Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам комил мўмин кишиларга бериладиган кароматлардан бирини шундай баён қилганлар:
Абу Саъид Худрий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: ‘‘Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: ‘‘Мўминнинг фаросатидан эҳтиёт бўлинглар, чунки у Аллоҳнинг нури ила назар солади’’, – дедилар, сўнгра ‘‘Албатта, бу (ходиса) да фаросатли кишилар учун аломатлар бордир’’ оятини ўқидилар’’ (‘‘Сунани Термизий’’да келган).
Шарҳ: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам комил ва мухлис банданинг Аллоҳ таоло томонидан иззат-икром қилинишини, унга ҳақ билан ботил орасини ажратиш форосати берилишини хабар бермоқдалар. У зотнинг: ‘‘Мўминнинг фаросатидан эҳтиёт бўлинглар’’, дея буюришларидан қуйидаги маънолар ирода қилинган: маъсиятларнинг ошкорасидан ҳам, махфийсидан ҳам сақланинглар, эҳтимол, мўмин киши халойиқдан яшираётган нарсаларингизни билиб турар, натижада, унинг олдида шарманда бўласизлар. Чунки комил мўмин киши сизлар яшираётган нарсага Аллоҳ таола чароғон қилган қалб кўзи билан назар солади ва ҳақиқатни ҳис этади. Фаросат луғатда ‘‘фаҳмлаш’’, ‘‘ўткир ақл’’ маъноларини англатади. Шунинг учун ҳам халқимизда ‘‘Фаросат ярим каромат’’ деган ҳикматли сўз бор. ‘‘Туҳфатул аолий’’ китобида фаросат турларга ажратилиб шарҳланган:
Фаросатнинг турлари:
Иймоний фаросат – банда қалбига солган Аллоҳ таолонинг нури бўлиб, қалбни чулғаб оладиган идрокдан бўлади. Ушбу фаросат иймон қувватига кўра турлича бўлиб, иймон қанчалик кучли бўлса, фаросат ҳам шунчалик ўткир бўлади.
Риёзий фросат – тўйиб таом емаслик, бедорлик ва ўзини ҳилватга олиб ёлғиз бўлиш каби ишлар билан ҳосил бўлади. Мазкур ишларни қилиш натижасида кишида фаросат ва атрофидаги нарсаларнинг ҳақиқатини англаш тўғрисидаги маълум бир тушунчалар юзага келади. Ушбу фаросат фақатгина мўмин кишига хос эмас, балки мазкур риёзатларни чеккан кофир кишида ҳам ҳосил бўлиши мумкин. Чунки бу фаросат иймонга ҳам валийликка ҳам далолат қилмайди, шунингдек, ҳақиқатни ҳам, доимо тўғри йўлни ҳам кўрсатиб бермайди.
Холқий фаросат – Аллоҳ таолонинг ҳикмати тақазо қилган боғлиқликлардан ҳулоса чиқариш истеъдоди бўлиб, мазкур боғлиқликларни илғай олган кишиларда ҳосил бўлади.
Каромат тушунчасининг ғайриоддий ишларга қўлланилиши ҳақида қуйидаги сўзлар айтилган: ‘‘Кароматнинг ғайриоддий ишларга нисбатан қўлланилиши мажозийдир. Зеро, Аллоҳ таоло ана шундай ғайриоддий ишларни тақводор мўмин учун иззат-икром сифатида зоҳир қилади. Кароматнинг зоҳир бўлиш ҳикмати эса валийнинг дунёда зуҳдга бўлган азму қарорини кучайтириш ҳамда уни нафсу ҳаво чақириқларидан ажратишдир’’.
Ушбу таърифлардан кўриниб турибдики, валийлар Аллоҳ таолонинг дўстлари бўладилар, улар тарафидан содир бўладиган ғайриоддий ишлар Аллоҳ таолонинг уларга берган инъоми бўлади. Улар бу мукофотларга шариат ҳукмларини яхши биладиган ва уларга қатъий амал қиладиган олим бўлганлари сабабли эришганлар. Чунки шариат аҳкомларини яхши тушунмаслик ва тушунишга жиддий ҳаракат қилмаслик Аллоҳ таолонинг дўстлари шаънига тўғри келмайди. Қолаверса, жаҳолат билан қилинган амалларда шариат кўрсатмаларидан чиқиб кетиш кўп учрайди. Шариат кўрсатмаларига номувофиқ ҳолатда риёзат чекиш эса тоат бўлмайди. Сўфи Оллоёр бобомизни Аллоҳ раҳмат қилсин, бу масалани икки оғиз сўз билан қалбга нақшлаб қўйган
Шариат ҳукмидин ташқи риёзат
Эмас тоат, қабоҳатдур, қабоҳат
Яъни қанчалик машаққат билан қилинган бўлмасин шариатга тўғри келмаган риёзат ибодат саналмайди. Балки бемаъни ҳатти-ҳаракатлар бўлади. Тоат ибодат учун аввало шариат ҳукмларини ўрганиш лозим.
‘‘Эътиқод Дурдоналари’’ китоби асосида
Нуриддин Акромов тайёрлади
ЎМИ матбуот хизмати
- 64فَخُوضُوا فِيهِ حِفْظًا وَاعْتِقَادًا تَنَالُوا جِنْسَ أَصْنَافِ الْمَنَالِ
Маънолар таржимаси: Шунинг учун (эй ўқувчилар) ёдлаб, (маъноларига) эътиқод қилиб, унга киришинглар. (Шунда) турли мукофотларга эришасизлар.
Назмий баёни:
Сўзларин ёд олинг қилиб эътиқод,
Мукофотларидан бўласизлар шод.
Луғатлар изоҳи:
فَ – “таълилия” маъносида келган ҳарф.
خُوضُوا – “шўнғиш” маъносидаги خَوضًا масдаридан олинган амр феъли. Фоили охиридаги واو дир.
فِيهِ – жор мажрур خُوضُوا га мутааллиқ. هُوَ замир олдинги байтдаги نَظْمًا га қайтади.
حِفْظًا – тамйизликка кўра насб бўлиб турибди.
وَاعْتِقَادًا – бу калима ҳам тамйизликка кўра насб бўлган. Нозим ўқувчилардан ушбу назмни фақат ўқиб қўйиш билан чекланмасдан сўзларини ёд олиб маъноларига эътиқод қилишни сўраган.
تَنَالُوا – “эришмоқ” маъносидаги نَيْلاً масдаридан олинган амр феъли. Фоили охиридаги واو дир.
جِنْسَ – мафъул. Жинс ҳақиқати ҳар хил нарсаларга, нав эса ҳақиқати бир хил нарсаларга нисбатан ишлатилади. Масалан, ҳайвон жинс, инсон навдир. Шунга кўра ушбу калимадан ҳақиқатлари турли мукофотларга эришасизлар, маъноси тушунилади.
اَصْنَافِ – музофун илайҳ. Бу калима صَنْفٌ нинг кўплик шакли бўлиб, “турлар”, “навлар” маъноларига тўғри келади.
الْمَنَالِ – луғатда “эришиладиган мукофот” маъносини англатади. Яъни дунёю охиратда Аллоҳ таоло берадиган мукофотларга эришасизлар.
Матн шарҳи:
Ушбу қисқа ва лўнда назмни ёдлаб, унда баён қилинган масалаларга эътиқод қилинса, мусаффо ақидага эга бўлинади. Эътиқоди мусаффо кишининг эса қилган озгина амали ҳам кўп мева беради, яъни Аллоҳ таоло унинг ақидаси мусаффолиги сабабли унга икки дунё бахт-саодатини ато этади. Сўфи Оллоҳёр бобомизнинг машҳур сўзларига эътибор беринг:
Ақида билмаган шайтона элдир,
агар минг йил амал деб қилса, елдир.
*****
Уялма маърифатни ўрганурдин
Танур жойинг бўлур, қолсанг танурдин.
Яъни ақида билмаган кимсада шайтондан ўзини ҳимоя қиладиган энг муҳим восита бўлмайди. Шайтон бундай ҳимоясиз кимсани бир ҳамладаёқ ўз измига солиб етаклаб кетаверади. Шайтонга эргашган кимсанинг эса ўзича ибодат деб қилаётган нарсалари, аслида, беманиликдан бошқа нарса бўлмайди. Шунинг учун маърифатни, яъни Аллоҳ таоло тўғрисидаги соф эътиқодни ўрганишга астойдил ҳаракат қилиш лозим.
Мусаффо эътиқоддан баҳраманд бўлганларни Аллоҳ таоло хотиржамлик ва қаноат неъматидан баҳраманд қилиб қўяди. Қайси бир инсон эришган муваффақиятлари сабабли ҳовлиқишга эмас, шукр қилишга ўтаётган бўлса, бошига тушган мусибат ё омадсизликлар сабабли ортиқча маҳзунликка эмас, савоб умидида сабр қилишга ўтаётган бўлса, дунёнинг ўзидаёқ мусаффо эътиқодининг самарасини кўраётган бўлади.
مَنْ شَاءَ عَيْشًا رَحِيبًا يَسْتَطِيبُ بِهِ فِى دِينِهِ ثُمَّ فِى دُنْيَاهُ اِقْبَالاً
فَلْيَنْظُرَنْ اِلَى مَنْ فَوْقَهُ وَرَعًا وَلْيَنْظُرَنْ اِلَى مَنْ دُونَهُ مَالاً
“Динида хайрли ҳаёт излаган,
Қарасин тақвода ким ундан ўзар.
Дунёда фаровон ҳаёт кўзлаган,
Ўзидан ночорга ташласин назар”[1].
Кейинги мавзу:
Дуо қилиш одоблари баёни.
[1] Мулла Али Қори. Шарҳу айнил илм, II жуз. – Қозон: “Харитонов босмахонаси”, 1908. – Б. 209.