Bugun HHI-asrda zamon shiddat bilan o'zgarib bormoqda ba'zi insonlar nazdida Vatanni madh etish uni sevib ardoqlash o'rniga "Vatanga muhabbat", "vatanparvarlik" kabi tushunchalar etishmasligi oqlab bo'lmas holatdir. Vaholanki bu tushunchalar etmagandek yana u haqida salbiy fikrlar mavjudligi undanda ayanchlidir.
Bu kabi tushunchalar paydo bo'lishiga sabab nima?
-Balki bugungi davrda vatan haqida etarli tushunchalarning etishmasligidir?
- Yo Halqimiz orasida hech qanday dalilga ega bo'lmagan ig'volar tarqatib, Vataniga, xalqiga, oilasiga xiyonat qilayotganlarning ta'siridandir ?
Bunday ishlarning sababi vatanparlik muhabbatini uyg'otib bera oladigan ta'sirning kamligidir balkim?
Alloh taolodan muftiy Shayx Nuriddin Holiqnazar hazratlarining "Islomda Vatan tushunchasi" kitobi bunday bo'shliqni to'ldirishini so'ragan xolda so'zimizni davom ettiramiz.
Vatan mavzusi kitoblarga sig'mas, tugammas mavzudir aslida, biz vatan tushunchasi unga muhabbat ta'rifini oz bo'lsada izohlashga urinamiz.
-Vatan nima?
- Bir jamoa insonlar uning fuqaroligini olib, hoh u erda tug'ilgan yoki tug'ilmagan bo'lsin, unga mansub bo'lib, mustaqil, jamoaviy tarzda yashaydigan joy "Vatan" deb aytiladi.
- Vatanparvarlik (vatanga muhabbat) ma'lum va mashhur tamoyil bo'lib, u insonning o'z Vataniga muhabbatini, uni asrab-avaylashga bo'lgan ishtiyoqini anglatuvchi axloqiy tushunchadir. Bir narsani xisobga olish kerakki vatanga muhabbat quruq gaplar-u og'iz ko'pirtirishlar bilan vujudga keladigan tuyg'u ham emas balki u qalbda yashab amalda namoyon boladi .
Bu borada imom G'azzoliy rohimahullohning Vatan tushunchasi haqidagi fikrlari ila so'zimni davom ettirsam.
Hujjatul islom Shayx Muhammad Gazzoliy rahmatullohi alayh bunday deganlar: "Bashariyat oz erini undagi narsalari bilan, garchi u hech kim yashamaydigan chol bolsa ham yaxshi koraveradi. Vatanni sevish yurakka singib ketgan, insonni unda bolganida xotirjam, yiroq ketganida talpinadigan, hujum qilinganida asraydigan va kamsitilganida gazablanadigan qilib qoyuvchi tuygudir"
- Alloh taolo bandalari qalbiga vatanga bo'lgan muhabbatni jo qilgan.
"Agar Biz ularga ozlaringizni oldiring yoki ozingizni diyorlaringizdan chiqaring, deb farz qilganimizda..." (Niso surasi, 66-oyat.)
Imom Faxriddin Roziy rahmatullohi alayh ozining "At-tafsir al-kabir" kitobi oyat tafsirida: "Alloh taolo Vatandan ayrilishni inson ozini ozi oldirishiga tenglashtirmoqda", degan.Alloh taolo bu bilan farazan: "Men ularga juda qiyin ikki ishni bajarishni farz qilganimda, itoat etmagan bolardilar", demoqda. Juda qiyin ikki ish: jonni oldirish va Vatandan ayrilish. Tarozining bir pallasida jonni oldirish ogirligi tursa, keyingi pallasida unga barobar Vatandan ayriliq turar ekan.
Oqil insonlar fikricha, Vatandan ayrilish juda qiyin, uning alami jonni oldirish alamiga teng keladigan ishdir. Bu esa Vatanga boglanish va unga muhabbat qoyish qalbga chuqur ornashgan ish ekanini korsatadi.
-Vatanga muhabbat nabaviy sunnatdir.
Ibn Abbos roziyallohu anhumodan rivoyat qilinadi:
"Rasululloh sollallohu alayhi va sallam Makkaga qarab:
"Ey Makka! Sen qanday gozal shaharsan! Sen menga qanday suyuklisan! Agar qavmim meni sendan chiqarmaganida edi, boshqa joyda turmasdim", dedilar"(Imom Termiziy rivoyati).
Rasululloh sallolohu alayhi vassallam vatanlaridan majbur chiqqanlar risolatni etkazish uchun Madinaga bordilar.
Lekin doim o'zlari tug'ilib o'sgan Makka sari talpinar edilar. Alloh taoloning: «(Ey Muhammad!) Albatta, sizga (ushbu) Qur'onni farz qilgan Zot, shak shubhasiz, sizni qaytish joyiga (Makkaga) qaytaruvchidir» (Qosos surasi, 85oyat) oyati nozil bo'lgach, taskin topdilar.
Vatan muhabbati
-Vatan muhabbati dabdaba va hasham emas. Balki u dushmanlarga qarshi yurt himoyasida turishday vojib sanalgan, undan uzrsiz qolib bo'lmaydigan shar'iy vojib amaldir.
Ikki kishini tarix esdan chiqarmaydi: Vatan himoyachisi va Vatan xoinini. Ulamolar vatanni sevish va uni himoya qilishni shar'iy vojib deydilar.
Hulosa qiladigan bo'lsak Yurt ravnaqi va taraqqiyoti oz-ozidan bolmaydi, albatta. Uning rivoji, gullab-yashnashi bagrida yashayotgan odamlarga bog'likdir. Mamlakatning xar bir fuqarosi yurt rivoji va taraqqiyotiga ozini daxldor deb bilishi, vazifasini sidqidildan ado etishi lozim. Bu yolda bir zum tin olmaslik, koldan kelgan barcha imkoniyatlarni ishga solmoqlik darkor. Yurt rivojiga har bir soha vakili mas'ul. Fuqaroning yurti taraqqiyotiga qoshayotgan hissasi uning qilayotgan mehnatida yaqqol namoyon bo'ladi.
Hoshimov Abdulxay
"Hidoya" o'rta maxsus islom
bilim yurti talabasi
Bismillahir Rohmanir Rohiym
Oisha roziyallohu anho Uhud jangida Rasululloh sollallohu alayhi vasallam duch kelgan musibatni ko‘rib, Rasulullohning hayotlaridagi eng og‘ir musibat shu bo‘lsa kerak, deb o‘ylagan ekanlar. Lekin Rasululloh sollallohu alayhi vasallam “Eh Oisha, bu qavm menga ko‘p ozorlar yetkazdi”, dedilar. Nabiy sollallohu alayhi vasallam kofirlar tufayli ko‘p qiyinchiliklarga, mahzunliklarga duch keldilar. Bu shu qadar og‘ir musibat bo‘lgan ekanki, hatto mushriklar sabab chekkan iztiroblarining birida Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamni yupatish uchun Jabroil alayhissalomning o‘zi kelgan ekan.
Anas ibn Molik roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: «Nabiy sollallohu alayhi vasallam mushriklarning qilgan ishlari tufayli qip-qizil qonga belanib, mahzun bo‘lib o‘tirganlarida Jabroil alayhissalom kelib, «Yo Allohning Rasuli, sizga Allohning oyat-mo‘jizalaridan ko‘rsataymi?» dedilar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam «Ha», dedilar. Jabroil alayhissalom ortlaridagi daraxtga ishora qilib, «Daraxtni yoningizga chaqiring», dedi. Rasululloh daraxtni chaqirgan edilar, u birdan harakatga kelib, u zotning qarshilariga kelib to‘xtadi. Jabroil alayhissalom Rasulullohga «Joyingga qayt deng», dedi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam buyurgan edilar, daraxt joyiga qaytib ketdi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam «Bo‘ldi, kifoya!» dedilar».
Nabiy sollallohu alayhi vasallam “Bo‘ldi, mahzunligim aridi, Robbimga ishonchim bardavom, qalbim xotirjam bo‘ldi”, demoqchi bo‘ldilar.
Nabiy sollallohu alayhi vasallam Oisha roziyallohu anhoga hayotlaridagi eng og‘ir, eng qayg‘uli hodisa Aqaba kuni bo‘lganini aytdilar.
Bu – Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamning Toifga borgan kunlaridir. Bu voqea ham mahzunlik yili bo‘lgan edi. Bundan oldin Makka mushriklari Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamni, sahobalarni Abu Tolibning mahallasida uch yil qamal qilib, ularga boradigan oziq-ovqatni, suvni to‘sib, ataylab ocharchilik bilan iskanjaga olishdi. Musulmonlar uch yillik qamaldan holdan toyib, endigina chiqqanlarida Rasulullohning himoyachilari bo‘lmish amakilari Abu Tolib, biroz o‘tib esa Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning dardlariga darmon bo‘lib yashagan sirdoshlari, jufti halollari Xadicha roziyallohu anho vafot etib qoldilar.
Makka mushriklari fursatdan foydalanib, Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamga, u zotning sahobalariga aziyatni kuchaytirib yuborishdi. Musulmonlarga yana qanchadan-qancha musibatlar yetdi, ularni Allohdan boshqa hech kim bilmaydi. O‘sha yili Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga juda ko‘plab qayg‘ular yetgani uchun bu yil «mahzunlik yili» deb ataldi.
Ana shunday og‘ir paytda Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam Islomni Makkadan boshqa joyda ham yetkazib ko‘rishni o‘ylay boshladilar. Bu joy o‘sha paytlarda har jihatdan Makkadan keyingi o‘rinda turadigan Toif shahri bo‘lib ko‘rindi. U zot Toifga borishga qaror qildilar.
Sarvari olam Muhammad sollallohu alayhi vasallam mavlolari (ozod qilgan qullari), tutingan farzandlari Zayd ibn Horisa roziyallohu anhu bilan birga Toif tomon yo‘lga tushar ekanlar, «shoyad Toifdan biror yorug‘lik chiqsa, mahzunlik arisa, da’vat ishlari yurishib ketsa», degan umidda edilar.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam Toifga yetib borib, u yerlik eng katta qabila – Saqif qabilasining a’yonlari bilan uchrashdilar, ularni Islomga da’vat qildilar. Ammo ularning javobi eng yomon javob bo‘ldi. Ular u zot alayhissalomni masxara qilishdi, o‘zlarining esipastlari, qullari va bebosh bolalarini Rasululloh sollallohu alayhi vasallamni so‘kishga, ortlaridan baqirib, masxara qilishga, hatto tosh otishga gijgijlashdi. Toifliklar yo‘lning ikki chetiga turib olib, u zot o‘tayotganlarida ayovsiz toshbo‘ron qilishdi. Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallamning oyoqlaridagi shippak qonga, qalblari dardu alamga to‘ldi.
Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam qalblari iztirobga to‘lgan holda Toifdan chiqib ketdilar. Shu qadar mahzun edilarki, qayoqqa ketayotganlarini ham bilmay, yurib boraverdilar. O‘zlariga kelib qarasalar, Qornus-Sa’olibga[1] kelib qolibdilar. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam shuncha masofani piyoda bosib o‘tgan edilar. Qattiq mahzun bo‘lganlaridan Qornus-Sa’olibga kelgunlaricha atrofdagi biror narsani sezmabdilar ham.
Abdulloh Abdulmu’tiy, Huda Sa’id Bahlulning
“Qulog‘im senda qizim” kitobidan G‘iyosiddin Habibulloh,
Abdulhamid Umaraliyev tarjimasi.
[1] Qornus Sa’olib – Toifdan 40 km uzoqlikda joylashgan, sel suvlari to‘planadigan joy. Bu yerni Qarnul Manozil ham deyishgan. Najdliklar haj uchun shu joydan ehrom bog‘lashadi.