Jihod - so'zi arab tilidan tarjima qilinganda g'ayrat qilmoq, harakat qilmoq, intilmoq, zo'r bermoq, bor kuchini sarflamoq, kurashmoq, mehnat qilmoq kabi ma'nolarni ifodalaydi. Uning istilohiy ma'nosi haqida imom Rog'ib: “Dushmandan himoyalanishda qo'li, tili yoki kuchi bilan g'ayrat qilishidir”, – deydi. Ibn Rushd o'zining “Muqaddamot” asarida jihodning turlarini to'rt qismga ajratadi: qalb, til, qo'l va qilich bilan kurashishdir. Qo'l jihodi-qonunbuzarlikni to'xtatishga qaratilgan harakat, qalb jihodi-o'z nafsi bilan kurashish, til jihodi-amri ma'ruf nahyi munkar, yaxshilikka chaqirish yomonlikdan qaytarish, so'z yoki qalam jihodi diniy targ'ibot va ma'rifat tarqatish harakati, dinni turli hujumlardan saqlash.Bosqinchilik va birovga hujum qilish islomda man qilingan. Tashqaridan hujum, bosqinchilik, qaroqchilik yuz berganda, o'zini himoya qilish va mudofaa urushi – jihod, qilich jihodi deb aytiladi, ya'ni o'zini himoya qilish, «muqaddas urush» butun jamiyatning, xalqning o'zlarining diniy huquqlarini himoya qilish, o'z Vatanini himoya qilish, qarindoshlarini, oilasini, mulkini himoya qilish huquqi- shaxsiy huquqdir.Shayx Muhammad Sodiq Muhammad Yusuf rohmatullohi alayh: “«Jihod» so'zi lug'atda inson tomonidan jamiki imkoniyatni ishga solib harakat qilish ma'nosini anglatadi.Shundan kelib chiqadigan bo'lsak, musulmon odam jihod qilmoqchi bo'lsa, o'zining barcha kuch-quvvat, aql-zakovati va moddiy imkoniyatlarini Alloh yo'lida, Uning dini uchun sarflashi kerak bo'ladi. Alohida ta'kidlab aytish lozimki, jihod so'zi lug'atda urush ma'nosini anglatmaydi. Urushni arab tilida boshqa so'zlar bilan ifoda etiladi. Asosan, urush ma'nosini anglatish uchun arab tilida «qitol» so'zi ishlatiladi” Bunga dalil Baqara surasining 216-oyatida: كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ كُرْهٌ لَّكُمْ“Sizga yoqmasa ham, jang qilishingiz farz qilindi.”Arab tilida o'ldirish “qatl” bilan urushish “qitol” so'zi bilan ifodalana-di. Salafi solihlarimiz ushbu oyatni sharhlaganlarida mazkur jihatiga e'ti-bor berganlar. Ya'ni, qitol bir tomonlama bo'lmaydi. Arab tilida “foala” vazni ikki tomonlama harakatni anglatadi.Barcha musulmonlar jihodda buyuk fazl borligini yaxshi biladilar. Alloh subhanahu va taolo Tavba surasida shunday deydi:يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انفِرُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الأَرْضِ«Ey iymon keltirganlar! Sizga nima bo'ldiki, «Allohning yo'lida qo'zg'aling», deyilsa, erga yopishib oldingiz?!» (38-oyat)Yana Baqara surasida:وَقَاتِلُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَكُمْ وَلاَ تَعْتَدُواْ إِنَّ اللّهَ لاَ يُحِبِّ الْمُعْتَدِينَ«Sizga urush qilayotganlarga qarshi Allohning yo'lida urush qiling va tajo-vuzkorlik qilmang. Albatta, Alloh tajovuzkorlarni sevmas» deyilgan (190-oyat). Shunga o'xshash boshqa bir qancha oyatlar bor.Imom Shofe'iy va qolgan uch mazhabboshi imomlarimiz, shuningdek, jumhur ulamolarning barchasi jihodning farzi kifoya ekaniga ittifoq qilganlar. Jihod qilish farzi ayn emas. Alloh taoloning Niso surasidagi:وَكُـلاًّ وَعَدَ اللّهُ الْحُسْنَى وَفَضَّلَ اللّهُ الْمُجَاهِدِينَ عَلَى الْقَاعِدِينَ أَجْراً عَظِيماً «Alloh hammalariga yaxshilikni va'da qilgan. Alloh mujohidlarni o'tirib oluvchilardan buyuk ajr ila afzal qilgan...» degan (95-oyat) so'zidan jihodning farzi ayn emasligi kelib chiqadi.Jihod so'zi diniy ma'noda «Alloh xohishini bajarishda bor kuchini sarflash, harakat qilish» ma'nosini aytdik. Bundan kelib chiqib «mujohid» degani –Allohning hukmlarini amalga oshirishda bor imkoniyatdan foydalanib kuchini sarflaydigan kishiga aytiladi. Darsini o'zlashtirish uchun barcha imkoniyatlarini ishga solib harakat qilayotgan tolibi ilmni mujtahid talaba deb ataladi. Binobarin, uni ilmiy jihod qilmoqda desa bo'ladi. Shar'iy masalalarni echishda bor imkonini ishga solib harakat qilgan ulkan olimlarni ham mujtahid deb atalgan. Undoq kishilar shar'iy ilmlarda jihod qilganlar.«Jihod» so'zi islomiy istiloh bo'lib, uni musulmonlardan birortasiga qarshi ishlatish to'g'ri bo'lmaydi. Ulamolarning barchasi jihod qilish uchun ota-onaning izni shart ekaniga ittifoq qilishgan.Buning dalili shuki:عن عبد الله بن عمرو رضي الله عنهما قال : " جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِيِّ-صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ-يَسْتَأْذِنُهُ فِي الْجِهَادِ ، فقال : أَحَيٌّ وَالِدَاكَ، قال : نعم ، قال : فَفِيهِمَا فَجَاهِدْ" ( رواه البخاري 4/18 )Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning huzurlariga bir kishi kelib, u zotdan jihodga chiqishga izn so'ragan. Shunda u zot: «Ota-onang tirikmi?» dedi-lar. U: «Ha», dedi. U zot: «Ikkovlarida jihod qil», dedilar. Demak, har bir musulmon bor imkoniyatini ota-onasining roziligiga qaratishiligi ham mujohidlik hisoblanadi.Islomda jihod ikki turli bo'ladi.Birinchisi katta jihod bo'lib, insonning o'z nafsiga qarshi jihodidir.Katta jihod haqida Rasululloh sollallohu alayhi vasallam g'azotdan qayta-yotib:عن جَابِرٍ ، وَقَالَ : قَدِمَ النَّبِيُّ عَلَيْهِ الصَّلَاةُ وَالسَّلَامُ مِنْ غَزَاةٍ لَهُمْ ، فَقَالَ عَلَيْهِ الصَّلَاةُ وَالسَّلَامُ : " قَدِمْتُمْ خَيْرَ مَقْدَمٍ ، وَقَدِمْتُمْ مِنَ الْجِهَادِ الْأَصْغَرِ إِلَى الْجِهَادِ الْأَكْبَرِ " ، قَالُوا : وَمَا الْجِهَادُ الْأَكْبَرُ ؟ ، قَالَ : " مُجَاهَدَةُ الْعَبْدِ هَوَاهُ " . رَوَى الْخَطِيبُ «Kichik jihoddan katta jihodga, bandaning havoi nafsiga qarshi qiladigan jihodiga xush keldingiz!», deganlar. Agar sizlar bu hadisni zaif yoki mavzu' desangiz, javob shuki, bu ma'noda oyati karima ham bor. Alloh taolo Furqon surasida (52-oyat):فَلَا تُطِعِ الْكَافِرِينَ وَجَاهِدْهُم بِهِ جِهَاداً كَبِيراً«Kofirlarga itoat etma! Ularga qarshi u (Qur'on) bilan katta jihod qil!» degan.وجاهدهم به قال ابن عباس بالقرآن – التفسير القرطبيImom Qurtubiy tafsirlarida Ibn Abbos raziyallohu anhu: “Ularga qarshi u bilan katta jihod qil” undan murod Qur'on deganlar. Alloh taoloning «u bi-lan» degan so'zida Qur'oni Karimga ishora bor. Qur'oni Karim qalbdagi barcha dardlarning shifosidir. Bu ma'noni Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning «Sizlarga amalla-ringizning eng yaxshisini, eng pokizasini, Robbingizning nazdida darajangizni eng baland ko'taradiganini aytib beraymi? U sizlar uchun tilla, kumush nafaqa qilishdan yaxshiroqdir, dushmanga borib yo'liqib, ularning bo'yniga urishingiz ular sizning bo'yningizga urishidan ko'ra yaxshiroqdir. Bu – Allohning zikri-dir», degan so'zlari ham ta'kidlaydi. Albatta, katta jihod nafsga qarshi jihod-dir. Uning silohi Allohning zikridir, nafsni poklashdir.Ikkinchisi esa kichik jihod bo'lib, dushmanga qarshi jihoddir. Musulmonga qarshi to'g'ridan-to'g'ri, oshkora tajovuzkorlik paytida o'zini, oilasini himoyasi uchun zolimga qarshilik ko'rsatish farz hisoblanadi. Buning uchun maxsus jihod e'lon qilish va butun dunyoga islom nomidan kurash e'lon qilish shart emas – o'zining shaxsiy hayotini saqlash uchun zolimga qarshi kurashning o'zi Allohning irodasini bajarishdir. Agar himoya qiluvchining niyati xolis bo'lsa u - mujohid, agar halok bo'lsa shahiddir. Bunga Alloh taoloning Baqara surasidagi 194 - oyat dalil:فَمَنِ اعْتَدَى عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُواْ عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَى عَلَيْكُمْ«Bas kim sizlarga tajovuz qilsa sizlar ham ularga tajovuzlari muqobilida tajovuz qiling.»Shubhasiz, Rasululloh sollallohu alayhi vasallam boshchiliklaridagi musulmonlarga Makka davrida qarshi turgan kuchlar ularni o'z tanlagan e'tiqodlaridan voz kechtirish maqsadida turli ko'rinishdagi azob, zulm va ozor etkazish choralarini ko'rganlar. Musulmonlardan ba'zisini kaltaklab, qiynab, molu mulk va oilasidan ajratishgan, hatto o'ldirishgacha borganligi tarixiy haqiqatdir. Payg'ambarimiz alayhissalom esa, barcha sahobalarni sabr qilishga chorlab, urush qilishdan qaytargan. Qur'on ilmlari bilan shug'ullangan ulamolarning ta'kidlashlaricha, 70 dan ortiq oyati-karimada musulmonlar kofirlarga qarshi jihoddan qaytarilgan. Hatto, himoya uchun ham kofirlarga qarshi jang qilishga ruxsat berilmagan. Qachonki, musulmonlar o'z Vatanlaridan quvilib, dushman tomondan urush ochilgandan so'ng, ularga qarshi jihod qilishga ruxsat berilgan. Bu haqda nozil bo'lgan birinchi ko'rsatma “Haj” surasi 39-oyatidir: أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ“Hujumga uchrayotgan (musulmon)larga, mazlum bo'lganligi sababli, (jang qilishga) izn berildi. Albatta, Alloh ularga yordam berishga qodirdir”.Demak, Rasululloh sallallohu alayhi vasallamning kofirlarga qarshi qilich bilan bo'lgan kurashi ularni so'z bilan islomga targ'ib qilganidan so'ng islom va musulmonlarni butunlay yo'q qilishga qaratilgan harakatlari oqibatida amalga oshirilgan, ya'ni kofirlar avval musulmonlarga qarshi urush ochgan, musulmonlar esa urush va hujumga uchragan. Islomning dastlabki o'n uch yili davomida Rasululloh sollallohu alayhi vasallam boshliq sahobalar Makkai Mukarramada yuqorida zikr qilingan qitol-urush ma'nosi bo'lmagan jihodni olib bordilar. O'sha vaqtda Alloh taolo musulmonlarga mushriklarga qarshi kuch ishlatishni man qilgan edi. Shu bilan birga, ulardan etgan azob uqubat va ozorlarga sabr qilishga amr qilgan ham edi.Faqatgina, hijratning ikkinchi sanasida Qur'oni Karim ta'biri bilan aytilganda «O'zlariga qarshi urush ochganlarga ularga zulm qilingani uchun (urushga) izn berildi». Ana shundoq qilib, hijrati nabaviyaning ikkinchi sanasidagina Alloh taolo musulmonlarga o'zlarining himoya qilish uchun qo'llariga qurol olishga izn berdi. Jihod haqidagi oyatlarning barchasini o'rganib chiqqandan so'ng ma'lum bo'ladiki, Islomda jihod hukmi sharoitga qarab o'zgarib turadi.Ikkinchi xil jihodning o'zi ikki qismga bo'linadi: talab va mudofaa.Talab jihodi hozir yo'qligiga ulamolar ijmo' qilishgan. Chunki, hozirda hamma davlatlar urushmaslikka kelishganlar va o'zaro aloqalar o'rnatib elchixonalar ochganlar.Mudofaa jihodi dushmanlar musulmon yurtga urush qilib, bostirib kirsalar, himoya uchun bo'ladi. Ba'zi bir holatlar bo'ladiki, unda urush qilish bilan qilmaslik teng bo'lib qoladi. Yana bir holatlarda tinchlik uchun harakat qilish zarur bo'ladi. Bularning hukmini katta ulamolar tomonidan shar'iy manbalarda bayon qilinadi.Jihodning o'ziga yarasha qoidalari bor. Qurol ishlatish bugungi kunda mu-sulmonlarga foyda berish-bermasligini yaxshilab o'ylab ko'rish kerak. Har bir ishni qilishdan oldin musulmonlar ommasiga foyda keltiradimi, yo'qmi, yaxshi-lab o'ylash kerak.Suriyalik mashhur olim Muhammad Sa'id Ramazon Butiy jihod haqida kitob yozib, bugungi kunda jihod chaqirig'i bilan chiqayotganlarning gaplari ham, ishla-ri ham haqiqiy jihoddan yiroq, degan fikrni olg'a surdilar. U kishi siz aytgan internet tarmog'ida jihod va hijrat haqida safsata sotayotganlarni qattiq tanqid qiladilar.Muhammad Sa'id Ramazon Butiy hazratlari kuch ishlatishni «jihod» deb da'vo qiladiganlarga qarshi ta'lif qilgan «Al-Jihod fil Islom» nomli kito-bida quyidagilarni yozadi: «Men bu asrda ba'zi bir doiralar nazdida yangi is-lom tug'ilayotganini mulohaza qilmoqdaman. U, Allohning huzuridan vahiy bo'lib tushmaydi. Lekin ba'zi odamlarning fikrlari va mijozlaridan kelib chiqadi. Uning hukmlari shar'iy dalillar hukmi ila birlashmaydi va ularning hujja-tiga bo'ysunmaydi. U faqat ba'zi shaxs va jamoalarning taassubidan yoki shahvatu havoyi nafsning sultonidan kelib chiqadi.Bugungi kunda islom olami guvoh bo'lib turgan narsa o'sha yangi islom «el-chi»larining tinimsiz harakatlaridan kelib chiqqan narsalardir. Biz uni avval bilmagan edik. Ular o'zlarining islomini hozirgacha biz Allohdan vahiy bo'lib kelgan deb bilgan islomning o'rniga qo'ymoqchilar.Biz bilgan islom Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning hidoyatlari bayoni, qat'iy shar'iy dalillar, sobit fiqhiy qoidalar, musulmonlarning barcha avlodlari ilmlarining kengligiga va fahmlarining daqiqligiga guvohlik ber-gan salaf ulamolari jumhurining ijtihodlari taqozo qilgan narsalarni lozim tutishdan iboratdir».«Mazkur fikr, uni ixtiro qilganlarning da'vosi bo'yicha, go'yoki, Qur'on, sunnat va salafi solihlarning hukmining fiqhi emish. Ammo, ular bir vaqtning o'zida biror aybi yo'q musulmonlarni kechasi bo'g'izlab ketishni «shariat ruxsat bergan ish» deydilar. Ular Islomiy mahkama zimmalariga biror aybni qo'ymagan muslima qizlarni so'yib tashlashni «shariat ruxsat bergan ish» deydilar. Ular Batna shahridagi shar'iy ilmlar ma'hadi mudirini hech aybi bo'lmasa ham qatl qilib yuborishni «shariat ruxsat bergan ish» deydilar. Ular oddiy yo'lovchilar to'la uchqichni ichidagi beayb insonlar bilan qo'shib portlatib yuborishni ham «shariatda bor ish» deydilar.Har birimiz ko'zlarini yumib olib, «Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bugun ichimizda yuribdilar», deb xayol qilsin. Ul zot mazkur mijoziy Islomga rozi bo'ladilarmi?! Uni qabul qilib, boshliq bo'lib, unga da'vat qiladilarmi?»Jihodga targ'ib qiluvchilar toifasi o'zlarining g'arazli “jihod”lariga musulmonlarni yo'naltirish maqsadida ularni, ayniqsa, yosh avlodni ilm o'rganish farzidan chalg'itib, omilikni, bilim-saviyani oshirmaslikni targ'ib qilib, ilm o'rganishni qoralaydilar. “Takfir va hijrat jamoasi” deb atalgan jihodchi oqim vakillarining eng asosiy g'oyalaridan biri ham shu. Ular diniy va dunyoviy ilmlarni birga jamlab bo'lmaydi, deb safsata to'qiydilar. Aslida, o'zlari na dunyoviy va na diniy bi-limlarni mukammal olmagan bo'ladilar. Faqat diniy bilimini oshirayotgan to-libi ilmlarni ham qoralayveradilar.Ular bilimsizlikni, ilmiy saviyani oshirmaslikni targ'ib qilishlarining sababi yoshlarni ilmdan chalg'itib, jihodga chaqirishdir, jangu jadalga undashdir. Dunyoviy ilmlarni qoralashlari, taraqqiyotni yomonlashlarining saba-bi esa jihod orqasidan ozod va obod vatanlarni, o'lka va diyorlarni xarobazorga, vayronaga aylantirishlarini oqlash uchundir.Shu erda olim sahobalardan bo'lmish Abu Dardo roziyallohu anhuning mana bu gapini hech qachon unutmasak, anavi ilmsizlarning holini juda yaxshi bilib olgan bo'lamiz:من رأى الغدوّ و الرواح الى العلم ليس بجهاد فقد نقص عقله و رأيه“Kimki erta-yu kech ilmga borib kelishni jihod emas, deb bilsa, haqiqatdan ham uning aqli va fikri noqis ekan!” (Ibn Abdulbarr. Jome' bayon al-ilm va fazlihi. – B. 1/129).Ana endi, ilmni va o'qishni ham tashlab o'zlaricha jihod qilaman, deb musul-monlarni o'ldirib, obod o'lkalarni vayron qilishga ketganlarning va mana shun-ga odamlarni jalb qilayotganlarning aqllarida nuqson, fikru xayollarida fasod borligini bilib olavering!!!
Jo'ybori Kalon O'MITM o'qituvchisi Mavlyanov Jamol
Inson yaratilgan vaqtdan buyon jamiyat o‘rtasida uning huquqlari va majburiyatlari birga shakllandi. Huquq va majburiyatlar insonlar o‘rtasida paydo bo‘ladigan nizolarni oldini olish uchun yuzaga kelgan. Asrlar osha inson takomillasha borgan sari uning huquq va majburiyarlari ham shunga monan rivojlanib bordi. Shuning uchun ham Alloh taolo turli zamonlarda va turli millatlarga turli xil shariat mezonlarini nozil qilgan. Boshlang‘ich bosqichda islom davlatida huquqiy institutlar rivojlanmagan shaklda mavjud bo‘lib, islomning axloqiy vazifalari va mazhabiy figurasi bir-biri bilan hamohang va uyg‘unlashgan edi.
Shuni ta’kidlash kerakki, har bir jamiyatda, uning qanday sharoitda yashashidan qat’i nazar, unga tegishli bo‘lgan ishlar, muammolar, shaxsiy va ijtimoiy munosabatlarni tartibga solish, jamiyatda tinchlikni ta’minlab, jinoyatning oldini olish va boshqa ko‘p hayotiy muammolarini yechish uchun bir miqdor qonun-qoidalarga zarurat bo‘lgan. Islom dinini birinchi bo‘lib qabul qilgan arablar jamiyati yetarli darajada rivojlangan bo‘lmasa ham, o‘ziga xos qoidalar va an’analarga ega edi. Ularda salam (pulni oldindan to‘lab, pishib yetmagan mol, masalan, bug‘doyni keyinroq olish bitimi), muzoraba (sheriklik asosida pulni foydaga ishlatish uchun birovga berish), xilma-xil nikoh shakllari, hakamiyat (hakamlik), savdo va muomalotga tegishli bir qator urf-odatlar mavjud bo‘lib, jamiyatda qonun tusini olgan edi. Lekin mazkur udum va qoidalar yetarli darajada o‘sib rivojlanmagani tufayli, butun jamiyat hayoti sohalarini qamrab olib, birlashgan jamiyat va umumiy huquqiy tizim qurish uchun yetarli emasdi. Arablar qabilaviy sharoitda yashaganliklari uchun ularda markazlashgan hokimiyat yo‘q edi, bu esa yagona sud tizimini tashkil etish uchun imkon bermasdi. Makka shahri eng muhim tijorat markazi bo‘lgan. Savdo va tijorat sohasidagi qonunlarni savdogarlar o‘zaro ijro etardilar.
Oilaviy munosabatlar (qarindoshlik va meros)ga oid qonunlar, shuningdek, jazo qonuni,ham ko‘chmanchilar va ham shaharlarda yashovchi aholi orasida eski qabilaviy tuzum ta’siri ostida edi. Unga binoan biron-bir qabilaga mansub bo‘lmagan kishi qabilaviy qonun himoyasidan chetda qolardi[1]. Arablar orasida nizo va kelishmovchiliklar paydo bo‘lganda, tomonlar muzokara yo‘li bilan kelisha olmasalar, hakamlarga murojaat qilinardi. Hakamlar biron-bir xos firqaga mansub bo‘lmay, keng ma’lumotli, zukko va yaxshi nom chiqargan kishilar hamda ilohiy kuchga ega hisoblangan kohinlar ichidan tanlanardi.
Payg‘ambarimiz Muhammad sollallohu alayhi vasallam (payg‘ambarligidan ilgari) Ka’bani ta’mirlash ishlari olib borilganda Qoratosh (Hajarul-asvad)ni o‘rniga qo‘yish bo‘yicha urug‘lar orasida yuzaga kelgan nizoni hakam sifatida hal qilishga muvaffaq bo‘lgan edilar. Islom dini o‘z huquqiy tizimi va qonunchiligini rivojlantirar ekan, Qur’on va Sunnaga asoslangan holda arablar jamiyatida qonun darajasiga ko‘tarilgan urf-odatlar va an’anaviy udumlardan ham foydalandi. Shu ma’nodaki, ularning ayrimlari Qur’on oyatlari yoki hadislar orqali bekor qilindi, ayrimlariga o‘zgartirishlar kiritib qabul qilindi va ba’zilariga qonuniy tus berildi. Shuningdek, muzoraba va shirkat me’yorlari qabul qilinib, ribo (sudxo‘rlik) butunlay harom deb e’lon qilindi.
Hijriy I asrda islom huquqi shakllana boshlab, hijriy II va III asrlarda taraqqiyot bosqichlariga ko‘tarildi. Hijriy II asr boshlarida ilk huquqiy maktablar (mazhablar) yuzaga kela boshladi va yangi shakllangan islom jamiyati o‘zining boshlang‘ich huquqiy va qonuniy institutlari-muassasalarini qurishga muvaffaq bo‘ldi[2]. Arab xalifaligida ijroiy faoliyatlar va qonun tuzish ishlari bir-biri bilan chambarchas bog‘liq edi va uning maqsadi yangi tasarruf qilingan mamlakatlar idoralarini islom qonunlari asosida tashkil etib, boshqarish edi. Hijriy I asr o‘rtalariga kelib islom siyosiy qarama-qarshiliklarga duch keldi. Xavorij (xorijiylar) va shia firqalari ko‘pchilikni tashkil etgan ahli sunna val-jamoaga qarshi turdilar. Keyinroq shialar sunniylikning buyuk olimlari tomonidan asos solingan va takomillashtirilgan huquqiy tizimlarni iqtibos etib, hijriy II asrning ikkinchi yarmida ularga ayrim o‘zgartirishlar kirgizdilar[3]. Hijriy I asr asosan tasarruf etilgan mamlakatlar huquqiy normalarini ko‘rib chiqib, ularning urf-odatlarini shariat qonunlariga moslashtirish jarayoni bilan o‘tdi. Islom huquqining yaratilib, tartibga solinishi hijriy II asr o‘rtalarida boshlandi va o‘z taraqqiyot yo‘lini bosib o‘tdi. Islom huquqi o‘z rivojlanish bosqichlarini shu yo‘sinda bosib o‘tdi. Asli arab bo‘lmagan ko‘p xalqlar, ayniqsa, Movarounnahr faqihlari va muhaddislari uning rivojiga beqiyos darajada katta hissa qo‘shib keldilar. Islom tarixchilarining fikrlariga ko‘ra, islom huquqi (fiqh) o‘z taraqqiyot jarayonida quyidagi olti davrni bosib o‘tgan:
Birinchi bosqich: Payg‘ambarimiz Muhammad sollallohu alayhi vasallam davrlari;
Ikkinchi bosqich: Sahobalar davri;
Uchinchi bosqich: Tobeinlar davri;
To‘rtinchi bosqich: Mujtahidlar davri;
Beshinchi bosqich: Muharrijlar davri;
Oltinchi bosqich: Muqallidlar yoki taqlid davri[4].
Abdulhay Laknaviy rahimahulloh hanafiy mazhabi faqihlarini tabaqalashtirishda muharrijlar davridan so‘ng as’hobut-tarjih, ya’ni buyuk faqihlar tomonidan yozib qoldirilgan hukmlardan ayrimlarini zaruratga binoan bir-biridan ustun qo‘yish vakolatiga ega bo‘lgan olimlar davrini ham ko‘rsatib o‘tadi. Lekin bizning fikrimizcha, muharrijlar va as’hobut-tarjih davrini bir bosqich deb hisoblash mumkin, chunki ular ko‘pincha bir davrda yashab, o‘z vazifalarini bajarib kelganlar. Zamon o‘tishi va davr taqozosi bilan islom huquqi, ya’ni fiqh ilmi rivojlanib, asta-sekin tafsir, hadis va boshqa islomiy ilmlardan ajralib bordi. Payg‘ambarimiz hazrat Muhammad sollallohu alayhi vasallam vafotlaridan keyin sahobalar davri va undan keyin tobeinlar davri qaror topdi.
Hijriy II asrning dastlabki o‘n yilliklarida ilk huquqiy maktablar yuzaga kela boshladi. “Islomda huquq” kitobida ular “qadimiy huquqiy maktablar” deb atalgan. Biz ularni “ilk huquqiy maktablar” deb atadik. Mazkur maktablar hech qanday mushaxxas va konkret tashkilotni ko‘rsatmaydi, ularning foydalanadigan usul va qoidalari tizimga solinmagan va hech qanday rasmiy tus olmagan edi[5]. Ushbu maktablar vakillari bo‘lgan faqihlar o‘z sohalari bo‘yicha iqtidorli kishilar bo‘lib, islom ta’limotiga asoslangan barcha ilmlar, masalan, tafsir, hadis va fiqh ilmlariga qiziqardilar va ular bo‘yicha keng ma’lumot va yuksak malakaga ega edilar. Ular o‘z shaxsiy qiziqishlari asosida musulmonlar jamoasi orasida yuksalib, o‘z ilmu fazilatlari bilan barcha xalq tomonidan ishonch va hurmatga sazovor bo‘lgan edilar.
Ahli sunna val-jamoaga tegishli bo‘lgan ilk huquqiy maktablar quyidagilardan iborat edi:
1. Madina huquqiy maktabi;
2. Makka huquqiy maktabi;
3. Basra huquqiy maktabi;
4. Kufa huquqiy maktabi;
5. Shom huquqiy maktabi.
Basra va Kufa huquqiy maktablari Iroq maktabini tashkil etadi.
Misr o‘ziga xos huquqiy maktabga ega bo‘lmay, boshqa huquqiy maktablar, ayniqsa, Madina maktabi ta’siri ostida edi .
Ilk huquqiy maktablarning mashhur vakillari quyidagilardan iborat edi:
1. Madina maktabi namoyandalaridan Umar ibn Xattob, Ali ibn Abu Tolib, Abdulloh ibn Umar, Zayd ibn Sobit, Said ibn Musayyib, Zuhriy, Yahyo ibn Said va boshqalar.
2. Makka maktabidan Abdulloh ibn Abbos, Sufyon ibn Uyayna, Muslim ibn Xolid.
3. Iroq maktabidan Alqama ibn Qays, Qozi Shurayh, Ibrohim Naxaiy, Hammod ibn Sulaymon, Ibn Abi Laylo.
4. Shom maktabining vakili Abdurahmon Avzo’iy edi.
Fiqh tarixi mutaxassislari ta’kidlashlaricha, Iroq islom huquqining muhim markazlaridan biri edi. Hijriy II asr davomida ham Iroq bu sohada o‘z ustunligini saqlab qoldi[6]. Faqat doktor Muhammad Yusuf Muso turli shaharlarda tashkil topgan huquqiy maktablar qatorida Misrda ham shunday maktab bor ekanligini qayd etib o‘tadi . Ilk huquqiy maktablarning eng muhim jihatlari shundan iborat ediki, birinchidan, ular Qur’onga asoslanar edi va Sunnaga katta e’tibor qaratardi. O‘sha davrlarda qiyos, shariatning asosiy manbai sifatida o‘z rivojlanish bosqichlarini bosib o‘tmagani uchun, ular ushbu metoddan keng ko‘lamda foydalanmasdilar deyish mumkin[7].
Xulosa:
Zamon o‘tishi bilan islom dini keng miqyosda tarqalib, turli dinlarga mansub kishilar unga o‘tgani, ayrim siyosiy, ijtimoiy va aqidaviy sabablarga ko‘ra musulmonlar orasida yuzaga kelgan qarama-qarshiliklar oqibatida Islom muxoliflari tomonidan ko‘p to‘qima hadislar ishlab chiqilib tarqatila boshlandi va bu hodisa ushbu manbadan qat’iy ishonch bilan foydalanishni og‘irlashtirdi. Shu vaqtlarda hadislarni chuqurroq o‘rganib, tahlil qilish, ular orasidan to‘qima hadislarni chiqarib tashlash va faqatgina haqiqiy hadislar, ya’ni Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamdan rivoyat qilingan hadislardan huquqiy manba sifatida foydalanish zarurati yuzaga keldi. Bunday yondashuv bir tomondan hadisshunoslik ilmining rivojlanishiga sabab bo‘lgan bo‘lsa, ikkinchi tomondan, yangi huquqiy maktablarning yuzaga kelishi uchun zamin yaratib berdi. Ilk huquqiy maktablarning ish uslubiga tanqidiy yondashilib, har bir maktab tarkibida yangi uslub tarafdori bo‘lgan olimlar yuzaga keldi. Shunday qilib, ilk huquqiy maktablar negizida to‘rtta asosiy sunniy huquqiy maktab shakllandi va har biri o‘z muhitidagi sharoitga muvofiq rivojlandi. Shu yo‘sinda ahli sunna val-jamoa fiqhi, ya’ni islom huquqi bir mukammal va rivojlangan huquqiy tizim sifatida o‘z taraqqiyot bosqichlarini bosib o‘tdi.
Ro'zimuhammad VAHOBOV,
Surxondaryo viloyati, Sho'rchi tumani
“Abu Bakr Siddiq” jome masjidi imom-xatibi.
[1]Islomda huquq./ To‘plovchilar: Majid Xadduriy va Herbert J.Libesni. (Mualliflar guruhi: Sharq va G‘arbning 12 ta mashhur huquqshunos, islomshunos va sharqshunos olimlari jumlasidan Muhammad Abu Zahra, Subhiy Muhassamoniy, Shukriy Qardoshiy, Abul’alo Mordin, Jozef Shaxt va boshqalar). Tehron–Nyu-York, 1955 y. B.37.
[2]O‘sha asar. B.40.
[3]I.Tabariy. Erondagi dunyoqarashlar va ijtimoiy harakatlar haqida tekshirishlar. Kobul: Davlat chop va nashr qo‘mitasi, 1361 h.y. B.221.
[4]Shayx Muhammad Xuzariybek.Tarixut tashri’il islomiy.Bayrut: 1988. B.14-6.
[5]Vahba Zuhayliy. Islom fiqhi va uning manbalari. J.1. Bayrut: Dorulfikr. 1984. 30-b.
[6]Shayx Muhammad Xuzariybek, Tarixut tashri’il islomiy.Bayrut: 1988. B.149-b.
[7]Vahba Zuhayliy. Islom fiqhi va uning manbalari. J.1. Bayrut: Dorulfikr. 1984. 29-b.