Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
عَنْ سَعْدِ بْنِ عُبَادَةَ الزُّرَقِيِّ، أَنَّ أَبَاهُ أَخْبَرَهُ قَالَ: كُنْتُ جَالِسًا فِي مَسْجِدِ الْمَدِينَةِ مَعَ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ بْنِ عَفَّانَ، فَمَرَّ بِنَا عَبْدُ اللهِ بْنِ سَلَامٍ مُتَّكِئًا عَلَى ابْنِ أَخِيهِ، فَبَعُدَ عَنِ الْمَجْلِسِ ثُمَّ عَطَفَ، فَرَجَعَ إِلَيْهِمْ فَقَالَ: مَاشِئْتَ عَمْرَو بْنَ عُثْمَانَ؟ - مَرَّتَيْنِ أَوْ ثَلَاثًا - فَوَالَّذِي بَعَثَ مُحَمَّدًا بِالْحَقِّ إِنَّ لَفِي كِتَابِ اللهِ - أَوْ قَالَ: فِي بَعْضِ كُتُبِ اللهِ أَوْ نَحْوِهِ، قَالَ الْحُسَيْنُ: أَنَا أَشُكُّ - لَا تَقْطَعْ مَنْ كَانَ يَصِلُ أَبَاكَ فَيَطْفَأَ بِذَلِكَ نُورُكَ.
Sa’d ibn Uboda Zuroqiy otasidan rivoyat qiladi:
«Madinaning masjidida Amr ibn Usmon ibn Affon bilan o‘tirgan edim. Abdulloh ibn Salom jiyaniga suyanib o‘tib qoldi. Majlisdan bir oz uzoqlashdi-da, keyin burildi. Ularning oldiga qaytib kelib, Amr ibn Usmonga: «Nima demoqchisan?» deb ikki-uch marta aytdi. (Keyin shunday dedi):
«Muhammadni haq ila yuborgan Zotga qasamki, Allohning Kitobida – yoki «Allohning kitoblaridan ba’zisida», yoki shunga o‘xshash gap aytdi. Husayn: «Mening esimdan chiqib qoldi», degan – otangga aloqasi bor odamdan hech aloqangni uzmagin. Yana o‘sha ila nuring o‘chib qolmasin», deyilgan».
Sharh: Demak, ota vafot etib ketsa-yu, otaning do‘stlari, yaxshi ko‘rgan kishilari, ehtirom qilib yurgan odamlari bo‘lsa, ulardan aloqani uzmaslik lozim. Ular bilan yaxshi bir muomalada bo‘lib, qo‘lidan kelgan yaxshiligini qilib, duolarini olish, otasiga ko‘rsatadigan hurmat-ehtiromni ularga ko‘rsatib yurish kerak.
Otam o‘ldi, deb uning do‘stlarini unutib yuborgan kishining nuri o‘chib qolar ekan. Bu nihoyatda og‘ir bir musibat bo‘lar ekan.
عَنْ عِكْرِمَةَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ الْحَارِثِ بْنِ هِشَامٍ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «وُدُّكَ وُدُّ أَبِيكَ، لَا تَقْطَعْ مَنْ كَانَ يَصِلُهُ أَبُوكَ فَيَطْفَأَ بِذَلِكَ نُورُكَ».
Ikrima ibn Abdurrahmon ibn Horis ibn Hishomdan rivoyat qilinadi:
«Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: «Otangning do‘sti sening do‘stingdir. Otang aloqa qilgan shaxsdan aloqangni uzma, yana nuring o‘chib qolmasin», dedilar».
Sharh: Ya’ni «Otangning do‘sti sen ham do‘st tutishing kerak bo‘lgan kishidir. Otang bilan aloqada bo‘lgan kishidan aloqangni uzmagin. Mabodo aloqani uzadigan bo‘lsang, nuring o‘chib qoladi».
Demak, farzand otaga qilayotgan yaxshiligini uning vafotidan keyin ham davom ettiray degan niyatda bo‘lsa, ota-onasiga do‘st-dugona bo‘lgan kishilarning hurmatini qilib, ularni otasining o‘rnida ko‘rsa, ota-onasining ortidan yaxshilik qilganning o‘rniga o‘tar ekan.
«Yaxshilik va silai rahm» kitobi 1-juz.
Savol: Oilaliman, 2 nafar farzandim bor. Turmush o‘rtog‘im ehtiyojlarim, kasal bo‘lsam dori-darmonim uchun pul bermaydilar. Bolalarimizni ehtiyojlari uchun berib turadilar, xolos. O‘zim ishlayman, “ishlab topgan pulingni hammasini menga berishing kerak, chunki Xadicha onamiz ham hamma pullarini Rasulimiz alayhissalomga berganlar” deydilar doim. E’tiroz bildirsam, “menga itoatsizlik qilyapsan” deydilar.
Yaqinda shu masalada janjallashib qolganimizdan keyin pulimni yarmini olib, o‘zimda qolgan yarmini ro‘zg‘orga ishlatishimga majburlayaptilar. Bizning vaziyatimizga shariatda qanday izoh beriladi?
Javob: Bismillahir Rohmanir Rohiym. Alloh taolo oilada erkakni rahbar etib tayinlab, uning zimmasiga qo‘l ostidagilarning: ayoli va farzandlarining nafaqasini yuklab qo‘ygan. Ayolning topayotgan pulida na erning va na qaynonaning haqi bor, uni zulm qilib olib qo‘yishga mutlaqo haqi yo‘q. Agar o‘zi rozi bo‘lib bersa, olishi mumkin. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam bunday deganlar: “Musulmon kishining moli boshqaga halol emas, faqatgina o‘zi rozi bo‘lib, ko‘nglidan chiqarib bersagina, halol bo‘ladi” (Imom Ahmad rivoyati).
Xadiyja roziyallohu anho onamiz butun molu jonini Sarvari olam bo‘lgan turmush o‘rtoqlariga in’om etganlar, ya’ni o‘z ixtiyorlari bilan berganlar. Payg‘ambarimiz alayhissalom tortib yoki talab qilib olib qo‘ymaganlar. Nafaqat Xadiyja onamiz, balki u zotning atrofidagi barcha sahobalar u zotni jonlaridan ortiq yaxshi ko‘rganlar va borini berishga shay turganlar.
Shariatimiz har bir shaxsga moliyaviy mustaqillik bergan. Er topgan pulini o‘zi istaganday sarflashi va bunga na ayoli va na boshqa odamlar to‘sqinlik qilishga haqi yo‘q bo‘lgani kabi, ayolning ham shaxsiy mablag‘idagi tasarrufi o‘z qo‘lida bo‘ladi. Faqatgina foyda-zararni bilmaydigan aqli zaif toifalargina bundan mustasno. Ularning tasarrufini valiylari olib boradi.
Ammo yuqoridagi gaplardan ayol topganini hech kimga bermasligi, faqat o‘zi ishlatishi kerak ekan, degan xulosa chiqmaydi. O‘z ixtiyori bilan eriga, farzandlariga yoki boshqalarga hadya qilishi mumkin va bu uchun albatta, ajr oladi.
Abdulloh ibn Mas’ud roziyallohu anhuning ayollari Rasululloh sollallohu alayhi vasallam huzurlariga kelib: “Erimga sadaqa qilsam bo‘ladimi?” – deb so‘ragan va u zot alayhissalom: “Ha”, deb javob berganlar. Ya’ni sahobiya ayollar erlariga sadaqa, hadya qilib turganlar. Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam bejizga: “O‘zaro hadyalashinglar, o‘rtada muhabbat paydo bo‘ladi”, deb aytmaganlar.
Xulosa o‘rnida aytish mumkinki, oila er-xotin o‘zaro bir-birlarini tushunishlari, hurmat qilishlari va o‘z burchlarini muhabbat bilan ado etishlari lozim. Ana shunda oilaviy hayot saodatli davom etadi. Vallohu a’lam.
O‘zbekiston musulmonlari idorasi
Fatvo markazi.