Юртимиз мустақилликка эришган илк йилларда 14 январь санасида Ўзбекистон Республикасининг Қуролли кучларига асос солинди. Айнан шу сана ҳар йили мамлакатимизда Ватан ҳимоячилари куни деб белгиланиб, юртимиз бўйлаб кенг нишонланиб келинмоқда.
Бугун Нукус Муҳаммад ибн Аҳмад ал-Беруний ўрта махсус ислом билим юртида Ватан ҳимоячилари куни муносабати билан ўқитувчи ва талабалар иштирокида учрашув бўлиб ўтди. Унда Ўзбекистон ички ишлар вазирлиги халқаро хафсизликни тамийнлаш қушинлари ҳарбий қисми кичик сержантлари Б.Бекмуратов, С.Саидов ва Ж.Бабаевлар меҳмон бўлишди.
Тадбирда сўзга чиққанлар Ватанимизни севиш, ҳар бир қариш ерини асраб-авайлаш шарафли ва савобли бўлиш билан бирга, барчамизнинг бурчимиз экани таъкидланди.
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Аллоҳ таоло розилиги йўлида бир кун чегара ҳудудида посбонлик қилиш бир ой кечалари ибодат қилиб, кундузлари нафл рўза тутишдан афзалдир”, деганлар. Ушбу ҳадис инсон ўзи яшаб турган Ватани, дини, оила аъзоларини ҳимоя қилиши улуғ ва хайрли амаллар сирасига кириши маълум бўлади.
Юртни асраш, қўриқлаш, Ватан ҳимояси учун ҳарбийлар сафида туриш динимиз таълимотида улкан савобли амал саналади. Бинобарин, шижоатли палласини, борингки, ҳаётларини шарафли бурчини адо этиш учун бахшида қилган ўғлонларнинг хизмати сабаб элу юрт хотиржам, заминимиз осойишталик ҳукм сурмоқда.
Бошқа бир ҳадисда юрт сарҳадларини қўриқлаш нақадар шарафли ва савоби қанчалар улуғлиги баён қилинган. Пайғамбаримиз алайҳиссалом: “Кечалари Аллохдан қўрқиб ёш тўкккан кўзни ва Аллох йўлида тунларни посбонлик килиб мижжа қоқмаган кўзни дўзах оташи куйдирмайди”, деганлар.
Ушбу ҳадислар қалбида иймони бор ҳар бир мусулмонни сергак торттириши ҳақиқат. Шунингдек, қалбида юрти, Она Ватанига бўлган муҳаббатини ҳам зиёда қилади.
Юртимиз тинчлиги ва осойишталиги йўлида тунни тун демай доимо огоҳ ва сергак туриб, сарҳадларни қўриқлаётган Ватан ҳимоячиларимиз ҳар доим соғ-омон бўлсин. Аллоҳ таоло Ўзининг ажр-мукофотлари билан тақдирласин!
Адилбай Ережепов,
Билим юртининг маънавият ва маърифат
ишлари бўйича мудир ўринбосари
Холид ибн Валид розияллоҳу анҳу ёшлари ўтиб, кексайиб қолган чоғларида Мусҳафи шарифни олиб, йиғлаб туриб шундай дер эдилар: “Жиҳодлар билан овора бўлиб сени ўқий олмай қолдик”.
Бу қандайин гўзал узр! Хўш, биз ўзимизни нима деб оқлаймиз?! Холид ибн Валид розияллоҳу анҳу шундайин гап айтдилар, аммо биз нима деймиз?! Қиёмат кунида “Қуръони карим ўқишдан сени нима чалғитди?!” – деб сўралсак, нима деб жавоб берамиз?! Токи у бизни зараримизга эмас, фойдамизга ҳужжат бўлиши учун кўксимизга босиб, кечаю кундуз тиловат қилиб бормаймизми?! Ахир Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Аллоҳ таолонинг зикрини лозим тут, Қуръони карим тиловатида маҳкам бўл. Чунки бу сенинг осмондаги руҳинг, ердаги зикрингдир” [1], деганлар.
Қурони карим оятларини тадаббур қилмасдан, маънолари ҳақида фикр юритмаган ҳолда, ҳеч қандай тушунчасиз кўп тиловат қилиш асосий мақсад эмас. Агар инсон бир неча оятни тадаббур қилса, тафсир китобларига мурожаат этса ёки тафсир дарсларига қатнашса, маъноларни ўзлаштирса ва уларга амал қилса, бу иши ўша инсон учун улкан яхшилик, хайр-барака бўлади.
Имом Ғаззолий ҳазратлари бундай дейдилар: “Қуръон сиз сўрашингиз мумкин бўлган ва у сизнинг сўровларингизга жавоб бера оладиган тирик Расулдир. Сиз унга қулоқ солсангиз, у сизни қондиради”.
Қалблари иймон нури ила қоришиб кетган зотлар учун, албатта, Қуръонда шифо бордир. Яна Қуръони каримда саросима, шайтоний васвасалар, нафсу ҳавога эргашишдан сақловчи шифо бор. Қуръон ўқиган пайтимизда бизни фаришталар қуршаб олади ва улар ҳам бизга қўшилиб Раҳмон бўлган Зотнинг оятларига қулоқ тутади. Само фаришталари туни билан Қуръонга қоим бўладиган ер фаришталарига яқинлашадилар. Энди айтинг-чи, одамлар ухлаётган пайтда, тун қоронғусида биз Қуръон тиловат қиляпмизми?! Еру осмонлар Робби бизга қулоқ соладиган даражада оятларини тиловат қиляпмизми?!
Аллоҳ таолонинг шифо оятлари қуйидагилардир:
«...Ва мўмин қавмларнинг кўнгилларига шифо берадир» (Тавба сураси, 14-оят).
«Эй одамлар! Сизга ўз Раббингиздан мавъиза, кўксингиздаги нарсага шифо, мўминларга ҳидоят ва раҳмат келди» (Юнус сураси, 57-оят).
«Биз Қуръонни мўминлар учун шифо ва раҳмат ўлароқ нозил қилурмиз...» (Исро сураси, 82-оят).
«...У иймон келтирганлар учун ҳидоят ва шифодир...» (Фуссилат сураси, 44-оят).
«...Унда (асалда) одамлар учун шифо бордир...» (Наҳл сураси, 69-оят).
«Бемор бўлганимда менга шифо берадиган ҳам Унинг Ўзи» (Шуаро сураси, 80-оят).
Қуръони каримни тиловат қилиш, эшитиш, амал қилиш ва ҳар бир ишда ундаги ҳукмларга таяниб иш кўришдан четлашманг!
Ҳассон Шамсий Пошонинг
“Жаннат бўстонидаги оилавий оқшомлар” номли китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Илҳом Оҳунд, Абдулбосит Абдулвоҳид таржимаси.
[1] Имом Аҳмад ривояти.