Кунларнинг бирида она ва бир ўсмир бола автобусда ёнма-ён ўтириб кетаётган эди. Бир вақт ўғил онасига: “Менга гапирманг” дея қўполлик қилди. Она одамлар олдида ҳижолат тортди. 
Буни кузатиб турган бир киши болани олдига келиб: “Қани сен билан бир гаплашиб олайлик” дея сўзида давом этди: “Нега онангни ҳурмат қилмаяпсан? Сенга бир гап айтсам. Онанг нима бўлишидан қатъий назар ҳар доим олдингда. Ёшинг 12, 20, 30 ёки 50 бўлишидан қатъий назар, у сенинг меҳрибон онанг бўлиб қолаверади. Бошқа одам сенга бунчалик меҳрибон бўлмайди. Қани эди, менинг онам ҳам ёнимда бўлсалар эди. Унга қанчалик яхши кўришимни, мен учун энг қадрли инсон эканини ва отасиз катта қилгани учун миннатдорчилик билдиришни хоҳлардим. Биргина уни яхши кўришимни айтсам армоним қолмасди. Сени эса ҳали онанг ҳаёт. Қани энди онангни қаттиқ қучоқлаб, у эшитгиси келаётган гапни айт. У сендан қанчалар хурсанд бўлишини кўрасан”, деб кўзлари ёшланиб нари кетди. 
Отангиз, онангиз ҳали ҳаётми? Уларни қадрига етинг. Ҳали шундай вақтлар келадики, кийган кийимларидан ҳам ҳидларини топа олмайсиз. 
АЛЛОҲ ҳаёт бўлган ота-оналаримизни саломат қилсин. Бу дунёдан ўтганларини АЛЛОҲ раҳматига олсин!    

Акбаршоҳ Расулов,
таржимаси