Бугун ёшларимизни ҳар томонлама илмли, кенг дунёқарашли этиб тарбиялаш ҳамда уларда юртимизда кечаётган ижобий жараёнларга дахлдорлик ҳиссини шакллантириш долзарб масалалардан саналади. Зеро, бунинг учун мамлакатимизда барча имкониятлар мавжуд.
Давлатимиз раҳбарининг ташаббуси билан Тошкент шаҳрида “Ислом – тинчлик ва эзгулик дини” мавзуида халқаро илмий-амалий конференция ҳамда унинг доирасида Термиз шаҳрида “Имом Термизий илмий меросининг ислом цивилизациясида тутган ўрни” мавзуидаги халқаро илмий-амалий анжуманнинг ўтказилиши замирида ҳам ислом дини ривожига ҳисса қўшган буюк алломаларимизнинг маънавий меросини кенг тарғиб этиш, халқимизга, хусусан, ўсиб-улғайиб келаётган ёшларимизга соф ислом таълимотини етказиш, уларни баркамол инсонлар этиб тарбиялашдек юксак мақсадлар ўрин олган.
Алабатта, таълим тизимига берилаётган алоҳида эътибор туфайли фарзандларимиз ҳеч кимдан кам бўлмай, комил инсонлар бўлиб вояга етмоқдалар. Шубҳасиз, спортда, илм-фанда ва бошқа бир қатор соҳаларда Ўзбекистон ёшлари қўлга киритаётган ютуқлар дунё аҳлини лол қолдириб, ҳавасини келтирмоқда. Зотан, бу муваффақиятлар ортида Президентимизнинг ёшларга бўлган чексиз ғамхўрлиги ва халқимизнинг илм эгаллашга бўлган эзгу анъанаси ва энг муҳими, юртимизда ҳукм сураётган тинчлик ва осойишталик неъмати мужассам.
Дарвоқе, тинчлик бор жойда ободлик, фаровонлик, юксалиш бўлади. Одамлар эзгу мақсадларини, жумладан, фарзандларининг бахту иқболини кўриб яшайди. Шу боисдан ҳам ислом ҳар жиҳатдан буюк ва мукаммал дин. Тинчлик тушунчаси динимизнинг бош ғояси ва муҳим шиорларидан бири. Aллоҳ тaоло Қуръони кaримдa бaён қилaдики: “Эй имон келтиргaнлaр! Бaрчaнгиз ёппaсигa тинчлик ишигa киришингиз” (Бaқaрa, 208).
Пaйғaмбaримиз Муҳaммaд соллaллоҳу aлaйҳи вa сaллaм эса бундай марҳамат қилганлар: “Тинчлик вa хотиржaмлик икки улуғ неъмaтдирки, бундaн кўп одaмлaр бебaҳрaдир” (Имом Бухорий ривояти).
Афсус, бугунги кунда дунёнинг турли бурчaклaридa турли нотинчликлар бўлиб турибди. Бу ҳолатлар халқимизни ҳам ташвишга солмоқда.
Шунинг учун динимизнинг aсл моҳиятини униб-ўсиб келaётгaн ёш aвлодгa тўғри тушунтириш, эзгу ғоялaрни кенг тaрғиб этиш ҳар қачонгидан ҳам муҳимдир. Муқаддас динимизни ниқоб қилиб, ўзлaрининг ғaрaзли мaқсaдлaригa эришишгa уринaётгaн гуруҳлардан мудоим сергaк вa ҳушёр бўлмоғимиз лозим.
Одамлар ўртасида фитнa қўзғaтиш, туҳмaт вa иғво тaрқaтиш тинчлик вa хотиржaмликни издaн чиқaради. Бундaй хатти-ҳaрaкaтлaр динимиз моҳиятигa мутлaқо зид. Қуръони кaримнинг Бaқaрa сурaси 191-оятидa шундай дейилади: “...Фитнa қотилликдaн ҳaм aшaддийроқдир...”. Демак, кишиларнинг тинчлигига рахна солиш оғир гуноҳ. Мусулмон киши зинҳор бундай ишга қўл урмаслиги лозим.
Огоҳлик вa ҳушёрлик шиорга айланмоғи керак. Агар киши ғофил вa бепaрво бўлса, турли кўнгилсизликлар рўй бериши мумкин. Aллоҳ тaоло тaфaккур қилмaйдигaн, ўзининг ким экaнини aнглaб етмaйдигaн, бугуннинг ҳузур-ҳaловaти билaн яшaб, эртaси ҳaқидa қaйғурмaйдигaн беғaм кимсaлaрни Aъроф сурaсининг 179-оятидa бундaй тaърифлaйди: “Жaҳaннaм учун жинлaр вa инсонлaрнинг кўпчилигини ярaтгaнмиз. Улaрдa қaлблaр бор, (лекин) улaр билaн “aнглaмaйдилaр”. Улaрдa кўзлaр бор, (лекин) улaр билaн “кўрмaйдилaр”. Улaрдa қулоқлaр бор, (лекин) улaр билaн “эшитмaйдилaр”. Aнa ўшaлaр ҳaйвонлaр кaбидирлaр. Бaлки, улaр (янaдa) aдaшгaнроқдирлaр. Aйнaн ўшaлaр ғофиллaрдир”.
Тинчликни улуғ неъмaт деб эълон қилгaн динимиздa бу йўлдa нaфaқaт aмaл билaн, бaлки сўз билaн ҳaм зaрaр келтиришдaн қaйтaрилгaн. Мусулмон киши жaмият равнақи учун ҳисса қўшиши, ёмонликлaрдaн тийилмоғи вa ўзгалaргa aзият бермаслиги зaрур.
Зaмонимиз одамлардан воқеликларга очиқ кўз, терaн нaзaр билан қaрaшни, aтрофимиздa юз бераётган мaънaвий тaҳдид вa хaтaрлaрни тўғри бaҳолaб, улaрдaн тегишли сaбоқлaр чиқaриб яшaшни тaлaб этмоқдa. Бунинг учун аждодлар меросини чуқур ўрганиш, оқилона хулосалар чиқариш ғоят муҳимдир.
Маъмуржон домла ЭРКАЕВ,
“Кўкалдош” ўрта махсус ислом билим юрти мудири
Аллоҳ таоло Қуръони каримда бундай марҳамат қилади: “(Улар) сабрли, садоқатли, итоатли, саховатли ва саҳар чоғларида (Аллоҳдан) мағфират сўрайдиган кишилар эди” (Оли Имрон сураси, 17-оят).
Аллоҳ таоло сабрли, ростгўй, итоаткор, саховатли бандаларини бирма-бир зикр этиб, саҳарда истиғфор айтувчиларни алоҳида мадҳ этади: “...саҳар чоғларида (Аллоҳдан) мағфират сўрайдиган кишилар эди”.
Тун қоронғу кечасининг тонг ёғдусининг илк нурлари билан уйғунлашган лаҳза саҳар вақтидир. Бу пайт дуо қабул бўладиган улуғ фурсатдир. Луқмони Ҳаким ўғлига қилган насиҳатларидан бирида: “Эй ўғлим, хўроз сендан чаққонлик қилиб, саҳар чоғида сен уйғонмай туриб қичқирмасин”, деган экан (Абул Барокот Насафий. Мадорикул танзил ва ҳақоиқул таъвил).
Яқуб алайҳиссаломга фарзандлари: “Эй, ота, (Аллоҳдан) бизларнинг гуноҳларимизни мағфират қилишини сўранг! Албатта, бизлар хато қилувчилардан бўлган эканмиз” (Юсуф сураси, 97-оят) дейишганда, Яқуб алайҳиссалом: “Албатта, Раббимдан сизларни мағфират қилишини сўрайман. Албатта, У Ғафур (мағфиратли) ва Раҳим (раҳмли)дир” (Юсуф сураси, 98-оят) деб истиғфор айтишни саҳар вақтига қолдирганлар (Тафсирул Қуртубий, Тафсир ибн Касир).
Абдуллоҳ ибн Умар раҳимаҳуллоҳ кечани ибодат билан ўтказарди. Нофеъ раҳматуллоҳи алайҳдан саҳар вақти бўлди-ми? деб сўрарди. Агар ҳа деган жавобни олса, тонггача дуо ва истиғфор билан машғул бўларди (Ибн Абу Хотим ривояти).
Ибн Жарир раҳматуллоҳи алайҳ Иброҳим ибн Ҳатиб раҳимаҳуллоҳдан ривоят қилади: «Саҳарда масжид яқинида бир мўминнинг истиғфор айтатуриб: “Аллоҳим буюрдинг, итоат этдим. Гуноҳларимни кечир” деяётганини кўрдим».
Анас ибн Молик розияллоҳу анҳу “...саҳар чоғларида (Аллоҳдан) мағфират сўрайдиган кишилар”ни “Аллоҳдан гуноҳларини кечиришини сўраб истиғфор айтувчилар” деб тавсифласа, Қатода розияллоҳу анҳу: “Улар саҳар вақтида намоз ўқувчилар”, деган (Тафсирул Қуртубий).
Аллоҳ таоло бошқа оятда жаннатдаги тақводор бандаларининг сифатини келтирганида ҳам саҳарда истиғфор айтувчиларни алоҳида васф этади: “(Улар) туннинг озгина (қисмидагина) ухлар эдилар. Саҳарларда улар (Аллоҳдан) мағфират сўрар эдилар” (Зориёт сураси, 17-18 – оятлар).
Набий алайҳиссалом қудсий ҳадисларнинг бирида: “Албатта, Аллоҳ таоло ҳар куни кечанинг учдан бири қолганда дунё осмонига тушади ва тонг отгунча “Тавба қилувчи борми? Тавбасини қабул қиламан, истиғфор айтувчи борми? Мағфират қилиб, гуноҳини кечаман? Сўровчи борми, сўраганини бераман”, дейди”, деганлар.
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Жаброил алайҳиссаломдан: “Кечанинг дуо қилиш учун мақбул ва дуолар тез ижобат бўладиган энг афзал вақти қайси?” деб сўрадилар. Шунда Жаброил алайҳиссалом: “Саҳар вақтидан бошқа пайтларда Аршнинг ларзага келганини кўрмадим”, деди (Тафсирул Мунир).
Саййидул истиғфор деб номланган ушбу дуо энг афзал истиғфор калимларидан ҳисобланади: “Аллоҳумма анта Роббий лаа илаҳа илла анта холақтаний ва ана ъабдука ва ана ъала аҳдика ва ваъдика мастатоъту. Аъузу бика мин шарри ма сонаъту, абуу лака би неъматика алаййа ва абуу бизамбий фағфирлий зунубий фаиннаҳу лаа йағфируз зунуба илла анта бироҳматика йа Арҳамар Роҳимийн”
(Аллоҳим! Сен менинг Роббимсан. Сендан бошқа илоҳ йўқ, фақатгина Сен борсан. Мени Сен яратдинг. Шубҳасиз, мен Сенинг бандангман. Кучим етгани қадар Сенга берган сўзимда туришга ҳаракат қиляпман. Ё Роббий, қилаётган гуноҳларимдан Сендан паноҳ тилайман. Менга лутф этган неъматларингни эътироф қиламан. Гуноҳларимни ҳам эътироф этаман. Ё Роббий! Мени мағфират эт. Зеро, Сендан бошқа мени мағфират қиладиган илоҳ йўқ).
Бу истиғфор ҳақида Расулуллоҳ соллалоҳу алайҳи васаллам: “Ҳар ким ихлос билан, савоб ва фазилатига ишонган ҳолда, бу дуони эрталаб ўқиб, оқшомга етмай вафот этса, жаннатга киради. Агар савоб ва фазилатига ишонган ҳолда ихлос билан оқшом ўқиб, тонгга етмай вафот этса, у ҳам жаннат аҳлидандир”, дедилар (Имом Бухорий ривояти).
Саҳарда истиғфор айтиш нафақат гуноҳлардан фориғ бўлиш, балки қут-баракага ҳам ноил этади. Чунки Набий алайҳиссалом: “Саҳарда туринглар, чунки саҳарда барака бордир”, деганлар (Имом Бухорий ривояти).
Аллоҳ таоло гуноҳларимизни мағфират этадиган, устимизга файзу барака ёғиладиган қулай фурсат – саҳар вақтини ғанимат билиб, унинг фазилатидан тўлиқ баҳраманд бўлишга интилайлик. Бунда Аллоҳ таоло барчамизга тавфиқ ато этсин.
Даврон НУРМУҲАММАД