Bismillahir Rohmanir Rohiym
Abdulloh ibn Abbos roziyallohu anhu har qanday musibatni (yomon xabarni) ikki rakat namoz bilan qarshi olar edilar. U kishining hayotida barcha musulmonlarga go‘zal o‘rnak bo‘ladigan voqea sodir bo‘lgan.
Bir kuni u kishi yo‘lda ketayotgan edilar, qizlari vafot qilgani haqida xabar kelib qoldi. Abdulloh ibn Abbos darhol ulovdan tushib, ikki rakat namoz o‘qidilar. So‘ngra boshlarini ko‘tarib, «Allohga hamd bo‘lsin! Barchamiz Allohnikimiz va albatta Unga qaytamiz. Alloh barcha gunohlarni yashirgan, barcha mehnatlarni munosib taqdirlagan, barchaga ajrini bergan», dedilar-da, ulovga minib, yo‘llarida davom etdilar.
Yana bir safarda Ibn Abbos roziyallohu anhuga ukalari Qusam roziyallohu anhuning shahid bo‘lgani haqidagi xabar yetib keldi. Ibn Abbos istirjo’ aytib, yo‘lning chetiga o‘tadilar. Ulovdan tushib, ikki rakat namoz o‘qiydilar. Namozdan keyin uzoq o‘tirib qoladilar. So‘ng ulovga minib, yo‘lga tushgach, bunday deydilar: «Alloh taolo «Sabr va namoz bilan yordam so‘ranglar. Namoz – chin dildan taqvo qiluvchilardan boshqalar uchun juda og‘ir narsadir» degan. Biz Alloh buyurgan amalni ado qildik» (Baqara surasi, 45-oyat).
Bir qiz aytadi:
«Men bir uslubga o‘n yillardan beri amal qilib kelaman, qayg‘ularim yengillashishiga, hayotdan yaxshiliklar kutishimga shu uslub sabab bo‘lgan. Alloh rahmat qilsin, otamdan o‘rganganman bu uslubni. Bir kuni otamdan «Hayotda qanday qilib bunchalik xotirjam yashab, o‘zingizni baxtli his qilasiz? deb so‘radim.
Otam tabassum qildilar: «Sababi oddiy – men har qanday shum xabarni, har qanday muammolarni musibatda o‘qiladigan duolar bilan, ikki rakat namoz bilan qarshi olaman».
Otamning menga juda ko‘p takrorlaydigan so‘zlari shu edi: «Qizim, bu hayotda sabrli bo‘lishing uchun, baxtli hayot kechirishing uchun barcha yomonliklarni, yomon xabarlarni duo bilan, ikki rakat namoz bilan kutib olgin!».
Otam menga ko‘pincha Ummu Salama roziyallohu anho haqida, bu onamizning musibat vaqtida aytgan duolari haqidagi qissani aytib berar edilar.
Ummu Salama roziyallohu anhodan rivoyat qilinadi:
«Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning «Bir musulmonga musibat yetsa, Alloh buyurganidek, «Innaa lillaahi va innaa ilayhi roji’uun. Allohumma’jurniy fiy musibatiy vaxlif liy xoyron minhaa» (Barchamiz Allohnikimiz va albatta Unga qaytamiz. Allohim, musibatim uchun menga ajr bergin, menga uning o‘rniga undan yaxshisini nasib qilgin) desa, Alloh buning o‘rniga undan yaxshisini beradi», deganlarini eshitgan edim. Abu Salama vafot qilganida «Abu Salamadan ham yaxshiroq musulmon bormi? Axir u Rasululloh sollallohu alayhi vasallam tomon hijrat qilgan birinchilardan bo‘lsa», dedim-da, o‘sha duoni aytaverdim. Qarangki, Alloh taolo uning o‘rniga menga Rasululloh sollallohu alayhi vasallamni nasib qildi».
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam o‘z nomlaridan menga sovchilik qilish uchun Hotib ibn Abu Balta’ani yubordilar. Men: «Mening emizikli qizim bor, buning ustiga, rosa rashkchiman», dedim. U zot: «Qizining haqqiga duo qilamiz, Alloh uni behojat qiladi. Rashkni ketkazishi uchun ham Allohga duo qilaman», debdilar».
Bu hadisi sharifning boshqa rivoyatlarida Ummu Salama onamiz roziyallohu anho shunday deganlar:
«Abu Salama vafot etganida istirjo’ aytib, o‘sha aytilganidek duo qildim. So‘ngra o‘zimcha «Men uchun Abu Salamadan yaxshi er topilarmidi», dedim. Iddam chiqqanidan so‘ng esa Rasululloh kelib, kirishga izn so‘radilar. Men teri oshlab o‘tirgan edim, qo‘limni yuvib, kirishlariga izn berdim. Yonboshlariga xurmoning qobig‘i solingan yostiq qo‘ydim. U zot o‘tirgach, menga uylanmoqchi ekanliklarini aytdilar. U zot gaplarini tugatgach, «Ey Allohning Rasuli, sizga rag‘bat qilmasligim mumkin emas, lekin men juda rashkchi ayolman. Sizga yoqmaydigan ishni qilib qo‘yib, Allohning azobiga duchor bo‘lmayin, deb qo‘rqaman. Qolaversa, yoshim ham katta bo‘lib qoldi, buning ustiga yosh bolalarim bor», dedim.
Rasululloh alayhissalom: «Sen aytgan rashkni Alloh tezda ketkazadi. Yoshingga kelsak, mening ham yoshim bir yerga borib qoldi. Bolalaring esa mening ham bolalarim bo‘ladi», dedilar. Shunday qilib, duolarim ijobat bo‘ldi: Alloh menga Abu Salamaning o‘rniga undan yaxshi zotni – Rasulullohni berdi».
Shuning uchun musibatda aytiladigan duoni, istirjo’ni yaxshi ko‘raman. Har qanday yomon xabar, musibat kelsa, istirjo’ aytishga odatlanganman. Musibatlar katta yoki kichik bo‘lsin, har qanday holatda ham aytaveraman. Masalan, qalamimni yo‘qotib qo‘ysam, imtihonda past baho olsam, dugonam bilan arazlashib qolsam, onamning mendan jahli chiqsa – xullas, har qanday holatda ham istirjo’ aytaman.
Otam shunday der edilar: «Kim oddiy musibatlarda ham istirjo’ aytishga odatlansa, Alloh uni katta musibatlarda ham shunday duo qilishga odatlanish, o‘sha musibatga sabr qilish ne’mati bilan siylab qo‘yadi».
Duo qilganimdan keyin tahorat qilib, ikki rakat namoz o‘qiganimda ajib sokinlikni his qilaman, chunki Alloh taolo menga musibatga, yomon xabarlarga sabr qilishim uchun ulkan quvvat beradi. Musibat paytida istirjo’ aytishni, ikki rakat namoz o‘qishni boshlaganimga o‘n yildan oshdi. Bu go‘zal odat tufayli hayotim yanada go‘zal bo‘lyapti, Alloh meni tushkunlikdan, iztiroblardan saqlab kelyapti. Ba’zan «Qiyomat kuni Allohga yuzlanganimda menga hamroh bo‘ladigan amallarimning eng afzali shu bo‘lsa kerak», deb o‘ylab qolaman. Alloh O‘zi qabul qilsin».
Abdulloh Abdulmu’tiy, Huda Sa’id Bahlulning
“Qulog‘im senda qizim” kitobidan G‘iyosiddin Habibulloh, Abdulhamid Umaraliyev tarjimasi.
- 56وَتُعْطَى الْكُتْبُ بَعْضًا نَحْوَ يُمْنَى وَبَعْضًا نَحْوَ ظَهْرٍ وَالشِّمَالِ
Ma’nolar tarjimasi: Nomai a’mollar ba’zilarga o‘ng tomondan beriladi, ba’zilarga orqa va chap tomondan (beriladi).
Nazmiy bayoni:
Ayrimlarga nomalar kelar o‘ng qo‘ldan
Ba’zilarga berilar orqa va so‘ldan.
Lug‘atlar izohi:
تُعْطَى – ikki maf’ulli fe’l.
الْكُتْبُ – noib foil, birinchi maf’ul. كُتْبُ kalimasi كِتَابٌ ning ko‘pligi bo‘lib, aslida, كُتُبٌ dir. Bu yerda nazm zaruratiga ko‘ra كُتْبُ qilib keltirilgan.
بَعْضًا – ikkinchi maf’ul.
نَحْوَ – nahv kalimasining bir qancha ma’nolari bo‘lib, bu yerda “tomon” ma’nosida kelgan. Zarflikka ko‘ra nasb bo‘lib turibdi. Quyidagi baytlarda نَحْو kalimasining besh xil ma’nosi bayon qilingan: 1. “qasd”; 2. “jihat”; 3. “miqdor”; 4. “misl”; 5. “qism”.
نَحَوْنَا نَحْوَ دَارِكَ يَا حَبِيبِي
لَقِينَا نَحْوَ أَلْفٍ مِنْ رَقِيبِ
وَجَدْنَاهُمْ جِيَاعاً نَحْوَ كَلْبٍ
تَمَنَّوْا مِنْكَ نَحْوًا مِنْ شَرِيبِ
Ey do‘stim, yo‘l oldik hovlinga tomon,
Yo‘liqdik ming qadar raqibga hamon.
Ularning it misol ochligin bildik,
Biror qism yutiming kutishar har on.
يُمْنَى – “o‘ng” ma’nosida bo‘lib, taraf va a’zoga nisbatan ishlatiladi.
وَبَعْضًا – oldin o‘tgan بَعْضًا ga atf qilingan.
ظَهْر – orqa taraf ma’nosini bildiradi. Masalan, ظَهْرُ الاِنْسَان deganda inson yelkasi ortidan beligacha bo‘lgan qismi tushuniladi.
الشِّمَالِ – chap taraf ma’nosini anglatadi.
Matn sharhi:
Qiyomat kunida hamma mahshar maydoniga to‘planadi. Barchaga bu dunyoda qilgan ishlari yozib qo‘yilgan kitob – nomai a’mol tarqatiladi. Ushbu nomai a’mollar insonlarning hayotlari davomida qilgan barcha hatti-harakatlari davomida yozilgan bo‘ladi. Bu haqida Qur’oni karimda shunday xabar berilgan:
“Holbuki, sizlarning ustingizda (barcha so‘zingiz va ishingizni) yodlab turuvchi (farishtalar) bor. (Ular nomai a’molga) yozuvchi ulug‘ zotlardir. (Ular) siz qilayotgan ishlarni bilurlar”[1].
Ya’ni insonlarning qilayotgan amallarini kuzatib, yozib turuvchi farishtalar bor. Ular Alloh taolo huzurida eng hurmatli farishtalar bo‘lib, insonlarning talaffuz qilgan barcha so‘zlarini va qilgan barcha amallarini yozib turadilar. Qurtubiy ushbu oyat haqida: “Ustilaringizda kuzatib turuvchi farishtalar bordir” ma’nosini anglatadi, – degan. Ushbu hurmatli farishtalar insonlar tarafidan sodir bo‘lgan barcha yaxshiyu yomon ishlarni bilib turadilar hamda qiyomat kunida qilmishlariga yarasha jazo yo mukofot olishlari uchun nomai a’mollariga yozib turadilar.
Qiyomat kunida farishtalar barcha insonlarni bir joyga to‘plaganlaridan so‘ng har biri bilan alohida hisob-kitob boshlanadi. Hisob-kitobdan oldin ularga bu dunyoda qilgan barcha ishlari yozib qo‘yilgan nomai a’mollari beriladi. Ashaddiy kofirlarga nomai a’mollari orqa tomondan beriladi va ular uni chap qo‘llari bilan oladilar. Ba’zi kofirlarga chap tomondan beriladi.
Taqvodor mo‘minlarga o‘ng tomondan beriladi. Tavba qilishga ulgurmasdan o‘lgan fosiq mo‘minga nomai a’moli qaysi tarafdan berilishi haqida ulamolar ikki xil qarashda bo‘lganlar:
– O‘ng tarafdan beriladi;
– Bu haqida gapirmaslikni afzal ko‘rishgan.
O‘ng tarafdan beriladi, deganlar ham qachon berilishi haqida o‘zaro ikki xil gapni aytganlar:
1. Do‘zaxga kirishidan oldin beriladi va bu uning do‘zaxda abadiy qolmasligi alomati bo‘ladi;
2. Do‘zaxdan chiqqandan keyin beriladi.
Nomai a’mollari o‘ng taraflaridan berilganlar osongina hisob kitobdan so‘ng jannatdagi ahllari oldiga xursand holda qaytadilar:
“Bas, kimning nomai a’moli (qiyomat kuni) o‘ng tomonidan berilsa, bas, u oson hisob bilan hisob-kitob qilinajak va (jannnatga tushgan) o‘z ahli (oilasi)ga shodu xurram holda qaytajak”[2].
So‘fi Ollohyor bobomiz ushbu masala to‘g‘risida qanday e’tiqodda bo‘lish lozimligi haqida bunday yozgan:
Bilur garchi jami’i holimizni,
Yuborur nomayi a’molimizni.
* * *
Yuborsa nomani rahmat yo‘lidin,
Kelur noma u qulni o‘ng qo‘lidin.
* * *
Qizil yuzlik bo‘lub ul ham sarafroz
Suyunganidin qilur ul banda ovoz.
* * *
O‘qung nomamni ey turg‘on xaloyiq
Kelubdur noma ixlosimg‘a loyiq.
Ya’ni Alloh taologa barcha holatlarimiz ma’lum bo‘lsa-da, amallarimiz yozilgan sahifalarni yuboradi. U zotning buyruqlarini bajarib, rahmatiga sazovor bo‘lganlarga amallari yozilgan sahifalarni o‘ng tarafidan yuboradi.
Bunday baxtli insonlar kitoblari o‘ng tomondan berilishi bilanoq o‘zlarining abadiy baxt-saodatga erishganlarini biladilar va mislsiz xursandchilikdan quvonch ko‘z-yoshlari bilan entikishib:“Mana, mening kitobimni o‘qib ko‘ringlar! Albatta, men hisob-kitobimga yo‘liqishimga ishonardim”, – deydilar:
“Bas, o‘z kitobi (nomai a’moli) o‘ng tomonidan berilgan kishi aytur: “Mana, mening kitobimni o‘qingiz! Darhaqiqat, men hisobotimga ro‘baro‘ bo‘lishimni bilar edim”, – der”[3].
Ammo kimki Allohga iymon keltirmay, Uning buyruqlarini bajarmasdan o‘ziga berilgan fursatni faqat ayshu ishratda yashashga erishish, go‘yo dunyo lazzatlarining oxirigacha yetish yo‘lida sarf qilib yuborgan bo‘lsa, unga kitobi orqa tarafidan beriladi. Kitobi orqa tarafidan berilganlar qizib turgan do‘zaxga kiradilar:
“Ammo kimning nomai a’moli orqa tomonidan berilsa, bas, (o‘ziga) o‘lim tilab qolajak va do‘zaxda kuyajak”[4].
Ba’zilarga kitobi chap tarafidan beriladi. Bunday kimsalar kitobi chap tarafdan berilganning o‘zidayoq sharmanda bo‘lganlarini biladilar. Oldindagi dahshatli azob-uqubatlarni his etganlaridan titrab-qaqshab: “Voy sho‘rim, koshki menga kitobim berilmasa edi”, – deb qoladilar.
“Endi, kitobi chap tomonidan berilgan kimsa esa der: “Eh, qaniydi, menga kitobim berilmasa va hisob-kitobim qanday bo‘lishini bilmasam! Eh, qaniydi, o‘sha (birinchi o‘limim hamma ishni) yakunlovchi bo‘lsa! Menga mol-mulkim ham asqotmadi. Saltanatim ham halok bo‘lib mendan ketdi”[5].
Xulosa qilib aytganda, barchaning qilgan qilmishlari va holatlari ma’lum bo‘lsa-da, Alloh taolo ularga nomai a’mollarining ham berilishini iroda qilgan. Ushbu nomai a’mollarning qanday berilishining o‘zidayoq yaxshi amal qilganlarni taqdirlash ko‘rinishi bor.
Keyingi mavzu:
Amallarning o‘lchanishi va sirot haqidagi e’tiqodimiz