Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
Hazrati Usmon roziyallohu anhu o‘ldirilganlaridan keyin musulmonlar hazrati Aliy roziyallohu anhuni o‘zlariga rahbar qilib sayladilar. U kishi buni rad etdilar, lekin sahobalar mahkam turib olishdi. Ular o‘zlari kirib qolgan boshi berk ko‘chadan chiqishlari uchun Aliy roziyallohu anhuning rahbarligi zarurligini yaxshi bilishar edi. Madinai munavvaradagi ahvol juda ham og‘irlashgan, yo‘ldan ozganlar ushbu shaharga ega chiqib olishgan edi. Hazrati Aliy roziyallohu anhu o‘zlari qiziqmasalar ham, xalifalikni qabul qilib oldilar.
Imom Tabariy Muhammad ibn Hanafiyyadan rivoyat qiladilar: «Usmon roziyallohu anhu o‘ldirilganida, otam bilan birga uyda edim. Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning sahobalari kelib, hazrati Aliy roziyallohu anhuga: «Bu kishi (ya’ni Usmon roziyallohu anhu) o‘ldirildi. Odamlarga imom (rahbar) lozim. Bugungi kunda bu ishga sizdan ko‘ra haqli odam yo‘q. Sizdan avval Islomga kirgan ham, sizdan ko‘ra Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga yaqin ham yo‘q», dedilar.
Hazrati Aliy: «Unday qilmanglar. Men uchun vazir bo‘lganim amir bo‘lganimdan yaxshidir», dedi.
Odamlar: «Allohga qasamki, sizga bay’at qilmasdan qo‘ymaymiz», deyishdi.
Hazrati Aliy: «Unday bo‘lsa, masjidda. Menga bay’at maxfiy bo‘lmasligi, faqat musulmonlarning roziligi bilan bo‘lishi kerak», dedi. U kishi masjidga kirganida muhojirlar kirib bay’at qilishdi. So‘ng boshqalar bay’at qilishdi».
Aliy ibn Abu Tolib roziyallohu anhuga xalifa sifatida hijriy 35 yil 25 zulhijja, juma kuni bay’at qilindi. Bu vaqtda Islom olamida fitna dengiz to‘lqinidek mavj urib turar edi.
Hazrati Aliy roziyallohu anhu juda ham qat’iyat va jazm bilan ish tutadigan, salobatli va haq yo‘lda shiddatli zot edilar. U kishi o‘zlariga bay’at qilinganidan keyin darhol ikkita farmon chiqardilar. Bu farmonlarning ikkovi ham juda qat’iyat bilan chiqarilgan farmonlar edi:
– Hazrati Usmon roziyallohu anhu qo‘ygan ayrim voliylarni ishdan olish. Ularning ko‘pchiligi Banu Umayyadan edilar.
Aliy ibn Abu Tolib roziyallohu anhu quyidagi voliylarni tayin qildilar:
Usmon ibn Hunayfni Basraga;
Umora ibn Shihobni Kufaga;
Ubaydulloh ibn Mas’udni Yamanga;
Qays ibn Sa’d ibn Ubodani Misrga;
Sahl ibn Hunayfni Shomga...
Tayin qilingan mazkur voliylarning ishlari turlicha bo‘lib chiqdi. Bundan ixtilof kuchayib borayotgani ko‘rinardi.
– Ikkinchi farmon hazrati Usmon roziyallohu anhu o‘z yaqinlariga Baytulmoldan bergan sovg‘alar va suyurg‘ollarni qaytarib olish haqida edi.
U zotning bu tasarruflaridan so‘ng Banu Umayya qabilasi a’zolari u kishiga qarshi bosh ko‘tarib, bay’at qilmaslikka o‘tishdi. Bu ishning boshida Shomning voliysi Muoviya ibn Abu Sufyon turar edi.
Muoviya ibn Abu Sufyon roziyallohu anhu hazrati Umar roziyallohu anhuning davridan buyon Shomning voliysi bo‘lib kelar edi. U kishi o‘z ishini a’lo darajada bajarar, o‘z aholisi ichida juda katta obro‘ga ega edi. Muoviya ibn Abu Sufyon roziyallohu anhuga hazrati Usmon ibn Affon roziyallohu anhuning o‘ldirilganlari va hazrati Aliy ibn Abu Tolib roziyallohu anhuning xalifa bo‘lganlari haqidagi xabar yetganda, u kishi yangi xalifaga bay’at qilmadi. Buning bir necha sababi bor edi.
1. Muoviya ibn Abu Sufyon roziyallohu anhu hazrati Usmon ibn Affon roziyallohu anhuning o‘limlarida hazrati Aliy ibn Abu Tolib roziyallohu anhuning ham ayblari bor deb tushunar edi.
2. U kishi Aliy ibn Abu Tolib roziyallohu anhuning lashkari ichida fitnachilarning borligini ham ayb hisoblar edi.
3. Muoviya ibn Abu Sufyon roziyallohu anhu bu ishlarni bir yoqlik qilib, orani ochib olmay turib toatni vojib qiluvchi bay’at qilishga qo‘l urmadi.
Boshqa Islom yurtlarining barcha aholisi hazrati Aliy roziyallohu anhuga bay’at qildilar va u yerlarda ish o‘z maromida ketdi.
«Islom tarixi» birinchi juzi asosida tayyorlandi
G‘am-qayg‘usiz hayotni kutib yashayotgan qizga «Siz kutayotgan kun bu dunyoda hech qachon kelmaydi», deb aytish kerak.
Alloh taolo «Biz insonni mashaqqatda yaratdik», degan (Balad surasi, 4-oyat).
Bu hayot – g‘am-tashvishli, azob-uqubatli, mashaqqatli hayotdir. Mo‘min odam buni juda yaxshi tushunadi. Bu dunyoda qiynalsa, azob cheksa, oxiratda albatta xursand bo‘lishini biladi. Inson mukammal baxtni faqatgina oxiratda topadi. Shuning uchun ulug‘lardan biriga «Mo‘min qachon rohat topadi?» deb savol berishganda, «Ikkala oyog‘ini ham jannatga qo‘yganida», deb javob bergan ekan.
Allohning mehribonligini qarangki, oxirat haqida o‘ylab, unga tayyorgarlik ko‘rish hayotni go‘zal qiladi, qayg‘ularni kamaytirib, uning salbiy ta’sirini yengillatadi, qalbda rozilik va qanoatni ziyoda qiladi, dunyoda solih amallarni qilishga qo‘shimcha shijoat beradi, musibatga uchraganlarni bu g‘am-tashvishlar, azob-uqubatlar bir kun kelib, bu dunyoda bo‘lsin yoki oxiratda bo‘lsin, baribir yakun topishiga ishontiradi. Oxirat haqida o‘ylab, faqat solih amallar qilishga intilish insonni baxtli qiladi.
Anas ibn Molik roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bunday deganlar: «Kimning g‘ami oxirat bo‘lsa, Alloh uning qalbiga qanoat solib qo‘yadi, uni xotirjam qilib qo‘yadi, dunyoning o‘zi unga xor bo‘lib kelaveradi. Kimning g‘ami dunyo bo‘lsa, Alloh uning dardini faqirlik qilib qo‘yadi, parishon qilib qo‘yadi, vaholanki dunyodan unga faqat taqdir qilingan narsagina keladi».
Alloh taolo faqat oxirat g‘ami bilan yashaydigan (oxirat haqida ko‘p qayg‘uradigan, har bir amalini oxirati uchun qiladigan) qizning qalbini dunyoning matohlaridan behojat qilib qo‘yadi. Qarabsizki, bu qiz har qanday holatda ham o‘zini baxtli his qiladi, hayotidan rozi bo‘lib yashaydi. Xotirjamlikda, osoyishtalikda, qanoatda yashagani uchun istamasa ham qo‘liga mol-dunyo kirib kelaveradi. Zero, Alloh taolo oxirat g‘amida yashaydigan, shu bilan birga, hayotiy sabablarni ham qilish uchun harakatdan to‘xtamagan kishining rizqini kesmaydi, uni ne’matlariga ko‘mib tashlaydi.
Ammo Alloh taolo bor g‘am-tashvishi dunyo bo‘lgan qizni faqirlar qatorida qilib qo‘yadi. Bunday qiz mol-dunyoga ko‘milib yashasa ham, o‘zini faqir, bechora his qilaveradi. Natijada dardi yangilanaveradi, dardiga dard qo‘shilaveradi, fikrlari tarqoq bo‘lib, iztirobga tushadi. Afsuski, shuncha yelib-yugurgani bilan faqat dunyoning ne’matlariga erisha oladi, oxiratda nasibasi bo‘lmaydi.
Abdulloh Abdulmu’tiy, Huda Sa’id Bahlulning
“Qulog‘im senda qizim” kitobidan G‘iyosiddin Habibulloh,
Abdulhamid Umaraliyev tarjimasi.