyat qilinadi: “Rasululloh sollallohu alayhi vasallam namozga kirishda takbir aytib, ikki bosh barmoqlarini quloqlari barobarigacha ko‘tarar edilar” (Imom Hokim, Imom Doraqutniy rivoyati).
Ulamolarimiz: “Hadislarda kelgan “qo‘lni quloq barobariga ko‘tarish”dan maqsad – uni quloqqa tekkizishdir, chunki quloqning yumshog‘iga qo‘l tegishi qo‘lning quloq barobariga ko‘tarilganining aniq belgisidir”, deganlar.
Bu haqda “Al Bahrur-roiq sharhi kanzud-daqoiq” kitobida quyidagilar aytilgan: “Hadisdagi tenglashtirishdan maqsad – ikki qo‘lni quloqlarga tenglashganiga ishonch hosil qilish uchun ikki bosh barmoqni quloqlarning yumshoq joyiga tekkiziladi”.
Namozga kirishda ikki qo‘lni quloq yumshog‘iga tekkizish haqida “Durrul Muxtor” kitobida quyidagilar aytiladi:
“Ikki bosh barmoqni qulog‘larning yumshoq joyiga tekkizgan holatda takbir aytish – hadislardagi tenglashtirishdan ko‘zda tutilgan narsa shudir. Chunki busiz tenglashganiga ishonch hosil bo‘lmaydi”.
Demak, namozga kirishda takbiri tahrima aytiladi va unda qo‘llar quloq barobaricha ko‘tariladi. Bu hanafiy mazhabimiz ulamolarining ijtihodlari bo‘lib, bu borada Rasululloh sollallohu alayhi vasallamdan ko‘plab sahih hadislar rivoyat qilingan.
Payg‘ambar alayhissalom namozga kirishda muborak qo‘llarini yelkalari barobarigacha ko‘targanlariga dalolat qiladigan hadislarni mukammal o‘rgangan ulamolarimiz bu masalada quyidagicha xulosa qilganlar:
Sovuqda Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning qo‘llari kiyimlari ichida bo‘lgani va u qalin kiyimning yengi bo‘lmagani sababli namozga kirishda qo‘llarini yelka barobarigacha ko‘targanlar.
Tabiiyki, bunday holatda qo‘l yelkadan tepaga ko‘tarilmaydi. Sovuq bo‘lmagan paytlarda Payg‘ambar alayhissalomning qo‘llari kiyimlarining ichida bo‘lmagani uchun namozga kirishda qo‘llarini quloqlari barobarigacha ko‘targanlar. Bunga mashhur sahobiy Voil ibn Hujrning quyidagi rivoyatlari dalolat qiladi: “Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning huzurlariga borga – nimda u zotni ikki qo‘llarini quloqlari barobariga ko‘targan holda takbir aytganlarini ko‘rdim. Keyingi yil borganimda esa ular (Payg‘ambarimiz va sahobalar)ning ustilarida (qalin) kiyimlari bor edi. (Ular namozga kirishda) qo‘llarini ko‘krak barobarigacha ko‘tardilar” (Imom Tahoviy rivoyati).
Mashhur muhaddis Imom Abu Ja’far Tahoviy rahmatullohi alayh mazkur hadisdan quyidagi xulosani chiqarganlar: “Demak, Voil ibn Hujr roziyallohu anhuning (Payg‘ambarimiz va sahobalar namozga kirishda) qo‘llarini yelkalarigacha ko‘tarar edilar degan hadislari qo‘llari kiyimlari ichida bo‘lgan paytga tegishlidir. Ammo (Payg‘ambarimiz va sahobalar namozga kirishda) qo‘llarini quloqlarigacha ko‘tardilar, degan hadislari qo‘llari kiyimlari ichida bo‘lmagan paytga tegishlidir.
Shunday ekan, biz hanafiylar takbiri tahrimada qo‘l ko‘tarish haqidagi Voil ibn Hujr roziyallohu anhu rivoyat qilgan hadislarini barchasiga amal qilamiz: Sovuq sababli qo‘llar kiyim ichida bo‘lgan paytda qo‘lni ko‘tarish mumkin bo‘ladigan joygacha ko‘taramiz. U ham bo‘lsa yelka barobaridir. Agar qo‘llar kiyim ichida bo‘lmasa Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamga o‘xshab qo‘llarimizni quloqqacha ko‘taramiz” (“Sharh maoni-l-osor” kitobi).
Ma’lumki, hozirgi kunda qo‘llar kiyim ichida bo‘lmaydi, sababi barcha kiyimlarning yengi bor. Demak, hozirgi paytda namozga kirishguvchi kishi qo‘llarini qulog‘i barobarigacha ko‘taradi.
Takbiri tahrima (Allohu akbar)ni aytgandan so‘ng dunyoviy narsalar haqida fikrlash, gaplashish va turli harakatlar qilish mumkin emas.
“Sunnatga muvofiq namoz o‘qing” kitobidan olindi.
Qiyomat qoim bo‘lishining yana bir belgisi – musulmonlarning Quddusni fath etishi sanaladi.
Siyrat va tarix ilmi bo‘yicha mutaxassislar Quddus fathi Umar roziyallohu anhu davrida hijriy 16 yilida yakunlanganini qayd etishgan.
Hazrati Umar roziyallohu anhuning shaxsan o‘zlari Quddusga mahalliy aholi bilan tinchlik shartnomasi tuzish uchun boradilar va u yerda masjid quriladi.
Imom Ahmad Ubayd ibn Adamdan uning Ka’bul Axbor bilan suhbatini keltiradi:
“Umar roziyallohu anhu so‘radilar:
Ka’b aytadi:
Umar roziyallohu anhu dedilar:
Keyin Umar roziyallohu anhu qibla tomonga qarab namoz o‘qidilar, so‘ng ridolaridan changlarni qoqib tashladilar.
Shu o‘rinda Ka’bul Axbor rahmatullohi alayh haqida to‘xtalib o‘tsak. U ahli kitoblarning buyuk olimlaridan bo‘lgan. Abu Bakr roziyallohu anhu davrida Islomni qabul qilgan. Umar roziyallohu anhu davrida Madinaga ko‘chib o‘tgan. So‘ngra Shomda yashadi va Usmon roziyallohu anhu davrida vafot etgan.
Ma’lumki, salibchilar Quddusni 100 yil davomida egallab turdi. Nihoyat bu muborak joyni buyuk jangchi va himoyachi Sulton Salohiddin rahimahulloh fath etgan.
Alloh taolo unga Umar roziyallohu anhuning g‘alabasidek g‘alaba berdi. G‘alaba ko‘lami bo‘yicha unga teng keladigani Konstantinopolni zabt etgan Sulton Muhammad Fotih rahimahulloh edi.
Muhammad Fotih (hijriy 832-886 / milodiy 1432-1481) – 1444 va 1451-1481 yillarda Usmonli sultoni. U fath siyosatini faol olib bordi. Usmonli qo‘shinining 26 ta yurishiga rahbarlik qilgan. Konstantinopolni 1453 yil qo‘lga kiritdi va uni Usmonli xalifaligining poytaxtiga aylantirdi.
Vizantiya mavjudligiga nuqta qo‘ydi, keyin Serbiya (1459), Morea (1460), Trebizond imperiyasi (1461), Bosniya (1463), Evbeyani (1471) fath etdi.
Karaman podshohligi (1471), Qrim xonligi va Albaniyani bo‘ysundirdi (1475), Albaniya (1479). Oqqo‘yunli davlati hukmdori Uzun Hasan bilan muvaffaqiyatli urushlar olib borgan.
Manbalar asosida
Bahriddin XUSHBOQOV
tarjimasi.