Аллоҳ шоҳид, бундан уч-тўрт йил муқаддам кетмон билан ер текислаб турган пайтимда, чап оёқ илигимнинг юқорироқ қисмига нимадир ниш ургандай бўлди. Вужудим титраб кетди. Дарҳол шимим почасини қайириб кўрсам, чаён экан. Депсиниб ерга туширдим. Пойабзалимнинг товони билан босдим. Кетмон мўҳраси билан урдим. Атрофимда ҳеч ким йўқ эди. Бир неча дақиқа газанда чаққан жойни ишқалаб ўтирдим. Оғриқ жисмимнинг юқори қисми бўйлаб силжий бошлади. Қўрқдим, ўрнимдан туриб оқсоқланган ҳолда олисда ўтирган одамлар олдига бордим. Уларга бўлган воқеани айтиб бердим. Улар ишонишмади: «Чаён чаққан одам бундай қилиб юролмайди,» дейишди улар. Мен оғриқ борган сари чап томоним бўйлаб жисмимнинг юқорисига силжиб бораётганини айтдим. Улар менининг умумий аҳволимга қараб баҳо беришарди. Жазавага тушмасдим. Лекин заҳар юрагимга етиб борса, йиқилиб қолсам керак, деган ўйда эдим. Боз устига ҳар қандай шифохонадан анча олисдамиз, машина ҳам йўқ эди.
Одамлар менга беэътибор бўлиб, гапга тушиб кетишди. Оғриқ жисмим-нинг қоқ ярми(умуртқа поғонам)га қадар келганда секинлашди ва иккинчи ярмига ўтмади. Анча хотиржам тортдим. Ўрнимдан туриб, келган еримга қайтдим. Бироз иситма бор эди, холос. Орадан бир ярим соатлар ўтгандан кейин ўзимни яхши ҳис қила бошладим. Шу-шу воқеа эсимдан чиқиб кетди.
Кунлардан бир куни телевизорда бир имом домла маъруза орасида кимки: «Бисмиллаҳиллази ла йазурру маъасмиҳи шайун фил арзи ва ла фис самаи ва ҳувас самиъул ъалим!» дуосини ўқиб юрган бўлса, ҳар қандай бало даф бўлади ва газанда чаққан тақдирда ҳам зиёни етмайди, деб айтдилар. Шукурлар бўлсинки, ушбу дуони мен мунтазам айтиб юрар эдим. Шундан билдимки, ўша куни мазкур дуо сабаб бўлиб, Аллоҳ таоло мени азобдан асраган экан. Азиз биродарларим, ушбу дуони сиз ҳам ёдда сақланг ва кечда ҳамда тонгда, албатта уч бора такрор айтиб юринг.
Муҳиддин ОМАД.
Субҳаналлоҳ – Аллоҳ таолога энг севимли калима. Абу Зарр розияллоҳу анҳу айтадилар: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам менга: “Аллоҳ таолога энг маҳбуб бўлган каломни айтайми? Аллоҳ таоло учун каломларнинг энг яхшиси “Субҳаналлоҳи ва биҳамдиҳи”, деб айтишингдир”, дедилар”.
Субҳаналлоҳ – айтишга осон, тарозида оғир келувчи калима. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳу ривоят қиладилар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Икки калима борки, улар тилга енгил, тарозида оғир ва Раҳмонга маҳбубдир. Улар: “Субҳаналлоҳи ва биҳамдиҳи, Субҳаналлоҳил аъзийм”, дедилар” (Имом Бухорий, Имом Муслим ривояти).
Субҳаналлоҳ – Жаннатда боғ бўлувчи калима. Жобир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Кимки: “Субҳаналлоҳи ва биҳамдиҳи” деса, у учун жаннатда бир хурмо экилади”, дедилар (Имом Термизий ривояти).
Субҳаналлоҳ – энг афзал калима. Саҳобалар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан: “Қайси калом афзал?” деб сўрашди. У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Аллоҳ фаришталари ёки бандалари айтишини ихтиёр қилган “Субҳаналлоҳи ва биҳамдиҳи” калимасидир”, дедилар (Имом Муслим ривояти).
Субҳаналлоҳ – гуноҳларга каффорат бўлувчи калима. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Ким ҳар намоздан кейин ўттиз уч марта тасбеҳ (Субҳаналлоҳ), ўттиз уч марта ҳамд (Алҳамдулиллаҳ), ўттиз уч марта такбир (Аллоҳу акбар) айтса, жами тўқсон тўққиз бўлади, юзта бўлишига: “Лаа илааҳа иллаллоҳу ваҳдаҳу лаа шарийка лаҳу, лаҳул мулку ва лаҳул ҳамду ва ҳува аъла кулли шайьин қодийр”ни айтса, унинг гуноҳлари денгиз кўпиклари каби бўлса ҳам, мағфират қилинади”, деганлар (Имом Муслим ривояти).
Субҳаналлоҳ – хатоларни кетказувчи калима. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Ким: “Субҳаналлоҳи ва биҳамдиҳи” деб бир кунда юз марта айтса, хатолари денгиз кўпигича бўлса ҳам кечиб юборилади”, дедилар (Имом Бухорий, Имом Муслим ривояти).
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Субҳаналлоҳи ва биҳамдиҳи аъдада холқиҳи ва ризо нафсиҳи ва зината аршиҳи ва мидада калиматиҳи”, деб айтардилар (Имом Муслим ривояти).
Даврон НУРМУҲАММАД