Namozga kirishda qo‘llar quloq barobarigacha ko‘tarilib, qo‘lning bosh barmog‘i quloqning yumshog‘iga yetkaziladi va takbiri tahrima – “Allohu akbar” lafzini aytib namozga kiriladi.
Qo‘llar ko‘tarilganda kaftning ichki tomoni Qiblaga qaratilib, barmoqlar biroz ochilgan holatda bo‘ladi. Namozga kirishda qo‘llar quloq barobarigacha ko‘tarilishi haqida bir qancha hadislar kelgan bo‘lib, quyida ulardan ba’zilarini keltiramiz:
Voil ibn Hujr roziyallohu anhu: “Men Nabiy sollallohu alayhi vasallamni namozga kirishda takbir aytib, qo‘llarini ko‘tarib, quloqlari barobariga ko‘targanlarini ko‘rdim”, dedilar (Imom Muslim rivoyati).
Molik ibn Huvayris roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: “Rasululloh sollallohu alayhi vasallam qachon (namozga kirish uchun) takbir aytsalar, ikki qo‘llarini quloqlari barobariga ko‘tarar edilar” (Imom Muslim rivoyati).
Anas ibn Molik roziyallohu anhu rivoyat qilinadi: “Rasululloh sollallohu alayhi vasallam namozga kirishda takbir aytib, ikki bosh barmoqlarini quloqlari barobarigacha ko‘tarar edilar” (Imom Hokim, Imom Doraqutniy rivoyati).
Ulamolarimiz: “Hadislarda kelgan “qo‘lni quloq barobariga ko‘tarish”dan maqsad – uni quloqqa tekkizishdir, chunki quloqning yumshog‘iga qo‘l tegishi qo‘lning quloq barobariga ko‘tarilganining aniq belgisidir”, deganlar.
Bu haqda “Al Bahrur-roiq sharhi kanzud-daqoiq” kitobida quyidagilar aytilgan: “Hadisdagi tenglashtirishdan maqsad – ikki qo‘lni quloqlarga tenglashganiga ishonch hosil qilish uchun ikki bosh barmoqni quloqlarning yumshoq joyiga tekkiziladi”.
Namozga kirishda ikki qo‘lni quloq yumshog‘iga tekkizish haqida “Durrul Muxtor” kitobida quyidagilar aytiladi:
“Ikki bosh barmoqni qulog‘larning yumshoq joyiga tekkizgan holatda takbir aytish – hadislardagi tenglashtirishdan ko‘zda tutilgan narsa shudir. Chunki busiz tenglashganiga ishonch hosil bo‘lmaydi”.
Demak, namozga kirishda takbiri tahrima aytiladi va unda qo‘llar quloq barobaricha ko‘tariladi. Bu hanafiy mazhabimiz ulamolarining ijtihodlari bo‘lib, bu borada Rasululloh sollallohu alayhi vasallamdan ko‘plab sahih hadislar rivoyat qilingan.
Payg‘ambar alayhissalom namozga kirishda muborak qo‘llarini yelkalari barobarigacha ko‘targanlariga dalolat qiladigan hadislarni mukammal o‘rgangan ulamolarimiz bu masalada quyidagicha xulosa qilganlar:
Sovuqda Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning qo‘llari kiyimlari ichida bo‘lgani va u qalin kiyimning yengi bo‘lmagani sababli namozga kirishda qo‘llarini yelka barobarigacha ko‘targanlar.
Tabiiyki, bunday holatda qo‘l yelkadan tepaga ko‘tarilmaydi. Sovuq bo‘lmagan paytlarda Payg‘ambar alayhissalomning qo‘llari kiyimlarining ichida bo‘lmagani uchun namozga kirishda qo‘llarini quloqlari barobarigacha ko‘targanlar. Bunga mashhur sahobiy Voil ibn Hujrning quyidagi rivoyatlari dalolat qiladi: “Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning huzurlariga borga – nimda u zotni ikki qo‘llarini quloqlari barobariga ko‘targan holda takbir aytganlarini ko‘rdim. Keyingi yil borganimda esa ular (Payg‘ambarimiz va sahobalar)ning ustilarida (qalin) kiyimlari bor edi. (Ular namozga kirishda) qo‘llarini ko‘krak barobarigacha ko‘tardilar” (Imom Tahoviy rivoyati).
Mashhur muhaddis Imom Abu Ja’far Tahoviy rahmatullohi alayh mazkur hadisdan quyidagi xulosani chiqarganlar: “Demak, Voil ibn Hujr roziyallohu anhuning (Payg‘ambarimiz va sahobalar namozga kirishda) qo‘llarini yelkalarigacha ko‘tarar edilar degan hadislari qo‘llari kiyimlari ichida bo‘lgan paytga tegishlidir. Ammo (Payg‘ambarimiz va sahobalar namozga kirishda) qo‘llarini quloqlarigacha ko‘tardilar, degan hadislari qo‘llari kiyimlari ichida bo‘lmagan paytga tegishlidir.
Shunday ekan, biz hanafiylar takbiri tahrimada qo‘l ko‘tarish haqidagi Voil ibn Hujr roziyallohu anhu rivoyat qilgan hadislarini barchasiga amal qilamiz: Sovuq sababli qo‘llar kiyim ichida bo‘lgan paytda qo‘lni ko‘tarish mumkin bo‘ladigan joygacha ko‘taramiz. U ham bo‘lsa yelka barobaridir. Agar qo‘llar kiyim ichida bo‘lmasa Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamga o‘xshab qo‘llarimizni quloqqacha ko‘taramiz” (“Sharh maoni-l-osor” kitobi).
Ma’lumki, hozirgi kunda qo‘llar kiyim ichida bo‘lmaydi, sababi barcha kiyimlarning yengi bor. Demak, hozirgi paytda namozga kirishguvchi kishi qo‘llarini qulog‘i barobarigacha ko‘taradi.
Takbiri tahrima (Allohu akbar)ni aytgandan so‘ng dunyoviy narsalar haqida fikrlash, gaplashish va turli harakatlar qilish mumkin emas.
“Sunnatga muvofiq namoz o‘qing” kitobidan olindi.
Ajdodlarimizning qoldirgan asarlarining katta qismi arab tilida yozilgani barchamizga ma’lum. Arab tili dunyo tillari ichida eng ko‘p o‘rganilgan va hanuz o‘rganilayotgan til hisoblanadi. U lug‘at boyligi, qoidalarining turli-tumanligi, bir so‘zni bir necha uslubda ishlatish imkoniyatlarining ko‘pligi bilan mukammal tillar ichida ajralib turadi. Shuningdek, u shevalarining juda ko‘pligi bilan ham dunyoda yuqori o‘rinni egallaydi.
Bu til Qur’oni karim va janob Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning tillari bo‘lgani uchun uni o‘rganish usullari sahobai kiromlar davridayoq ishlab chiqilgan. Arab tilini o‘rganish uchun lug‘at, morfologiya, grammatika, ya’ni sarf va nahv ilmlari mukammal o‘rganiladi. Shu bilan birga, arab tilida mukammal gaplashish va uni tushunish uchun albatta, balog‘at fani qoidalarini yaxshi bilish kerak.
Balog‘at ilmini tahsil qilish orqali Qur’oni karim va hadisi shariflar ma’nolarini to‘g‘ri tushunish va nozik jihatlarni teran anglash oson kechadi. Shuningdek, Qur’oni karimning fasohat va balog‘at e’tiboridan mo‘jizakorligi kashf qilinadi. Shu bois, Qur’oni karim tafsiri, hadisi shariflar sharhi va boshqa diniy ilmlarni o‘rganmoqchi bo‘lgan kishi lug‘at, sarf, nahv ilmlari bilan bir qatorda balog‘at ilmini ham puxta egallashi lozim. Bu haqda Abdurauf Fitrat shunday degan: “Diniy va ijtimoiy ta’limotimiz Qur’on va hadislarda mavjud. Qur’on va hadislar esa arab tilidadir. Binobarin, ularni tushunish uchun arab tilining sarfu-nahvini o‘rganish zarur. Lekin bu yetarli emas, Qur’on ma’nolarini tushunishimiz uchun balog‘at ilmini – bayon, bade’ va ma’oniy ilmlarini ham bilishimiz lozim.”
Bu ilm boshqa fanlardan o‘zining fazilati bilan ajralib turadi. Lug‘at sir-asrorlarini ochishda va xazinalarini kashf etishda balog‘at ilmining o‘rni beqiyosdir. Jorulloh Mahmud Zamaxshariy o‘zining “Kashshof” nomli tafsirining muqaddimasida shunday deydi: “Tafsir ilmiga kirishgan kishi Qur’onga xos bo‘lgan ilmi ma’oniy va ilmi bayonda bilimdon bo‘lsa va bu ilmlarni puxta o‘rgansa, tafsirning haqiqatlariga yeta oladi.”
Shuningdek, Alisher Navoiy, Zaxiriddin Muhammad Bobur, Lutfiy, Fuzuliy, Umar Hayyom, Mashrab kabi mumtoz adabiyot namoyondalari o‘z asarlarida majoz, tashbeh, istiora, kinoya kabi balog‘at qoidalaridan keng foydalanganlar. Buyuk ajdodlarimizning boy ma’naviy merosini chuqur o‘rganib, boshqalarga yetkazishda balog‘at ilmining ahamiyati katta.
Balog‘at ilmining tarixi, shakllanishi, taraqqiyot bosqichlari va bu ilmga hissa qo‘shgan ulamolarning hayoti hamda asarlarini o‘rganish bugungi kunda muhim vazifalardan biridir. Arab tilining balog‘at va bade’ ilmlarini o‘rganish orqali kishida bu fanlarga nisbatan qiziqish va mukammal bilim shakllanadi. Balog‘at fanini chuqur o‘zlashtirish orqali faqat arab tilida emas, balki o‘zbek tilida yozilgan mumtoz adabiyotimiz sirlarini ham anglash mumkin bo‘ladi.
Abdulqayum Turdaliyev,
Toshkent Islom instituti talabasi.