Аллоҳ шоҳид, бундан уч-тўрт йил муқаддам кетмон билан ер текислаб турган пайтимда, чап оёқ илигимнинг юқорироқ қисмига нимадир ниш ургандай бўлди. Вужудим титраб кетди. Дарҳол шимим почасини қайириб кўрсам, чаён экан. Депсиниб ерга туширдим. Пойабзалимнинг товони билан босдим. Кетмон мўҳраси билан урдим. Атрофимда ҳеч ким йўқ эди. Бир неча дақиқа газанда чаққан жойни ишқалаб ўтирдим. Оғриқ жисмимнинг юқори қисми бўйлаб силжий бошлади. Қўрқдим, ўрнимдан туриб оқсоқланган ҳолда олисда ўтирган одамлар олдига бордим. Уларга бўлган воқеани айтиб бердим. Улар ишонишмади: «Чаён чаққан одам бундай қилиб юролмайди,» дейишди улар. Мен оғриқ борган сари чап томоним бўйлаб жисмимнинг юқорисига силжиб бораётганини айтдим. Улар менининг умумий аҳволимга қараб баҳо беришарди. Жазавага тушмасдим. Лекин заҳар юрагимга етиб борса, йиқилиб қолсам керак, деган ўйда эдим. Боз устига ҳар қандай шифохонадан анча олисдамиз, машина ҳам йўқ эди.
Одамлар менга беэътибор бўлиб, гапга тушиб кетишди. Оғриқ жисмим-нинг қоқ ярми(умуртқа поғонам)га қадар келганда секинлашди ва иккинчи ярмига ўтмади. Анча хотиржам тортдим. Ўрнимдан туриб, келган еримга қайтдим. Бироз иситма бор эди, холос. Орадан бир ярим соатлар ўтгандан кейин ўзимни яхши ҳис қила бошладим. Шу-шу воқеа эсимдан чиқиб кетди.
Кунлардан бир куни телевизорда бир имом домла маъруза орасида кимки: «Бисмиллаҳиллази ла йазурру маъасмиҳи шайун фил арзи ва ла фис самаи ва ҳувас самиъул ъалим!» дуосини ўқиб юрган бўлса, ҳар қандай бало даф бўлади ва газанда чаққан тақдирда ҳам зиёни етмайди, деб айтдилар. Шукурлар бўлсинки, ушбу дуони мен мунтазам айтиб юрар эдим. Шундан билдимки, ўша куни мазкур дуо сабаб бўлиб, Аллоҳ таоло мени азобдан асраган экан. Азиз биродарларим, ушбу дуони сиз ҳам ёдда сақланг ва кечда ҳамда тонгда, албатта уч бора такрор айтиб юринг.
Муҳиддин ОМАД.
Ҳашр сурасининг илк оятлари Аллоҳга тасбеҳ билан бошланиб: “Осмонлар ва Ердаги (барча) нарсалар Аллоҳга тасбеҳ айтур. У Азиз (қудратли) ва Ҳаким (ҳикматли)дир” (Ҳашр сураси, 1-оят), сўнгги оятлари ҳам тасбеҳ билан якунланади: “Осмонлар ва Ердаги (бор) нарса Унга тасбеҳ айтур. У Қудратли ва Ҳикматли (зот)дир” (Ҳашр сураси, 24-оят).
“Ҳашр” – “Жамлаб сургун қилиш” деган маънони англатади. Йигирма тўрт оятдан иборат ушбу сура Мадинаи мунавварада, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга “Баййина” сураси нозил қилинган сўнг нозил бўлган.
Ҳашр – Қиёмат кунининг номларидан бири саналади. Охиратда инсонларнинг барчаси маҳшаргоҳда тўпланади. Ҳаётлик вақтларида қилган ҳар бир яхши ва ёмон амаллари учун Аллоҳ таолонинг олдида жавоб беришади.
Маъқил ибн Ясор розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ким тонг оттирганда уч марта “Аъузу биллаҳис-самийъил аълийм минаш шайтонир рожийм” деб туриб, “Ҳашр” сурасининг охиридан уч оятни тиловат қилса, Аллоҳ унга етмиш минг фариштани вакил қилиб қўяди. Улар унга кеч киргунча салавот айтадилар. Агар у ўша куни ўлса, шаҳид ҳолида ўлади. Ким ўшаларни кеч кирганда айтса, худди ўшандоқ бўлади», дедилар (Имом Термизий ривояти).
Даврон НУРМУҲАММАД