Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам биз учун жонимиздан, молимиздан, ота-онамиздан, барча оила аъзоларимиздан, жамики инсонлардан азизроқ ва маҳбуброқдирлар.
Имом Молик раҳимаҳуллоҳ Мадинада яшаб, Мадинада вафот этганлар. У ердан бошқа шаҳарга чиқмаганлар. Сабабини сўралганда, “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ётган шаҳарни ташлаб кетишни ёқтирмайман” деган эканлар.
Имом Молик раҳимаҳуллоҳ ҳадис ўқиётиб, сесканган эканлар. Ҳадисни ўқиб бўлганларида, шогирдлари ўша сесканишларининг сабабини сўрашганда, чаён чақиб олгани учун шундай бўлганини айтган эканлар. Шогирдлари ҳайрон бўлиб, “Нега ҳадисни тўхтатмадингиз?” дейишганда, улуғ имом: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг сўзларини бўлгим келмади!” деб жавоб берган эканлар.
Имом Молик раҳимаҳуллоҳ Мадина кўчаларида умуман уловга минмаган эканлар. Сабабини сўрашганда, “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ётган тупроқни уловнинг туёқлари билан босгани Аллоҳ таолодан ҳаё қиламан!” деб жавоб берган эканлар.
Имом Молик раҳимаҳуллоҳ Мадина кўчаларида юрганларида, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга одоб ва ҳурмат юзасидан ҳеч қачон ерни тепиб, силтаб қадам босиб юрмаган эканлар.
Баъзи ошиқлар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг равзалари, қабрлари устидаги гумбаз яшил рангда бўлгани учун яшил рангдаги поябзал кийишни ўзларига эп кўрмаган эканлар!
Баъзи аҳли илмлар тажриба қилиб кўришларича, бир жойда кўп ўтирганларида оёқлари увишиб, жимирлаб қолса, дарҳол севикли Пайғамбаримизнинг муборак исмларини зикр қилсалар, ўша увишиш ва жимирлаш кетган экан.
Биз Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни қанчалик севамиз? У зоти бобаракотга бўлган муҳаббатимиз боламизга ёки мол-дунёга бўлган муҳаббатимиздан кўпроқми ёки камми? Агар кам бўлса, Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳаётларини кўпроқ ўрганайлик, муҳаббатимизни оширайлик!
Афсуски, ижтимоий тармоқларда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга нисбатан истеҳзоли, ҳақоратли гапирувчилар учраб турибди.
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламни истеҳзо қилувчи ана шундай кимсалар кўзларини каттароқ очиб, ўзларини ўнглашлари учун бир оятни келтирсак:
Аллоҳ таоло Қуръони Каримда шундай деган:
إِنَّا كَفَيْنَاكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ
“Албатта, Биз сенга истеҳзо қилувчилардан кифоя қилурмиз” (Ҳижр сураси, 95-оят).
Икки олам сарвари, маҳбубимиз, охиратда шафоатчимиз бўлган зотга Аллоҳ таолонинг саломи, саловоти ва баракоти бўлсин!
Интернет маълумотлари асосида Нозимжон Ҳошимжон тайёрлади
Ҳишом ибн Аммор бундай ҳикоя қилади: «Мадинага, имом Моликнинг ҳузурига келдим. У киши худди подшоҳлардек ҳайбат билан ўтирар эдилар. Атрофларида шогирдлари ўтирар, яна бир гуруҳ одамлар тик туришар эди.
Одамлар у кишидан савол сўрашар, у киши эса жавоб берар эдилар. Савол-жавоблар тугагач, ёнларига бориб, “Менга ҳадис айтиб беринг”, дедим. У киши “Йўқ, сен ўқи, мен эшитиб тураман” дедилар.
Мен эса “Йўқ, сиз айтиб беринг”, дедим. У киши яна “Сен ўқи”, дедилар. Қайта-қайта сўраверган эдим, бир кишини чақириб, “Ҳой йигит, мана буни ўн беш қамчи ур”, дедилар. Мени қамчилашди. Аламимдан йиғлаб юбордим.
Имом Молик йиғлаганимни кўриб, “Нега йиғлаяпсан, эй ҳадис толиби? Жонинг оғридими?” дедилар. Шунда мен: “Йўқ, жоним оғригани учун эмас. Отам уйини йигирма динорга сотиб, пулини менга бериб, Мадинага бориб, сиздан ҳадис эшитишимни тайинлаган эди. Илмдан олган насибам эса мана шу ўн беш қамчи бўлди. Энди мен сизни кечирмайман”, дедим.
Шунда имом Моликнинг кўнгли юмшаб, “Хўп, бунинг каффорати нима экан?” дедилар. Шунда мен “Ҳар бир қамчи эвазига бир ҳадис айтиб берасиз”, дедим. У киши “Мен анчадан бери ҳеч кимга ҳадис айтмаган эдим. Одатда менга ўқиб эшиттиришади. Бошқа нарса айтақол, болам”, дедилар. Мен: “Йўқ! Бўлмаса сизни кечирмайман”, дедим. Шунда у киши менга ўн бешта ҳадис айтиб бердилар. Шундан кейин: “Устоз, яна қамчилаб, яна ҳадис айтиб беринг”, деган эдим, “Э бор-е”, деб уришиб бердилар.
Нодирбек ХИДИРОВ,
Имом Заҳабийнинг “Сияру аъламин-нубало”,
Ибн Асокирнинг “Тариху Димашқ” китобларидан эркин таржима.