Ҳар бир мавзуни исбот ва далиллар мустаҳкамлайди. Имкон борича мақоламизда ҳаётий воқеийликни акс эттирамиз.
“Дастлаб ортиқча килограммлар мени унчалик безовта қилмаган эди. Кунларнинг бирида бундай қарасам, кўйлагим ўзимга ниҳоятда тор келиб қолибди... Вазнимни ўлчаб кўрсам 15 кг ортиб кетган эканман. Шундан кейин ... нималар қилмадим дейсиз! Югуриб ҳам кўрдим, парҳез сақладим, лекин барибир вазним тобора ортиб кетаверди. Орадан бир йил ўтди. Ташқи кўринишим атрофимдагиларга нисбатан кулгу, гоҳо ачиниш ҳиссини уйғотарди. Вазнимнинг ўзгариши феълимнинг ўзгаришига ҳам сабаб бўлди. Ўзимнинг “тасқаралигимни”ни ҳис қила бошладим, бу эса менинг жаҳлимни чиқарар ва одамлардан ўзимни олиб қочадиган бўлиб қолдим. Эндиликда вазним 40 кг ортиқ бўлиб, зиналардан чиқишим ҳам қийинлашди. Юрак ҳам нотекис ура бошлади. Оғирлигим 120 кг, ҳаддан ташқари семириб, ёғ босиб кетганман, ўзимни бемор ва мутлақо бебахт одамдек ҳис қилардим. Шунда сўнг ойнинг 13-14-15 ва ҳафтанинг душанба, пайшанба кунлари рўза тутишга одатландим. Орадан бироз вақт ўтиб вазним 80 кг га тушди. Рўза тутиш нафақат руҳиятимни, ҳатто ташқи кўринишимни ҳам ижобий томонга ўзгаришига сабаб бўлди” дея рўза тутиш орқали кўрган фойдаларини ўзгаларга ҳам тавсия қилди, синглимиз Наргиза.
Сўнгги йилларда дунёдаги кўпгина мамлакатларда касалликларнинг олдини олиш ва даволаш учун ўзини овқатдан сириш усулидан тобора кенгроқ фойдаланилмоқда. Бу усул ўзига хос жиҳатларга эга. Энг муҳими, вақти-вақти билан ҳар ойнинг 13-14-15 куни ёки ҳафтанинг душанба ва пайшанба кунларида рўза тутишга одатланиш бир томондан суннат амал ҳисобланса, иккинчи томондан танамизни соғломлаштиришда асосий омилдир.
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам Милҳон ибн Қайсга: “Қачон бир ойдан уч кун рўза тутадиган бўлсанг, ўн уч, ўн тўрт, ўн бешни тут”, дедилар.
Ва яна Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва салламдан душанба ва пайшанба кунлари рўзаси ҳақида сўралди. У зот: “Ўша кунда туғилдим ва ўша кунда менга Қуръон нозил қилинди”, дедилар.
Шифокорларнинг таъкидлашича, сариқ касаллигига чалинган одамлар жигарининг тузилишида анча салбий ўзгариш (катталашган ё кичрайган) бўлар экан. Яқинда кўрикдан ўтганимда шу нарса маълум бўлдики, сариқ касали билан оғриган бўлсам-да жигаримнинг ҳеч бир асоратсиз, ёшимга нисбатан анча бақувват ва соғломлигидан шифокор ҳам ҳайратланди. Бунга гувоҳ бўлган турмуш ўртоғим эса соғлигини тиклаш мақсадида ҳафтада икки бор рўза тутишни одат қилдилар.
Аслида кўплаб касалликлар меъёрни билмаслик орқали пайдо бўлади. Рўза тутиш орқали биз икки томонлама фойдаларни яъни – охират савоблари ва танамиздаги ортиқча беморликлардан халос бўламиз, иншоаллоҳ!
Нилуфар БОЗОРБОЙ ҚИЗИ
тайёрлади
Мусулмонлар Ҳунайн ғазотида ғалаба қозонишди. Ҳунайн ғазоти Шаввол ойида, ҳижратнинг саккизинчи йили, Макка фатҳидан сўнг Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам билан Ҳавозин ва Сақийф қабилалари ўртасида бўлиб ўтган эди. Жангда ғалаба қозонган мусулмонлар катта ғаниматга (ўлжага) эга бўлдилар.
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам бу ғаниматларни қалби Исломга мойил бўлган янги мусулмонларга тақсимлаб бердилар. Қавмнинг катталари Абу Суфён, Уяйна, Ақраъ, Суҳайл ибн Амр ва бошқаларга ҳам бердилар.
Ваҳоланки, улар Қурайш мушрикларининг энг катталари бўлиб, узоқ йиллар Пайғамбаримизга қарши урушган кишилар эди. Ушбу ғаниматлар тақсимланишидан бир неча кун олдингина исломни қабул қилишган эди. Лекин Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам ансорларга (Мадиналик саҳобаларга) ушбу ғаниматлардан ҳеч нарса бермадилар.
Ҳолбуки, улар Исломни ёйиш ва Пайғамбар алайҳиссаломни ҳимоя қилиш учун қонларини тўккан, жонларини фидо қилган кишилар эди. Бу ҳолат уларнинг қалбларига оғир ботди ва хасратланиб шундай дейишди: «Қиличларимизнинг тиғидаги душманнинг қони ҳали қотгани йўқ, аммо ғаниматлардан бошқалар баҳраманд бўлди. Бизга эса, ҳеч нарса берилмади».
Бу борада Саъд ибн Убода розияллоҳу анҳу келиб Пайғамбаримизга бўлаётган гаплар хақида, одамларнинг қалбидаги хафаликни айтди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Эй Саъд, сен бу ҳақда нима дейсан?” дедилар. Саъд: “Мен ҳам қавмим тарафидаман”, деб жавоб берди. Шунда Пайғамбаримиз алайҳиссалом: “Қавмингни менинг ҳузуримга йиғ”, дедилар. Улар тўпланганларидан кейин, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламжуда буюк, ниҳоятда таъсирли, қалбларни жумбушга келтирувчи, кўзларни ёшга тўлдирувчи хутба қилдилар.
У зот уларга мулойимлик ва муҳаббат билан қуйидагича мурожаат қилдилар: “Эй ансорлар! Мен сизларни гумроҳ ҳолда топмаганмидим? Аллоҳ таоло мен туфайли сизларни ҳидоят қилмадими? Сизлар тарқоқ ва пароканда эмасмидинглар, Аллоҳ таоло мен сабабли сизларни бирлаштирмадими? Сизлар фақир ва муҳтож эмасмидинглар, Аллоҳ таоло мен орқали сизларни бой қилмадими?”.
Ҳар сафар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам савол билан мурожаат қилганларида, улар: “Аллоҳ ва Унинг Расулидан миннатдормиз”, деб жавоб қайтаришарди.
Сўнг Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Нима учун менга жавоб қайтармаяпсизлар?” дедилар. Улар яна: “Аллоҳ ва Расулидан миннатдормиз!”, дейишди.
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айтдилар: «Агар истасангиз, сизларнинг ҳам шундай дейишга ҳаққингиз бор: “Сиз бизнинг ҳузуримизга қавмингиз томонидан инкор қилинган ҳолда келдингиз, биз эса, сизни тасдиқладик. Сиз қавмингиз томонидан ёлғончига чиқарилган эдингиз, биз сизга ишондик, имон келтирдик ва сизга ёрдам бердик. Сиз ўз юртингиздан қувилдингиз, биз эса, сизга паноҳ бердик. Сиз муҳтож ҳолда келдингиз, биз эса, Сизни ўз мол-мулкимизга шерик қилдик”.
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ушбу сўзларни айтганларида улар: Аллоҳ ва Унинг расулигина бизларга миннат қилишга ҳақли, дейишди. Аслида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бу сўзларни уларга тавозелик ва инсоф юзасидан айтган эдилар. Лекин, ҳақиқатан олганда, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам миннат қилишга ҳақли эдилар, улар ҳар қанча миннатдор бўлсалар арзийди. Чунки агар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг Мадинага ҳижратлари бўлмаганида, уларнинг орасида яшамаганларида, уларнинг бошқалардан фарқлари бўлмас эди. Ансорларнинг шаъни юксалмас эди, қадрлари кўтарилмас эди.
Шунинг учун Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам уларга қараб: “Эй ансорлар! Нима деб ўйлайсизлар, бошқалар қўй ва туялар билан уйларига қайтсалар, сизлар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан уйларингизга қайтишни истамайсизларми? Бундан розимасмисизлар?”-дедилар.
Бу гапнинг нақадар улуғлиги, ансорларнинг қалбига етиб боришлигини билганлари учун ҳам Расулуллоҳ уларга ғаниматдан бермаган эдилар.
Сўнгра Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бундай дедилар: “Агар ҳижрат қилмаганимда, албатта мен ансорлардан бўлар эдим, агар одамлар бир водийда юрсалар, мен ансорлар юрган йўллардан юрар эдим, ансорлар мен учун ички кийимимдек, бошқалар эса ташқи кийимимдек”, дедилар ва: “Аллоҳим ансорларга раҳматингни ёғдир, уларнинг фарзандларига ва фарзандларининг фарзандларига ҳам”, деб уларнинг ҳаққига дуо қилдилар.
Бу сўзларни тинглаган ансорларнинг кўзларидан ёшлар тўкилди, соқоллари хўл бўлди. Улар йиғлаган ҳолатда: Биз Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни биз билан бўлишларига розимиз, бизнинг ғаниматимиз, бизнинг улушимиз бўлганларидан розимиз!” — дейишди.
Шундан кейин Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам уларни келажакда бўладиган фитналардан огоҳлантириб шундай дедилар:
“Мендан кейин сизлар ўзингизга нисбатан адолатсизликни кўрасизлар, аммо сабр қилинглар. Менинг ҳавзимда мен билан юзлашгунингизча, сабр қилинглар!”.
Ҳомиджон қори ИШМАТБЕКОВ