Уйларимизни ҳашаматли қилиб, баланд-баланд қуряпмиз. Аммо оила аъзолари ўртасида меҳр, оқибат, мурувват камайди.
Тиббий ускуналар, жиҳозлар ривожланиб боряпти, аммо йилдан йилга касалликларнинг турлари кўпайяпти.
Инсоният космосга парвоз қилмоқда. Аммо ён қўшнимиз оч қолаётганидан, қишда совқотаётганидан хабаримиз йўқ.
Пулларимиз кўп, уй, машина ва бошқа қиммат жиҳозлар сотиб оляпмиз. Аммо хотиржамлик кам. Ношукрлик бор.
Ҳамма илмий жиҳатдан ўсиб борса-да, бир-бирини, воқеаларни, ўқиган нарсаларини ҳис қилиш кам.
Илм оляпмиз, аммо илмга амал қилиш суст.
Ҳақиқий дўстлар кам. Кўплари пул, мансаб, обрў учун улфат бўлиб олган.
Қиммат соатларни тақамиз. Кўриниши, шакли, ҳажми турлича. Аммо кўп нарсага вақтимиз етмайди.
Ер юзи бўйича аҳоли сони ортиб боряпти. Аммо ўзаро меҳр, инсонийлик йўқолиб боряпти.
Эй Роббим! Аҳволимизни ислоҳ қилгин ва бизга гўзал хотима бергин!
Нозимжон Ҳошимжон тайёрлади
Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Икки хислат бор. Ким унга амал қилса, албатта жаннатга киради. Иккиси осон, аммо унга амал қиладиган оздир.
БИРИНЧИСИ, ҳар бир намоздан сўнг 10 марта тасбеҳ (Субҳаналлоҳ) айтади, 10 марта Аллоҳга ҳамд (Алҳамдулиллаҳ) айтади ва 10 марта такбир (Аллоҳу акбар) айтади. Бир кунда 150 та, тарозида эса 1500 та бўлади.
ИККИНЧИСИ, қачон ухлашга ётса, 34 марта такбир (Аллоҳу акбар), 33 марта ҳамд (Алҳамдулиллаҳ) ва 33 марта тасбеҳ (Субҳаналлоҳ) айтади. Жами 100 та, тарозида 1000 та бўлади”, дедилар.
Шунда саҳобалар розияллоҳу анҳум: “Ё Аллоҳнинг Расули! Нега осон бўлган бу амалларга амал қиладиганлар оз?” деб сўрашди.
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Бу амални қилмоқчи бўлганнинг олдига шайтон намозда келиб, уни айтишидан олдин ҳожатини эсига солади. Уйқуга ётганида эса, уни айтишидан олдин ухлатиб қўяди”, деб жавоб бердилар (Имом Термизий, Имом Насоий ривояти).
Аллоҳ таоло барчамизга Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг суннатларига эргашишимизга тавфиқ ато этсин!
Даврон НУРМУҲАММАД
тайёрлади