Аллоҳ шоҳид, бундан уч-тўрт йил муқаддам кетмон билан ер текислаб турган пайтимда, чап оёқ илигимнинг юқорироқ қисмига нимадир ниш ургандай бўлди. Вужудим титраб кетди. Дарҳол шимим почасини қайириб кўрсам, чаён экан. Депсиниб ерга туширдим. Пойабзалимнинг товони билан босдим. Кетмон мўҳраси билан урдим. Атрофимда ҳеч ким йўқ эди. Бир неча дақиқа газанда чаққан жойни ишқалаб ўтирдим. Оғриқ жисмимнинг юқори қисми бўйлаб силжий бошлади. Қўрқдим, ўрнимдан туриб оқсоқланган ҳолда олисда ўтирган одамлар олдига бордим. Уларга бўлган воқеани айтиб бердим. Улар ишонишмади: «Чаён чаққан одам бундай қилиб юролмайди,» дейишди улар. Мен оғриқ борган сари чап томоним бўйлаб жисмимнинг юқорисига силжиб бораётганини айтдим. Улар менининг умумий аҳволимга қараб баҳо беришарди. Жазавага тушмасдим. Лекин заҳар юрагимга етиб борса, йиқилиб қолсам керак, деган ўйда эдим. Боз устига ҳар қандай шифохонадан анча олисдамиз, машина ҳам йўқ эди.
Одамлар менга беэътибор бўлиб, гапга тушиб кетишди. Оғриқ жисмим-нинг қоқ ярми(умуртқа поғонам)га қадар келганда секинлашди ва иккинчи ярмига ўтмади. Анча хотиржам тортдим. Ўрнимдан туриб, келган еримга қайтдим. Бироз иситма бор эди, холос. Орадан бир ярим соатлар ўтгандан кейин ўзимни яхши ҳис қила бошладим. Шу-шу воқеа эсимдан чиқиб кетди.
Кунлардан бир куни телевизорда бир имом домла маъруза орасида кимки: «Бисмиллаҳиллази ла йазурру маъасмиҳи шайун фил арзи ва ла фис самаи ва ҳувас самиъул ъалим!» дуосини ўқиб юрган бўлса, ҳар қандай бало даф бўлади ва газанда чаққан тақдирда ҳам зиёни етмайди, деб айтдилар. Шукурлар бўлсинки, ушбу дуони мен мунтазам айтиб юрар эдим. Шундан билдимки, ўша куни мазкур дуо сабаб бўлиб, Аллоҳ таоло мени азобдан асраган экан. Азиз биродарларим, ушбу дуони сиз ҳам ёдда сақланг ва кечда ҳамда тонгда, албатта уч бора такрор айтиб юринг.
Муҳиддин ОМАД.
Ислом дини бирор шахс, гуруҳ, мол-дунёга нисбатан ва обрў-эътибор топиш учун қилинадиган ҳар қандай мутаассиблик ва фирқаларга бўлинишни қоралайди, тарафкашликни жоҳилият ҳолатига ўхшатади.
Мутаассибликнинг турли кўринишлари бор бўлиб, улар кишининг ўзи, мол-дунёси, фарзандлари, миллатини бошқалардан афзал билиб, бу йўлда ашаддий равишда курашиши демакдир. Мўътабар манбаларимизда ота-боболари ва ўзининг насаби билан фахрланиш туйғуси кишини дўзахга тортади деб таъкидланган.
Мутаассиблик турларидан бири бу диний мутаассибликдир. Диний мутаассиблик деганда, маълум бир динда асос бўлган, ушбу дин вакиллари амал қиладиган таълимот ва қоидаларга қарши чиқиш, диний тушунчаларни шариат кўрсатмаларига зид равишда ўзича талқин қилиб, бошқаларни унга эргашишга чорлаш назарда тутилади. Диний мутаассибликнинг энг катта хатарларидан бири бу, динлараро мулоқотга раҳна солишдир.
Динда мутаассибона ҳаракат, динда чуқур кетиш, ҳаддан ошиш, Қуръон ва Суннатда келган таълимотларга зид равишда ўз фикрига эргашишни қаттиқ қораланади. Динда ҳаддан ошиш деганда шариат белгилаб қўйган чегарадан чиқиб кетиш тушунилади. Бу иш ақидада бўлсин, сўз ёки амалда бўлсин, барибир. Бу борада Аллоҳ таоло Бақара сурасида “Ушбулар Аллоҳнинг чегараларидир. Бас, улардан тажовуз қилманг. Ва ким Аллоҳнинг чегараларидан тажовуз қилса, бас, ўшалар, ана ўшалар, золимлардир”, деб марҳамат қилади.
Пайғамбаримиз Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи васаллам: “Динда ҳаддан ошишдан эҳтиёт бўлинглар. Чунки, сизлардан олдин ўтганларни динда ҳаддан ошишлик ҳалок қилгандир” деб уқтирганлар.
Шундай экан, бугунги кундаги кўплаб муаммоларнинг илдизи мутаассиблик ва ҳаддан ошиш эканлигини ҳаммамиз чуқур англашимиз лозим. Хулоса ўрнида, бу каби муаммоларнинг ечими сифатида Фақиҳ доктор Ваҳба Мустафо Зуҳайлий жанобларининг ушбу сўзларини келтириш билан якунлаймиз: “Ислом мўътадил дин бўлиб ҳақиқатлардан бирортасида четга чиқишга ёки ҳаддан ошишга йўл қўймаслигини англатади. Исломда ва бошқа динларда динда ҳаддан ошиш ҳам, эътиқодда бир тарафлама ва ғайритабиий бўлиш ҳам, ҳаддан ташқари қаттиқ олиш ҳам, жуда бўш қўйиб юбориш ҳам йўқ…”.
Аллоҳ таъоло барчамизни ҳақ йўлдан адаштирмасин.
Косонсой тумани "Содод" жоме масжиди имом-хатиби
Баҳодир Мирфайзиев
Манба: @Softalimotlar